Του Παναγιώτη Αποστολόπουλου Πέρρου

Λίγοι μήνες πέρασαν από το ξέσπασμα του όλου θέματος και ξεκίνησαν οι διορισμένοι κρατικοί λειτουργοί, με την έπαρση που τους έδωσε η απευθείας ανάθεση της υπεράνω αμφισβήτησης θέσης τους, να αποδίδουν απλόχερα ηθικές κρίσεις σε ασθενείς, φορείς αλλά και υγιείς ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στην εξέλιξη ενός προαιώνιου φυσικού φαινομένου. Ο ασθενής «δεν πρόσεξε αρκετά», ο φορέας είναι «εγκληματίας από πρόθεση», τα παιδιά «κακομαθημένα και ένοχα», οι νέοι «παπουδοκτόνοι, ζαίοι και μπάχαλοι».

Έτσι σταδιακά, με την πολιτική κάλυψη που είναι απαραίτητη σε τέτοιους ξεδιάντροπους ανθυποτυραννίσκους κάθε επιπέδου, άρχισε να ξεδιπλώνεται το κουβάρι της σαθρής τους προσωπικότητας. Το τι σκέφτονται και το τι λένε δεν θα με ενδιέφερε αν επρόκειτο για το σπίτι τους και την οικογένειά τους. Τώρα όμως με απασχολεί, επειδή επιβάλλουν τις προκαταλήψεις και την αρρώστια τους στο κοινωνικό σύνολο, δημιουργώντας τάσεις και στερεότυπα.

Ένας εργαζόμενος πρέπει να διαπομπεύεται ως εγκληματίας και να στιγματίζεται για όλη του τη ζωή επειδή «τόλμησε» να είναι φορέας ενός ιού και χωρίς να το ξέρει (ως ασυμπτωματικός) πήγαινε στη δουλειά του. Ένα παιδί πρέπει με συνταγή γιατρού να απορρίπτεται συναισθηματικά και να ενοχοποιείται συμπεριφορικά ως υποψήφιος φορέας ιού και εν δυνάμει δολοφόνος της γιαγιάς του. Ένας «υπεύθυνος» παππούς σε λεωφορείο μπορεί να πλακώνει στο ξύλο έναν έφηβο μέχρι να του ματώσει το κεφάλι για τον συνετίσει να φορέσει μάσκα. Γιατροί πλέον είναι φυσιολογικό να προβαίνουν σε αντιποίηση αρχής και να τριγυρνούν στους δρόμους επιπλήττοντας τους «απείθαρχους» συμπολίτες τους. Και σαν κερασάκι στην τούρτα να θεωρείται πανεπίσκοπος νόμος και να ηθικοποιείται μια συγκεκριμένη επιστημονική επιλογή, η οποία ταυτόχρονα απορρίπτεται σε άλλες χώρες, πολύ πιο προηγμένες από τη δική μας.

Μέσα σε όλο αυτό τον πολιτικό, πολιτισμικό και ηθικό ξεπεσμό, σωρεία άβουλων αγαπητικών του κρατικού συστήματος, προπαγανδίζουν αυτές τις άρρωστες συμπεριφορές, για «λόγους υγείας». Θέτουν τεχνηέντως απέναντί τους φαιδρούς συνωμοσιολόγους για να τοποθετήσουν de facto τους εαυτούς τους στην «ορθολογική» πτέρυγα. Παίζουν το παιχνίδι που πάντα ξετύλιγε ο ολοκληρωτικός κρατικός προπαγανδιστής από καταβολής κόσμου. Με τα ίδια εργαλεία, την ίδια μέθοδο και τον ίδιο σκοπό: να εδραιώσει την πίτα του εις βάρος των άλλων, των «αρνητών».

Στην όλη ιστορία υπάρχει ένα καλό και ένα κακό. Το καλό είναι ότι όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης. Ήδη μετά από λίγους μήνες, η μισή κοινωνία έχει αρχίσει να αμφισβητεί την μέχρι πρότινος αδιαμφισβήτητη κρατική γραμμή. Ακόμη και ένθερμοι υπερασπιστές ακραίων πολιτικών πριν λίγους μήνες, σήμερα δηλώνουν ότι «δεν τις ήθελαν ποτέ».

Σε λίγο καιρό, όλα αυτά τα εγκλήματα, θα θαφτούν ατο συλλογικό ασυνείδητο σαν σκελετός σε ντουλάπα και οι εγκληματίες, θα τύχουν της ανάλογης αντιμετώπισης από τους ίδιους τους μέχρι πρότινος υποστηρικτές τους.