η πολιτική παγκοσμιοποίηση δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Στόχος της πολιτικής παγκοσμιοποίησης είναι να κατευθύνει και να καθορίζει όλες τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στις διάφορες ηπείρους μέσω ολοκληρωτικής κυριαρχίας.
Του Ευθύμη Μαραμή
Οι δύο μορφές της παγκοσμιοποίησης
Η δημοφιλία της παγκοσμιοποίησης βρίσκεται σταθερά σε πτώση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι την απορρίπτουν καθολικά ως άδικη και ως πηγή κάθε είδους προβλήματος – συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών κρίσεων και της μετανάστευσης.
Αυτή η γενική καταδίκη της παγκοσμιοποίησης είναι ωστόσο ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο λόγος για αυτό γίνεται εμφανής εάν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση έχει δύο διαστάσεις: μια οικονομική και μια πολιτική.
Η οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι συνώνυμη με το διασυνοριακό εμπόριο, την κατανομή της εργασίας και τον τουρισμό. Σήμερα, καμία χώρα δεν παράγει μόνο για να ικανοποιήσει τις δικές της ανάγκες, αλλά παράγει για να ικανοποιήσει παραγωγούς και καταναλωτές από άλλες χώρες. Και, αναλογικά και σχετικά μιλώντας, κάθε χώρα παράγει αυτό που γνωρίζει καλύτερα, προσφέροντας αγαθά και υπηρεσίες σε όλο τον κόσμο.
Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, με το ελεύθερο εμπόριο να αποτελεί το φυσικό της στοιχείο, αυξάνει την παραγωγικότητα. Χωρίς αυτήν, δεν θα είχε μειωθεί η φτώχεια στον πλανήτη, στο βαθμό που επετεύχθη αυτό τις τελευταίες δεκαετίες.
Όχι στην Πολιτική παγκοσμιοποίηση
Να είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι: η πολιτική παγκοσμιοποίηση δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Στόχος της πολιτικής παγκοσμιοποίησης είναι να κατευθύνει και να καθορίζει όλες τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων στις διάφορες ηπείρους μέσω ολοκληρωτικής κυριαρχίας. Η απόφαση για το τι παράγεται και καταναλώνεται, καθώς και πού και σε ποια στιγμή, επιχειρείται να καθοριστεί από μια ιδεολογικο-πολιτική άρχουσα τάξη, η οποία συχνά δεν εκλέγεται καν από τους λαούς.
Τα προβλήματα που ανέκυψαν – ειδικά στην Ευρώπη – με την μαζική, κεντρικά σχεδιασμένη μετανάστευση, έχουν προκληθεί με αποκλειστική ευθύνη της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και των ισχυρών ηγεμονικών κρατών που επηρεάζουν ριζικά τις αποφάσεις της. Τα ισχυρά «κοινωνικά κράτη» του οργανισμού, επιδότησαν και επιδοτούν αυτή τη μετανάστευση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ελεύθερη αγορά και το ελεύθερο εμπόριο. Ο Hans Hermann Hoppe είναι κατατοπιστικός για το συγκεκριμένο θέμα.1
Το βασικό επιχείρημα της πολιτικής παγκοσμιοποίησης, είναι ότι η αντιμετώπιση των όλο και πιο περίπλοκων προβλημάτων αυτού του κόσμου – από τις οικονομικές κρίσεις έως την προστασία του περιβάλλοντος – απαιτεί μια κεντρικά σχεδιασμένη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Το εθνικό κράτος – ως κυρίαρχος εκπρόσωπος των εθνών – καθίσταται άνευ αντικειμένου στην πολιτική παγκοσμιοποίηση και πρέπει να αντικατασταθεί από μια κεντρική-παγκόσμια πολιτική δύναμη.
Φυσικά, το σκεπτικό στον πυρήνα αυτής της θεωρίας είναι καθαρά σοσιαλιστικό-κολεκτιβιστικό.
Είναι επίσης η βάση των αρχών της σημερινής «Ευρωπαϊκής Ένωσης». Τελικός στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα ευρωπαϊκό μεγα-κράτος, στο οποίο τα έθνη θα έχουν ελάχιστη σημασία κατά την λήψη αποφάσεων στις Βρυξέλλες.
Για το άμεσο μέλλον, αυτό το όνειρο των γραφειοκρατών είναι τελειωμένο. Η επιθυμία να πραγματοποιηθεί αυτή η διεστραμμένη ομοιομορφία, έχει συγκρουστεί με τις σκληρές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες. Η «ΕΕ» βρίσκεται σε ριζική αλλαγή – μετά και το τελευταίο χτύπημα της απόφασης της Βρετανίας να εγκαταλείψει τον οργανισμό.
Όχι στον προστατευτισμό, Ναι στο ελεύθερο εμπόριο
Με την ανάληψη της προεδρίας από τον Donald J. Trump στις ΗΠΑ, δεν υπάρχει πλέον πνευματική υποστήριξη από τις ΗΠΑ για το ευρωπαϊκό εγχείρημα ενοποίησης. Η αλλαγή εξουσίας και κατεύθυνσης στην Ουάσινγκτον έχει φρενάρει τους πολιτικούς παγκοσμιοποιητές – γεγονός που δίνει ελπίδα ότι η μελλοντική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα είναι λιγότερο επιθετική από στρατιωτικής άποψης. Ο Πρόεδρος Trump – σε αντίθεση με τους προκατόχους του – δεν προσπαθεί να επιβάλει μια νέα παγκόσμια τάξη. Αλλά ταυτόχρονα, ο πρόεδρος Trump προκαλεί μεγάλη ανησυχία στους υποστηρικτές της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Είναι κατανοητό αυτό. Η κυβέρνηση του Donald Trump υποστηρίζει τη χρήση μέτρων προστατευτισμού – είτε με τη μορφή εισαγωγικών δασμών είτε με φορολογικές διακρίσεις – για την τόνωση της παραγωγής και της απασχόλησης στις ΗΠΑ, εις βάρος άλλων χωρών, εάν χρειαστεί.
Μια τέτοια παρέμβαση στην οικονομική παγκοσμιοποίηση και η επιστροφή σε παλαιότερες εποχές μερκαντιλισμού, δεν βλάπτει μόνο την οικονομική ευημερία. Αναμφισβήτητα, θα αναζωπυρώσει παλιές και νέες πολιτικές συγκρούσεις και αυτό δεν χρειάζεται να συμβεί.
Με την προγραμματισμένη γιγαντιαία ελάφρυνση της φορολογικής επιβάρυνσης – ύψους 9,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων – ο Πρόεδρος Trump δημιούργησε μια θετική οικονομική δυναμική, η οποία πλέον κινδυνεύει από την μερκαντιλιστική πολιτική τόσο του Trump όσο και άλλων χωρών. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση – ο εθελοντικός καταμερισμός της εργασίας (χωρίς επιδοτήσεις και κοινωνικό κράτος) και το ελεύθερο εμπόριο – προάγουν μια παραγωγική και ειρηνική διασυνοριακή συνεργασία. Και γι ‘αυτό είναι σημαντικό να αντιστραφούν οι προστατευτικές οικονομικές πολιτικές ώστε να διατηρηθεί και να ενταθεί η οικονομική παγκοσμιοποίηση.
***
Ο Ευθύμης Μαραμής είναι αναρχοκαπιταλιστής, ιδρυτής της ιστοσελίδας «Ελεύθερη Αγορά – Austrian Economics, μελετητής της Αυστριακής Σχολής οικονομικών στην παράδοση του Ludwig von Mises και της αναρχοκαπιταλιστικής θεωρίας στην παράδοση των Murray Rothbard και Hans Hermann-Hoppe.
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Σημείωση:
- Hans Hermann Hoppe, The Journal Of Libertarian Studies, The Case for Free Trade and Restricted Immigration, Mises Institute 30/7/2014.
Τα φαινόμενα του εμπορίου και της μετανάστευσης διαφέρουν θεμελιωδώς και η έννοια του «ελεύθερου» και του «περιορισμένου» σε σχέση με τους δύο όρους είναι κατηγορηματικά διαφορετική. Οι άνθρωποι μπορούν να μετακινούνται και να μεταναστεύουν. Τα αγαθά και οι υπηρεσίες, από μόνα τους, δεν μπορούν. Να το θέσουμε αλλιώς, ενώ κάποιος μπορεί να μεταναστεύσει από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς να το έχει ζητήσει κανένας άλλος, τα αγαθά και οι υπηρεσίες δεν μπορούν να μεταφερθούν από τόπο σε τόπο εκτός και αν ο αποστολέας και ο παραλήπτης συμφωνήσουν.
Μπορεί να εμφανίζεται ασήμαντη αυτή η διάκριση, έχει όμως σημαντικές συνέπειες. Διότι ελευθερία σε συνδυασμό με το εμπόριο σημαίνει επομένως εμπόριο μόνο κατόπιν πρόσκλησης ιδιωτικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Και το περιορισμένο εμπόριο δεν σημαίνει προστασία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από απρόσκλητα αγαθά ή υπηρεσίες, αλλά εισβολή και κατάργηση του δικαιώματος των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων να επεκτείνουν ή να απορρίπτουν προσκλήσεις στην ιδιοκτησία τους.
Αντίθετα, ελευθερία σε συνδυασμό με τη μετανάστευση δεν σημαίνει μετανάστευση κατόπιν πρόσκλησης των μεμονωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αλλά ανεπιθύμητη εισβολή ή αναγκαστική ενσωμάτωση. Και η περιορισμένη μετανάστευση σημαίνει ή τουλάχιστον μπορεί να σημαίνει την προστασία των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από την ανεπιθύμητη εισβολή και την αναγκαστική ενσωμάτωση.
