Οι κρατιστές/υποστηρικτές του κρατικού συστήματος υγείας, αντί να αναζητούν για πολλοστή φορά την «λύση» σε πρόσωπα και πρακτικές εντός αυτού του συστήματος, θα ήταν καλό να εξετάσουν για μία φορά κάτι διαφορετικό.
Του Ευθύμη Μαραμή
Οποιαδήποτε επιχείρηση έκλεβε τα χρήματα των πελατών της, θα ετίθετο εκτός αγοράς με συνοπτικές διαδικασίες σε διάστημα ωρών. Αυτή θα ήταν μια διαδικασία άμεσης εφαρμογής, ενός αυτόματου μηχανισμού αυτοκάθαρσης της αγοράς, ο οποίος εγγυάται την προστασία του καταναλωτή, ξέχωρα από την συνεπακόλουθη ποινική αντιμετώπιση.
Αυτό το απλό εργαλείο πρόληψης και αξιολόγησης, το εγγυάται μόνο η ελεύθερη αγορά βασισμένη σε εθελοντικές συναλλαγές. Αυτήν την απλή, διαχρονικά δοκιμασμένη με χαρακτηριστική επιτυχία μέθοδο συναλλαγών, αδυνατούν να κατανοήσουν οι κρατιστές. Θα συνεχίσουν πεισματικά, με χαρακτηριστική αφέλεια, να αναζητούν «λύσεις», εντός ενός συστήματος εγγενώς ελαττωματικού.
Έχουμε αναλύσει σε αρκετά άρθρα τις οικονομικές αλλά και τις ηθικές επιπλοκές, που συνοδεύουν το κρατικό σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και ασφάλισης.
Το κρατικό σύστημα υγείας/ασφάλισης, όντας μονοπώλιο εξαναγκασμού, δεν αμείβεται βάσει αποδόσεων, καταναλωτικών αποτιμήσεων, κέρδους, αναπαραγωγής πόρων και βαθμίδων εξυπηρέτησης του καταναλωτή/ασθενή. Αμείβεται βάσει γραφειοκρατικών διαταγμάτων και νόμων. Αυτό το γεγονός, καθιστά a priori το κρατικό σύστημα υγείας ως ασύμβατο με τους γνωστούς τρόπους παραγωγής των ιδιωτών, επιχειρηματιών και εργαζομένων. Η αναγωγή των καταναλωτών/ασθενών σε σύνολα, αποτρέπει μια ειδική αντιμετώπιση για κάθε ξεχωριστή ατομική περίπτωση. Είναι ένα σύστημα one size fits all όπως κάθε κρατικό μονοπώλιο.
Αυτό, μεταξύ πολλών άλλων, είναι το κύριο πρόβλημα στον πυρήνα του διεφθαρμένου, αναποτελεσματικού, σπάταλου και ανεπαρκούς κρατικού συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Χαρακτηριστικές οι διαφορές ανάμεσα στην ελεύθερη αγορά και στα κρατικά μονοπώλια
Κάνοντας μια σχετική φαντασιακή κατασκευή, θα δούμε πως: αν μας αναγκάσουν να ψωνίζουμε από το Χ κατάστημα, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν υπάρχει καλύτερη επιλογή. Το Χ κατάστημα, ως εκ τούτου, δεν έχει κανένα κίνητρο ώστε να εξυπηρετήσει το κοινό. Τουναντίον, οι προμηθευτές του Χ καταστήματος θα έχουν κίνητρο να δωροδοκήσουν τους υπευθύνους, ώστε να προτιμούν τα προϊόντα τους. Εφόσον αυτά τα προϊόντα πληρώνονται με εξαναγκασμό, είναι λογικό να τα πληρώσουμε ακριβά, ενώ η ποιότητα τους θα τείνει να φθίνει. Αυτοί είναι αδυσώπητοι οικονομικοί νόμοι.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τα κρατικά εξαναγκαστικά μονοπώλια. Η υγεία (και η παιδεία), είναι προϊόντα με κρατική σφραγίδα. Αφαιρούν με εξαναγκασμό τα χρήματα των παραγωγών και παρέχουν τις χειρότερες υπηρεσίες. Έτσι ακριβώς χρεοκόπησε η χώρα.
Το σύστημα αυτό, συνεχίζει ανενόχλητο να λειτουργεί σήμερα, γεγονός το οποίο θα ήταν αδιανόητο για μια ιδιωτική επιχείρηση. Παραδείγματος χάριν, η ασφαλιστική επιχείρηση «Ασπίς», σταμάτησε άμεσα να λειτουργεί όταν σπατάλησε τα χρήματα των πελατών της. Πέραν της ποινικής δίωξης και καταδίκης των υπευθύνων, η δημοκρατία της αγοράς θέτει άμεσα εκτός λειτουργίας ανάλογες επιχειρήσεις, ασχέτως κυβερνητικών διαταγμάτων.
-
Δείτε σχετικά: Σκάνδαλο Novartis: Δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά θεσμών
Δεν ισχύει όμως το ίδιο για το κρατικό μονοπώλιο εξαναγκασμού. Το σύστημα «παραγωγής» του κράτους, διαθέτει ισχυρό μηχανισμό προπαγάνδας, ο οποίος εδράζει στο άλλο μεγάλο κρατικό εξαναγκαστικό μονοπώλιο: την κρατική εκπαίδευση. Με συστηματική κατήχηση, ο πληθυσμός εκπαιδεύεται να υποτάσσεται στις κρατικές παραγγελίες. Διδάσκεται πως «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» πέραν του κρατικού εξαναγκασμού και της αναγωγής των πόρων της υγείας (και της παιδείας) σε «δημόσια αγαθά».
-
Δείτε σχετικά: Εθνικό σύστημα υγείας: Μία τραγωδία των κοινών
Η οικονομική επιστήμη και ειδικότερα η πραξεολογική προσέγγιση της Αυστριακής σχολής, καταδεικνύουν πως καμία αξιολόγηση δεν είναι δυνατή, χωρίς να υπάρχει σαφώς καθορισμένος ιδιοκτήτης των εξεταζόμενων πόρων και χωρίς τον μηχανισμό κέρδους/ζημίας. Συνεπώς, οι κρατικιστικοί ισχυρισμοί περί της «ιερότητας» του κρατικού εξαναγκαστικού μονοπωλίου, αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες δυσκολίες, όταν τίθενται σε αντιπαράθεση με τα επιχειρήματα της οικονομικής επιστήμης. Η αγορά υγείας είναι ακριβή και ανεπαρκής ποιοτικά, διότι είναι τυπικό μονοπώλιο προστατευμένο από τον ανταγωνισμό και τις υπόλοιπες διαδικασίες μιας οικονομίας της αγοράς.
Ιδιωτικοποίηση
Οι κρατιστές/υποστηρικτές του κρατικού συστήματος υγείας, αντί να αναζητούν για πολλοστή φορά την «λύση» σε πρόσωπα και πρακτικές εντός αυτού του συστήματος, θα ήταν καλό να εξετάσουν για μία φορά κάτι διαφορετικό. Δεν θα πρέπει να θεωρείται πλέον ταμπού η αποκρατικοποίηση αυτής της αγοράς. Κάθε άλλο, θα πρέπει να εξεταστεί με προσοχή και σοβαρότητα, δεδομένης της διαχρονικής αποτυχίας που χαρακτηρίζει την κρατική διαχείριση. Είναι καιρός να σκεφτούμε την ιδιωτικοποίηση, στοχεύοντας σε έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Διαβάστε Επίσης
- Εξορθολογισμός του Δημοσίου: Υπάρχει λύση τελικά…
- «Κώστα προσάρμοσε το»…Μία τυπική μέρα στο δημόσιο…
- «Φακελάκια» και Δημόσιο – Είναι δυνατή η αξιολόγηση του κράτους;
- Ασθενείς «πεθαίνουν στους διαδρόμους» του κρατικού συστήματος υγείας της Μεγάλης Βρετανίας
- Τι μας διδάσκει η άθλια υγειονομική περίθαλψη στην πρώην ΕΣΣΔ
- Καιρός να αποκρατικοποιηθεί η κοινωνική πρόνοια
- Έθνη υπό εξαφάνιση. Η μάστιγα της κρατικής κοινωνικής ασφάλισης
