Οι γραφειοκράτες της ευρωζώνης είναι αυτοί που έχουν προκαλέσει την οικονομική στασιμότητα στην ήπειρο με τις συνεχιζόμενες παρεμβατικές τους πολιτικές
Του Ευθύμη Μαραμή
Τι γίνεται όταν οι πολιτικοί βλέπουν ότι ο τερατώδης παρεμβατισμός τους αποτυγχάνει; Βγάζουν τον επόμενο λαγό από το καπέλο τους. Αναζητούν ένα νέο μαγικό κόλπο για να κάνουν τους πολίτες να πιστέψουν στα φακιρικά των πολιτικών «τόνωσης της ζήτησης», παρά τη συνεχιζόμενη αποτυχία αυτών των πολιτικών.
Αυτό ενημερωθήκαμε πως συνέβη και στο Forum των Δελφών, όπου ο πρώην Γενικός Γραμματέας του γερμανικού υπουργείου οικονομικών κ. Dr.Heiner Flassbeck, κάλεσε για κρατικό παρεμβατισμό Κεϋνσιανού τύπου. Φυσικά ο κ. Flassbeck δεν είναι μόνος του σε αυτές τις απαιτήσεις καθώς όλο και περισσότεροι «ειδικοί» καλούν για παρόμοιες πολιτικές.
Ωστόσο, όλοι τους φαίνεται να λησμονούν πως η Ευρωζώνη αποτελεί από μόνη της ένα τέτοιο τεράστιο πρόγραμμα κρατικών δαπανών και επενδύσεων, από την πρώτη μέρα της ίδρυσης της.
Το 2008, η Ευρωζώνη πραγματοποίησε ένα τέτοιο grandiose σχέδιο «ανάπτυξης και απασχόλησης». Ένα σχέδιο δαπανών και επενδύσεων που απορρόφησε 1,5% του ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ για τη δημιουργία «εκατομμυρίων θέσεων απασχόλησης σε υποδομές, δημόσια έργα, σε διασυνδέσεις των χωρών μελών και σε στρατηγικούς τομείς». Το αποτέλεσμα: 4,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας καταστράφηκαν και το έλλειμμα της ευρωζώνης σχεδόν διπλασιάστηκε. Αυτό συνέβη ως απάντηση στην κρίση του 2007, διότι μεταξύ 2001 και 2008, η προσφορά χρήματος στην Ευρωζώνη διπλασιάστηκε. Η Ευρωζώνη υπήρξε μια κεϋνσιανή μηχανή παραγωγής χρέους, εσφαλμένων επενδύσεων, αστείρευτης κρατικής παρεμβατικότητας και αναδιανομής πλούτου από την πρώτη της μέρα.
Το αποκαλούμενο «Σχέδιο Juncker» ή «Επενδυτικό Σχέδιο για την Ευρώπη» – το οποίο δοξάστηκε από κάθε γραφειοκράτη και πολιτικό κάθε φάσματος ως η «λύση» για την ελλιπή ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης – ήταν μια από τα ίδια. Δαπάνησε 360 δισεκατομμύρια ευρώ, τα περισσότερα εκ των οποίων σε μη βιώσιμα έργα τα οποία επιβάλλουν δυσθεώρητα κόστη στους Ευρωπαίους. Οι εκτιμήσεις ανάπτυξης της ευρωζώνης συρρικνώθηκαν, η αύξηση της παραγωγικότητας παρέμεινε στάσιμη και η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε το Δεκέμβριο του 2018 σε τριετή χαμηλά επίπεδα. (Δείτε μια εμπεριστατωμένη οικονομική ανάλυση για τις συνέπειες των δημοσίων επενδύσεων εδώ.)
Το τεράστιο σχέδιο «πράσινης ανάπτυξης» της ευρωζώνης, έχει κάνει τα νοικοκυριά της Ευρωπαϊκής Ένωσης να υποφέρουν από τους υψηλότατους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος και φυσικού αερίου, οι οποίοι είναι υπερδιπλάσιοι σε σχέση με αυτούς στις ΗΠΑ. Η ανεργία εξακολουθεί να είναι διπλάσια από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ η ανάπτυξη παραμένει στάσιμη. Το 2016 οι τιμές ηλεκτρικής ενέργειας των νοικοκυριών ήταν κατά μέσο όρο 26,6 λεπτά/kWh στη ζώνη του ευρώ και 12,7 λεπτά/kWh στις ΗΠΑ.
Στον αντίποδα όλων αυτών, η ΕΕ βρίσκεται στον πάτο της τεχνολογικής καινοτομίας παγκοσμίως. Αν αναλύσουμε την κατάταξη των κυριοτέρων τεχνολογικών εταιρειών (2017), δεν υπάρχει ούτε μία ευρωπαϊκή μεταξύ των δεκαπέντε κορυφαίων. Η μεγάλη πλειοψηφία αποτελείται από εταιρείες των ΗΠΑ και της Κίνας. Στην προσπάθεια της να επιτύχει οικονομική ανάπτυξη με προστατευτισμό των «δεινοσαύρων» της, η ΕΕ καταδιώκει την τεχνολογική καινοτομία, η οποία είναι ένας δυναμικός τομέας που θα μπορούσε να επιτελέσει τη σταδιακή αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου στην ήπειρο.
Οι γραφειοκράτες της ευρωζώνης είναι αυτοί που έχουν προκαλέσει την οικονομική στασιμότητα στην ήπειρο με τις συνεχιζόμενες παρεμβατικές τους πολιτικές, είτε μέσω νομισματικών επεκτάσεων είτε μέσω επιδοτήσεων είτε μέσω αμέσων κρατικών επενδύσεων. Σε όλα αυτά προσθέστε την υψηλότατη φορολογία, τις μυριάδες των ασφυκτικών κανονιστικών ρυθμίσεων και τον προστατευτισμό.
Το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι ένα ακόμα «Πακέτο Γιούνκερ» για να διορθωθούν τα σφάλματα που προκάλεσε το προηγούμενο «Πακέτο Γιούνκερ».
