Η Ευρωπαϊκή ένωση υποτάσσει την τεχνολογική καινοτομία σε γραφειοκρατικές ιδιοτροπίες αξιωματούχων που επιμένουν να διατηρούν τα πράγματα όπως ήταν το 1980.
Του Daniel Lacalle
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Αν αναλύσουμε την κατάταξη των κυριοτέρων τεχνολογικών εταιρειών (2017), δεν υπάρχει ούτε μία ευρωπαϊκή μεταξύ των δεκαπέντε κορυφαίων. Η μεγάλη πλειοψηφία αποτελείται από εταιρείες των ΗΠΑ και της Κίνας.
Γίνεται ακόμη πιο ανησυχητικό. Εάν εξετάσουμε τις 50 κορυφαίες τεχνολογικές εταιρείες παγκοσμίως, μόνο τέσσερις είναι ευρωπαϊκές, αλλά όταν αναλύουμε αυτές τις τέσσερις, είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι αποτελούν ηγετικές επιχειρήσεις στην καινοτομία και στην αγορά. Οι ευρωπαϊκοί δείκτες της «τεχνολογίας» περιλαμβάνουν, με διπλωματικό τρόπο, μερικούς βιομηχανικούς ομίλους που έχουν χάσει εδώ και καιρό την τεχνολογική κούρσα.
Αυτό δεν είναι κακοτυχία. Είναι έτσι σχεδιασμένο, δυστυχώς.
Εσφαλμένη φορολογική προσέγγιση
Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνήθως μιλάει πολύ για τις τεχνολογικές επενδύσεις και τη δέσμευσή της για νέες βιομηχανίες, αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτών των δηλώσεων είναι υποκριτικές. Η Ε.Ε. τιμωρεί τις τεχνολογικές επενδύσεις με πολύ επιθετικό τρόπο, ενώ καταστρέφει την αξία και τον πλούτο που δημιουργεί αυτός ο τομέας. Η ευρωπαϊκή φορολογία τιμωρεί από την αρχή τις τεχνολογικές επενδύσεις, όχι μόνο θέτοντας εξ αρχής εμπόδια στις επιχειρήσεις, αλλά κυρίως ακολουθώντας πολιτική αρπαγής κεφαλαίων, προγραμμάτων αγοράς μετοχών και ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων που χρηματοδοτούν την ανάπτυξη των επιχειρήσεων.
Δεν μιλάμε μόνο για μνημειώδη λάθη, όπως ο λεγόμενος «Google Tax» και μια μυωπική φορολογική αντίληψη που αποσκοπεί στην αποκομιδή εσόδων από οτιδήποτε, αλλά και για την επίθεση σε οποιαδήποτε κεφαλαιακή επένδυση, προστιθέμενη αξία και κέρδος που δημιουργείται από την ανάληψη ρίσκων από τους επενδυτές που ποντάρουν στην καινοτομία. Στην Ευρώπη, αν κάτι δεν επιδοτείται, θεωρείται ύποπτο.
Όλα προέρχονται από το τεράστιο σφάλμα μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που φαίνεται να συμπεριφέρεται σαν ένας συνδυασμός τηλεοπτικού ιεροκήρυκα και σερίφη του Νότιγχαμ. Κάποιος που λέει στους άλλους τι πρέπει να κάνουν και πώς να συμπεριφέρονται ενώ κατάσχει και την τελευταία δεκάρα τους μέσω αδυσώπητης φορολόγησης. Η Ε.Ε. έχει εμμονή με υποτιθέμενα έσοδα που μόνο ένας κεντρικός σχεδιαστής θα μπορούσε να εφεύρει και συγχρόνως αγνοεί και παρακωλύει τις τεράστιες δυνατότητες απασχόλησης, πλούτου και βελτίωσης της παραγωγικότητας που θα μπορούσε να προσελκύσει.
Εσφαλμένες κανονιστικές ρυθμίσεις
Η Ε.Ε. υποτάσσει την τεχνολογική καινοτομία σε γραφειοκρατικές ιδιοτροπίες αξιωματούχων που επιμένουν να διατηρούν τα πράγματα όπως ήταν το 1980. Οι ευρωπαϊκές κανονιστικές ρυθμίσεις για την τεχνολογία και την καινοτομία είναι τόσο αργές, αναποτελεσματικές και επαχθείς, όσο είναι και για την παλιά οικονομία και θέτουν εμπόδια με τη δικαιολογία της «κανονικότητας». Ωστόσο, υποκρύπτει κάτι πολύ χειρότερο: τον συγκεκαλυμμένο στόχο της υποστήριξης τομέων χαμηλής παραγωγικότητας, θέτοντας εμπόδια στους τομείς υψηλής παραγωγικότητας.
Όταν κάποιος συζητά αυτό το πρόβλημα με τους ρυθμιστικούς φορείς, αυτοί συγχαίρουν τον εαυτό τους επειδή η περίοδος έγκρισης, για παράδειγμα, μιας εταιρείας Fintech, είναι από έξι έως εννέα μήνες. Ακόμη χειρότερα, η αντι-επιχειρηματική τους μυωπία απεικονίζεται σε μια επιστολή που έστειλαν στην Ε.Ε. τριάντα επιχειρηματίες της τεχνολογίας, όπου προειδοποιούν για ένα «ασυνάρτητο και τιμωρητικό» σύστημα, «συχνά απαρχαιωμένο και εξαιρετικά αναποτελεσματικό» που μπορεί να προκαλέσει «braindrain» των βέλτιστων και λαμπρότερων μυαλών της Ευρώπης.
Επιδότηση τομέων χαμηλής παραγωγικότητας για να τιμωρηθούν οι τομείς υψηλής παραγωγικότητας
Ένα λεπτό πέπλο κανονισμών και νόμων συγκαλύπτει τον προστατευτισμό στην Ε.Ε.
Υπάρχει μια εμμονή στα μεμονωμένα κράτη να προστατεύουν με κάθε κόστος την θέση των – κακώς επονομαζόμενων – «πρωτοπόρων» εθνικών βιομηχανιών τους, οι οποίες έχουν γίνει ένα είδος συγκεκαλυμμένης κοινωνικής ασφάλισης και είναι υπάκουοι σύντροφοι της πολιτικής εξουσίας. Η συνεχής επιδότηση απαξιωμένων τομέων και η επιβολή κυρώσεων σε εκείνους που θα μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν και να βελτιώσουν το πρότυπο ανάπτυξης και του επιχειρηματικού ιστού, είναι καταφανής σε ολόκληρη την Ε.Ε. Διατηρώντας τους δεινόσαυρους ζωντανούς, οι κυβερνήσεις εμποδίζουν τη δημιουργία ενός οικοσυστήματος το οποίο θα επέτρεπε σε άλλες επιχειρήσεις να αναπτυχθούν, να εξελιχθούν και να ηγηθούν στην παγκόσμια αγορά.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, από χώρα σε χώρα, βλέπουμε πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση που μιλάει συνεχώς για τον ανταγωνισμό προσπαθεί, στην πραγματικότητα, να θέσει εμπόδια σε νέους ηγέτες της αγοράς, ώστε οι απαρχαιωμένοι τομείς των ραντιέρηδων να διατηρούν τα προνόμιά περασμένων δεκαετιών.
Προσπαθώντας να προστατεύσουν τους δεινόσαυρους, οι χώρες της Ε.Ε. καταλήγουν να υπονομεύουν τις δυνατότητες καινοτομίας των οικονομιών τους και δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη νέων παραγωγικών γιγάντων.
Αυτός είναι προστατευτισμός καλυμμένος υπό τη δικαιολογία των κανονιστικών ρυθμίσεων και της φορολογίας και το χειρότερο είναι ότι ούτε προστατεύει τους εθνικούς βιομηχανικούς ομίλους, ούτε τους ενθαρρύνει να επανεπενδύσουν, ούτε υποστηρίζει τη δημιουργία νέων ευρωπαϊκών ηγετικών βιομηχανιών.
Φυσικά, υπάρχουν ορισμένες θετικές πρωτοβουλίες, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί αυτό, αλλά οι εμπειρικές ενδείξεις μας λένε ότι αυτές οι θετικές πρωτοβουλίες πνίγονται κάτω από εκατομμύρια σελίδων παρωχημένων κανονισμών και φόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εμποδίζουν την Ευρώπη να ηγηθεί των τεχνολογικών αλλαγών.
Εάν η Ευρώπη θέλει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια μας και επιθυμεί να ενισχυθούν οι οικονομίες μας, πρέπει να σταματήσει να επιδοτεί ο, τι δεν λειτουργεί και να τιμωρεί ο, τι λειτουργεί. Πρέπει να σταματήσει να επιτίθεται σε όσους ρισκάρουν και επενδύουν στην καινοτομία. Γιατί κανένας Ευρωπαίος πολιτικός δεν πρόκειται να καταφέρει να επιστρέψουμε στο 1980. Ωστόσο, αυτό που θα επιτύχουν οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες αν συνεχίσουν έτσι, θα είναι να καταστήσουν την Ευρώπη σε ιδανική παράπλευρη απώλεια της τεχνολογικής κυριαρχίας ΗΠΑ και Κίνας.
***
O Daniel Lacalle γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1967. Έχει PhD στα οικονομικά και είναι Fund Manager. Είναι συγγραφέας των bestseller «Life In The Financial Markets» και «The Energy World Is Flat» καθώς και του «Escape From the Central Bank Trap». Ο Lacalle συνεργάζεται συχνά με το CNBC, το Bloomberg, το CNN, τους, Epoch Times, το Ινστιτούτο Ludwig von Mises, τους BBN Times, την Wall Street Journal, την El Español, το A3 Media και το 13 TV. Διαθέτει πιστοποίηση (Certified International Investment Analyst) και master στην Οικονομική Έρευνα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον προσωπικό ιστότοπο του Daniel Lacalle
