Η πραγματικότητα είναι πως η ευρωζώνη είναι ένα πολιτικό πείραμα χείριστης νομισματικής προχειρότητας για την οποία αποκλειστική ευθύνη έχει το οικονομικά ανεπαρκές πολιτικό της προσωπικό, ανάλογο του κ. Σόιμπλε.
«Η μείωση του επιτοκίου ενθαρρύνει την οικονομική δραστηριότητα. Οικονομικά σχέδια που δεν θα θεωρούνταν «κερδοφόρα» αν το επιτόκιο δεν είχε επηρεαστεί από την τραπεζική χειραγώγηση και τα οποία, κατά συνέπεια, δεν θα είχαν αναληφθεί, θεωρούνται πλέον ως «κερδοφόρα» και ξεκινούν. «-Ludwig Von Mises The Austrian Theory of the Trade Cycle and Other Essays Σελίδα 28
«Η κρίση και η επακόλουθη περίοδος ύφεσης αποτελούν αποκορύφωμα της περιόδου των αδικαιολόγητων επενδύσεων που προκάλεσε η επέκταση της πίστωσης. Τα έργα που οφείλουν την ύπαρξή τους στο γεγονός ότι εμφανίστηκαν «κερδοφόρα» στις τεχνητές συνθήκες που δημιουργήθηκαν στην αγορά με την τεχνητή μείωση του επιτοκίου, την επέκταση της πίστωσης και την αύξηση των τιμών που προέκυψαν από αυτήν, παύουν πια να είναι «κερδοφόρα». – Ludwig Von Mises The Austrian Theory of the Trade Cycle and Other Essays, σελ 30
Του Ευθύμη Μαραμή
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα λείψει σε ελάχιστους Έλληνες, καθώς αναλαμβάνει πρόεδρος του Γερμανικού κοινοβουλίου. Ακόμα και στην ύστατη συνέντευξη του στις 24/10/2017 ως υπουργός οικονομικών, έδειξε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο ακραία αλαζονικό και άδικο, καθώς παρουσιάστηκε για μια ακόμα φορά αμετανόητος και προκλητικός απέναντι στους Έλληνες.
Στην αρχή της συνέντευξης του, είπε πως η ευρωζώνη με τα χαμηλά επιτόκια ευνοεί τις λιγότερο παραγωγικές χώρες, καθώς αυτές μπορούν να δανειστούν φτηνά. Είπε επίσης, με ιδιαίτερα προκλητικό ύφος, πως οι μόνοι που φταίνε για την σημερινή κατάσταση είναι οι Έλληνες, διότι ο δανειζόμενος πρέπει να είναι ευγνώμων. «Δεν αποτελεί σοβαρή συζήτηση το να ρίχνουμε το φταίξιμο στον δανειστή» είπε ο πρώην πλέον ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας
Αυτές του οι δηλώσεις είναι εξαιρετικά προβληματικές. Πρώτον, τις διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα, καθώς ο Ευρωπαϊκός νότος και η Ιρλανδία υπέστησαν μεγάλη οικονομική ζημία.
Δεύτερον, οι ισχυρισμοί του πως τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια βοηθούν την οικονομία, καταρρίπτονται απο την Αυστριακή θεωρία των επιχειρηματικών κύκλων πραξεολογικά με apriori-κη μεθοδολογία. Προλαμβάνεται ως εκ τούτου η καταστροφική συνέπεια της εμπειρικής επιβεβαίωσης. Η θεωρία αυτή, βασισμένη στην κεφαλαιακή διάρθρωση, έχει αναπτυχθεί από τους Friedrich Hayek και Ludwig von Mises.
Ο οικονομικά αναλφάβητος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε
Ας δούμε εν συντομία τον πυρήνα της Austrian Business Cycle Theory (ABCT)
Η αύξηση της πίστωσης στην τραπεζική κυκλοφορία – όπως την ζήσαμε στην Ελλάδα, αλλά και όπως συνέβη στις χώρες που ο κύριος Σόιμπλε θεωρεί πως βοηθήθηκαν από τα χαμηλά επιτόκια – μειώνει αναγκαστικά το τραπεζικό επιτόκιο (nominal interest rate) κάτω από το φυσικό επιτόκιο (natural rate of interest). Αυτή η ασυμφωνία μεταξύ του τεχνητού τραπεζικού επιτοκίου και του φυσικού επιτοκίου, θέτει σε κίνηση τον επιχειρηματικό κύκλο της φαινομενικής άνθισης. Το φυσικό επιτόκιο, είναι το επιτόκιο που θα υπερίσχυε εάν δεν είχε υπάρξει η επέκταση της αδικαιολόγητης πίστωσης, λόγω ακριβώς του τεχνητού χειραγωγημένου επιτοκίου.
Η τεχνητή μείωση του τραπεζικού επιτοκίου προκαλεί πρόσθετες επενδύσεις.
Ταυτόχρονα, η αποταμίευση μειώνεται και η κατανάλωση αυξάνεται. Ως αποτέλεσμα, η οικονομία ξεκινά να ζει πέρα από τα μέσα που διαθέτει. Η άνθηση είναι πληθωριστική: το μόνο που έχει αυξηθεί είναι το χρηματικό ποσό και όχι η προσφορά μέσων παραγωγής, όπως εργασία και η γη. Αυτά καλύφθηκαν, όπως είδαμε στην Ελλάδα, από εισαγωγές πραγματικών πόρων από το εξωτερικό.
Η άνθιση δεν είναι οικονομικά βιώσιμη, επειδή η απόκλιση του πολιτικά επιβεβλημένου επιτοκίου από το φυσικό επιτόκιο προκαλεί κακές επενδύσεις. Οι επιχειρήσεις ξεκινούν επενδυτικά έργα εντάσεως κεφαλαίου και η παραγωγή γίνεται πιο χρονοβόρα ή κυκλική.
Η επιμήκυνση της παραγωγικής δομής συνεπάγεται αύξηση της παραγωγής κεφαλαιουχικών αγαθών εις βάρος των καταναλωτικών αγαθών (Στην Ελλάδα, οι επενδύσεις στην στεγαστική αγορά είναι ενδεικτικές του παραδείγματος). Το τεχνητά μειωμένο επιτόκιο ωθεί, επομένως, τις επιχειρήσεις να συμμετάσχουν σε ένα είδος παραγωγής που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική ζήτηση, αλλά σε ζήτηση επιβεβλημένη από πίστωση. Μόλις αυτό αποκαλυφθεί, η πλασματική αυτή άνθιση μετατρέπεται σε ύφεση.
Σε μια απρόσκοπτη διαδικασία αγοράς, το επιτόκιο (προσαρμοσμένο σε ασφάλιστρα κινδύνου και πληθωρισμού) εκφράζει τα διαχρονικά καταναλωτικά και αποταμιευτικά πρότυπα και αντιστοιχεί στο φυσικό επιτόκιο. Επιτρέπει στους ανθρώπους να κατανείμουν το τρέχον εισόδημα στην κατανάλωση, την αποταμίευση και τις επενδύσεις σύμφωνα με τις πραγματικές τους προτιμήσεις. Στο σύστημα της Ευρωζώνης – κάτι που θεωρεί ως «ευεργεσία» ο Βολφγκανγκ Σόιμπλε – το επιτόκιο της αγοράς ωθείται τεχνητά κάτω από το φυσικό επιτόκιο που καθορίζεται από την πραγματική προτίμηση των ανθρώπων (δηλαδή, το καθαρό επιτόκιο προσαρμοσμένο σε ασφάλιστρα κινδύνου και πληθωρισμού).
Αυτή η καθοδική χειραγώγηση του επιτοκίου προκαλεί μια οικονομικά μη βιώσιμη ανάπτυξη, η οποία καταλήγει σε ύφεση. Η ύφεση αυτή, είναι αποτέλεσμα των κυβερνητικών παρεμβάσεων στις νομισματικές υποθέσεις.
Οικονομικό σκοτάδι και εσφαλμένη πληροφορία τιμών λόγω κυβερνητικής παρέμβασης και κεντρικής τράπεζας
Συνοπτικά, το φυσικό επιτόκιο θεωρείται ως εξισορροπητικό επιτόκιο. Είναι το επιτόκιο που λέει την αλήθεια σχετικά με τη διαθεσιμότητα πόρων για την κάλυψη σημερινής και μελλοντικής καταναλωτικής ζήτησης. Κατ’ επέκταση, ένα αφύσικο ή τεχνητό επιτόκιο, είναι ένα επιτόκιο που αντανακλά την επιρροή δυνάμεων οι οποίες βρίσκονται εκτός αγοράς, το οποίο, ως εκ τούτου, προκαλεί αποσύνδεση μεταξύ των διαχρονικών καταναλωτικών προτιμήσεων και των διαχρονικών σχεδίων παραγωγής.
Ένα τεχνητό-αφύσικο (nominal) επιτόκιο, το οποίο θα μπορούσε να υπερισχύσει για κάποιο χρονικό διάστημα, εάν για παράδειγμα η κεντρική τράπεζα στοχεύει σε χαμηλά επιτόκια κυβερνητικών κονδυλίων, μεταφράζεται στον επιχειρηματικό κόσμο ως πιο μακροπρόθεσμος ορίζοντας σχεδιασμού από αυτόν που θα ίσχυε οριοθετημένος από την πραγματική βούληση των ανθρώπων για αποταμίευση. Η αναντιστοιχία που προκαλείται μεταξύ των δραστηριοτήτων παραγωγής και κατανάλωσης, εξαιτίας των νομισματικών/κυβερνητικών αρχών, δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ευημερίας, αλλά θέτει επίσης τις βάσεις για μια ενδεχόμενη διόρθωση της αγοράς, η οποία τελικά λαμβάνει τη μορφή ύφεσης στο σύνολο της οικονομίας.
Ο κ. Σόιμπλε και οι ομόλογοι του γραφειοκράτες, είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την καταστροφική εξέλιξη της Ε.Ε.
Βλέπουμε συνεπώς, σε αντίθεση με τις προκλητικές δηλώσεις του κυρίου Σόιμπλε, πως οι κυβερνήσεις με την χειραγώγηση του επιτοκίου δεν «βοηθούν» καθόλου την οικονομία. Στην πραγματικότητα την καταστρέφουν. Και μακριά από το να είναι «αθώες» οι Γερμανικές τράπεζες, γνώριζαν και γνωρίζουν καλά πως η τυχοδιωκτική πρακτική της αγοράς τοξικών κυβερνητικών ομολόγων, θα διασωθεί από τα πολιτικά όργανα της Ε.Κ.Τ. όπως και συνέβη. Ο λογαριασμός λοιπόν, έπεσε στα κεφάλια των φορολογουμένων σε ολόκληρη την Ευρώπη, πόσο μάλλον στων Ελλήνων.
Ο κύριος Σόϊμπλε, στη διάρκεια της συνέντευξης, επιχείρησε να μεταβιβάσει τις βαρύτατες πολιτικές ευθύνες των γραφειοκρατών, στις «κακές αγορές». Θεωρεί πως αυτές ανακάλυψαν το πόσο εύθραυστη είναι η Ευρωζώνη και την «χτύπησαν». Η πραγματικότητα είναι πως το νομισματικό σύστημα της ευρωζώνης, είναι ένα πολιτικό πείραμα χείριστης προχειρότητας και χειραγώγησης, κάτι για το οποίο αποκλειστική ευθύνη έχει το οικονομικά ανεπαρκές πολιτικό της προσωπικό, ανάλογο του κ. Σόιμπλε.
Δεν ζήτησε βεβαίως ούτε μια συγγνώμη από τους Έλληνες για την περιπέτεια στην οποία τους ενέπλεξαν οι τυχοδιωκτισμοί αυτοί των πολιτικών και της Ε.Κ.Τ. Για τον κ. Σόιμπλε φταίνε οι Έλληνες (οι Ιρλανδοι, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ιταλοί) που δανείστηκαν. Η πραγματικότητα είναι, πως οι άνθρωποι αυτοί παραπλανήθηκαν οικονομικά, όπως εξηγεί η Αυστριακή θεωρία των επιχειρηματικών κύκλων. Και εξαπατήθηκαν επίσης πολιτικά, καθώς η ευρωζώνη αποτελεί ένα θλιβερό κακέκτυπο της αρχικής ιδέας της ενωμένης Ευρώπης.
Η αρχική ιδέα μιας ελεύθερης κοινής αγοράς, μετατράπηκε σε έναν αποκρουστικό γραφειοκρατικό οργανισμό
Το «μοντέρνο» ευρω-σύστημα, μοιάζει να είναι μοντέλο ανάλογο εργαστηριακού μοντέλου στατικής ισορροπίας, ασφυκτικής ρύθμισης, νομισματικού σοσιαλισμού και καταστολής της οικονομικής ελευθερίας. Και όχι μόνο της οικονομικής, αλλά και της κοινωνικής και της ατομικής. Εφόσον υπεγράφη η συνθήκη της Λισσαβόνας το 2007 , οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επεκτείνει τον παρεμβατισμό και την καταπίεση σε κάθε επίπεδο.
Αρκεί να δει κάποιος τους περίφημους «αντιρατσιστκούς» νόμους της φίμωσης του λόγου, καθώς και την απροκάλυπτη χειραγώγηση των ΜΜΕ εκ μέρους της κυβέρνησης της κ. Μερκελ. Την τελευταία την αποκάλυψαν ερευνητές της σχολής μέσων ενημέρωσης του Αμβούργου, καθώς και του Πανεπιστημίου της Λειψίας. Διαπίστωσαν ότι οι πιο διαδεδομένες γερμανικές εφημερίδες, δεν κάλυπταν αντικειμενικά την μεταναστευτική κρίση. Και αυτό, σύμφωνα με την μελέτη που παραθέτουμε, συνέβη με άμεση διαπλοκή της κυβέρνησης της Γερμανίας.
Πολύ εύστοχα αναρωτιέται ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης: Μήπως ήρθε η ώρα για ένα φιλελεύθερο Grexit;
Υ.Γ. Στην Ελλάδα θα λείψετε σε ελάχιστους, ανάλογους με εσάς, κ Σόιμπλε.
***
