Για τους συνηθισμένους ανθρώπους, όμως, τα υψηλότερα ενεργειακά κόστη είναι απολύτως πραγματικά και οδυνηρά για την καθημερινότητα – τόσο στις πλούσιες χώρες όσο και στον αποκαλούμενο «αναπτυσσόμενο» κόσμο.
Του Ryan McMaken
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Οι διαδηλώσεις των «Κίτρινων Γιλέκων» που έχουν ξεσπάσει στη Γαλλία τις τελευταίες εβδομάδες απευθύνονται τώρα σε διάφορα θέματα εσωτερικής πολιτικής. Αλλά προκλήθηκαν από έναν νέο φόρο επί των τιμών των καυσίμων. Οι Γάλλοι που κατοικούν στην λιγότερο ευημερούσα ύπαιθρο, όπου απαιτείται οδήγηση αυτοκινήτου, βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για ακόμα ένα βάρος που τους επιβλήθηκε για να ικανοποιηθούν οι Γάλλοι και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί.
Οι διαδηλώσεις ήταν τόσο έντονες που η γαλλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναστείλει τον συγκεκριμένο φόρο για έξι μήνες.
Ορισμένα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν πως οι διαδηλώσεις αφορούν την αύξηση του κόστους ζωής, αντικατοπτρίζοντας μια «ευρύτερη δυσαρέσκεια» έναντι των αυξανόμενων τιμών. Επιπλέον, το ποσοστό ανεργίας στη Γαλλία κυμάνθηκε από 9% έως 10% κατά το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας δεκαετίας. Σύμφωνα με το Institut Économique Molinari, η φορολογική επιβάρυνση των «τυπικών εργαζομένων» είναι υψηλότερη στη Γαλλία από ο, τι οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη.
Παρόλο που η δυσαρέσκεια για αυτή την κατάσταση αιφνιδίασε τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν και άλλους πολιτικούς, δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι ένα ακόμα βάρος στο ήδη υψηλό κόστος ζωής των Γάλλων, αρκούσε για να πυροδοτήσει τις σφοδρές αυτές διαδηλώσεις.
Η φιλοσοφία των πολιτικών της κλιματικής αλλαγής
Εξάλλου, οι πολιτικές της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής αφορούν σε μεγάλο βαθμό την επιβολή στους ανθρώπους να καταναλώνουν λιγότερα μέσω της αύξησης του κόστους ζωής.
Πίσω από τα σχήματα της πολιτικής για το περιβάλλον και την αλλαγή του κλίματος – τα οποία επιδιώκουν συνήθως την μείωση των εκπομπών ρύπων – η κεντρική ιδέα είναι να κάνουν τους ανθρώπους είτε να καταναλώνουν λιγότερο από το λάθος είδος ενέργειας. Ή να καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια συνολικά. Οι δύο τρόποι με τους οποίους επιβάλλεται συνήθως αυτό, είναι η επιδότηση και η προώθηση μορφών ενέργειας χαμηλών εκπομπών ρύπων και η άμεση φορολόγηση της κατανάλωσης ενέργειας.
Η προώθηση της ενέργειας χαμηλών εκπομπών ρύπων γίνεται μέσω κυβερνητικών κανονιστικών ρυθμίσεων και μέσω επιδοτήσεων ενεργειακών πηγών χαμηλών εκπομπών άνθρακα. Και οι δύο τρόποι συνεπάγονται επιβολή μεγαλύτερου κόστους στους απλούς ανθρώπους. Απαιτούν φορολογικές επιβαρύνσεις για τις επιδοτήσεις, ενώ οι κανονιστικές ρυθμίσεις αυξάνουν το κόστος της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών. Έτσι, οι φόροι άνθρακα αυξάνουν το κόστος της θέρμανσης του σπιτιού, της επιχείρησής ή της οδήγησης του αυτοκινήτου καθώς και κάθε προϊόντος που απαιτεί την χρήση ενέργειας.
Αυτά, φυσικά, δεν αποτελούν σοβαρό πρόβλημα για τους πλούσιους υποστηρικτές αυτών των σχεδίων. Διαβιώνουν ήδη πολύ πάνω από τα επίπεδα επιβίωσης και, μέχρι στιγμής, πάνω από τα επίπεδα διαβίωσης της «μεσαίας τάξης», ώστε μερικοί ακόμη φόροι στην υπηρεσία του ιδεολογικού τους lifestyle να θεωρούνται απόλυτα λογικοί. Για αυτούς, ένας φόρος άνθρακα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μικρή επιπλέον επιβάρυνση στα καύσιμα που είναι απαραίτητα για το αεροσκάφος που θα τους μεταφέρει σε μια εκδήλωση με πολιτικούς φίλους ή σε κάποιο τροπικό μέρος διακοπών.
Για τους συνηθισμένους ανθρώπους, όμως, τα υψηλότερα ενεργειακά κόστη είναι απολύτως πραγματικά και οδυνηρά για την καθημερινότητα – τόσο στις πλούσιες χώρες όσο και στον αποκαλούμενο «αναπτυσσόμενο» κόσμο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ρητορική για την «υπερθέρμανση του πλανήτη» απεικονίζει σκηνές αποκάλυψης του Ιωάννου. Οι υποστηρικτές του λόμπι της κλιματικής αλλαγής γνωρίζουν ότι πιέζουν για να αυξήσουν το κόστος ζωής σας. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι εάν οι ψηφοφόροι και οι φορολογούμενοι δεν τους δώσουν αυτό που θέλουν, όλη η ανθρωπότητα θα καταστραφεί. Το διακύβευμα πρέπει να τίθεται πολύ ψηλά, διότι οι απλοί εργαζόμενοι που αγωνίζονται για να αγοράσουν κάποια πιο αξιοπρεπή δώρα στα παιδιά τους κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων, είναι απίθανο να πειστούν με άλλο τρόπο.
Η προσέγγιση αυτή φαίνεται πως δεν πείθει τη δεδομένη στιγμή.
Η υπόσχεση της σωτηρίας του κόσμου από την προβλεπόμενη κλιματική αποκάλυψη, δεν πείθει προφανώς τους Γάλλους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους, που ανησυχούν για όσα συμβαίνουν εδώ και τώρα στη ζωή τους.
Αφορούν πραγματικά την μείωση των φόρων οι διαδηλώσεις;
Ενώ οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν ως φορολογική διαμαρτυρία, τα αιτήματα που εξέφρασαν οι διαδηλωτές έχουν πλέον επεκταθεί σε άλλους τομείς. Έτσι, ορισμένοι παρατηρητές θα ισχυριστούν ότι οι διαμαρτυρίες δεν αφορούν στην πραγματικότητα την αύξηση των φόρων, αλλά είναι απλά μια ακόμη προσπάθεια για περισσότερα κρατικά προνόμια και παροχές.
Αυτό είναι ασφαλώς αληθές για ορισμένους διαδηλωτές. Εξάλλου, ορισμένοι διαμαρτυρόμενοι κρατικά απασχολούμενοι τώρα ανοιχτά απαιτούν αυξήσεις στους μισθούς τους. Αλλά αν αυτό ήταν το κύριο θέμα των αιτημάτων, τότε η κυβέρνηση δεν θα είχε υποχωρήσει τόσο γρήγορα «παγώνοντας» τους νέους ενεργειακούς φόρους. Και οι πολιτικοί δεν θα υπόσχονταν φορολογικές περικοπές για το 2019 ως απόδειξη της ανησυχίας τους για το κόστος ζωής του λαού της Γαλλίας.
Ο νέος φόρος, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως το ύστατο βάρος που πρέπει να επωμιστούν οι γαλλικές οικογένειες με στάσιμους πραγματικούς μισθούς, είναι ένας σοβαρός λόγος να προκληθεί αναστάτωση. Για πολλά γαλλικά νοικοκυριά, τα οικονομικά τους έχουν φτάσει στο όριο τους και το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται είναι ένας ακόμα φόρος. Δυστυχώς, είναι εξαιρετικά απίθανο αυτή η δυσαρέσκεια να επεκταθεί σε οποιαδήποτε ουσιαστική κριτική του πολιτικού καθεστώτος της Γαλλίας, το οποίο είναι ασφυκτικά κρατιστικό, με πολύ υψηλούς φόρους, πολυάριθμους εμπορικούς ελέγχους και αμέτρητες κυβερνητικές κανονιστικές ρυθμίσεις. Αυτό το καθεστώς είναι που δημιούργησε τελικά τις κακουχίες που τώρα πλήττουν τους υπερβολικά επιβαρυμένους και συχνά άνεργους Γάλλους.
Όμως, το γεγονός ότι η ρητορική της κλιματικής αλλαγής απέτυχε να πείσει ως μέσο αναγκαστικής αύξησης του φόρου για τον γαλλικό πληθυσμό, μπορεί να είναι μια προειδοποίηση αφύπνισης για τις διάφορες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο. Θα μπορούσε να μην αποτελεί σοβαρό πρόβλημα αν η παγκόσμια οικονομία ευνοούσε τις μεσαίες τάξεις στον κόσμο και τις οδηγούσε σε νέα επίπεδα ευημερίας και οικονομικής ανεξαρτησίας. Οι φορολογούμενοι, θα μπορούσαν τότε να είναι αρκετά πιο επιεικείς έναντι ενός φόρου άνθρακα ή μιας νέας επιδότησης. Όμως, ενώ οι οικονομίες και η οικονομική ανάπτυξη παρουσιάζονται με ανοδικές τάσεις στα χαρτιά, πολλά νοικοκυριά σήμερα συνεχίζουν να αναρωτιούνται πού είναι η πραγματική οικονομική ανάπτυξη.
***
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
Ο Ryan McMaken έχει πτυχίο οικονομικών και πολιτικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ήταν ο οικονομολόγος του τμήματος στέγασης του Κολοράντο από το 2009 έως το 2014. Είναι ο συγγραφέας του: Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre.
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Διαβάστε περισσότερα:
- Κλιματική αλλαγή: Το να την μελετάς δε σε κάνει και ειδικό στα οικονομικά ή την πολιτική
- Πόσο κοστίζει στους ανθρώπους η αποκαλούμενη «υπερθέρμανση» του πλανήτη;
- Τα Ηνωμένα Έθνη αγνοούν το πραγματικό κόστος των μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής
- Ο Murray Rothbard εξηγεί πώς να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή
- Η υπόσχεση της «σωτηρίας του κόσμου» από την κλιματική αποκάλυψη δεν φαίνεται να πείθει
- Οι «κλιματολογικοί παρεμβατιστές» δεν θα σταματήσουν στους πράσινους φόρους
- Το παραμύθι της «κλιματικής αλλαγής» έχει και κοκκινοσκουφίτσα και κακό λύκο
- Ο καπιταλισμός δεν στερεύει του γήινους πόρους
- Η κρατική ανακύκλωση απορριμάτων σπαταλά πολύτιμους πόρους
- Ανάλυση – Η πραγματική σχέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και την μόλυνση του περιβάλλοντος
- Α.Π.Ε. – Τρισεκατομμύρια επιδοτήσεων για το τίποτα
