Η αναδιανομή του πλούτου δεν περιλαμβάνει μόνο κοινωνικά προγράμματα, όπως η πρόνοια, η εκπαίδευση και η περίθαλψη. Περιλαμβάνει κάθε περίπτωση ενός μέρους που λαμβάνει χρήματα, φυσικά αγαθά ή υπηρεσίες, για τα οποία δεν πλήρωσε το πλήρες κόστος τους, αλλά το πλήρωσε κάποιος άλλος για λογαριασμό του.
Του Ευθύμη Μαραμή
Εισαγωγή
Οι «άπληστοι» επιχειρηματίες, αν είναι επιτυχημένοι, γίνονται πλούσιοι παρέχοντας στους συμπολίτες τους (δηλαδή στους καταναλωτές) αγαθά και υπηρεσίες που βελτιώνουν τη ζωή τους. Με άλλα λόγια, πρέπει να κερδίσουν τον πλούτο τους. Αλλά πολλοί συμπολίτες μας οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι δεν χρειάζονται περισσότερα από όσα τους επιτρέπουν ένα βασικό επίπεδο διαβίωσης, ακολουθώντας τη δική τους απληστία, ψηφίζουν πολιτικούς που θα αποσπάσουν χρήματα από τους άλλους και θα τα δώσουν σε αυτούς.
Δυο λύκοι κι ένα πρόβατο
Αυτοί, όπως και οι επιχειρηματίες, θέλουν περισσότερα από όσα έχουν. Αλλά αντί να τα κερδίσουν όπως οι επιχειρηματίες ή οι καπιταλιστές, οι σοσιαλιστές-κρατιστές τα κλέβουν από εκείνους που έχουν περισσότερα. Σαφέστατα, οι ενέργειες των επιχειρηματιών είναι ηθικές (εκτός εάν κερδίζουν τα χρήματά τους με κλοπή ή λαμβάνοντας κρατικά προνόμια), ενώ οι ενέργειες των σοσιαλιστών-κρατιστών είναι ανήθικες.
Το θλιβερό γεγονός είναι ότι ακριβώς αυτό είναι το πολιτικό μας σύστημα – η δημοκρατία. Είναι ένα σύστημα όπου οι μάζες, εκείνοι που έχουν λιγότερα χρήματα ή περιουσία, ψηφίζουν πολιτικούς που διατίθενται να αρπάξουν χρήματα από την μειονότητα που έχει κάτι παραπάνω και να τα αναδιανείμουν στους λιμοκοντόρους ψηφοφόρους τους που «αρκούνται στα λίγα». Αυτό επίσης θέτει πολλούς ανθρώπους σε κατάσταση ιδρυματισμού, ενθαρρύνοντας μια διαβίωση παρασιτική που αρκείται σε ελάχιστα αγαθά και υπηρεσίες που θα πληρωθούν από άλλους. Μια διαβίωση η οποία δεν απαιτεί την εξυπηρέτηση άλλων ανθρώπων ως προαπαιτούμενο απόκτησης εσόδων. Ένα ιδιόμορφο γκέτο αποκομμένο από την πραγματικότητα του παραγωγικού κόσμου.
Η ψηφοφορία με στόχο την αναδιανομή-αρπαγή πλούτου από τις τσέπες των άλλων, είναι σοσιαλιστική πολιτική και υποστηρίζεται πως γίνεται για το «κοινό καλό», προς όφελος ενός μέρους της κοινωνίας που κερδίζει λιγότερα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η δημοκρατία έχει παρομοιαστεί με την περίπτωση δύο λύκων και ενός προβάτου, που ψηφίζουν για το τι θα φάνε. Αυτό είναι επίσης που αποκαλείται «κοινωνική δικαιοσύνη» στα εγχειρίδια της κρατικής εκπαίδευσης.
Η φορολογία είναι κλοπή
Η αναδιανομή του πλούτου είναι συνεπώς κλοπή. Είναι η δια της βίας αρπαγή πόρων από μια ομάδα ανθρώπων για να δοθούν σε κάποιους άλλους. Η βία μπαίνει στο κάδρο καθώς ο καθένας που δεν καταβάλλει τους φόρους που του έχουν επιβληθεί, θα βρεθεί στη φυλακή – φόροι που κατά κανόνα πηγαίνουν κατευθείαν στις τσέπες κάποιου άλλου. Οι άνθρωποι από τους οποίους προέρχονται αυτά τα χρήματα, δεν ψήφισαν συνήθως για να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά εκείνοι που ήθελαν να φάνε τα χρήματα των άλλων, φρόντισαν να ψηφίσουν ανάλογα.
Πολλοί σοσιαλιστές θα το αμφισβητήσουν αυτό και θα υποστηρίξουν πως οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν και πληρώνουν το ποσό των φόρων που τους αναλογεί. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι όταν το κράτος επέβαλε τα πρωτοφανή χαράτσια στην ιδιοκτησία και στην επιχειρηματικότητα, οι άνθρωποι, συμπτωματικά, ήθελαν να παραδώσουν εθελοντικά την περιουσία και τα έσοδα τους. Αυτό σημαίνει ότι όταν οι οριακοί φορολογικοί συντελεστές έφτασαν το 70% και το 80%, οι άνθρωποι ήθελαν πραγματικά να εργαστούν και να παραδώσουν το 70% και το 80% των οριακών κερδών τους. Το επιχείρημα είναι ανυπέρβλητα ανεπαρκές για να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Εκτός αυτού, αν οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να πληρώνουν όλους τους φόρους που πληρώνουν, οι σοσιαλιστές δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να αλλάξει το σύστημα πληρωμής των φόρων σε εθελοντικό. Ας σοβαρευτούμε όμως καλύτερα.
Η αναδιανομή του πλούτου δεν περιλαμβάνει μόνο κοινωνικά προγράμματα, όπως η πρόνοια, η εκπαίδευση και η περίθαλψη. Περιλαμβάνει κάθε περίπτωση ενός μέρους που λαμβάνει χρήματα, φυσικά αγαθά ή υπηρεσίες, για τα οποία δεν πλήρωσε το πλήρες κόστος τους, αλλά το πλήρωσε κάποιος άλλος για λογαριασμό του. Για παράδειγμα, τα μέσα μαζικής μεταφοράς περιλαμβάνουν ανακατανομή του πλούτου, επειδή οι περισσότεροι που τα χρησιμοποιούν δεν πληρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του κόστους. Παρόλο που συμβάλλουν αγοράζοντας τα εισιτήρια τους, το εισιτήριο επιδοτείται σε μεγάλο βαθμό επειδή οι φορολογούμενοι που έχουν κάτι περισσότερο χρηματοδοτούν το μεγαλύτερο μέρος του κόστους.
Τα επιδόματα ρεύματος, ενοικίου, φοιτητικών εξόδων, θέρμανσης, κοινωνικού τουρισμού και δεκάδες άλλα, αποτελούν παρόμοιες περιπτώσεις κλοπής μέσω φορολογικής διασποράς. Τα πληρώνουν ως επί το πλείστον άνθρωποι οι οποίοι δεν κάνουν χρήση των εν λόγω πόρων.
Όργιο κρατικής σπατάλης και λεηλασίας
Ομοίως, η ΕΡΤ είναι ένα πρόγραμμα αναδιανομής πλούτου. Σήμερα πληρώνουν για την ΕΡΤ άνθρωποι που δεν την παρακολουθούν. Αν ήταν μια βιώσιμη επιχείρηση που είχε αρκετούς τηλεθεατές και ακροατές, θα ήταν επικερδής από μόνη της χωρίς κρατική χρηματοδότηση. Εάν η ΕΡΤ δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την κυβέρνηση, είναι μια ζημιογόνος επιχείρηση που καταναλώνει πλούτο. Αυτός ο πλούτος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για κερδοφόρες επιχειρήσεις, οι οποίες θα εξυπηρετούσαν καλύτερα την κοινωνία. Από αυτό το τελευταίο παράδειγμα μπορούμε να δούμε ότι μόνο με το σύστημα κερδών και ζημιών μπορούμε να καθορίσουμε αν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία αποτελεί πραγματική επιθυμία των καταναλωτών.
Δεν υπάρχουν ποτέ δηλώσεις κερδών και ζημιών που να συνδέονται με οτιδήποτε λειτουργεί το κράτος, οπότε δεν γνωρίζουμε ποιες υπηρεσίες είναι πραγματικά ωφέλιμες από οικονομική άποψη. Μάθαμε πρόσφατα πως η κρατική βιομηχανία ζάχαρης φαλίρισε και φόρτωσε στους φορολογούμενους περίπου 220 εκατομμύρια ευρώ χρέη. Είναι γνωστό αυτό το δράμα, καθώς ανάλογα και τρισχειρότερα χρέη μας φόρτωσε η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ, η ΣΕΚΑΠ, η ΑΓΝΟ, τα ναυπηγεία, το μέγαρο μουσικής και τελειωμό δεν έχει η λίστα των οργίων κρατικής σπατάλης.
Όταν η κυβέρνηση επιβάλλει φόρους σε πλούσιους ή σε λιγότερο πλούσιους για να δώσει τα χρήματα σε κάποιον άλλο, δεν διαφέρει από το να πάρει το αυτοκίνητο, το σπίτι, το αγρόκτημα ή τα μεμονωμένα αγαθά του. Συχνά οι άνθρωποι που κληρονομούν ακίνητα από αποθανόντα μέλη της οικογένειας, ακόμα και ακίνητα που υπήρχαν στην οικογένειά τους για γενιές, πρέπει να πουλήσουν το ακίνητο μόνο για να πληρώσουν τους φόρους. Πραγματικά χάνουν τη φυσική τους περιουσία. Ακόμη και όταν οι φόροι λαμβάνονται κατ’ ευθείαν από τον μισθό των ανθρώπων, το νομισματικό εισόδημα θα μπορούσε να δαπανηθεί για να αγοράσει φυσικά αγαθά ή περιουσιακά στοιχεία. Είναι οικογενειακή ιδιοκτησία που δεν θα υπάρξει ποτέ, αλλά θα είχε υπάρξει σε διαφορετική περίπτωση.
Ανήθικοι, ποταποί σοσιαλιστές
Ποια είναι η ηθική της αρπαγής πλούτου από εκείνους που τον έχουν για να δοθεί σε όσους έχουν λιγότερα; Πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι να εξοργίζονται όταν ένας CEO όπως ο Φλώρος της ENERGA κλέβει τους πελάτες του, όταν ένας κακοποιός κλέβει ένα αυτοκίνητο, αλλά δεν ντρέπονται, δεν εξοργίζονται με τον εαυτό τους ή τους γείτονες τους για την κλοπή εις βάρος εκείνων που δικαίως κέρδισαν περισσότερα χρήματα από αυτούς; Για την ακρίβεια, υποστηρίζουν ενεργά αυτή την κλοπή και ψηφίζουν για ακόμα περισσότερη λεηλασία.
Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την ηθική. Οι περισσότεροι φροντίζουν για αυτό που είναι καλύτερο για αυτούς, προσδιορίζοντας τους όρους με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές καταστάσεις, ώστε να ταιριάζουν στη δική τους προσωπική ή ιδεολογική ατζέντα. Οι σοσιαλιστές καταριούνται τον επιχειρηματία που γίνεται πλούσιος, ευχαριστώντας άλλους ανθρώπους, προσφέροντας θέσεις εργασίας, ο οποίος δεν βλάπτει κανέναν άλλον στη διαδικασία. Και οι ίδιοι σοσιαλιστές, ισχυρίζονται πως οι εργαζόμενοι (και οι μη εργαζόμενοι) που πληρώθηκαν την πλήρη αποζημίωση που συμφώνησαν με τον επιχειρηματία αλλά εξακολουθούν να επιλέγουν την κρατική βία για να τον κάνουν να πληρώσει περισσότερα, είναι αθώοι, δίκαιοι και αξίζουν «κοινωνική δικαιοσύνη». O tempora o mores.
Τι κάνει ο επιχειρηματίας και τι κάνει η κυβέρνηση
Οι επιχειρηματίες δεν παίρνουν τίποτα από τους άλλους και απλώς επωφελούνται από τη δημιουργία πλούτου γι’ αυτούς: Εάν ένας επιχειρηματίας σε ένα νησί δημιουργήσει ένα δίχτυ, μπορεί να αλιεύσει περισσότερα ψάρια (περισσότερο πλούτο). Αν πωλήσει το δίχτυ σε άλλους, γίνεται πλούσιος με την ανταλλαγή του διχτυού έναντι χρημάτων (τα οποία ανταλλάσσουν πλούτο). Οι άλλοι, έχοντας ένα δίχτυ επίσης, μπορούν να έχουν περισσότερα ψάρια σε χαμηλότερες τιμές (λιγότερες ώρες εργασίας). Επιπλέον, όσοι βοηθούν τον ψαρά να κατασκευάσει τα δίχτυα, κερδίζουν μισθό κατά τη διαδικασία. Ο επιχειρηματίας δημιουργεί πλούτο για όλους χωρίς να αρπάξει εξαναγκαστικά τίποτα και από κανέναν. Όλοι ωφελούνται.
Όταν οι άνθρωποι εκλέγουν πολιτικούς που υπόσχονται παρεμβάσεις στην αγορά, δίνουν σιωπηρά εντολή στην κυβέρνηση να αναλάβει τον έλεγχο των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις όλων των μεγεθών, οι ιδιοκτήτες των οποίων εθελοντικά έγιναν επιχειρηματίες επιδιώκοντας να μας προσφέρουν αγαθά και υπηρεσίες για να αποκομίσουν κέρδη, γίνονται κατόπιν δούλοι. Η κυβέρνηση υπαγορεύει στις επιχειρήσεις πόσα μπορούν να παράγουν, τι πρέπει να παράγουν, τι δεν επιτρέπεται να κάνουν, σε ποιες τιμές πρέπει να πουλήσουν πάνω κάτω, ποια υλικά επιτρέπονται ή επιβάλλονται αναγκαστικά να χρησιμοποιήσουν στην παραγωγή και πόσα από τα έσοδά τους πρέπει να παραδοθούν σε άλλους ανθρώπους ή επιχειρήσεις.
Παράδειγμα
Ας υποθέσουμε ότι η οικογένειά σας αποφάσισε να ξεκινήσει μια επιχείρηση. Επενδύετε χρόνο, ιδρώτα, χρήματα και κόστος ευκαιρίας για τη δημιουργία ενός νέου προϊόντος ή υπηρεσίας. Το προϊόν της εταιρείας σας δεν υπήρχε προηγουμένως, αλλά το κάνατε εσείς διαθέσιμο για τους άλλους, χωρίς να βλάπτετε ή να αναγκάζετε οποιονδήποτε να ανταλλάσσει το εισόδημά του για το προϊόν σας. Μετά από μερικά χρόνια, το προϊόν σας γίνεται τόσο δημοφιλές ώστε η οικογένειά σας έχει πλέον γίνει πλούσια μέσω εθελοντικής ανταλλαγής.
Άλλοι, που ασκούν βίαιη και όχι εθελοντική ανταλλαγή, τυφλωμένοι από φθόνο, χρησιμοποιούν την κυβέρνηση εναντίον σας.
Σας αναγκάζουν να παραδώσετε μέρος της παραγωγής σας στους ανταγωνιστές σας (αντιμονοπωλιακή νομοθεσία) που δεν είναι σε θέση να σας ανταγωνιστούν αποτελεσματικά. Σας αναγκάζουν να πληρώσετε τους εργαζόμενους σας περισσότερο από ο, τι μπορείτε να αντέξετε οικονομικά (συνδικαλιστική νομοθεσία). Σας αναγκάζουν να πουλήσετε το προϊόν σας σε χαμηλότερη τιμή από την ζήτηση της αγοράς και για χαμηλότερη τιμή από ο, τι θα θέλατε (έλεγχοι τιμών). Σας αναγκάζουν να παράγετε με αυξημένο κόστος και μειούμενη απόδοση (ενεργειακοί φόροι). Σας αναγκάζουν να πληρώσετε διάφορους οργανισμούς και επιμελητήρια χωρίς να γνωρίζετε τον λόγο ύπαρξης τους. Σας επιβάλλουν τον τρόπο με τον οποίο θα λειτουργεί ο χώρος σας (αντικαπνιστική νομοθεσία). Τέλος, σας καθιστούν εισπράκτορα φόρων (ΦΠΑ) για λογαριασμό του κράτους, σας επιβάλλουν «έκτακτες εισφορές», προκαταβολές φόρων, αύξηση ασφαλιστικών εισφορών και σας ζητούν να λογοδοτήσετε αν θέλετε να απολύσετε έναν μισθωτό.
Η εταιρεία σας ξεκίνησε ως ιδιωτική ιδιοκτησία που ωφελούσε την κοινωνία, αλλά επί της ουσίας η κυβέρνηση την πήρε υπό τον έλεγχό της και την απορρόφησε για να εξυπηρετεί τους δικούς της στόχους.
Τώρα η οικογένειά σας κερδίζει λιγότερα, οι εργαζόμενοί σας κερδίζουν λιγότερα και λιγότερο από το προϊόν σας είναι διαθέσιμο στους καταναλωτές και σε υψηλότερη τιμή. Οι καταναλωτές πήραν αυτό που ψήφισαν. Η ψήφος για μια κυβέρνηση που θα βελτίωνε δήθεν τη ζωή μας, σχεδόν πάντα οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα. Τα αγαθά στην αγορά μειώνονται, είναι ακριβά ή/και χαμηλότερης ποιότητας, με αποτέλεσμα να καθίσταται στάσιμη ή φτωχότερη η κοινωνία και ειδικά οι μη έχοντες και οι ασθενέστερες ομάδες.
Συμπέρασμα
Είτε από ηθική άποψη, είτε από καθαρά οικονομική-ωφελιμιστική, η κυβερνητική ρύθμιση, η κυβερνητική διαχείριση επιχειρήσεων, η φορολογία και ο παρεμβατισμός, βλάπτουν τελικά την κοινωνία, εξίσου ηθικά και οικονομικά. Η ιδιωτικοποίηση των πάντων είναι η μοναδική λύση για οικονομική ευημερία, δικαιοσύνη και ηθική αποκατάσταση.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
