«Δεδομένου ότι το κράτος ζει αναγκαστικά με την υποχρεωτική κατάσχεση ιδιωτικών κεφαλαίων και εφόσον η επέκτασή του συνεπάγεται αναγκαστικά όλο και μεγαλύτερες επιδρομές σε ιδιώτες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, πρέπει να ισχυριστούμε ότι το κράτος είναι βαθέως και εγγενώς αντικαπιταλιστικό».
του Μιχάλη Γκουντή
Εισαγωγή
O κ. Λιμπερτάριαν. Αυτός ο κοινώς χρησιμοποιούμενος όρος μας φανερώνει τη σημασία του Murray Ν. Rothbard για την προαγωγή της φιλελεύθερης σκέψης. Δεν θα υπήρχε κατά πάσα πιθανότητα το αναρχοκαπιταλιστικό κίνημα χωρίς αυτόν. Οπότε και θεωρούμε ότι επιβάλλεται ένα ποτ πουρί επιλεγμένων αποφθεγμάτων του σημαντικότερου ίσως διανοητή του Λιμπερταριανισμού και για πολλούς, του σημαντικότερου εκπροσώπου της Αυστριακής Σχολής στην Αμερική 1.
«Αν ένας άνθρωπος έχει το δικαίωμα στην αυτοκτησία, στον έλεγχο της ζωής του, τότε, στον πραγματικό κόσμο πρέπει επίσης να έχει το δικαίωμα να διατηρήσει τη ζωή του».
«Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ηθική επιλογή, εκτός αν η επιλογή γίνεται ελεύθερα».
«Στην ελεύθερη αγορά, είναι ευτυχές το γεγονός ότι η μεγιστοποίηση του πλούτου ενός ατόμου ή ομάδας μεταφέρεται ως όφελος σε άλλους. Αλλά στην πολιτική σφαίρα, τη σφαίρα του κράτους, η μεγιστοποίηση του εισοδήματος και του πλούτου μπορεί να αποκτηθεί μόνο παρασιτικά από το κράτος και τους ηγέτες του εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας».
«Οι βασικές δραστηριότητες του κράτους αποτελούν κατ’ ανάγκην εγκληματική επίθεση και καταστροφή των δίκαιων δικαιωμάτων της ιδιωτικής περιουσίας των υποκειμένων του (συμπεριλαμβανομένης της αυτοκτησίας)».
«Το κράτος, από τη φύση του, απαραίτητα παραβιάζει τους γενικά αποδεκτούς ηθικούς νόμους στους οποίους πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι».
«Το κράτος λέει ότι οι πολίτες δεν μπορούν να πάρουν με τη βία και ενάντια στη θέλησή του κάτι που ανήκει σε κάποιον άλλο. Και όμως το κράτος […] κάνει ακριβώς αυτό».
«Η υπέρβαση του δικαιώματος αυτοάμυνας θα αποτελούσε επίθεση στα δικαιώματα των άλλων, παραβίαση του νόμιμου καθήκοντος. Και όμως, το κράτος με το μονοπώλιο που ισχυρίζεται ότι κατέχει δίκαια, επιβάλλει βίαια τη δικαιοδοσία του σε άτομα που μπορεί να μην έχουν κάνει τίποτα κακό. Με αυτόν τον τρόπο επιτίθεται εναντίον των δικαιωμάτων των πολιτών του, κάτι που οι κανόνες του λένε ότι οι πολίτες δεν μπορούν να κάνουν».
«Το κράτος είναι εγγενώς παράνομος θεσμός οργανωμένης επιθετικότητας, οργανωμένου και τακτικού εγκλήματος κατά προσώπων και περιουσιακών στοιχείων των υποκειμένων του […] ένας βαθιά αντικοινωνικός θεσμός που ζει παρασιτικά από τις παραγωγικές δραστηριότητες των ιδιωτών».
«Δεδομένου ότι το κράτος ζει αναγκαστικά με την υποχρεωτική κατάσχεση ιδιωτικών κεφαλαίων και εφόσον η επέκτασή του συνεπάγεται αναγκαστικά όλο και μεγαλύτερες επιδρομές σε ιδιώτες και ιδιωτικές επιχειρήσεις, πρέπει να ισχυριστούμε ότι το κράτος είναι βαθέως και εγγενώς αντικαπιταλιστικό».
«Πρέπει λοιπόν να τονίσουμε ότι το κράτος δεν είμαστε «εμείς». Η κυβέρνηση δεν είναι «εμείς». Η κυβέρνηση με καμία έννοια δεν «εκπροσωπεί» την πλειοψηφία του λαού».
«Το μεγάλο λογικό άλμα που κάνουν οι υποστηρικτές του κράτους […] είναι να καταλήξουν από την αναγκαιότητα της κοινωνίας στην αναγκαιότητα του κράτους».
«Όλες οι υπηρεσίες που συνήθως θεωρούνται ότι απαιτούν κράτος […] μπορούν και πρέπει να παρέχονται πολύ πιο αποτελεσματικά και σίγουρα πιο ηθικά από ιδιώτες. Το κράτος δεν απαιτείται εξαιτίας της φύσης του ανθρώπου. Το αντίθετο».
«Οι Λιμπερταριανοί θεωρούν το κράτος ως τον Ανώτατο, τον αιώνιο, τον πιο συστηματοποιημένο επιτιθέμενο κατά των προσώπων και της περιουσίας της μάζας του λαού».
«Αν θέλετε να μάθετε πώς οι Λιμπερταριανοί βλέπουν το κράτος και οποιαδήποτε από τις πράξεις του, σκεφτείτε απλά το κράτος ως εγκληματική συμμορία και όλες οι λιμπερταριανές απόψεις θα αρχίσουν να βγάζουν νόημα».
«Το κράτος χρησιμοποιεί τα εξαναγκαστικά του έσοδα, όχι μόνο για να μονοπωλήσει και να παρέχει πραγματικές υπηρεσίες αναποτελεσματικά στο κοινό, αλλά και για να ενισχύσει τη δική του εξουσία εις βάρος των θυμάτων εκμετάλλευσης του και παρενοχληθέντων υπηκόων του».
«Το κράτος είναι μια καταναγκαστική εγκληματική οργάνωση που συντηρείται από ένα κανονικοποιημένο σύστημα φορολογίας-κλοπής μεγάλης κλίμακας».
«Η πικρόχολη σύμπτυξη δύο τετελεσμένων γεγονότων στο λαϊκό απόφθεγμα «τίποτα δεν είναι σίγουρο στη ζωή πέρα από τον θάνατο και τους φόρους» καταδεικνύει ότι το κοινό παραιτήθηκε στην ύπαρξη του κράτους ως κακής αλλά αναπόφευκτης φυσικής ισχύος, για την οποία δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».
«Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι ένα υποχρεωτικό μονοπώλιο βίας, που αποκτήθηκε […] από οποιονδήποτε κυβερνήτη κράτους, θα παραμείνει «περιορισμένο» στην προστασία του ατόμου και της περιουσίας του. Βεβαίως, ιστορικά, καμία κυβέρνηση δεν έχει παραμείνει για πολύ «περιορισμένη» κατ’ αυτόν τον τρόπο».
«Όσο περισσότερο επεκτείνονται οι δυνάμεις εξαναγκασμού του κράτους πέρα από τα πολύτιμα όρια των θεωρητικών του laissez-faire, τόσο μεγαλύτερη είναι η ισχύς και ο πλούτος που συγκεντρώνεται στην κυβερνητική κάστα που χειρίζεται τον κρατικό μηχανισμό».
«Οι υπερασπιστές μιας περιορισμένης κυβέρνησης συχνά κρατούν το ιδεώδες μιας κυβέρνησης […] «διαιτητή» που θα διαιτητεύει αμερόληπτα τις αντίθετες ομάδες στην κοινωνία. Ωστόσο, γιατί θα έπρεπε η κυβέρνηση να το πράξει αυτό; […] το κράτος και οι ηγεμόνες του θα ενεργήσουν για να μεγιστοποιήσουν τη δύναμή και τον πλούτο τους, και συνεπώς θα επεκταθούν αναπόφευκτα πέρα από τα υποτιθέμενα «όρια».»
«Η κυβέρνηση δεν κατασκευάστηκε ούτε για τις ικανότητες της ούτε για άσκηση φροντίδας και αγάπης. Η κυβέρνηση κατασκευάστηκε για τη χρήση βίας και για απαραιτήτως δημαγωγικές εκκλήσεις για ψήφο».
«Από όλες τις πολυάριθμες μορφές που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια των αιώνων, από όλες τις έννοιες και τα θεσμικά όργανα που έχουν δοκιμαστεί, κανένα δεν κατόρθωσε να κρατήσει το κράτος υπό έλεγχο».
«Το κράτος είναι μια συμμορία κλεφτών που έχει αφεθεί ελεύθερη».
«Στην περίπτωση της φορολογίας, η παράδοση ενός ανθρώπου στην απειλή του εξαναγκασμού δεν αποδεικνύει καμία εθελοντική προτίμηση για τα οποιαδήποτε υποτιθέμενα οφέλη που λαμβάνει. […] Ούτε η ψηφοφορία καθιερώνει κάποιο είδος εθελοντικής συγκατάθεσης […] προς την κυβέρνηση».
«Το γεγονός ότι μια πλειοψηφία μπορεί να υποστηρίξει ή να εγκρίνει μια πράξη κλοπής δεν μειώνει την εγκληματική ουσία της πράξης ή τη σοβαρή αδικία της».
«Αν λοιπόν η φορολογία είναι υποχρεωτική και συνεπώς δεν διακρίνεται από την κλοπή, τότε το κράτος, το οποίο συντηρείται από τη φορολογία, είναι μια τεράστια εγκληματική οργάνωση […] σύμφωνα με την κοινή αντίληψη της ανθρωπότητας, η οποία πάντα θεωρεί ότι η κλοπή αποτελεί έγκλημα».
«Μόνο το κράτος αποκτά τα έσοδά του με εξαναγκασμό […] Αυτός ο εξαναγκασμός είναι γνωστός ως «φορολογία», αν και σε λιγότερο ελεγχόμενες εποχές ήταν συχνά γνωστός ως «φόρος τιμής». Η φορολογία είναι κλοπή, καθαρά και απλά, αν και είναι κλοπή σε ένα μεγάλο και κολοσσιαίο επίπεδο με την οποία κανένας αναγνωρισμένος εγκληματίας δεν θα μπορούσε να ελπίζει να συγκριθεί. Πρόκειται για υποχρεωτική κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των κατοίκων του κράτους ή των υποκειμένων του».
«Το αναγκαίο αποτέλεσμα […] της άνισης φορολογικής δράσης της κυβέρνησης είναι να διαιρέσει την κοινότητα σε δύο μεγάλες τάξεις […] τους φορολογούμενους και φορο-καταναλωτές».
«Αυτό […] είναι το κράτος πρόνοιας σε δράση: Είναι ένα πλήθος ομάδων ειδικών συμφερόντων που εκμεταλλεύεται τους καταναλωτές και τους φορολογούμενους και τους κάνει να πιστεύουν ότι επωφελούνται πραγματικά».
«Είναι εύκολο να είσαι καταφανώς «συμπονετικός», αν άλλοι υποχρεώνονται να πληρώσουν το κόστος».
«Αν ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός, τότε πώς μπορεί κανείς να προτείνει την ισότητα ως ιδανικό; […] Αλλά τι δικαιολογία μπορεί να βρει η ισότητα στη φύση του ανθρώπου; Αν κάθε άτομο είναι μοναδικό, πώς αλλιώς μπορεί να γίνει «ίσος» με άλλους παρά καταστρέφοντας το μεγαλύτερο μέρος αυτού που είναι ανθρώπινο σε αυτόν και μειώνοντας την ανθρώπινη κοινωνία στην ανόητη ομοιομορφία ενός σωρού των μυρμηγκιών;
«Δεν είναι η δουλειά του νόμου να κάνει κάποιον καλό ή ευλαβικό ή ηθικό ή αγνό ή ειλικρινή.»
«Δεν είναι έγκλημα να είσαι ανίδεος στα οικονομικά […] Αλλά είναι απολύτως ανεύθυνο να έχουμε μια ισχυρή και ηχηρή άποψη στα οικονομικά θέματα παραμένοντας σε αυτή την κατάσταση άγνοιας».
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο Murray Rothbard αποκαλέστηκε ο κ. Libertarian. Ούτε είναι δύσκολο να δούμε τι είναι ελκυστικό σε μια φιλοσοφία που βασίζεται στην αυτοκτησία, όταν ουσιαστικά κάθε άτομο απορρίπτει τον εξαναγκασμό των άλλων ενάντια σε αυτήν την αυτοκτησία. Ίσως το έθεσε καλύτερα όταν έγραψε:
«Η Λιμπερταριανή πεποίθηση, τέλος, προσφέρει την εκπλήρωση των καλύτερων στοιχείων από το αμερικανικό παρελθόν μαζί με την υπόσχεση ενός πολύ καλύτερου μέλλοντος […] οι Λιμπερταριανοί ανήκουν δίκαια στην μεγάλη κλασσική φιλελεύθερη παράδοση που έχτισε τις Ηνωμένες Πολιτείες και μας έδωσε την αμερικανική κληρονομιά της ατομικής ελευθερίας, μιας ειρηνικής εξωτερικής πολιτικής, της ελάχιστης κυβέρνησης και μιας οικονομίας ελεύθερης αγοράς».
***
