η κρατική απάτη που αποκαλείται «κοινωνική ασφάλιση» είναι ένα ελάχιστο κλάσμα στην εξίσωση της κρατικής λεηλασίας που βιώνει ο πολίτης.
Του Ευθύμη Μαραμή
Ο Murray Rothbard είναι κατατοπιστικός στις ακόλουθες παρατηρήσεις του: Η κρατική «κοινωνική ασφάλιση» κατάσχει το εισόδημα των μισθωτών και, στη συνέχεια, οι περισσότεροι άνθρωποι υποθέτουν ότι επενδύει τα χρήματα πιο σοφά από ο,τι θα μπορούσαν οι ίδιοι, καταβάλλοντας αργότερα τα χρήματα στους πρώην μισθωτούς κατά το γήρας τους. Αυτό λοιπόν, που θεωρείται ως «κοινωνική ασφάλιση», είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κυβερνητικής επιχείρησης: δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των ασφαλίστρων και των παροχών, οι δε τελευταίες μεταβάλλονται ετησίως υπό την επίδραση των πολιτικών πιέσεων.
Στην ελεύθερη αγορά, όποιος επιθυμεί μπορεί να επενδύσει σε ασφαλιστική πρόσοδο ή σε μετοχές ή ακίνητα. Αναγκάζοντας τον καθένα να παραδώσει τα κεφάλαιά του στην κυβέρνηση, τον εξαναγκάζει να απολέσει την ωφέλεια τους. Έτσι, είναι δύσκολο να κατανοηθεί η μεγάλη δημοτικότητα των κρατικών προγραμμάτων κοινωνικής ασφάλισης.
Αλλά η πραγματική φύση αυτών των προγραμμάτων, διαφέρει πολύ από την εικόνα που τα καθιστά δημοφιλή. Διότι το κράτος, δεν επενδύει τα κεφάλαια που αποσπά μέσω των εξαναγκαστικών εισφορών. Απλώς τα ξοδεύει, αποκτώντας δικά του ομόλογα, τα οποία πρέπει αργότερα να εξαργυρωθούν όταν τα οφέλη πρέπει να πληρωθούν. Τα μετρητά, φυσικά, μπορούν να ληφθούν μόνο με περαιτέρω φορολογία. Έτσι, το κοινό πρέπει να πληρώσει δύο φορές για μία πληρωμή κοινωνικής ασφάλισης. Το πρόγραμμα ουσιαστικά εξωραΐζει μια γενικότερη φορολόγηση των ομάδων με χαμηλότερο εισόδημα και των μισθωτών.
Αναγωγή στην χειρότερη πραγματικότητα της Ελλάδας – οι «εισφορές» των δημοσίων υπαλλήλων
Ας δούμε τι λέει ο Βαγγέλης Βενιζέλος ο καταλληλότερος σοσιαλιστής αξιωματούχος που μπορεί να μας κατατοπίσει επί του θέματος:
«Τα Ταμεία είναι φορείς του δημόσιου τομέα, ανήκουν στη γενική κυβέρνηση. Το Δημόσιο, όταν εκδίδει ομόλογα και τα ομόλογα τ’ αγοράζουν τα Ταμεία, στην πραγματικότητα συμψηφίζει με τον εαυτό του. Δηλαδή η κεντρική κυβέρνηση εκδίδει ένα ομόλογο και το αγοράζει το ταμείο που είναι γενική κυβέρνηση. Εμείς υπολογίζουμε το χρέος της γενικής κυβέρνησης. Άρα σ’ επίπεδο γενικής κυβέρνησης αυτό μηδενίζεται. Στην πραγματικότητα λοιπόν, επρόκειτο για μια εγγραφή λογιστική συμψηφιστική μεταξύ κράτους και Ταμείων.»
Για όσους μπερδεύτηκαν, θα «μεταφράσω» με τη βοήθεια του Μανόλη Καλλέργη. Το χρήμα στην συγκεκριμένη περίπτωση χάνει τον πραγματικό λόγο ύπαρξής του ως αγαθό με χρήση στις ανθρώπινες καθημερινές συναλλαγές. Υπάρχει απλά ως λογιστική εγγραφή που ο κρατικός άρχων κατά το δοκούν δημιουργεί και εγγράφει, π.χ. με τις (δήθεν) ασφαλιστικές εισφορές κρατικών υπαλλήλων. Οι «εισφορές» αυτές, υφίστανται μόνο στο μυαλό της εκάστοτε κυβερνήσεως και των υπαλλήλων της.
Κατόπιν, η κυβέρνηση τις ανταλλάσσει με χρεόγραφα (ομόλογα), που αργότερα κουρεύει με PSI και στέλνει τον λογαριασμό του «κουρέματος», του κατά τον κ. Βενιζέλο «μηδενικού χρέους», στον καπιταλιστή ιδιοκτήτη, στον επιχειρηματία, στον ελεύθερο επαγγελματία και στον ιδιώτη εργαζόμενο.
Όλα αυτά την ίδια στιγμή που ο πολίτης, ο οποίος αποπληρώνει τις παχυλές δήθεν «εισφορές» των κρατικών υπαλλήλων, αδυνατεί να αποπληρώσει τις δικές του εισφορές αλλά και τις συντάξεις των υπολοίπων Δ.Υ. και ιδιωτών. Κινδυνεύει δε, να φυλακιστεί για χρέη προς τους (κρατικοδίαιτους) ασφαλιστικούς φορείς ακόμα και για μικροποσά. Αυτά τα ποσά, για κακή του τύχη, δεν είναι «λογιστικές εγγραφές» όπως στην περίπτωση του «μηδενικού χρέους» του κ. Βενιζέλου, αλλά κόπος, ιδρώτας, αποταμιεύσεις, γη, κεφάλαιο και μέσα παραγωγής. Όλα αυτά δηλαδή τα οποία αντιπροσωπεύει το (πραγματικό) χρήμα.
Η κλίμακα της λεηλασίας είναι επικών διαστάσεων
Ωστόσο, η κρατική αυτή απάτη που αποκαλείται «κοινωνική ασφάλιση» είναι ένα ελάχιστο κλάσμα στην εξίσωση της κρατικής λεηλασίας που βιώνει ο πολίτης. Υπάρχουν δεκάδες άλλοι φόροι, «έκτακτες» εισφορές, φόροι ιδιοκτησίας (ΕΝΦΙΑ, φόροι μεταβίβασης και κληρονομιάς), φόροι «πολυτελείας», εισφορές σε επιμελητήρια, φόροι μεταβιβάσεων, εταιρικοί φόροι, ειδικοί φόροι κατανάλωσης, ειδικοί φόροι στα καύσιμα, ειδικοί ενεργειακοί φόροι στα τιμολόγια ρεύματος, φόροι υπέρ τρίτων, δημοτικοί φόροι, ΦΠΑ και, τέλος, δασμοί στα εισαγόμενα εκτός Ε.Ε. προϊόντα.
Δεν θα αποτελούσε έκπληξη, αν αμέτρητα νοικοκυριά βιώνουν φορολόγηση της τάξης του 70% ίσως και παραπάνω. Με «μερεμέτια» όπως η απειροελάχιστη μείωση του ΕΝΦΙΑ, η Ελληνική οικονομία όχι απλά δεν θα ανακάμψει, αλλά, θα βυθιστεί ξανά σε βαριά ύφεση, δεδομένων των δυσμενών διεθνών συνθηκών. Η λύση είναι η αποκρατικοποίηση των πάντων και η ισοπέδωση κάθε φορολογίας σε ελάχιστα οριακά επίπεδα.
***
