Χάριν της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, ας υποθέσουμε ότι όντως συμβαίνει η παγκόσμια κλιματική αλλαγή και η στάθμη της θάλασσας αυξάνεται. Αυτό εξακολουθεί να αφήνει αρκετές αναπάντητες ερωτήσεις σχετικά με την «υπερθέρμανση του πλανήτη»
Ανάλυση του Ryan McMaken
Απόδοση και σχολιασμός: Ευθύμης Μαραμής
Δεδομένου ότι κάποιοι δεν παρακολουθούμε λεπτομερώς τη συζήτηση για την κλιματική αλλαγή ή την κλιματική επιστήμη, δεν συμμετέχουμε σε συζητήσεις σχετικά με τις μετρήσεις της θερμοκρασίας ή τις κλιματικές τάσεις. Από την άλλη πλευρά, είναι πολύ κακή ιδέα να αφήσουμε την επιστήμη της οικονομίας και της πολιτικής οικονομίας στα χέρια των επιστημόνων που ασχολούνται με το κλίμα και στους πολιτικούς φίλους τους. Αυτοί τείνουν να είναι τρομακτικά ανεπαρκείς στις γνώσεις τους για το πώς λειτουργούν οι οικονομίες ή για το πως κατασκευάζονται, διατηρούνται και αποκτώνται σπάνια αγαθά και ανέσεις.
Φαίνεται ότι για το λόμπι για την «υπερθέρμανση του πλανήτη», το μόνο που χρειάζεται για να ρυθμιστούν όλα σωστά, είναι να παραδώσουμε τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας σε κυβερνητικούς κεντρικούς σχεδιαστές. Στο μυαλό τους, χρειαζόμαστε απλά να τεθεί σε κίνηση ένας κυβερνητικός μηχανισμός και όλα θα γίνουν με χειρουργική ακρίβεια. Έτσι, θα διατηρηθεί το κλιματολογικό status quo με αύξηση του κόστους ενέργειας και μείωση της οικονομικής δραστηριότητας. Το κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος, είτε σε χρήμα είτε σε ανθρώπινες ζωές και ανθρώπινο βιοτικό επίπεδο, δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη, διότι, όπως ισχυρίζονται, η μόνη εναλλακτική λύση είναι η ολική καταστροφή του πλανήτη γη.
Αυτό το δόγμα: «η θα κάνετε ότι λέμε η θα πεθάνετε», είναι φυσικά το όνειρο του κάθε προπαγανδιστή. Αλλά στην πραγματική ζωή, όπου επικρατούν – περιστασιακά – πιο ορθολογικά μυαλά, το κόστος οποιασδήποτε προτεινόμενης κυβερνητικής δράσης, πρέπει να ληφθεί υπόψη έναντι του κόστους των εναλλακτικών λύσεων. Επιπλέον, το βάρος της παροχής αποδείξεων, αφορά εκείνους που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν την κυβέρνηση, καθώς το σχέδιό τους περιλαμβάνει τη χρήση κρατικής βίας για την εκτέλεση των προτεινόμενων οδηγιών τους.
«Αρνητές» της κλιματικής αλλαγής
Χάριν της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, ας υποθέσουμε ότι όντως συμβαίνει η παγκόσμια κλιματική αλλαγή και η στάθμη της θάλασσας αυξάνεται. Αυτό εξακολουθεί να αφήνει αρκετές αναπάντητες ερωτήσεις σχετικά με την «υπερθέρμανση του πλανήτη»:
- Ποιο είναι το κόστος του σχεδίου τους για τους διάφορους πληθυσμούς όσον αφορά το βιοτικό επίπεδο και τις ανθρώπινες ζωές;
- Είναι το κόστος του σχεδίου τους υψηλότερο ή χαμηλότερο από το κόστος άλλων λύσεων, όπως η σταδιακή μετεγκατάσταση πληθυσμών από τις παράκτιες περιοχές;
- Μπορούν να αποδείξουν ότι το σχέδιό τους έχει μεγάλη πιθανότητα να λειτουργήσει και, αν όχι, γιατί πρέπει να το εφαρμόσουμε όταν θα μπορούσαμε να δαπανήσουμε τους ίδιους πόρους για άλλες πιο πρακτικές λύσεις και πιο άμεσες ανάγκες όπως το καθαρό νερό, τα τρόφιμα και τα βασικά απαραίτητα αγαθά;
Πολύ συχνά, η απάντηση σε ερωτήματα όπως αυτά, είναι οργισμένοι λίβελοι για το πώς πρέπει να δράσουμε τώρα.
Αλλά, φυσικά, μια τέτοια θέση είναι παρόμοια με εκείνης ενός ατόμου που, βλέποντας ότι πλησιάζει ο χειμώνας, απαιτεί να κατασκευάσει ο καθένας το χειμερινό του καταφύγιο με τον τρόπο που αυτός διατάσσει άμεσα. Λέει: «Δεν μπορείτε να δείτε πως έρχεται παγωνιά; Αν δεν κατασκευάσουμε το καταφύγιο με τον τρόπο που σας λέω, θα παγώσουμε όλοι». Όταν αντιμετωπίζει ερωτήματα σχετικά με το αν το σχέδιο του καταφυγίου είναι ή όχι ο καλύτερος τρόπος για να προχωρήσουμε, ή αν ένας διαφορετικός τύπος καταφυγίου μπορεί να είναι οικονομικά αποδοτικότερος , ή εάν άλλοι προτιμούν να κατασκευάσουν το δικό τους καταφύγιο με τον τρόπο τους, δηλώνει οργισμένα: «Είστε αρνητές του χειμώνα και δεν νοιάζεστε αν θα πεθάνουμε όλοι».
Φυσικά, εάν η ομάδα προχωρήσει με το σχέδιο καταφυγίου του οργισμένου συντρόφου της, μπορεί τελικά να βρει ότι το καταφύγιο αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει το κρύο ή είναι δομικά ασθενές. Στην περίπτωση αυτή, η ομάδα είναι στην πραγματικότητα σε πολύ χειρότερη κατάσταση, διότι δαπάνησε μεγάλες ποσότητες πολύτιμων πόρων, οι οποίοι έπρεπε να εφαρμοστούν αλλού.
Τα πραγματικά κόστη της παγκόσμιας ρύθμισης που αφορά το κλίμα
Ακολουθεί μια αντιπροσωπευτική παράγραφος από μια δημοσίευση που ισχυρίζεται ότι διαψεύδει τον «μύθο» ότι οι οικονομικοί έλεγχοι θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομία:
Μακροπρόθεσμα, αν δεν μειώσουμε δραστικά τον ρυθμό με τον οποίο εξακολουθούμε να εκπέμπουμε αέρια θερμοκηπίου, είναι πολύ πιθανό να έχουμε τεράστιο κόστος ως αποτέλεσμα της αλλαγής του κλίματος. Μέρος αυτού του κόστους θα είναι στην προσαρμογή και στην αναπόφευκτη διαταραχή. Εν μέρει, το κόστος θα κλιμακωθεί λόγω της αναταραχής και της αβεβαιότητας σε ολόκληρο τον οικονομικό κόσμο. Θα υπάρξουν επίσης κόστη που δεν μπορούν να ποσοτικοποιηθούν, ιδιαίτερα όταν επιχειρούμε να εκτιμήσουμε την ανθρώπινη ζωή και την απώλειά της.
Ποια είναι αυτά τα «τεράστια έξοδα»; Πόσα από αυτά θα προέλθουν από τη «διαταραχή» και πόσα θα προέλθουν από την «προσαρμογή». Εάν εξετάσουμε πιο βαθιά τα προτεινόμενα σχέδια, διαπιστώνουμε ότι οι προσπάθειες για την εκτίμηση αυτού του κόστους βασίζονται σε ακραία υποθετικά μοντέλα ηλεκτρονικών υπολογιστών. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από την υπόθεση ότι η πορεία της δράσης τους είναι ανώτερη από την πορεία δράσης που προτιμούν κάποιοι άλλοι. Αλλά και πάλι, το βάρος της παροχής αποδείξεων, βρίσκεται σε εκείνους που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν κυβερνητικό εξαναγκασμό έναντι των άλλων.
Επιπλέον, ακόμη και η mainstream έρευνα αναγνωρίζει ότι οι προτεινόμενες περικοπές των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, όπως η μείωση των εκπομπών CO 2 στο 80% των επιπέδων του 1990, είναι καθαρά αυθαίρετες. Στην πραγματικότητα είναι αυθαίρετες, επειδή οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τέτοια μέτρα δεν έχουν ιδέα για το πόσο θα πρέπει να μειωθούν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, για να πετύχουν τους στόχους τους. Μάλλον, για την ακρίβεια, εάν όντως οποιοδήποτε επίπεδο περικοπών μπορεί καν να επιτύχει τους στόχους τους.
Αυτό που γνωρίζουμε, από την άλλη πλευρά, είναι ότι η ενέργεια προερχόμενη από ορυκτά καύσιμα, είναι η βάση της περισσότερης από την τεράστια πρόοδο που έχει σημειωθεί στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Κάνουν δυνατή τη μηχανοποίηση, τις μεταφορές και τη βιομηχανική οικονομία. Είναι η αύξηση των εργοστασίων και άλλων βιομηχανικών επιχειρήσεων που έχουν αποτραβήξει αμέτρητα εκατομμύρια Κινέζων (για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα) από τη σκλαβιά της γεωργικής εργασίας χαμηλής παραγωγικότητας, σε εργοστάσια όπου μπορούν να κερδίσουν δέκα φορές περισσότερα.
Οι εργαζόμενοι αυτοί στέλνουν χρήματα στα ηλικιωμένα μέλη της οικογένειας τους και καθιστούν δυνατούς τους τεράστιους βαθμούς αποταμίευσης που οδηγούν την κινεζική οικονομία.Η εργασία αυτή είναι ασφαλέστερη, πιο παραγωγική και παρέχει πρόσβαση σε περισσότερα και καλύτερα τρόφιμα, σε καλύτερη ιατρική περίθαλψη και σε καλύτερη στέγαση από ό, τι η γεωργική εργασία.
Η ενέργεια των ορυκτών καυσίμων είναι ο βασικός παράγοντας για όλα αυτά
Kαι το να προτείνουμε να τραβηχτεί το χαλί κάτω από τα πόδια αυτών των ανθρώπων, επιδεικνύει μια απάνθρωπη σκληρότητα η οποία είναι πραγματικά αποκρουστική.
Όμως, το λόμπι της «υπερθέρμανσης του πλανήτη» μπορεί να πει: «οι επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη θα τους βλάψουν». Ίσως. Και αν ναι, πρέπει να μας αποδείξουν ότι το κόστος της «υπερθέρμανσης του πλανήτη» θα είναι μεγαλύτερο από το κόστος που θα μετατρέψει αυτούς τους ανθρώπους σε λιγότερο παραγωγικούς, φτωχότερους και ενδεχομένως άπορους.
Λιγότερη χρήση ενέργειας σημαίνει λιγότερο καθαρό νερό
Ένας δεύτερος σημαντικός παράγοντας στην ανάγκη αυτής της ενέργειας, είναι το πόσιμο νερό. Η ξηρασία στην Καλιφόρνια μας έχει υπενθυμίσει ότι το πόσιμο νερό είναι ένας σπάνιος πόρος, ακόμη και αν η κυβέρνηση των Η.Π.Α. αρέσκεται να το αντιμετωπίζει σαν να μην είναι. Αλλά ακόμα και όταν μεγαλύτεροι πληθυσμοί απαιτούν περισσότερο νερό, μπορεί να παράγεται πόσιμο νερό με τη χρήση ενέργειας μέσω αφαλατώσεων και υδραγωγείων που βασίζονται στην άντληση.
Σήμερα, τα περισσότερα τέτοια συστήματα εξακολουθούν να είναι αντιοικονομικά.
Το πρόβλημα της λειψυδρίας μπορεί συνήθως να επιλυθεί με φθηνότερα μέσα, όπως η εισαγωγή τροφίμων από πιο υγρά κλίματα και επίσης από φθηνότερα συστήματα άντλησης που βασίζονται κυρίως στη βαρύτητα. Εντούτοις, στο μέλλον, καθώς το νερό καθίσταται ολοένα και πιο σπάνιο καθώς αυξάνεται ο πληθυσμός, η πιο πρακτική λύση θα απαιτεί στην πραγματικότητα περισσότερα ενεργειακής εντάσεως σχήματα.
Με τον κεντρικό σχεδιασμό και τον τεχνητό περιορισμό της χρήσης ενέργειας, όμως, αυτό που θέλει να κάνει το λόμπι της «υπερθέρμανσης του πλανήτη», είναι η αύξηση της τιμής της επεξεργασίας των υδάτων. Περιορίζοντας τη χρήση τέτοιων μεθόδων, εμποδίζει επίσης την τεχνολογική πρόοδο παρακωλύοντας την πρακτική εμπειρία στη χρήση της επεξεργασίας υδάτων και παραγωγής πόσιμου νερού.
Περιέργως, πολλοί από αυτούς τους ίδιους ισχυρίζονται ότι η κυβερνητική ρύθμιση στο νερό είναι απαραίτητη επειδή οι «πλούσιοι» θα προκαλέσουν τεχνητή έλλειψη. Αλλά, αυξάνοντας το κόστος της επεξεργασίας των υδάτων, το λόμπι της «υπερθέρμανσης του πλανήτη», εξασφαλίζει ακόμα πιο μονοπωλιακό έλεγχο στο νερό και υψηλότερες τιμές για όλους.
«Αλλά η υπερθέρμανση του πλανήτη προκαλεί ξηρασία!», θα πούνε κάποιοι. Ίσως. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι πρέπει ακόμη να μας αποδείξουν ότι το σχέδιο τους θα σταματήσει τις ξηρασίες και θα παράγει αρκετό νερό για όλους. Δεν μπορούν ακόμα να αποδείξουν ότι οι ξηρασίες, όπως η ξηρασία στην Καλιφόρνια, οφείλονται στην «υπερθέρμανση του πλανήτη». Και, περιττό να προσθέσουμε, η πρόταση ότι οι παγκόσμιοι έλεγχοι της ενέργειας θα κάνουν το νερό να ρέει άφθονο από πλαγιές σε κάποιο μακρινό μέλλον, είναι μια καθαρή εικασία. Εν τω μεταξύ, γνωρίζουμε ότι η επίδραση στο κόστος ζωής για τους απλούς ανθρώπους θα είναι τεράστια. Με άλλα λόγια, το λόμπι της «υπερθέρμανσης του πλανήτη» θέλει την ανθρωπότητα να εγκαταλείψει ένα πραγματικό θησαυρό – την ανάπτυξη τεχνολογιών στην παραγωγή νερού – για μια υποθετική εικασία.
Πειράματα και εικασίες που κοστίζουν ακριβά σε φτωχότερους πληθυσμούς
Έτσι, ένας κόσμος ελέγχου του άνθρακα και άλλων κεντρικών σχεδίων που αποσκοπούν στην πρόληψη της υπερθέρμανσης του πλανήτη, είναι ένας κόσμος μεγαλύτερου κόστους για όλους, όταν μιλάμε για τρόφιμα, νερό και οποιαδήποτε βασική ανάγκη που συνεπάγεται την κατανάλωση ενέργειας. Που σημαίνει δηλαδή υψηλότερο κόστος για τα περισσότερα αγαθά. Φυσικά, οι άνθρωποι στα λιγότερο βιομηχανοποιημένα και φτωχότερα μέρη του κόσμου θα υποφέρουν περισσότερο.
Το λόμπι της υπερθέρμανσης του πλανήτη επισημαίνει ότι οι πολιτικές για την υπερθέρμανση του πλανήτη απευθύνονται κατά κύριο λόγο στις πλουσιότερες χώρες. Αλλά αν πιστεύουν ότι τους περισσεύει ο αναπτυγμένος κόσμος, καθιστούν σαφή την άγνοιά τους σχετικά με την λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας. Η συντριβή της οικονομικής δραστηριότητας και της κατανάλωσης στον ανεπτυγμένο κόσμο, εξυπηρετεί μόνο στο να πέσουν οι μισθοί και η οικονομική ανάπτυξη στον υπόλοιπο αναπτυσσόμενο κόσμο.
Στην Ελλάδα έχουμε ήδη αναλάβει αντίστοιχο υπέρογκο κόστος.
Ήδη δεχόμαστε ισχυρό οικονομικό πλήγμα, με τις εξαιρετικά αμφιλεγόμενες ανεμογεννήτριες, τις οποίες πληρώνουμε αδρά στους λογαριασμούς ρεύματος.
Προφανώς, «ζούμε πάνω από τις δυνάμεις μας» όπως μας έχει διαβεβαιώσει ο πρώην ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας κ Σόιμπλε, αλλά οι δυνάμεις μας είναι αρκετές για να χρυσοπληρώνουμε τις αμφισβητούμενες, αναπόδεικτες ως προς την απόδοση τους, ατελέσφορες, Γερμανικές και άλλες ανεμογεννήτριες. Και όλα αυτά, την στιγμή που η χώρα έχει στο υπέδαφος της άφθονο και πολύ φτηνότερο λιγνίτη και, κυρίως, την στιγμή που βρισκόμαστε σε ασταμάτητη λεηλασία περιουσιών και εισοδημάτων.
Όπως ο άνθρωπος που απαιτεί υστερικά ότι ο καθένας πρέπει να κατασκευάσει ένα χειμερινό καταφύγιο με τον τρόπο που αυτός επιθυμεί, ή αλλιώς θα πεθάνει, έτσι και το λόμπι της υπερθέρμανσης του πλανήτη πιστεύει ότι το εξαιρετικά υποθετικό, αναπόδεικτο, πανάκριβο και εξάπλωσης της φτώχειας σχέδιο του είναι η prima facie λύση για όλα. Φυσικά, θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον κυβερνητικό εξαναγκασμό για να αναγκάσει τους πάντες να συμμορφωθούν με τα σχέδιά τους. Και αν ένα δισεκατομμύριο φτωχοί άνθρωποι πρέπει να πληρώσουν υψηλό τίμημα, εντάξει, αυτό είναι ένα τίμημα το οποίο η πλούσια και ανώτερη μεσαία τάξη της ακαδημαϊκής κοινότητας και των ακτιβιστών, είναι πρόθυμοι να επιβάλουν δια της κυβερνητικής βίας στους φτωχούς.
***
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Mises: The High Cost of Centrally Planning the Global Climate. Τα σχόλια για την Ελλάδα είναι πρόσθετα.
Ο Ryan McMaken έχει πτυχίο οικονομικών και πολιτικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ήταν ο οικονομολόγος του τμήματος στέγασης του Κολοράντο από το 2009 έως το 2014. Είναι ο συγγραφέας του: Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre.
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Δείτε σχετικά: Γιατί αποτυγχάνει ο κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός
