Ο βασικός μισθός είναι μια διατίμηση η οποία βλάπτει τους ανειδίκευτους εργαζόμενους, τους λιγότερο παραγωγικούς και ευνοεί τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Από τη σελίδα του facebook «φιλελέρας»
Εισαγωγή
Διαβάζοντάς τα φυλλάδια που μοιράζει το εργατικό συνδικάτο στο χώρο εργασίας, παρατήρησα πως σχεδόν όλα τα αιτήματα είναι αντεργατικά με πρώτο και καλύτερο τον κατώτατο μισθό. Όπως αναμενόταν, ένας αριστεριστής συνάδελφος ρώτησε γιατί είναι αντεργατικός ο κατώτατος μισθός και αφού του έδωσα την απάντησή μου, πως η κυβέρνηση δεν μπορεί να αυξήσει την αξία της εργασίας του με έναν νόμο δηλαδή, φτάσαμε στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. «Ποιος καθορίζει την αξία της εργασίας σου».
Τα οικονομικά του κατώτατου μισθού
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο πολιτικός Α δεν έχει διατιμήσει το αγαθό Χ και αντί αυτού έχει εφαρμόσει ένα μέτρο κατώτατου μισθού «Γιατί δεν είναι δίκαιο ο εργαζόμενος να μην μπορεί να αγοράσει το ίδιο προϊόν που παράγει!» Κανείς δεν θα έπρεπε να δουλεύει 40 ώρες την εβδομάδα και να εξακολουθεί να ζει σε συνθήκες φτώχειας. Πρέπει να θέσουμε έναν κατώτατο μισθό ώστε αυτοί οι άνθρωποι να βγουν από την φτώχεια και να αποκτήσουν μια καλύτερη ζωή.»
Η κοινωνία και πάλι με γνώμονα το οικονομικό της συμφέρον ψηφίζει τον πολιτικό Α και πλέον όλοι οι υπάλληλοι πρέπει να πληρώνονται τουλάχιστον Ψ μισθό. Ο μισθός όμως ενός εργαζομένου είναι στην ουσία όπως είπαμε στο παρελθόν μια τιμή, είναι η τιμή της εργασίας του. Όταν κάποιος εργάζεται στην πραγματικότητα προσφέρει μια υπηρεσία την οποία ο εργοδότης αγοράζει (μισθώνει). Και την αγοράζει αφού «ζυγίσει» αν εκτιμάει περισσότερο την υπηρεσία που το μέλος της κοινωνίας προσφέρει ή την εργασία και το επενδεδυμένο κεφάλαιο που έβαλε ο ίδιος για να αποκτήσει το χρηματικό αντίτιμο που πρέπει να του δώσει σε αντάλλαγμα. Οπότε από την στιγμή που η εργασία της κοινωνίας είναι ένα αγαθό – ο εγγενής συντελεστής παραγωγής που διαθέτει κάθε άνθρωπος – στην ουσία η νομοθεσία κατώτατου μισθού δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια έμμεση διατίμηση αυτού του αγαθού.
-
Δείτε σχετικά: Η διατίμηση ως πολιτικό εργαλείο καταστροφής της αγοράς
Από το προηγούμενο σενάριο συμπεράναμε πως όταν προσπαθείς να διατηρήσεις την τιμή ενός αγαθού πιο κάτω από την τιμή που θα είχε στην ελεύθερη αγορά αφαιρείς κάθε κίνητρο παραγωγής αυτού του αγαθού οδηγώντας σε ελλείψεις αυτού από την αγορά. Επομένως λοιπόν αν προσπαθήσεις να διατηρήσεις την τιμή ενός αγαθού πάνω από αυτήν που θα είχε στην ελεύθερη αγορά το αποτέλεσμα θα είναι η απώλεια κινήτρων για την αγορά αυτού του αγαθού.
Δημοκρατία της αγοράς και ανταλλακτική οικονομία
Σε αυτήν την περίπτωση όμως το αγαθό είναι η εργασία της κοινωνίας, που σημαίνει πως ο πελάτης είναι το αφεντικό όλων, οπότε από την στιγμή που ο πελάτης πρέπει να πληρώσει τουλάχιστον Ψ, αυτό που θα συμβεί θα είναι να ζυγίσει αν εκτιμάει περισσότερο το αγαθό από την εργασία που έβαλε ο ίδιος για να αποκτήσει αρκετά ώστε να πληρώσει Ψ για το χρηματικό αντίτιμο. Που σημαίνει πως αν η αξία της εργασίας της κοινωνίας είναι μικρότερη από Ψ, ο πελάτης δεν θα έχει κέρδος οπότε και δεν θα έχει και κίνητρο να το αγοράσει. Δηλαδή ούτως ή άλλως, θα έχουμε αύξηση της ανεργίας λόγω της διατίμησης που είναι ο κατώτατος μισθός. Ακόμα όμως και στο επιχείρημα πως “τουλάχιστον κάποιοι θα κρατήσουν τις δουλειές τους και θα δουν μια μικρή αύξηση των μισθών τους” βλέπουμε πως η κοινωνία παραμένει στο σύνολό της φτωχότερη από ό’τι ήταν πριν την θέσπιση του κατώτατου μισθού αφού παρά τις μικρές αυξήσεις θα έχουν χαθεί ολόκληρα μηνιάτικα.
Ο εργαζόμενος προσφέρει ένα αγαθό προς αγορά στον εργοδότη-πελάτη, και ο εργοδότης με την σειρά του προσφέρει ένα άλλο αγαθό προς αγορά στην την κοινωνία. Αν ο εργοδότης αποφασίσει να μην απολύσει κάποιον εργαζόμενο και του δώσει την αύξηση παρά το γεγονός πως το περιθώριο κέρδους του από αυτόν τον εργαζόμενο είναι μικρό, τότε επηρεάζει και το γενικό περιθώριο κέρδους, οπότε και το κίνητρό του να συνεχίσει ή να αυξήσει την παραγωγή/παροχή του αγαθού Χ. Σε περίπτωση λοιπόν που αυξήσει την τιμή του αγαθού Χ ρισκάρει πως ο πελάτης ίσως θεωρήσει πως το δικό του κέρδος με την αγορά του αγαθού Χ είναι μικρότερο σε σχέση με ένα ανταγωνιστικό αγαθό ή ακόμα πως δεν έχει κέρδος, αν δηλαδή το αγαθό Χ δεν αξίζει την εργασία που έβαλε για να αποκτήσει τα χρήματα που θα πρέπει να δώσει ως αντίτιμο. Ρισκάρει λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση να δει τα κέρδη του να εξανεμίζονται, ίσως και μέχρι την τελική διακοπή παραγωγής/παροχής του αγαθού Χ. Αν όμως η κοινωνία δεν έχει την επιλογή να διακόψει την κατανάλωση του αγαθού Χ, τότε θα επιβαρυνθεί με το έξτρα κόστος και επειδή η κοινωνία/καταναλωτής είναι και κοινωνία/εργαζόμενος, ο κατώτατος μισθός όχι μόνο δεν θα έχει καμία θετική επίπτωση, αλλά θα αυξήσει την δυσκολία πρόσβασης σε αυτό από οικονομικά αδύναμες ομάδες.
Εδώ λοιπόν, από την παραπάνω σχέση, παίρνουμε και την απάντησή μας στο ερώτημα που μας απασχολεί. Ο εργοδότης και ο εργαζόμενος μπορεί να διαπραγματεύονται μεταξύ τους μια τιμή/μισθό, αλλά ο τελικός κριτής του μισθού του εργαζόμενου είναι πάντα ο πελάτης! Και μπορούμε επίσης να δούμε και ποιος είναι ο μοναδικό τρόπος που οδηγεί σε αύξηση μισθών. Μπορούμε σχετικά εύκολα να συμπεράνουμε πως σε γενικές γραμμές, όσο μεγαλύτερο κέρδος θεωρεί ο πελάτης πως έχει με την αγορά του αγαθού Χ, τόσο μεγαλύτερη τιμή είναι διατεθειμένος να πληρώσει για αυτό. Επομένως όσον αφορά την εργασία του εργαζόμενο ως προϊόν, από την στιγμή που ο εργοδότης είναι πελάτης αυτού του αγαθού, όσο μεγαλύτερο κέρδος θεωρεί πως θα έχει αγοράζοντας την εργασία, τόσο μεγαλύτερη τιμή θα είναι διατεθειμένος να δώσει. Οπότε οι μισθοί αυξάνονται με την αύξηση της παραγωγικότητας και όχι με κυβερνητικές πολιτικές.
Ενίσχυση ειδικών επιχειρηματικών συμφερόντων με ευθύνη του κράτους
Συνεχίζοντας πάνω σε αυτό το σενάριο, από την στιγμή που αυξάνεται το κόστος του εργοδότη, δεν αυξάνεται μόνο για όσους ήδη είναι εργοδότες, αλλά και για αυτούς που σκόπευαν να γίνουν. Το οποίο στην ουσία σημαίνει πως όχι μόνο η κοινωνία θα γίνει σταδιακά φτωχότερη, αλλά πως θα χάσει όσες, ή τουλάχιστον τις περισσότερες ευκαιρίες που είχε πριν τον κατώτατο μισθό, να γίνει πλουσιότερη μέσα από ανταγωνιστές του παραγωγού Β που θα παρείχαν ένα αγαθό καλύτερο το Χ στην ίδια τιμή ή το ίδιο σε χαμηλότερη.
Και στις δύο περιπτώσεις διατιμήσεων, εκτός από τον πολιτικό ο οποίος θεωρείται ο προστάτης των αδύναμων ενώ ο άπληστος καπιταλιστής παίρνει όλο το φταίξιμο, δύναται να υπάρχει και κάποιος άλλος που βγαίνει κερδισμένος από τέτοιου είδους κυβερνητικές πολιτικές. Αυτοί οι οποίοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στην αυθαίρετη αυτή μεταβολή, δηλαδή παραγωγοί που έχουν ήδη συγκεντρώσει αρκετό κεφάλαιο ώστε να επενδύσουν στην αύξηση της παραγωγικότητας των εργαζομένων, και επειδή δεν είναι οι εργαζόμενοι που αύξησαν την παραγωγικότητα αλλά τα έξοδα του εργοδότη, πιθανών να μην δουν και αύξηση στους μισθούς τους, κάπως έτσι θα ενισχυθούν και τα μονοπώλια/ολιγοπώλια.
Πέρα όμως από τις κοινωνικο-οικονομικές επιπτώσεις εγείρονται και πάλι ηθικά προβλήματα. Γιατί, για να αποκτήσεις χρήματα (άλλα αγαθά δηλαδή) πρέπει να εργαστείς, να ανταλλάξεις χρόνο και ενέργεια. Όταν το κράτος σε εξαναγκάζει να δώσεις παραπάνω χρήματα (παραπάνω αγαθά) από όσα είσαι διατεθειμένος να δώσεις, καταργεί την αυτοκτησία σου, την ιδέα δηλαδή πως το σώμα σου, οπότε η εργασία σου και η ιδιοκτησία που απέκτησες με αυτήν σου ανήκουν. Πρόκειται λοιπόν για καταναγκαστική εργασία, σε συνδυασμό με τα ηθικά προβλήματα που ανέγειρε η πολιτική της διατίμησης ενός αγαθού.
***
Η σελίδα «φιλελέρας» προωθεί τις ελεύθερες αγορές και τον αναρχοκαπιταλισμό στο facebook. Μπορείτε να την παρακολουθήσετε κάνοντας κλικ εδώ
