Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα καρτέλ κυβερνήσεων υπό τις Βρυξέλλες που επιθυμούν να επαναφέρουν αυτοκρατορικές φιλοδοξίες ξένες προς τις συνθήκες της ανόδου του πολιτισμού μας.
Του Ferghane Azihari
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Μια ορισμένη δόση νοσταλγίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έχει συμβάλει στην προώθηση της ιδέας ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απαραίτητη για την ευημερία και την επιτυχία της Ευρώπης. Αλλά μια πιο προσεκτική ματιά στην ήπειρο, ακυρώνει τη σχέση μεταξύ ευημερίας και προσχώρησης στην Ευρώπη των Βρυξελλών. Μεταξύ των πλουσιότερων ευρωπαϊκών χωρών είναι χώρες εκτός της Ένωσης. Αυτό συμβαίνει με την Ελβετία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία και το Λιχτενστάιν.
Ούτε υπάρχει σχέση μεταξύ του πλούτου μιας χώρας και της συμμετοχής της σε μεγάλες πολιτικές ομάδες σε παγκόσμιο επίπεδο. Εκτός από τις ήδη αναφερθείσες περιοχές, πολλά μέρη συνδυάζουν μικρό μέγεθος και πλούτο, όπως αποδεικνύουν η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα και η Νέα Ζηλανδία.
Δυστυχώς για τους υποστηρικτές μιας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης, η ιστορική άνοδος του ευρωπαϊκού πολιτισμού απεικονίζει επίσης το αντίθετο του αυτοκρατορικού αφηγήματος. Ο Αμερικανός ιστορικός David Landes υπενθύμισε το 1998 ότι η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ένα ευχάριστο γεγονός για την Παλιά Ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτές οι παρατηρήσεις υποστηρίζουν το έργο του κοινωνιολόγου Jean Baechler, ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα, έγραψε ότι η επέκταση του ευρωπαϊκού εμπορίου ευνοήθηκε από την αναρχία που κληρονομήθηκε από τη φεουδαρχική τάξη.
Σε συνδυασμό με τη σχετική πολιτιστική ενότητα που σφυρηλατήθηκε από την Καθολική Εκκλησία, η φεουδαρχική αναρχία που εγκαινιάστηκε στον Μεσαίωνα, απελευθέρωσε την οικονομία και το επιχειρηματικό πνεύμα. Αυτή η ιδιαιτερότητα της Δύσης ονομάζεται και από τον Βρετανό ιστορικό Eric Jones «το θαύμα» ή «η εξαιρετικότητα» της Ευρώπης. Σε αντίθεση με τους ανατολίτες και Ασιάτες τυράννους που είχαν την ικανότητα να σκοτώσουν τη δημιουργικότητα σε μια αυτοκρατορία, οι Ευρωπαίοι μονάρχες, λόγω της μικρής επικράτειας των εδαφών τους, είχαν όρια στην αποθράσυνση και τη λεηλασία τους.
Θεσμικός ανταγωνισμός και ευημερία
Ήταν επομένως ευκολότερο για τις παραγωγικές δυτικές τάξεις να ξεφύγουν από την καταπίεση, τιμωρώντας έτσι τις κακές κυβερνήσεις μέσω της μετανάστευσης. Εξετάστε την ανάκληση του διατάγματος της Νάντης υπό τον Λουδοβίκο XIV και την εξαθλίωση του Βασιλείου της Γαλλίας που προκλήθηκε από την αποχώρηση και μετακίνηση των Προτεσταντών σε ευνοϊκότερους παραδείσους όπως η Ελβετία, η Ολλανδία ή η Αγγλία.
Η απουσία πολιτικής ένωσης, επέτρεψε στην ήπειρο να κυβερνάται από πολλά μικρά, κυρίαρχα και ανταγωνιστικά εδαφικά τμήματα. Από τον ανταγωνισμό αυτό γεννήθηκε μια κούρσα ταλέντου και κεφαλαίου, που ευνόησε τη διάδοση μιας συγκεκριμένης πολιτικής πειθαρχίας. Σ’ αυτές τις συνθήκες, η ελευθερία, το εμπόριο και η επιστήμη γνώρισαν άνθηση.
Όταν ο πρόεδρος Macron επικαλείται την «Αναγέννηση» στην εκλογική του εκστρατεία για να υποστηρίξει τη συμμετοχή σε αυτή τη νέα αυτοκρατορία, δείχνει πως αποτυγχάνει να κατανοήσει την ιστορία.
Η ίδια η Αναγέννηση δημιουργήθηκε από τα σπλάχνα της Ιταλίας που ήταν διαιρεμένη σε πλήθος πόλεων-κρατών. Είναι αυτή η διαίρεση που ο σκωτσέζος φιλόσοφος David Hume χαρακτήρισε ευνοϊκή για την πρόοδο των τεχνών και των επιστημών.
Επίσης, στην Ιταλία, ο Σαίξπηρ, στον έμπορο της Βενετίας, καλεί τον Αντόνιο να θυμηθεί ότι η ευημερία της πόλης εξαρτάται από τις ασφαλίσεις και τις ελευθερίες που παρέχονται σε όλους τους εμπόρους. Από τον Benjamin Constant στον Montesquieu και στον Alexis de Tocqueville, πολλοί στοχαστές ήταν πεπεισμένοι ότι αυτές οι ελευθερίες είναι πιθανότερο να εξασφαλιστούν σε μικρά κράτη παρά σε τεράστιες αυτοκρατορίες.
Πολιτικό καρτέλ
Από αυτή την άποψη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα καρτέλ κυβερνήσεων που επιθυμούν να επαναφέρουν αυτοκρατορικές φιλοδοξίες ξένες προς τις συνθήκες της ανόδου του πολιτισμού μας. Τα αυταρχικά της σχέδια για πολιτική, κανονιστική και φορολογική τυποποίηση, αποτελούν προδοσία του πνεύματος της καινοτομίας που απαιτεί τον υψηλότερο βαθμό αποκέντρωσης και κάθε πιθανό διαθέσιμο θεσμικό ανταγωνισμό.
Τέλος, οι στοχαστές Nathan Rosenberg και Luther Earle Birdzell συνοψίζουν με τον καλύτερο τρόπο τους ιστορικούς παράγοντες που οδήγησαν στην άνθηση της Δύσης. Σε ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1986, γράφουν ότι η ευημερία ενός πολιτισμού συνεπάγεται την επέκταση του ανοικτού ελεύθερου εμπορίου σε μια πολιτικά κατακερματισμένη περιοχή. Εφαρμοσμένη στην περιοχή μας, αυτή η συνταγή μας οδηγεί στο να προτιμήσουμε το όνειρο μιας Ευρώπης με εκατό χιλιάδες Λιχτενστάιν έναντι της δυστοπίας μιας εκτεταμένης ηπειρωτικής αυτοκρατορίας.
***
Ο Ferghane Azihari είναι φοιτητής νομικής στο Παρίσι στο Université Paris-Est Créteil. Σήμερα ασκείται στην Ecole de la Liberté, μια γαλλόφωνη ψηφιακή πλατφόρμα που προωθεί τον αναρχοκαπιταλισμό μέσω διαφόρων πολυμέσων (MOOCS, E-Books, Βίντεο, Audios κλπ.) Είναι ο τοπικός συντονιστής των European Students for Liberty και πρόεδρος του γκρουπ στο Παρίσι.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Mises Institute και στη Le Figaro
