Όλες οι δικτατορίες φασιστικού ή σοβιετικού τύπου, πάντοτε στηρίζονταν σε ένα υποτιθέμενο «συλλογικό καλό» που προβαλλόταν ως η αιτιολογία.
Του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Ο κορωνοϊός και η προσπάθεια για περιορισμό του δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελούν δικαιολογία για την περιστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών. Οι απαράδεκτες αποφάσεις της κυβέρνησης με τις πρωτοβουλίες για τον περιορισμό του δικαιώματος της συνάθροισης καταστρατηγούν ακριβώς αυτές τις αρχές. Με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, δημιουργείται ένα ασφυκτικό πλαίσιο και ένα προηγούμενο το οποίο θα μπορεί να χρησιμοποιεί κάθε κυβέρνηση, προκειμένου να αντιμετωπίσει μια «κρίση» είτε αυτή είναι πραγματική είτε είναι τεχνητή.
Δεν υπήρχε ποτέ κάποιο ολοκληρωτικό, φασιστικό ή σοβιετικού τύπου καθεστώς το οποίο ισχυριζόταν ότι περιέστελε τις ελευθερίες των πολιτών, απλά επειδή ήθελε να υποφέρουν οι πολίτες τους. Πάντοτε υπήρχε κάποιος λόγος «ανωτέρας βίας», πάντοτε ήταν ένα υποτιθέμενο «συλλογικό καλό» που προβαλλόταν ως η αιτιολογία για την σχεδόν πάντοτε διαφημιζόμενο ως «προσωρινό» περιορισμό των δικαιωμάτων των πολιτών.
Το «να μην χαθεί ούτε μια ζωή», το «να μείνουμε όλοι υγιείς» ακούγονται ολοένα και περισσότερο σαν τα προστάγματα του «Υπουργείου Αλήθειας» δυστοπικών μυθιστορημάτων όπως το 1984. Είναι σαφές δε ότι η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην απαγόρευση σε όλη την επικράτεια όλων των δημοσίων υπαιθρίων συναθροίσεων, οφείλεται στην αδυναμία της να αντιμετωπίσει τους λίγους «πολυτεχνο-ψεκασμένους» της άκρας αριστεράς. Εκτός και αν αυτοί οι … λίγοι δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μια πολύ βολική δικαιολογία για την κινεζοποίηση της κοινωνίας μας. Την απόπειρα δηλαδή εφαρμογής ολοκληρωτικού ελέγχου του κρατικού μηχανισμού επί της καθημερινότητας των πολιτών. Δεν είναι ένα σενάριο «επιστημονικής φαντασίας» αλλά ένα ενδεχόμενο ενάντια στο οποίο ολοένα και περισσότεροι προειδοποιούν, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αντιδρούν στην πανδημία.
Η ελληνική κυβέρνηση όμως, με την τελευταία της απόφαση πάει ένα βήμα… παραπέρα. Εάν με τόση ελαφρότητα αποφασίζονται τόσο δραστικά μέτρα, αντισυνταγματικά μέτρα που ακριβώς θα σταματήσει αυτό το ολισθηρό μονοπάτι; Ποιο ακριβώς είναι το σημείο στο οποίο το υποτιθέμενο «υγειονομικό συμφέρον» σταματά να υπερβαίνει τις βασικές αξίες του δυτικού πολιτισμού; Μπορεί το «φάρμακο» να είναι πιο επιβλαβές από την ασθένεια; Αυτό φαίνεται πάντως ότι συμβαίνει τούτη την στιγμή με τις επιλογές της κυβέρνησης. Και κάπου εδώ αναρωτιέται κανείς για το εάν η κυβέρνηση «προβάρει» τις ενέργειες που θεωρεί ότι θα χρειαστεί να κάνει στο μέλλον, σε περίπτωση και άλλων «κρίσεων».
***
Ο Δμητήτρης Παπαγεωργίου είναι δημοσιογράφος και μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (ΔΙ.Ε.ΣΥ.)
Το παρόν αποτελεί απόσπασμα άρθρου το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία»
