το σύνολο της οικονομίας είναι χτισμένο επί ιστορικών συνθηκών: Δεν θα υπήρχε καν οικονομία, χωρίς την ιστορική πράξη της αποταμίευσης, η οποία έχει πλέον ενσωματωθεί σε κεφαλαιουχικά αγαθά. Δεν θα υπήρχε παραγωγή χωρίς την αρχική πράξη της ιδιοποίησης γης, η οποία προσφέρει πλέον γη και ακίνητα για παραγωγική χρήση.
Του Ευθύμη Μαραμή
Στο μεγαλειώδες έργο Man Economy and State, το οποίο αποτελεί την επιτομή της οικονομικής σοφίας του Rothbard, διαβάζουμε πάρα πολλά τα οποία δεν έχουν ακόμη διαδοθεί – ειδικά στην Ελλάδα. Η θεωρία παραγωγής του Rothbard, για παράδειγμα, έχει αρκετά διαφορετικά στοιχεία από τα συμβατικά καθεστωτικά οικονομικά. Σε αυτό το άρθρο θα κάνουμε μια σύνοψη αυτής της θεωρίας, η οποία και αναφέρεται, σαφώς, σε μια οικονομία ελεύθερης, ανεμπόδιστης και ανόθευτης αγοράς.
Οι συντελεστές της παραγωγής
Τα οικονομικά της Αυστριακής σχολής, αφορούν την χρησιμοποίηση διαθέσιμων μέσων για την επίτευξη των καλύτερων δυνατών στόχων. Η εφαρμογή ενός μέσου προς ένα στόχο ονομάζεται παραγωγή και η επίτευξη ενός στόχου μπορεί λοιπόν να ονομαστεί κατανάλωση.
Υπάρχουν τέσσερις ευρείες κατηγορίες μέσων, ή συντελεστών παραγωγής, που εμπλέκονται στην επίτευξη των στόχων μας. Το πρώτο είναι η εργασία, η οποία αφορά τις φυσικές προσπάθειες μας, είτε ψυχικές είτε σωματικές. Το δεύτερο είναι η γη, η οποία αφορά κάθε φυσικό πόρο όπως αυτός υφίσταται στη φύση. Το τρίτο είναι ο χρόνος. Τουλάχιστον μια μικρή ποσότητα καθενός από αυτά τα μέσα απαιτείται σε οποιαδήποτε παραγωγική διαδικασία. Μαζί, αυτοί οι τρεις συντελεστές ονομάζονται πρωταρχικοί συντελεστές παραγωγής, επειδή υπάρχουν στη φύση πριν από οποιαδήποτε ανθρώπινη παραγωγή. Ο τέταρτος τύπος συντελεστή, είναι αυτός που παράγεται όχι επειδή φέρνει άμεση ικανοποίηση, αλλά επειδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μια διαφορετική παραγωγική διαδικασία. Ο τέταρτος συντελεστής είναι τα κεφαλαιουχικά αγαθά.
Ο χρόνος και η απαραίτητη στέρηση του για κάθε παραγωγική προσπάθεια
Δεδομένου ότι ο χρόνος που δαπανάται για την παραγωγή ενός αγαθού θα μπορούσε να καταναλωθεί αμέσως για ευχαρίστηση, αναψυχή, η απλά απραξία, κάθε παραγωγή απαιτεί την αποφυγή της παρούσας κατανάλωσης έναντι της μελλοντικής κατανάλωσης. Επιπλέον, πρέπει να έχουμε αποταμιεύσεις κάποιου είδους, αρκετές ώστε να συντηρήσουμε τον εαυτό μας μέχρι να ολοκληρωθεί η παραγωγή.
Για παράδειγμα, ένας κυνηγός- τροφοσυλλέκτης, που αισθάνεται τις σωματικές συνέπειες της πείνας, πρέπει να παραιτηθεί άμεσα από την απραξία, εάν πρόκειται να κυνηγήσει κάποιο θήραμα. Εάν, ωστόσο, έχει ήδη κακομάθει τον εαυτό του για πάρα πολύ καιρό, μπορεί να μην έχει αρκετή ενέργεια αποθηκευμένη στο σώμα και να μην μπορεί, ως εκ τούτου, να πραγματοποιήσει ούτε ένα κυνήγι. Κάποιος, όχι απλά έχει την επιλογή να παράγει ή να μην παράγει καθόλου, αλλά μπορεί να επιλέξει αν θα παράγει με μεγαλύτερη ή μικρότερη, χρονικά, διαδικασία. Ένας κυνηγός- τροφοσυλλέκτης, μπορεί να επιλέξει να συλλέξει καρπούς με γυμνά χέρια, ή να κατασκευάσει όπλα (κεφαλαιουχικά αγαθά) και να κυνηγήσει θηράματα, ή να εκμεταλλευτεί ένα κομμάτι γης.
-
Δείτε σχετικά: Βασικά Οικονομικά: Αποταμίευση και επένδυση
Με όλα τα πράγματα ίσα, οι άνθρωποι τείνουν να προτιμούν την παρούσα σε σχέση με τη μελλοντική κατανάλωση. Έτσι, είναι απαραίτητο πως μια μεγαλύτερη χρονικά παραγωγική διαδικασία, θα πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα ένα καλύτερο σύνολο καταναλωτικών αγαθών, από ότι θα έχει μια μικρότερη χρονικά παραγωγική διαδικασία – αρκετά καλύτερα προϊόντα, ώστε να ωθήσουν τους ανθρώπους να αναμένουν για να αποκομίσουν τα οφέλη τους. Ο κυνηγός – τροφοσυλλέκτης, θα επιλέξει το κυνήγι έναντι της απλής συλλογής καρπών, μόνο αν θεωρήσει πως το κρέας είναι αρκετά πιο πολύτιμο από τον ελεύθερο χρόνο που θα μπορούσε να απολαύσει στο παρόν. Αυτόν τον χρόνο, θα τον χρησιμοποιήσει παραγωγικά για την κατασκευή ενός δόρατος (κεφαλαιουχικού αγαθού), μόνο αν κρίνει πως το κρέας είναι πιο πολύτιμο από την συλλογή καρπών στη φύση.
Αποταμίευση και συσσώρευση κεφαλαίου
Ένα αναπόφευκτο χαρακτηριστικό του κεφαλαίου είναι ότι φθείρεται και επομένως πρέπει να αποκαθίσταται η/και να αντικαθίσταται. Μια οικονομία που εξαρτάται από το κεφάλαιο πρέπει απλά να δαπανά εργασία για να διατηρεί το κεφάλαιό της. Σε μια οικονομία που βασίζεται στο κεφάλαιο, επομένως, οι άνθρωποι πρέπει να είναι συνεχώς πρόθυμοι να παραιτηθούν από την παρούσα κατανάλωση για να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο. Δεδομένου ότι ο χρόνος που δαπανάται για την παραγωγή ενός αγαθού θα μπορούσε να είχε καταναλωθεί αμέσως ως ελεύθερος χρόνος, όλη η παραγωγή απαιτεί παραίτηση από την παρούσα κατανάλωση έναντι της μελλοντικής κατανάλωσης.
Από την άλλη πλευρά, δεν είναι απαραίτητο να αποταμιεύσουμε/εξοικονομήσουμε και πάλι. Αυτό είναι απαραίτητο μόνο για την ανάπτυξη της οικονομίας, όχι για να την διατηρήσουμε στα υπάρχοντα επίπεδα. Οι αρχικές αποταμιεύσεις παραμένουν γύρω μας, ενσωματωμένες στα κεφαλαιουχικά αγαθά στα οποία ήδη στηρίζεται η οικονομία. Μια οικονομία με πληθώρα κεφαλαιουχικών αγαθών, καταδεικνύει μια μακρά ιστορία εξοικονόμησης και αποταμίευσης στον πυρήνα της. Συνεπώς, έχει μια μακρά παραγωγική διαδικασία, με πολλά χρονικά στάδια παραγωγής, η οποία είναι πολύ αποδοτική.
Τα πρόσωπα οι έννοιες και οι ρόλοι
Μια πτυχή οποιασδήποτε διαδικασίας παραγωγής είναι το ρίσκο. Δεδομένου ότι η απόφαση για το τι θα παραχθεί λαμβάνεται στο παρόν, ενώ η κατανάλωση αφορά το μέλλον, είναι πάντοτε πιθανό ένα άτομο να κάνει λάθος παραγωγική επιλογή. Κατόπιν τούτου, θα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που αποφάσισε να παραγάγει δεν συνιστούσε την καλύτερη χρήση πόρων και χρόνου.
Όπως βλέπουμε, η παραγωγή απαιτεί τη σύγκλιση διαφόρων στοιχείων, εννοιολογικά διαφορετικών. Πρέπει πρώτα να υπάρχουν αποταμιεύσεις. Στη συνέχεια πρέπει να υπάρχουν συντελεστές παραγωγής (γη, εργασία και κεφάλαιο), οι οποίοι συνδυάζονται κατά μία χρονική περίοδο για την παραγωγή ενός προϊόντος που (ελπίζουμε) πως θα ικανοποιήσει τις επιθυμίες μας. Κάθε μία από αυτές τις συνδρομές είναι απαραίτητη, ανεξάρτητα από το αν η οικονομία είναι καπιταλιστική ή σοσιαλιστική. Εάν κάποια εξ αυτών των συνδρομών δεν ανταμείβεται επαρκώς, δεν θα υπάρξει.
-
Δείτε σχετικά: Βασικά Οικονομικά: Γιατί το κέρδος είναι τόσο σημαντικό;
Παρόλο που ένα πρόσωπο μπορεί να συνεισφέρει με περισσότερους από έναν τρόπους, μπορούμε να ενσωματώσουμε καθεμιά από αυτές τις συνεισφορές σε ένα ξεχωριστό υποθετικό άτομο. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα την αξία της κάθε μιας.
- Ο εργαζόμενος εργάζεται με αντάλλαγμα τον μισθό.
- Ο ιδιοκτήτης γης και κεφαλαιουχικών αγαθών, εμπλέκεται στην αρχική πράξη της αποταμίευσης και της συσσώρευσης κεφαλαίου και γης, καθιστώντας δυνατή και πιο εύκολη την παραγωγική τους χρήση. Τα παρέχει με ενοίκιο.
- Ο δανειστής χρήματος εμπλέκεται στην αρχική πράξη της αποταμίευσης, πράγμα που καθιστά δυνατή την παραγωγή.
- Ο επιχειρηματίας αναλαμβάνει το ρίσκο της αποτυχίας της επιχείρησης. Διατηρεί οποιοδήποτε κέρδος, αν απομένει κάποιο, εφόσον πληρωθεί ο εργαζόμενος, οι υπόλοιποι επιχειρηματίες/προμηθευτές του και ο ιδιοκτήτης γης η/και κεφαλαιουχικών αγαθών. Ο επιχειρηματίας αποκομίζει κέρδη η ζημίες, με βάση την επιτυχία η την αποτυχία του στην πρόβλεψη ικανοποίησης των επιθυμιών των καταναλωτών.
Τιμές, αξιολόγηση, προσφορά και ζήτηση
Σε μία ελεύθερη αγορά, τα αγαθά αξιολογούνται με βάση τις τιμές, οι οποίες μας λένε ποιο χρηματικό ποσό μπορεί να ανταλλαγεί γι’ αυτά τα αγαθά. Οι τιμές τείνουν προς το επίπεδο στο οποίο η ζήτηση ισούται με την προσφορά, ώστε να πωληθεί, αν είναι δυνατόν, όλο το διαθέσιμο απόθεμα. Εάν η τιμή είναι υψηλότερη από αυτό το επίπεδο, ο πωλητής έχει κίνητρο να υποβάλλει χαμηλότερες προσφορές για να εξασφαλίσει ότι θα πωληθεί το απόθεμα του. Αν η τιμή είναι χαμηλότερη, οι αγοραστές έχουν το κίνητρο να προσφέρουν υψηλότερα ποσά, ώστε να διασφαλίσουν ότι μπορούν να αποκτήσουν έναντι των άλλων καταναλωτών τα αγαθά που επιθυμούν. Ο ανταγωνισμός, συνεπώς, είναι διαρκής, συναντάται σε κάθε πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας και υφίσταται μεταξύ των παραγωγών, των εργαζομένων, των πωλητών αλλά και μεταξύ των καταναλωτών/αγοραστών.
Τα καταναλωτικά αγαθά ικανοποιούν άμεσα τις επιθυμίες μας, οπότε το γεγονός ότι υπάρχει ζήτηση για αυτά δεν απαιτεί καμία ειδική επεξήγηση. Η ζήτηση για αυτά και η διαθέσιμη προσφορά αυτών καθορίζουν τις τιμές τους. Τα κεφαλαιουχικά αγαθά δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες μας άμεσα όταν χρησιμοποιούνται, επομένως η ζήτηση για αυτά στην αγορά καθορίζεται από τις τιμές των καταναλωτικών αγαθών που παράγουν. Η ζήτηση για κεφαλαιουχικά αγαθά που χρησιμοποιήθηκαν νωρίτερα στα στάδια παραγωγής, καθορίζεται από τις τιμές των κεφαλαιουχικών αγαθών που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα και ούτω καθεξής.
-
Η παραγωγή αγαθών δημιουργεί ζήτηση και για άλλα αγαθά: Bασικά Οικονομικά: Ο νόμος του Say
Οι αρχικοί συντελεστές παραγωγής (γη, εργασία και χρόνος) μπορούν να καταναλωθούν άμεσα, επειδή οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν χάρη στη γη και να καταναλώσουν ελεύθερο χρόνο (αντί να εργαστούν). Ως εκ τούτου, η ζήτηση για τους αρχικούς συντελεστές οφείλεται τόσο στην ανάγκη άμεσης χρήσης τους όσο και στις έμμεσες χρήσεις τους στην παραγωγή.
Υπάρχει, επίσης, τιμή για τις αποταμιεύσεις στην αγορά, ώστε να υπάρχει κίνητρο στους ανθρώπους να γίνουν δανειστές και να δανείσουν ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό για ένα δεδομένο χρονικό διάστημα. Η τιμή αυτή θα καθοριστεί από την προτίμηση των ανθρώπων για την παρούσα κατανάλωση έναντι της μελλοντικής κατανάλωσης και ονομάζεται επιτόκιο. Το επιτόκιο καθορίζεται από τη χρονική προτίμηση των ανθρώπων, δηλαδή από το βαθμό σύμφωνα με τον οποίο προτιμούν την παρούσα έναντι της μελλοντικής κατανάλωσης.
Τα ενοίκια γης και κεφαλαιουχικών αγαθών καθορίζονται τόσο από το επιτόκιο όσο και από τις τιμές τους. Εάν το ενοίκιο είναι πολύ χαμηλό, ώστε να μην επιτρέπει στον ιδιοκτήτη να διατηρήσει την περιουσία του και να κερδίζει όσα χρειάζεται από αυτή, θα έχει κίνητρο να πουλήσει την περιουσία του και να γίνει δανειστής χρήματος, η να ασχοληθεί με κάποιο άλλο είδος ιδιοκτησίας. Εάν το ενοίκιο είναι πολύ υψηλό, αποκτούν και άλλοι το κίνητρο να γίνουν ιδιοκτήτες γης η ακινήτων, με συνέπεια την αύξηση της τιμής αυτών των περιουσιακών στοιχείων.
Ο επιχειρηματίας
Ο επιχειρηματίας θα προσπαθεί πάντοτε να αποκομίσει όσο υψηλότερα κέρδη είναι δυνατόν και έτσι ωθείται στο να παράγει ό, τι ανταποκρίνεται στην πιο επείγουσα ζήτηση σύμφωνα με τη σειρά προτίμησης των καταναλωτών. Δεδομένου ότι η λειτουργία του επιχειρηματία είναι να αναλαμβάνει ρίσκο, δεν υπάρχει καμία fix τιμή για αυτόν (όπως υπάρχει για τους εργαζόμενους και για τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες γης και κεφαλαίων). Αποκομίζει κέρδη ή υφίσταται ζημίες, ανάλογα με το πόσο επιτυχημένος είναι στην πρόβλεψη της καταναλωτικής ζήτησης, στην σωστή κατανομή των κεφαλαιουχικών αγαθών και στον αποδοτικό καταμερισμό της μισθωτής εργασίας.
-
Δείτε σχετικά: Κέρδος και ηθική της επιχειρηματικότητας. Hans Hermann Hoppe
Παρέχει σιγουριά στους εργαζόμενους και στους ιδιοκτήτες/καπιταλιστές, με την ελπίδα ότι θα προβλέψει σωστά την νέα καταναλωτική ζήτηση. Θα υπάρχουν διαθέσιμα κέρδη σε μια οικονομία, στο βαθμό που υπάρχουν ευκαιρίες, αλλά καθώς οι επιχειρηματίες μεταβάλλουν συνεχώς την οικονομία για να ικανοποιήσουν καλύτερα ένα δεδομένο σύνολο καταναλωτικών προτιμήσεων, τα κέρδη καθίστανται όλο και πιο δύσκολα.
Χρονική προτίμηση των συμμετεχόντων στην αγορά και επιτόκιο
Έχοντας λοιπόν μια γενική ιδέα της συνολικής λειτουργίας μιας ελεύθερης αγοράς, ας δούμε τώρα πώς αναπτύσσεται η συρρικνώνεται η οικονομία. Το τελικό μέγεθος της οικονομίας περιορίζεται από την χρονική προτίμηση του κόσμου. Μόλις η οικονομία φθάσει στο μέγιστο μέγεθος της, το σημείο όπου οι επιχειρηματίες βρήκαν όλες τις πιθανές καλύτερες χρήσεις του διαθέσιμου κεφαλαίου, τότε η οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί πλέον. Ωστόσο, εάν η χρονική προτίμηση των ανθρώπων μειωθεί και είναι πιο πρόθυμοι να επενδύσουν αντί να καταναλώσουν, θα υπάρξουν περισσότεροι χρηματιστές/δανειστές. Αυτός ο ανταγωνισμός προκαλεί μείωση του επιτοκίου και με τη σειρά του δίνει τη δυνατότητα στους επιχειρηματίες να συμμετέχουν σε νέες επικερδείς διαδικασίες παραγωγής. Ορισμένες παραγωγικές διαδικασίες, εκείνες που απαιτούν περισσότερο χρόνο ή εξαρτώνται περισσότερο από το κεφάλαιο, γίνονται τότε εφικτές λόγω του χαμηλότερου κόστους δανεισμού. Θα τείνουν να υφίστανται θετικά και συνολικά κέρδη στην οικονομία, καθώς προκύπτουν πολλές νέες ευκαιρίες.
-
Σχετικά με τη χρονική προτίμηση και το επιτόκιο: Βασικά Οικονομικά: Χρονική προτίμηση, επιτόκιο και κυβερνητική στρέβλωση
Αντίστροφα, εάν η χρονική προτίμηση του κόσμου αυξηθεί, τότε λιγότεροι άνθρωποι θα είναι δανειστές/χρηματιστές, το επιτόκιο θα αυξηθεί και η οικονομία, συνολικά, θα καταστεί λιγότερο παραγωγική. Ποια είναι η επίδραση μιας οικονομίας που αναπτύσσεται, στους εργαζόμενους και στους ιδιοκτήτες/καπιταλιστές; Εάν ένας συντελεστής παραγωγής γίνει πιο παραγωγικός, οι επιχειρηματίες είναι διατεθειμένοι να υποβάλουν υψηλότερες προσφορές γι’ αυτόν τον συντελεστή (εργασία, κεφάλαιο, γη). Στην πραγματικότητα, ο καθένας πρέπει να υποβάλει υψηλότερες προσφορές, ώστε να εμποδίσει τους άλλους επιχειρηματίες να τον ξεπεράσουν παραγωγικά.
Παραγωγική απόδοση και υψηλή κεφαλαιοποίηση της εργασίας
Σε μια οικονομία που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο κεφάλαιο, οι συντελεστές παραγωγής τείνουν να είναι πιο αποδοτικοί. Συντελεστές των οποίων η προσφορά δεν μπορεί να αυξηθεί εύκολα, όπως η γη και η εργασία, θα τείνουν να αυξάνουν την τιμή τους σε μια πιο προηγμένη οικονομία. Από την άλλη πλευρά, τα κεφαλαιουχικά αγαθά, αν και μπορούν να είναι πιο παραγωγικά, μπορεί να καταστούν φθηνότερα λόγω της παραγωγής τους σε μεγαλύτερες ποσότητες. Ο εργαζόμενος, ωφελείται ιδιαίτερα από την ανάπτυξη της οικονομίας. Η εργασία είναι ένας ιδιαίτερα μη ειδικός συντελεστής παραγωγής, έτσι ώστε ακόμη και εκείνοι που έχουν επιλέξει να ειδικευτούν σε επαγγέλματα που δεν είναι πλέον αναγκαία, σε μια προηγμένη οικονομία, είναι ακόμα σε θέση να απασχοληθούν σε πολλές άλλες θέσεις και να αποκτήσουν νέες δεξιότητες.
Καθώς η οικονομία βελτιώνεται, ως εκ τούτου, θα βελτιώνεται και η παραγωγικότητα της εργασίας λόγω υψηλής κεφαλαιοποίησης των εργαζομένων με μηχανήματα και εργαλεία. Κατά συνέπεια, θα βελτιώνεται και η τιμή της εργασίας. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η τιμή της εργασίας θα αυξηθεί σε χρηματικούς όρους, όμως, η τιμή της εργασίας θα ανταλλάσσεται με μεγαλύτερη ποσότητα πραγματικού πλούτου (αγαθών και υπηρεσιών). Αυτός τείνει να είναι κανόνας σε μια προηγμένη οικονομία με υψηλή συσσώρευση κεφαλαίου, παρά σε μια μη προηγμένη. Είναι ένα συνηθισμένο σφάλμα στα οικονομικά να πιστεύεται το αντίθετο, ότι δηλαδή η πιο παραγωγική εργασία θα έχει χαμηλότερη τιμή, λόγω του γεγονότος ότι η ίδια ποσότητα καταναλωτικών αγαθών μπορεί να παραχθεί με λιγότερη εργασία. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο σύνολο προϊόντων που να είναι κατάλληλο για κάθε περίπτωση. Η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, είναι μια απόφαση περιορισμένη από ότι είναι οικονομικά εφικτό.
-
Σχετικά με την αύξηση των μισθών των εργαζομένων: Προστατεύει ο Βασικός μισθός τους εργαζόμενους;
Επομένως, αν η εργασία γίνει πιο αποδοτική λόγω υψηλής κεφαλαιοποίησης, οι άνθρωποι δεν θα συνεχίσουν απλώς να παράγουν τα ίδια αγαθά που παρήγαγαν πριν. Θα παράγουν περισσότερα αγαθά και μεγαλύτερη ποικιλία αγαθών. Δεδομένου ότι ένας επιχειρηματίας σε μια πιο προηγμένη οικονομία μπορεί να απολέσει περισσότερη παραγωγή αν απολέσει έναν υπάλληλο, θα είναι πρόθυμος να πληρώσει υψηλότερο μισθό για να τον κρατήσει. Σε κάθε περίπτωση, η αυξημένη παραγωγική απόδοση, καθιστά την απόκτηση πραγματικού πλούτου φτηνότερη, ασχέτως αύξησης των μισθών χρηματικά. Όταν, λόγω κεφαλαιακής απόδοσης, διπλασιάζεται η παραγόμενη ποσότητα ενός αγαθού με την ίδια εργασία που ίσχυε ως τότε, αυξάνονται αυτομάτως τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων/καταναλωτών, ασχέτως μισθολογικής χρηματικής αυξήσεως.
Σοσιαλιστικά σφάλματα σχετικά με την εργασία
Μεταξύ των αντικαπιταλιστών, θεωρείται συχνά πως η συμβολή του εργαζόμενου είναι πιο βαρύνουσα, από αυτή των υπολοίπων παραγωγικών συντελεστών. Δεδομένου ότι ο εργαζόμενος με φυσική ενέργεια δομεί το αγαθό που παράγεται, η συνεισφορά του συχνά θεωρείται άκριτα ως πιο «πραγματική» και πιο σημαντική από των άλλων συντελεστών. Αλλά όπως είδαμε, η αύξηση της παραγωγικότητας και συνεπώς των θέσεων απασχόλησης η/και των πραγματικών εισοδημάτων των εργαζομένων, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συνεισφορά των υπολοίπων συντελεστών. Κάθε προσπάθεια να αποδοθεί αυθαίρετα στον εργαζόμενο κάτι που προοριζόταν για οποιονδήποτε από τους άλλους συντελεστές, καθιστά την παραγωγή σε μια οικονομία πιο δύσκολη και τελικά μειώνει τα πραγματικά εισοδήματα και τις θέσεις εργασίας.
-
Καταρρίπτοντας την «υπεραξία» με βάση τη χρονική προτίμηση: Βασικά Οικονομικά: Καταρρίπτοντας την Μαρξιστική «υπεραξία» (β’ τρόπος)
Οι εργαζόμενοι, πληρώνονται άμεσα σε κάθε επιχείρηση, ενώ ο ιδιοκτήτης και ο δανειστής πρέπει να περιμένουν. Οι εργαζόμενοι, επιπλέον, δεν αναλαμβάνουν κανένα ρίσκο στην επιχείρηση. Για κάθε περίοδο μισθοδοσίας, οι εργαζόμενοι πληρώνονται το ίδιο ποσό ανεξάρτητα από το αν η επιχείρηση παρουσιάζει κέρδος ή ζημία. Οι προσπάθειες να αποδοθούν στον εργαζόμενο αυτά που παίρνει ο επιχειρηματίας, ο ιδιοκτήτης η ο δανειστής/χρηματιστής, μειώνει το κίνητρο των ανθρώπων αυτών να γίνουν επιχειρηματίες, ιδιοκτήτες γης, ή δανειστές/χρηματιστές. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να επωμίζονται οι εργαζόμενοι τα κέρδη και τις ζημίες των επιχειρήσεων στις οποίες απασχολούνται. Οι εργαζόμενοι είναι ελεύθεροι να αγοράσουν μετοχές στις εταιρείες για τις οποίες εργάζονται, αλλά γενικά δεν το κάνουν. Αυτό αποδεικνύει ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για τις απολαβές της μισθωτής εργασίας παρά για την ανάληψη επενδυτικού ρίσκου.
Σοσιαλιστικά σφάλματα κατά της ιδιοκτησίας
Οι αντικαπιταλιστές βλέπουν εχθρικά και τους ιδιοκτήτες. Γιατί θα πρέπει να αποκομίζουν αυτοί χρήματα, επειδή απλά κατέχουν περιουσία; Βεβαίως, το γεγονός ότι ο καπιταλιστής και ο ιδιοκτήτης κατέχουν κεφαλαιουχικά αγαθά και γη και επιθυμούν να αποκτήσουν τα υψηλότερα μισθώματα για αυτά, διασφαλίζει ότι τα αγαθά αυτά κατευθύνονται στις πιο παραγωγικές και επείγουσες χρήσεις τους. Ο ιδιοκτήτης κερδίζει μέσω της παροχής αυτών των αγαθών προς χρήση. Αν δεν κερδίζει, θα προτιμήσει να τα αφήσει, ως νεκρό απόθεμα η να τα καταναλώσει ο ίδιος. Έτσι δεν θα χρησιμοποιούνται για παραγωγικές χρήσεις που είναι πιο επείγουσες για την οικονομία και τους καταναλωτές.
Οι σοσιαλιστές μπορούν και πάλι να ρωτήσουν: «δεν θα μπορούσε να γίνει αυτή η δουλειά από οποιοδήποτε άτομο, ικανό απλά να εντοπίσει τον πλειοδότη; Γιατί θα πρέπει τα οφέλη να πηγαίνουν σε αυτό το άτομο, το οποίο απλώς και μόνο λόγω ίσως ιστορικών συνθηκών, μπορεί να έχει κληρονομήσει τη γη ή το κεφάλαιό και όχι να το έχει κερδίσει μόνο του;»
Όμως, όπως είδαμε, το σύνολο της οικονομίας είναι χτισμένο επί ιστορικών συνθηκών: Δεν θα υπήρχε καν οικονομία, χωρίς την ιστορική πράξη της αποταμίευσης, η οποία έχει πλέον ενσωματωθεί σε κεφαλαιουχικά αγαθά. Δεν θα υπήρχε παραγωγή χωρίς την αρχική πράξη της ιδιοποίησης γης, η οποία προσφέρει πλέον γη και ακίνητα για παραγωγική χρήση. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ένα άτομο δεν πρέπει να επωφεληθεί εξαιτίας της ιστορίας. Το κάνουμε όλοι καθημερινά απλά συμμετέχοντας στην οικονομία.
-
Η «υπεραξία» είναι ένας μύθος: Bασικά Οικονομικά: Καταρρίπτοντας τον μύθο της Μαρξιστικής «υπεραξίας»
Αυτή ακριβώς η ιστορία καθιστά ανυπόστατη κάθε προσπάθεια να αποτραπεί ο νόμιμος ιδιοκτήτης του συντελεστή, από το να αποκομίσει τα κέρδη του από το ενοίκιο. Τα κεφαλαιουχικά αγαθά μπορούν να καταναλωθούν χωρίς να αντικατασταθούν, και η γη μπορεί να εγκαταλειφθεί και να παραμείνει μη παραγωγική. Όταν ο ιδιοκτήτης εμποδίζεται να κερδίσει νοικιάζοντας τα, έχει κίνητρο να κάνει ακριβώς τα προαναφερθέντα. Γιατί θα πρέπει να οικοδομήσει ή να συντηρεί κάτι που δεν προσφέρει όφελος, όταν θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην άμεση κατανάλωση του; Γιατί να διατηρήσει ο ιδιοκτήτης την περιουσία του, αν θα μπορούσε να κερδίσει περισσότερα χωρίς αυτή;
Αν δεν μπορεί να αποκομίσει ενοίκιο από ένα κεφαλαιουχικό αγαθό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποταμιεύσει κάποιος για να το αγοράσει και συνεπώς δεν υπάρχει κανένα κέρδος για να προσελκύσει κάποιον επιχειρηματία να ασχοληθεί με την παραγωγή του. Μπορεί να ζηλεύουμε τους πλούσιους ιδιοκτήτες, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να κατανείμει καλύτερα έναν συντελεστή παραγωγής, παρά ο ιδιοκτήτης του.
Επίλογος
Η ιδιοκτησία κεφαλαίου ή γης (είτε με αγορά είτε με κληροδότηση) και ο βιοπορισμός μέσω ενοικίασης, δεν πρέπει να θεωρείται κάτι άδικο η κακό. Όταν τιμούμε την ιδιοκτησία ενός ατόμου που έχει κληρονομήσει τον πλούτο του, δεν τιμούμε το δικαίωμά του να κατέχει μια προνομιούχα θέση, αλλά τιμούμε τον αρχικό αποταμιευτή που κληροδότησε αυτή την ιδιοκτησία. Με αυτόν τον τρόπο, επιδεικνύουμε σε άλλους αποταμιευτές ότι η πρακτική τους δεν είναι μάταιη.
Ο βιοπορισμός μέσω ιδιοκτησίας κεφαλαίου, μπορεί να θεωρηθεί ως βιοπορισμός λόγω ενός ειδικού ταλέντου. Εάν οι ιδιοκτήτες έκαναν οτιδήποτε για να «αξίζουν» το κεφάλαιό που κατέχουν, είναι άσχετο. Η ιδιοκτησία τους, βοηθάει όλους μας να γίνουμε πιο παραγωγικοί. Πρέπει να εκτιμήσουμε ότι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ιδιοκτησίας και της συντήρησης της. Δεν πρέπει να φθονούμε τους ιδιοκτήτες. Γιατί παραβιάζοντας την ιδιοκτησία τους, τελικά βλάπτουμε τον εαυτό μας.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Διαβάστε περισσότερα:
- Μurray N. Rothbard – Η φορολογία ως βόμβα στα θεμέλια της οικονομικής ευημερίας
- Murray N. Rothbard: Οι αυτοκτονικές εμμονές των αναρχοκομμουνιστών
- Murray N. Rothbard: Οι απαρχές της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην Ευρώπη
- Murray N. Rothbard: Φιλελευθερισμός, Θρησκεία και σοσιαλισμός
- Murray Rothbard: Κάθε κρατικό χρέος είναι επαχθές και πρέπει να αποκηρυχτεί
- Murray N. Rothbard: Ανατομία τραπεζικού πανικού (bank run)
