Θα δούμε σήμερα πολλά άρθρα από ανθρώπους που δήλωναν ότι ήταν ενάντια στον πόλεμο το 2002 και το 2003, να προσεύχονται πλέον να παραμείνουν τα στρατεύματα στην μέση ανατολή για να διατηρήσουν την «αξιοπιστία».
Άρθρο Του Matt Taibbi στο Rolling Stone Magazine
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Λοιπόν αποσύρουμε τα στρατεύματα από τη Μέση Ανατολή .
ΚΑΛΩΣ!
Ποιος είναι ο απολογισμός των θανάτων του πολέμου κατά της τρομοκρατίας μέχρι τώρα, μισό εκατομμύριο; Πόσα ξοδέψαμε, 5 τρισεκατομμύρια δολάρια; Πεντέμισι;
Για το κόστος αυτό, έχουμε αποσταθεροποιήσει την περιοχή μέχρι το σημείο του απόλυτου χάους , εμπνεύσαμε εκατομμύρια μουσουλμάνους να μας μισούν και κάναμε κομμάτια τη Συνθήκη της Γενεύης και το ήμισυ του Συντάγματος μας για να πραγματοποιήσουμε πολιτικές όπως τα βασανιστήρια, οι απαγωγές, οι δολοφονίες με drone και η αδικαιολόγητη κράτηση ομήρων και αιχμαλώτων.
Θα είναι δύσκολο για τον καθέναν από μας να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε το μερίδιο τιμής μας για αυτά τα επιτεύγματα. Για αυτό μάλλον όλα τα τηλεοπτικά κανάλια εξαγριώθηκαν.
Εκτός αν ο Donald Trump αποφασίσει να αναστρέψει την απόφασή του να αποσύρει τα στρατεύματα από τη Συρία και το Αφγανιστάν, τα τηλεοπτικά νέα για τις επόμενες εβδομάδες θα είναι ένας μαραθώνιος εξοργισμένων τηλεπαρουσιαστών και καλεσμένων.
«Η απόφαση αυτή του Τραμπ θα ευχαριστήσει τη Μόσχα, το ISIS και το Ιράν!», Είπε η Nicole Wallace, πρώην διευθύνουσα του επικοινωνιακού επιτελείου του George W. Bush.
«Ίσως ο Τραμπ ενώσει τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς», δήλωσε ο Bill Kristol, στο MSNBC, αυτό το «Liberal» κανάλι το οποίο κατά κάποιον τρόπο φαίνεται να κατακλύζεται όλο το εικοσιτετράωρο από πρώην νεο-συντηρητικούς και εκδιωγμένους από το Πεντάγωνο. Ο Kristol, ο οποίος σπάνια είχε δίκιο για οτιδήποτε – μας είπε κάποτε ότι η επέμβαση στο Ιράκ θα ήταν ένας «πόλεμος δύο μηνών« – Μπορεί να έχει δίκιο αυτή τη φορά. Οι αποφάσεις του Τραμπ για τη Συρία και το Αφγανιστάν θα αποκαλύψουν τις πραγματικές διακρίσεις στην αμερικανική πολιτική. Οι πολιτικές δυνάμεις σε αυτή τη χώρα δεν διακρίνονται μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, ούτε καν μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Η διαχωριστική γραμμή αφορά το κόμμα των πολέμων έναντι όλων των άλλων.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Kristol πιθανώς έχει δίκιο. Το σχέδιο των Δημοκρατικών μέχρι τώρα ήταν να στηρίξουν κάποια πρόταση μομφής εις βάρος του Τραμπ χρησιμοποιώντας υλικό από την υπόθεση του Michael Cohen που αφορούσε παραβιάσεις της χρηματοδότησης της προεκλογικής εκστρατείας.
Αυτό το σχέδιο δεν είχε καμία πιθανότητα να επιτύχει στη Γερουσία, αλλά τώρα, ποιος ξέρει; Οι αποσύρσεις στρατευμάτων ενδέχεται να ωθήσουν σε μια ενότητα ρεπουμπλικανών γερουσιαστών, όπως οι Lindsey Graham, ο Marco Rubio, ο Ben Sasse και ίσως ακόμη και ο Mitch McConnell οδηγώντας τους στο «αντίπαλο» στρατόπεδο.
Η αποχώρηση του Γ.Γ. Άμυνας Jim Mattis – ενός δεδομένου προτύπου του Πενταγώνου ο οποίος δεν αντιμετώπισε ποτέ κάποια ατέλειωτη αποτυχία στρατιωτικής εμπλοκής η οποία δεν του άρεσε και του οποίου η επιστολή παραίτησης πανηγυρίζεται ως εμπνευσμένη λογοτεχνία ανάλογης του Eliot – σήμανε συναγερμό έκτακτης ανάγκης για όλους αυτούς τους κλόουν. Ο Rubio δήλωσε για την επιστολή του Mattis: «Είναι απολύτως σαφές ότι κατευθυνόμαστε προς μια σειρά σοβαρών πολιτικών σφαλμάτων που θα θέσουν σε κίνδυνο το έθνος μας, θα βλάψουν τις συμμαχίες μας και θα ενδυναμώσουν τους αντιπάλους μας».
Αυτή η ρητορική έχει σχεδιαστεί για να δώσει πολιτική κάλυψη σε Ρεπουμπλικάνους αντίθετους με τον Τραμπ. Αυτό το ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο του Kristol είναι, όπως υποθέτω, συνδεδεμένο με τη γνώση ότι ο Τραμπ έβαλε στο παιχνίδι τη Γερουσία και μόνο που απείλησε πως θα τραβήξει την πρίζα σταματώντας τις αποτυχίες μας στη Μέση Ανατολή.
Θα ακούσετε τώρα κάθε είδους επιχειρήματα σχετικά με το γιατί οι αποσύρσεις των στρατευμάτων είναι κακή επιλογή. Θα ακούσετε ότι ο Τραμπ δεν έχει σχέδιο, το οποίο είναι αλήθεια. Ποτέ δεν έχει, τουλάχιστον όχι στην πολιτική.
Αλλά δεν έχουμε ακριβώς και ένα σχέδιο για την παραμονή μας στη Μέση Ανατολή, πέρα από την εγκατάσταση μόνιμης φρουράς σε μια ντουζίνα από χώρες, δαπανώντας πακτωλό χρημάτων και κάνοντας τον εαυτό μας μόνιμα μισητό στην περιοχή, καθώς οι θάνατοι πολιτών αυξάνονται με βομβαρδισμούς από drones και από άλλες «χειρουργικές» επεμβάσεις.
Θα ακούσετε ότι εγκαταλείπουμε συμμάχους και επιτρέπουμε στον Τούρκο δικτάτορα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να διαπράξει σφαγές. Αν υπήρχαν αποδείξεις ότι η παρουσία μας εκεί θα βοηθούσε σε κάτι αντί να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, θα μπορούσα να το θεωρήσω ένα βάσιμο επιχείρημα. Υπάρχουν και άλλες λύσεις πέρα από τη δέσμευση αμερικανικών ζωών. Θα μπορούσαμε να δεχτούμε περισσότερους πρόσφυγες, να εκδιώξουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ, να της επιβάλουμε κυρώσεις κ.λ.π.
Όσον αφορά το επιχείρημα ότι εγκαταλείπουμε τη Συρία στους Ρώσους – όποιος ενδιαφέρεται να μειώσει τη ρωσική ισχύ θα πρέπει κανονικά να πανηγυρίζει. Αν υπάρχει κάποια χώρα στον κόσμο που μπορεί να μας συναγωνιστεί στην ικανότητά να ασχοληθεί με κατοχή εδαφών και να εξαντληθεί σε μια αιματηρή διαδρομή αφού σπαταλήσει έναν θησαυρό, είναι η Ρωσία. Μπορεί μάλιστα να τα καταφέρνει καλύτερα από εμάς. Μπορούμε να ρωτήσουμε τους Αφγανούς καθώς αποχωρούμε από εκεί.
Η σύγκρουση στο Αφγανιστάν έγινε η μακροβιότερη στρατιωτική εμπλοκή στην αμερικανική ιστορία πριν από οκτώ χρόνια. Παρά τους μύθους περί του αντιθέτου, ο Μπαράκ Ομπάμα δεν εισήλθε στο λευκό οίκο με διάθεση να εγκαταλείψει το Αφγανιστάν. Ένιωσε ότι έπρεπε πρώτα να κερδίσει εκεί, κάτι το οποίο, όπως γνωρίζει όποιος διάβασε το The Great Game, αποδείχθηκε αδύνατο. Έτσι καταλήξαμε να παραμείνουμε στο Αφγανιστάν καθ’ όλη τη διάρκεια της προεδρίας του.
Θα συνεχίζαμε να παραμένουμε εκεί και σε άλλα μέρη, για πάντα, επειδή η κατοχή αυτών των εδαφών δεν λειτουργεί, όπως όλοι φαίνεται να καταλαβαίνουν εκτός από την Ουάσινγκτον.
Οι δημοσιολόγοι στα κανάλια θα συμφωνούν ομόφωνα σε αυτό το θέμα, αλλά ο πληθυσμός, όχι και τόσο. Αυτό που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις είναι πως οι ψηφοφόροι με αυξανόμενους αριθμούς θέλουν να αποχωρήσουμε από την περιοχή. Μια δημοσκόπηση του τελευταίου έτους της Morning Consult και του Politico έδειξε ότι η πλειοψηφία επιθυμούσε τη μείωση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, ενώ μόνο το 5% επιθυμούσε την αύξηση της παρουσίας τους. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερά ότι το κοινό πιστεύει ότι η παρουσία μας στο Αφγανιστάν ήταν αποτυχημένη. Υπάρχουν λιγότερα στοιχεία για το πώς αισθάνεται το κοινό για τη Συρία, αλλά ακόμη και εκεί, τα δεδομένα δεν δείχνουν συντριπτική επιθυμία για παρουσία στρατευμάτων.
Όταν ο Τραμπ διέταξε για πρώτη φορά αεροπορικές επιδρομές στη Συρία λόγω χρήσης χημικών όπλων από τον Assad, το 70% ήταν ευνοϊκό για μη στρατιωτικές κυρώσεις σύμφωνα με το Politico, ενώ το 39% επιθυμούσε την αποστολή στρατευμάτων. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του CBS, το 45% δεν επιθυμούσε ούτε περίοδο εμπλοκής, ούτε αεροπορικές επιδρομές ούτε στρατεύματα στην περιοχή, έναντι του 18% που ήθελε πλήρη στρατιωτική εμπλοκή.
Ο Τραμπ είναι παλαβός, ακροδεξιός εξτρεμιστής και αποτελεί ντροπή, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ουάσινγκτον τον μισούν. Είναι η στάση του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα προς το ΝΑΤΟ, που ανέκαθεν προσέβαλε τους παροικούντες την Ουάσιγκτον.
Μπορούσε κάποιος να δει πως το κατεστημένο στην Ουάσιγκτον άρχισε να τρελαίνεται, όταν ο τότε υποψήφιος Τραμπ αμφισβήτησε τη δέσμευση της Αμερικής έναντι των πετρελαϊκών κρατών της Μέσης Ανατολής.
«Κάθε φορά που υπάρχει μια μικρή αναταραχή, στέλνουμε τα πλοία και τα αεροπλάνα», είπε ο Τραμπ, από νωρίς στην προεκλογική εκστρατεία του. «Δεν παίρνουμε τίποτα. Γιατί; Αυτοί βγάζουν ένα δισεκατομμύριο την ημέρα. Εμείς δεν παίρνουμε τίποτα.»
Καθώς πλησίαζε περισσότερο προς το χρίσμα, επιτέθηκε ακόμα πιο έντονα στη θεολογία των νεο-συντηρητικών. «Δεν νομίζω ότι θα πρέπει πλέον να οικοδομούμε έθνη», δήλωσε, τον Μάρτιο του 2016. Συνέχισε: «Παρακολούθησα πως καθώς χτίζαμε σχολεία στο Ιράκ τα ανατίναζαν. Χτίζαμε ένα ακόμα, μας ανατίναζαν.»
Ο Τραμπ έκανε λάθος για χιλιάδες άλλα πράγματα, αλλά αυτό ήταν αλήθεια. Είχα κάνει ένα ρεπορτάζ για το πώς κάποιοι στρατιωτικοί εργολήπτες δαπάνησαν 72 εκατομμύρια δολάρια σε κάτι που υποτίθεται ότι θα αποτελούσε την ιρακινή αστυνομική ακαδημία και αυτό που παρέδωσαν ήταν ένας σωρός από ερείπια τόσο άχρηστα, που οι περαστικοί τα κατέστησαν τουαλέτες.
Ο Ειδικός Γενικός Επιθεωρητής για την Ανασυγκρότηση του Ιράκ σημείωσε : «Είδαμε φωτιστικές εγκαταστάσεις γεμάτες από αραιωμένα ούρα και κόπρανα που ήταν αδύνατο να λειτουργήσουν».
Η SIGIR διαπίστωσε ότι δαπανήσαμε πάνω από 60 δισεκατομμύρια δολάρια για την ανασυγκρότηση του Ιράκ και δεν βελτιώσαμε αξιοσημείωτα τη ζωή των Ιρακινών. Το ανάλογο όργανο που καλύπτει το Αφγανιστάν, ο Ειδικός Γενικός Επιθεωρητής για την Ανασυγκρότηση του Αφγανιστάν, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον 15,5 δισεκατομμύρια δολάρια είχαν σπαταληθεί στη χώρα μεταξύ 2008 και 2017 και αυτό ήταν πιθανό μόνο ένα «κλάσμα» της χρηματοοικονομικής διαρροής.
Ο Τραμπ, αφού εξασφάλισε το χρίσμα, ανέβασε κι άλλο το ante. Το καλοκαίρι του 2016 είπε ότι δεν ήταν σίγουρος ότι θα έστελνε στρατεύματα για να υπερασπιστούν τα μέλη του ΝΑΤΟ που δεν πλήρωναν τους λογαριασμούς τους. Τα μέλη του ΝΑΤΟ υποτίθεται ότι συμβάλουν 2% του ΑΕΠ τους για την άμυνα τους. Την εποχή εκείνη, μόνο τέσσερα μέλη του ΝΑΤΟ (Εσθονία, Πολωνία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ) τηρούσαν αυτή τη δέσμευση.
Οι πολιτικοί τρελάθηκαν. Πώς τολμά να ζητάει από τις χώρες να πληρώσουν για την άμυνα τους! Ο Ρεπουμπλικανός Adam Kinzinger, ένας δημοφιλής επισκέπτης των καναλιών το τελευταίο εικοσιτετράωρο, δήλωσε τον Ιούλιο του 2016 ότι τα σχόλια του Trump ήταν «εντελώς καταστροφικά«. «Είναι άνευ προηγουμένου», δήλωσε ο Thomas Wright, ένας «μελετητής της Ευρώπης» από το Ινστιτούτο Brookings.
Όταν έγινε γνωστή η είδηση μετά την εκλογή του ότι ο Τραμπ θα διάβαζε τις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών μόνο μια φορά την εβδομάδα αντί για κάθε μέρα όπως υποτίθεται πως έκαναν οι προηγούμενοι πρόεδροι, αυτό ήταν . Τα γάντια βγήκαν στο σημείο αυτό.
«Η ανοιχτή περιφρόνηση που έδειξε ο Τραμπ στις μυστικές υπηρεσίες είναι άνευ προηγουμένου», δήλωσε ο Patrick Skinner, πρώην αξιωματούχος της CIA τόσο υπό τον George W. Bush όσο και υπό τον Ομπάμα. Όλα όσα ακολούθησαν, μέχρι σήμερα, πρέπει να γίνουν κατανοητά μέσω αυτού του πρίσματος. Ο Τραμπ πέταξε στα σκουπίδια ουσιαστικά κάθε τμήμα του πολιτικού κατεστημένου στον δρόμο του προς την Ουάσιγκτον, ακολουθώντας μια κλασική αυταρχική στρατηγική – θάβοντας τις ελίτ, ποζάροντας ως λαϊκιστής.
Όσο πλαστή και να ήταν αυτή η συμπεριφορά, υπήρχαν τμήματα του πολιτικού κατεστημένου που άξιζαν αυτό το θάψιμο, το Πεντάγωνο πάνω απ’ όλα. Το Υπουργείο Άμυνας υπήρξε ένα βαρέλι δίχως πάτο, στο οποίο έπεφταν χρήματα εδώ και δεκαετίες . Έχει δώσει τρισεκατομμύρια σε δαπάνες που δεν μπορεί να δικαιολογήσει και αρνήθηκε ακροάσεις και ελέγχους για σχεδόν 30 χρόνια.
Έχουμε γενναίους και ικανούς στρατιώτες, αλλά οι ηγέτες τους είναι απόλυτα εργαλεία που έχουν αφήσει μια κληρονομιά σφαγών και επεμβάσεων που τα έκαναν μαντάρα σε όλο τον κόσμο.
Το ΝΑΤΟ; Αυτή είναι μια οργάνωση της οποίας η αποστολή σταμάτησε να έχει νόημα τη στιγμή που η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Εδώ και πολύ καιρό έχουμε επαναπροσδιορίσει τον αμυντικό μας σχεδιασμό για να επικεντρωθούμε στην τρομοκρατία, το έγκλημα και τις επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, την εμπορική κατασκοπεία, την χρηματοοικονομική ασφάλεια και άλλες απειλές.
Αντ ‘αυτού, συνεχίσαμε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης να διατηρούμε μια παγκόσμια στρατιωτική συμμαχία διογκωμένη με όλο και πιο άχρηστα αεροπλανοφόρα και αεριωθούμενα αεροπλάνα, σχεδιασμένα για αρχαϊκές μορφές πολέμου. Το ΝΑΤΟ συνέχισε κυρίως ως μηχανισμός δημοσίων σχέσεων για α) την δικαιολόγηση των συνεχών αφανών επιπέδων των αμυντικών δαπανών και β) Παρέχοντας κάλυψη δήθεν διεθνισμού στις ουσιαστικά μονομερείς στρατιωτικές περιπέτειες της Αμερικής.
Πήγαμε σε ένα μέρος όπως το Αφγανιστάν χωρίς πραγματικό σχέδιο εξόδου από εκεί και κάποια κράτη μέλη όπως η Εσθονία, η Γαλλία και η Τουρκία έστειλαν στρατεύματα μαζί μας. Αλλά πάντα ήταν ουσιαστικά η ομάδα της Αμερικής: ο Παγκόσμιος Χωροφύλακας μαζί με κάποιους κομπάρσους. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν πως τόσες λίγες από τις χώρες μέλη κατέβαλαν τα κόμιστρα για αυτόν τον οργανισμό.
Παρεμπιπτόντως, αυτό δεν είναι μυστικό. Πολύ πριν τον Τραμπ, αυτό ακριβώς έλεγε ο Barney Frank πίσω στο 2010: «Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να επανεξετάσουμε το θέμα ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ έχει γίνει δικαιολογία για άλλους ανθρώπους ώστε να αναγκάσουν την Αμερική να κάνει πράγματα.»
Όλο αυτό ήταν μια γιγαντιαία, αιματηρή, δαπανηρή φάρσα που έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να έχουμε τερματίσει.
Θα δούμε σήμερα πολλά άρθρα από ανθρώπους που δήλωναν ότι ήταν ενάντια στον πόλεμο το 2002 και το 2003, να προσεύχονται πλέον να παραμείνουν τα στρατεύματα στην μέση ανατολή για να διατηρήσουν την «αξιοπιστία».
Μέρος της αιτίας είναι απλά επειδή είναι ο Τραμπ που θέλει να το κάνει, αλλά ένα μεγαλύτερο μέρος είναι ότι έχουμε υποβάλει με επιτυχία σε πλύση εγκεφάλου μεγάλα μέρη του πληθυσμού, ώστε να θεωρούν ότι είναι φυσιολογικό για μια χώρα να βρίσκεται διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση, πολεμώντας σε επτά χώρες ταυτόχρονα και ξοδεύοντας τα μισά της χρήματα στην άμυνα.
Δεν είναι φυσιολογικό. Πρόκειται για παράνοια. Και δεν θα είμαστε ποτέ μια υγιής κοινωνία, ή πραγματικά σεβαστή στο εξωτερικό, αν δεν σταματήσουμε να το αποδεχόμαστε ως κανονικότητα.
Παρεμπιπτόντως, αμφιβάλλω ότι ο Τραμπ θα ακολουθήσει πραγματικά αυτό το σχέδιο απόσυρσης των στρατευμάτων. Αλλά μέχρι να αλλάξει τη γνώμη του, παρακολουθήστε αυτά που θα συμβαίνουν στην Ουάσινγκτον. Πρόκειται να δούμε μια πολύ γραφική επίδειξη της σχεδόν καθολικής ομοιομορφίας της πολιτικής τάξης όσον αφορά τον στρατό και τον ρόλο του. Το πολεμικό κόμμα είναι έτοιμο να δώσει ρεσιτάλ.
***
Ο Matt Taibbi είναι από τους πιο σκληρούς επικριτές του Ντόναλντ Τραμπ. Είναι συντάκτης στο Rolling Stone και είναι ο νικητής του βραβείου National Magazine του 2008 για την στήλη και τον σχολιασμό. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του είναι το I Can’t Breathe: A Killing on Bay Street, για την περιβόητη δολοφονία του Eric Garner από την αστυνομία της Νέας Υόρκης. Είναι επίσης ο συγγραφέας του «The Divide», «Griftopia» και του «The Great Derangement».
