Ένα από τα αποτελέσματα της κολεκτιβοποίησης της συνείδησης σε σχέση με την επιστήμη είναι η δίωξη των ξεχωριστών κλάδων της και των επιστημόνων που δεν εντάσσονται στο κυρίαρχο ιδεολογικό υπόδειγμα.
Του Allen Gindler
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Τα τελευταία εκατό χρόνια, ο εξελικτικός σοσιαλισμός αποκτά, αργά αλλά σταθερά, ρίζες στον ιστό της αμερικανικής κοινωνίας. Αυτό είναι ιδιαίτερα αισθητό στην οικονομική σφαίρα, μιας και ο εξελικτικός σοσιαλισμός χρησιμοποιεί την υποχρεωτική ανακατανομή του πλούτου ως μία από τις μεθόδους για την επίτευξη του τελικού του στόχου. Η διογκωμένη κρατική μηχανή παρεμβαίνει στην οικονομία, στρεβλώνει τα σήματα της αγοράς και τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των παραγόντων της αγοράς, και επιλέγει νικητές και ηττημένους προκειμένου να επιτύχει έναν απατηλό και προπαγανδιστικό στόχο ισότητας και δικαιοσύνης.
Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εξελικτικός σοσιαλισμός χρησιμοποιεί ταυτόχρονα την κολεκτιβοποίηση της συνείδησης και την αναδιανομή του πλούτου. Επιπλέον, μια ανάλυση των υπαρχόντων αποχρώσεων των σοσιαλιστικών κινημάτων, ειδικά εκείνων που κατάφεραν να μετουσιωθούν σε πράξη, δείχνει ότι η υποταγή του ατομικισμού στη συλλογική σκέψη είναι ένας ακόμη πιο αποτελεσματικός δρόμος για την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, από ό,τι η αναδιανομή του πλούτου. Ο ολοκληρωτισμός είναι το τελικό αποτέλεσμα της κολεκτιβοποίησης της συνείδησης, που χαρακτηρίζεται από την πλήρη καταστολή της ελεύθερης βούλησης και σκέψης, το να υποταχθούν οι πάντες και τα πάντα στη βούληση του κρατικού μηχανισμού, και την κυριαρχία μιας μόνο ιδεολογίας υπό την ηγεσία ενός μόνο κόμματος. Πολιτική, πολιτισμός, τέχνη, ηθική και αισθητική πρέπει χωρίς αντίρρηση να υπακούν στην ιδεολογική γραμμή, και η διαφωνία να τιμωρείται αυστηρά.
Μία από τις συνέπειες της κολεκτιβοποίησης της συνείδησης είναι ότι η επιστήμη αναδιαρθρώνεται από έναν θεσμό ελεύθερης σκέψης και δημιουργίας ιδεών, σε υπηρέτη των ιδεολογικών δογμάτων του κυβερνώντος καθεστώτος. Ο σοσιαλισμός ασχολείται ιδιαίτερα με την ιδεολογική εκκαθάριση και την ομοιομορφία της σκέψης. Ως εκ τούτου, η επιστήμη χρησιμοποιείται ως μέσο ομογενοποίησης της συνείδησης και υπόκειται με τη σειρά της στην καταπίεση από τον μηχανισμό του κρατικού εξαναγκασμού. Τα εξαιρετικά χαρακτηριστικά της επιστήμης στο πλαίσιο του σοσιαλισμού είναι η εμφάνιση κάποιων ευθέως ψευδοεπιστημονικών τάσεων και η κατηγορία των διαφωνούντων ως μη επιστημόνων και ως επιβλαβών για την κοινωνία. Τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα του μετασχηματισμού της επιστήμης σε ιδεολογικά εξαρτώμενο και καταπιεσμένο από το κράτος θεσμό δόθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Σοβιετικής Ένωσης και από την Εθνικο-Σοσιαλιστική Γερμανία.
Το σοβιετικό-σοσιαλιστικό παράδειγμα
Από την αρχή, η επιστήμη στη Σοβιετική Ένωση υποβλήθηκε σε ιδεολογικό έλεγχο που συνεχίστηκε μέχρι την κατάρρευση της χώρας. Τα πρώτα θύματα του κομμουνιστικού καθεστώτος ήταν οι εκπρόσωποι της επιστήμης των επιστημών – της φιλοσοφίας. Μετά το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων, ο μαρξισμός-λενινισμός ανακηρύχθηκε ως η μόνη σωστή και επιτρεπτή φιλοσοφία στη Σοβιετική Ένωση. Οι εκπρόσωποι άλλων σχολών σκέψης τέθηκαν εκτός νόμου. Το καθεστώς των Μπολσεβίκων απέλασε τους φιλόσοφους από τη χώρα με το περίφημο « Φιλοσοφικό Εξπρές » (υπήρξαν πολλά δρομολόγια), συμπεριλαμβανομένων διάσημων Ρώσων φιλοσόφων, όπως ο Νικολάι Μπερντιάγιεφ, ο Ιβάν Ιλίν και ο Σέμιον Φρανκ, μαζί με άλλες μορφές επιστήμης και πολιτισμού. Ο Τρότσκι εξήγησε ότι «απελάσαμε αυτούς τους ανθρώπους επειδή δεν υπήρχε λόγος να τους πυροβολήσουμε, αλλά ήταν αδύνατο να τους ανεχτούμε». Η καταστολή συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1930 και, ως αποτέλεσμα, η σοβιετική φιλοσοφία δεν έγινε ποτέ επιστήμη. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα δόγμα.
Ενώ μπορεί να γίνει κατανοητή η λογική της καταστολής της μη μαρξιστικής φιλοσοφίας στη Σοβιετική Ένωση, η δίωξη της βιολογίας και της γενετικής φαίνεται μάλλον παράξενη, με την πρώτη ματιά. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κολεκτιβοποίηση της συνείδησης δεν συνεπάγεται τη συνύπαρξη εναλλακτικών απόψεων και τη μάχη των ιδεών. Ο νικητής σε μια επιστημονική διαμάχη είναι η ιδεολογικά «σωστή», ή ευνοϊκή για το καθεστώς, θεωρία. Έτσι, ένας πολύ μέτριος γεωπόνος με το «σωστό» γενεαλογικό πιστοποιητικό του εργάτη-χωρικού, ο Trofim Lysenko, κατάφερε να καταστρέψει τις επιστήμες της βιολογίας και τη γενετικής στη Σοβιετική Ένωση. Με την ευλογία του Στάλιν, ο Lysenko χαρακτήρισε τη γενετική ως αστική ψευδοεπιστήμη βασισμένη στον ιδεαλισμό αντί του μαρξιστικού υλισμού. Οι οπαδοί του Lysenko απέκτησαν πολιτική και διοικητική εξουσία. Ως αποτέλεσμα, οι υποστηρικτές της κλασικής γενετικής καταπιέστηκαν σοβαρά.
Ο γενετιστής Νικολάι Βαβίλοφ συνελήφθη με την υποψία αντι-σοβιετικών δραστηριοτήτων και πέθανε στη φυλακή το 1943. Άλλοι επιστήμονες κατέληξαν επίσης σε στρατόπεδα εργασίας, και μερικοί εκτελέστηκαν δια πυροβολισμού. Αντιμέτωποι με διώξεις, πολλοί άλλαξαν το πεδίο της δραστηριότητάς τους, ή συμμετείχαν στην εκστρατεία κατά της επιστήμης. Οι βιολόγοι αναγκάστηκαν δημόσια και με γραπτές δηλώσεις να παραιτηθούν από τις επιστημονικές απόψεις τους, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ορθότητα των ψευδοεπιστημονικών ιδεών του Λύσενκο. Η κλασική γενετική απαγορεύτηκε στη Σοβιετική Ένωση μέχρι τη δεκαετία του 1960 και αποκαταστάθηκε εξ ολοκλήρου μόνο μετά τον εκτοπισμό του Χρουστσόφ. Μέχρι σήμερα, ο όρος «Λυσενκοϊσμός» υποδηλώνει κάθε διοικητική δίωξη επιστημόνων για τις «πολιτικά μη ορθές» επιστημονικές τους απόψεις.
Στη Σοβιετική Ένωση, έγιναν επίσης προσπάθειες να χωρίσουν τη φυσική σε ιδεολογικά σωστές και σε αστικές απόψεις. Η θεωρία του Einstein για τη γενική και ειδική σχετικότητα, καθώς και η ερμηνεία του Copenhagen για την κβαντική μηχανική, κρίθηκαν ασυμβίβαστες με τις αρχές του διαλεκτικού υλισμού. Το ασυμβίβαστο αυτό ήταν μια σοβαρή κατηγορία, που θα μπορούσε να βάλει τέλος σε αυτούς τους κλάδους της επιστήμης. Ωστόσο, όταν ο Μπέρια, ο οποίος επέβλεψε τη δημιουργία της ατομικής βόμβας, ανακάλυψε ότι η βόμβα κινδύνευε να μην υλοποιηθεί σε περίπτωση δίωξης αυτών των τομέων της φυσικής, έχοντας τεράστια πολιτική δύναμη, δεν επέτρεψε την εκστρατεία δίωξης να αναπτυχθεί και έτσι διασώθηκε η φυσική στη Σοβιετική Ένωση.
Μαζί με τη φιλοσοφία, τη γενετική και τη φυσική, πολλοί άλλοι κλάδοι της επιστήμης υποβλήθηκαν σε αναθεωρήσεις για τη συμμόρφωσή τους με τις διδασκαλίες του μαρξισμού-λενινισμού. Ήταν φυσιολογικό για τους αδίστακτους καριερίστες επιστήμονες με διασυνδέσεις στο Κομμουνιστικό Κόμμα να κατηγορούν τις διαμφισβητούμενες ιδέες ως ιδεαλιστικές και μπουρζουάδικες, καθώς οι ανταγωνιστές τους υφίσταντο διάφορες μορφές καταστολής και διώξεων. Τέτοιες τάσεις παρατηρήθηκαν στην κυβερνητική (που ανακηρύχθηκε ως αστική ψευδοεπιστήμη), τη χημεία, τη λογοτεχνική κριτική και την παιδαγωγική.
Το εθνικο-σοσιαλιστικό παράδειγμα
Ο Γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός ακολούθησε μια παρόμοια τάση αλλά είχε μια διακριτή διαφορά: η επιστήμη δεν χωρίστηκε σε υλιστική και ιδεαλιστική επιστήμη, αλλά σε Άρια και μη Άρια. Οι οπαδοί της Άριας επιστήμης προσπάθησαν να εκκαθαρίσουν τη γερμανική επιστήμη από τη σημιτική επιρροή, πολύ πριν ανέλθουν στην εξουσία οι Ναζί.
Συγκεκριμένα, ορισμένοι Γερμανοί φυσικοί δεν αποδέχτηκαν τη θεωρία του Αϊνστάιν, όχι επειδή είχαν μια έγκυρη εναλλακτική περιγραφή της φυσικής πραγματικότητας, αλλά επειδή ο κομιστής αυτής της επιστημονικής θέσης ήταν Εβραίος και, ως εκ τούτου, εκπρόσωπος της «Εβραϊκής επιστήμης». Ο Philip Lenard, ο νικητής του Βραβείου Νόμπελ στη φυσική το 1905, πίστευε ότι η επιστήμη καθορίζεται από τη φυλή και το αίμα. Αυτός και άλλοι υποστηρικτές της Άριας φυσικής ισχυρίστηκαν ότι η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν απομακρύνει τη φυσική από την αυθεντική γερμανική προσέγγιση. Η Άρια φυσική υποτίθεται ότι αντλεί αντικειμενικούς νόμους από τη φύση μέσω της παρατήρησης και της διαίσθησης, όχι μέσω των διανοητικών πειραμάτων και του μαθηματικού φορμαλισμού, που στην ουσία αποτελούν «εβραϊκή επιστήμη» Οι Ναζί ακαδημαϊκοί, συμπεριλαμβανομένων παγκοσμίου φήμης επιστημόνων, κατηγόρησαν τους Εβραίους επιστήμονες ότι άλλαξαν τη φιλοσοφία της επιστήμης.
Επομένως, η θεωρία του Αϊνστάιν δεν ήταν μόνο εσφαλμένη καθ’ εαυτή, αλλά βασισμένη σε λανθασμένη ερευνητική μεθοδολογία και σε ένα παιχνίδι με μαθηματικά σύμβολα, όχι σε μια περιγραφή της πραγματικότητας. Δεν είναι δύσκολο να δούμε τον παραλληλισμό στις επικρίσεις των σοβιετικών και των ναζί επιστημόνων για τη θεωρία του Αϊνστάιν. Αμφότεροι την καταδίκασαν με το πρόσχημα ότι η άποψη του Αϊνστάιν δεν αντιστοιχούσε στην υλιστική κατανόηση του κόσμου.
Η κολεκτιβοποίηση της επιστήμης στη Δύση
Τι γίνεται με την επιστήμη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως προωθείται κυρίως από τους αριστερόστροφους ακαδημαϊκούς; Αν κοιτάξουμε προσεκτικά, είναι προφανές ότι ο εξελικτικός σοσιαλισμός έχει διεισδύσει βαθιά στο εκπαιδευτικό και επιστημονικό πεδίο. Μόνο οι εντελώς ανυποψίαστοι δεν θα έγραφαν για τον κυρίαρχα αριστερό προσανατολισμό της Αμερικανικής ακαδημαϊκής κοινότητας και για το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει μετατραπεί σε μια μηχανή υποχρεωτικής κατήχησης σε αριστερές ιδέες.
Ωστόσο, θέλω να επιστήσω την προσοχή σε μια άλλη πτυχή της αμερικανικής επιστήμης που δείχνει σαφώς την σοσιαλιστικοποίησή της. Όπως με τα ολοκληρωτικά σοσιαλιστικά καθεστώτα που περιγράφηκαν προηγουμένως, η αμερικανική επιστήμη έχει αρχίσει να χωρίζεται σε αυτή που είναι ιδεολογικά σωστή και σε εκείνη που επισύρει την δημόσια κατακραυγή. Για παράδειγμα, το σύγχρονο αριστερό πολιτικό δόγμα θεωρεί ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη αποτελεί μια από τις κύριες απειλές για την ύπαρξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Η κλιματολογία και η οικολογία έχουν μετατραπεί από αντικειμενικές επιστήμες σε δηλωσίες της κομματικής επιστήμης. Αντί να κάνουν επιστημονική συζήτηση, οι υποστηρικτές της καταστροφολογίας κατηγορούν τους πολιτικούς αντιπάλους τους για άρνηση των επιστημονικών δεδομένων και για γενικευμένη άγνοια.
Αυτές οι δογματικές πεποιθήσεις αμφισβητήθηκαν όχι μόνο από θεωρητική άποψη, αλλά και αφ’ ότου οι σκοτεινές προβλέψεις δεν έγιναν πραγματικότητα: ο ωκεανός δεν πλημμύρισε τις πόλεις και οι πολικές αρκούδες δεν εξαφανίστηκαν. Ωστόσο, οι αποκαλύψεις για τη χειραγώγηση των μετρήσεων θερμοκρασίας, την επεξεργασία των δεδομένων και την ερμηνεία των δεδομένων, οδήγησαν απλά στην αλλαγή της ορολογίας της Αριστεράς. Αντί για την «υπερθέρμανση του πλανήτη», τώρα αντιμετωπίζουμε την «κλιματική αλλαγή λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας». Οι μελετητές που αμφισβητούν την επιβλαβή επίδραση του διοξειδίου του άνθρακα στο κλίμα γελοιοποιούνται και φιμώνονται.
Ευτυχώς, η Αριστερά εξακολουθεί να στερείται της εξουσίας να διώκει τους αντιφρονούντες επιστήμονες. Ωστόσο, οι αριστεροί καταλαβαίνουν σαφώς ότι η καπηλεία της κλιματικής αλλαγής και η στρατολόγηση περισσότερων πιστών θα τους οδηγήσει σε μια μακροχρόνια πολιτική επιτυχία. Η Νέα Οικολογική Συμφωνία (Green New Deal), που παρουσιάζεται ως το μέσο για να σώθεί η ανθρωπότητα από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και βασίζεται στις ψευδείς υποθέσεις της σοσιαλιστικής κλιματολογίας, είναι τόσο ανόητη όσο και η καταπολέμηση των σπουργιτιών στην Κίνα κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Είναι μια πολιτική διακήρυξη της ψευδοεπιστήμης και μια απόπειρα εφαρμογής των διατάξεών της παρόμοια με τη μέθοδο Michurin του Lysenko.
Ένα από τα αποτελέσματα της κολεκτιβοποίησης της συνείδησης σε σχέση με την επιστήμη είναι η δίωξη των ξεχωριστών κλάδων της και των επιστημόνων που δεν εντάσσονται στο κυρίαρχο ιδεολογικό υπόδειγμα. Ο αυθαίρετος διαχωρισμός της επιστήμης και των επαγγελματικών κλάδων σε πολιτικά ορθούς και ανεπιθύμητους είναι το αναμφισβήτητο σήμα κατατεθέν του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Όπως σε όλα τα αριστερά καθεστώτα, συμπεριλαμβανομένου του εξελικτικού σοσιαλισμού, η τάση είναι εμφανής: η υποταγή του ατόμου στη συλλογικότητα συνοδεύεται από την απομείωση του πνευματικού δυναμικού της κοινωνίας και οδηγεί σε παρακμή την επιστήμη, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό και την ηθική.
***
Ο Allen Gindler είναι μελετητής της πρώην ΕΣΣΔ, ειδικεύεται στην Πολιτική Οικονομία, την Οικονομετρία και τη Βιομηχανική Μηχανική. Δίδαξε economic cybernetics, Πρότυπα Συστήματα Δεδομένων και Σχεδιασμό Εργασίας με Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές στο Εθνικό Πανεπιστήμιο Khmelnytskyi της Ουκρανίας. Σήμερα είναι ιδιωτικός σύμβουλος στη βιομηχανία πληροφορικής για τη διαχείριση βάσεων δεδομένων και την κρυπτογραφία. Ως χόμπι, ενδιαφέρεται για την πολιτική φιλοσοφία, την ιστορία, τη γενετική του πληθυσμού και τη Bιβλική αρχαιολογία. Έχει δημοσιεύσει άρθρα στα Mises Wire, American Thinker, Foundation for Economic Education και Biblical Archaeology Review.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
