Σε όλη την Ευρώπη, οι αντιρατσιστικοί νόμοι ποινικοποιούν τη λεγόμενη «ρητορική μίσους». Δηλαδή δεν ρυθμίζουν τις εξωτερικές σχέσεις των ανθρώπων, αλλά βάζουν το κράτος ρυθμιστή των εσωτερικών μας συναισθημάτων.
Του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
Εισαγωγή
Η αθώωση του μητροπολίτη Αμβρόσιου τον Μάρτιο του 2018, αποτελεί αρχικά τιμή για την, κατά τα άλλα, ανυπόληπτη Ελληνική δικαιοσύνη. Κυρίως, όμως, αποτελεί νίκη της ελευθερίας της έκφρασης και είναι ενθαρρυντικό σημάδι απελευθέρωσης απο τους «Δημητράδες» της κοινωνικής μας ζωής. Aπό χτες, επαγγελματίες ακτιβιστές, ψευτοφιλελεύθεροι και τα φασιστάκια της αριστεράς κλαίνε και οδύρονται επειδή στην δίκη του Αμβρόσιου δεν εφαρμόστηκε αυτό το …στολίδι του νομικού πολιτισμού, ο πολυαγαπημένος τους αντιρατσιστικός νόμος.
Μία βόλτα στα προφίλ των αυτοαποκαλούμενων φιλελεύθερων στα κοινωνικά δίκτυα, σχετικά με την αθώωση του Αμβρόσιου, είναι αποκαλυπτική. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά από την εποχή του Βολταίρου που (αυτοαποκαλούμενοι) φιλελεύθεροι θρηνούν επειδή δεν επιβλήθηκε κρατική λογοκρισία! (Αυτά συμβαίνουν όταν ο χώρος έχει γεμίσει με πρώην ΠΑΣΟΚτζήδες που φόρεσαν την προβιά του «φιλελεύθερου» επειδή είναι της μόδας)
Ας τους θυμίσουμε λοιπόν γιατί ο αντιρατσιστικός είναι ο πιο επικίνδυνος και κατάπτυστος νόμος που έχει ψηφιστεί σε αυτή την χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.
Αντιρατσιστικός νόμος: «Προοδευτική λογοκρισία»
Άρθρο στο περιοδικό unfollow τον Αυγούστο του 2017
Η κλήση που έλαβε από την Ελληνική Αστυνομία, η δημοσιογράφος Λώρη Κέζα, ύστερα από μήνυση του εκπροσώπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) Παναγιώτη Δημητρά, «για να δώσει εξηγήσεις […] σχετικά με Ισλαμοφοβία και καθύβριση της μουσουλμανικής θρησκείας διά του Τύπου» ήταν ένα από τα πιο ανησυχητικά πράγματα που έχουμε δει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια (το έγκλημά της ήταν ότι έγραψε ένα, μάλλον ήπιο, άρθρο για τη θέση των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες).
Στη χώρα μας, με όλα τα προβλήματά μας, μπορούσαμε τουλάχιστον να υπερηφανευόμαστε ότι εδώ και πολλές δεκαετίες είχαμε σε γενικές γραμμές αφήσει πίσω μας τις εποχές όπου σε καλούσαν στο αστυνομικό τμήμα επειδή δεν τους άρεσαν οι απόψεις σου. Και να που σήμερα χάρη στον –τάχα μου προοδευτικό– «αντιρατσιστικό» νόμο αυτές οι κατακτήσεις μας απειλούνται και μοιάζει να γυρίζουμε ολοταχώς πίσω στη δεκαετία του ’50. Μόνο που τώρα τα ερωτήματα του οργάνου της τάξεως δεν είναι αν «είσθε κομμουνιστής;» και «τι γνώμη έχετε για την Σοβιετική Ένωση;», αλλά αν «είσθε ρατσιστής;» και «τι γνώμη έχετε για το Ισλάμ;»
Και η περίπτωση της Κέζα δεν είναι η μοναδική. Αυτές τις μέρες δικάζεται με τον αντιρατσιστικό νόμο και η Σώτη Τριανταφύλλου επειδή με άρθρο της άσκησε κριτική στο Ισλάμ (και πάλι μετά από μήνυση του Δημητρά), ενώ στα δικαστήρια σύρθηκε και ο γερμανός αριστερός ιστορικός Χάιντς Ρίχτερ επειδή χρησιμοποίησε μειωτικές εκφράσεις για τον αγώνα των Κρητικών ενάντια στους γερμανούς ναζί. Έτσι, ενώ πριν από δύο χρόνια ο αντιρατσιστικός νόμος ψηφίστηκε από την πλειοψηφία των βουλευτών και στηρίχτηκε ενθουσιωδώς απ’ όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, σήμερα βλέπεις ακόμη και ανθρώπους που τον υποστήριξαν να αντιτίθενται σε αυτές τις διώξεις. Και εκεί που πριν από δύο χρόνια μάς καθησύχαζαν πως ο νόμος θα αφορά μόνο κάποιους περιθωριακούς νεοναζί, ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι καθένας από μας μπορεί να πέσει θύμα του, αν παρεκκλίνει έστω και στο ελάχιστο από την ορθοδοξία της «πολιτικής ορθότητας». Τι δεν πάει καλά, λοιπόν, με τον αντιρατσιστικό νόμο;
Ποινικοποίηση της άποψης
Σε όλη την Ευρώπη, οι αντιρατσιστικοί νόμοι ποινικοποιούν τη λεγόμενη «ρητορική μίσους». Δηλαδή δεν ρυθμίζουν τις εξωτερικές σχέσεις των ανθρώπων, αλλά βάζουν το κράτος ρυθμιστή των εσωτερικών μας συναισθημάτων. Δεν τιμωρούν πράξεις, αλλά ποινικοποιούν το φρόνημα. Και αυτό είναι το επικίνδυνο! Στην πραγματικότητα, είναι αδύνατον να οριστεί νομικά κάτι τόσο υποκειμενικό και ασαφές όπως το μίσος. Αυτά που για κάποιους είναι ρητορική μίσους, γι’ άλλους είναι απλώς η δική τους αλήθεια. Όταν το ίδιο το Συμβούλιο της Ευρώπης μάς λέει ότι η ρητορική μίσους «μπορεί να κρύβεται σε θέσεις που εκ πρώτης όψεως μπορεί να μοιάζουν λογικές ή φυσιολογικές», αναρωτιέται κανείς πού σταματάνε τα όρια των αντιρατσιστικών νόμων. Η ρευστότητα αυτού του όρου επιτρέπει στις εκάστοτε ελίτ να τον ορίσουν, όπως αυτές θέλουν, σύμφωνα με τις ιδεολογικές τους προτιμήσεις.
Σήμερα, λοιπόν, που το κυρίαρχο αφήγημα είναι αυτό της αριστερόστροφης «πολιτικής ορθότητας» (μέχρι και ο Άδωνις Γεωργιάδης ψήφισε τον αντιρατσιστικό νόμο!), οι νόμοι αυτοί θα στραφούν όχι μόνο κατά των νεοναζί, αλλά και εναντίον οποιουδήποτε δεν είναι αρκούντως «πολιτικά ορθός». Ρητορική μίσους μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη και η κριτική στο Ισλάμ ή η αντίθεση στη μαζική μετανάστευση. Οι δικαστικές περιπέτειες της Τριανταφύλλου ή της Κέζα δεν είναι μοναδικές καθώς ανάλογα παραδείγματα είναι αναρίθμητα σε όλη την Ευρώπη.
Φίμωση και κρατικός παρεμβατισμός στα όρια της γελοιότητας
Στη Γαλλία η Μπριζίτ Μπαρντό έχει καταδικαστεί 5 φορές, επειδή στηλιτεύει τις πρακτικές της μουσουλμανικής θρησκείας απέναντι στα ζώα. Στη Μεγάλη Βρετανία ένας χριστιανός ιερέας συνελήφθη επειδή απλώς επανέλαβε αυτό που λέει και η θρησκεία του για την ομοφυλοφιλία, ότι δηλαδή «είναι αμαρτία». Στην Ισπανία, πάλι, κινδυνεύεις να πας φυλακή αν πεις κάτι τόσο φοβερό και τρομερό όπως το ότι υπάρχουν δύο φύλα• ένα λεωφορείο χριστιανικής οργάνωσης που κυκλοφορούσε με σύνθημα «τα αγόρια έχουν πέος και τα κορίτσια έχουν αιδοίο», στο πλαίσιο καμπάνιας κατά της ταυτότητας φύλου, ακινητοποιήθηκε από τις Αρχές και διατάχθηκε επείγουσα έρευνα για να διαπιστωθεί αν το σύνθημα αποτελεί… «ρητορική μίσους». Αντίθετα, η ρητορική μίσους των «πολιτικά ορθών» εναντίον ομάδων που δεν ταιριάζουν στην κοσμοθεωρία τους (όπως οι χριστιανοί ή οι λευκοί straight άνδρες) όχι μόνο δεν τιμωρείται, αλλά θεωρείται δείγμα προοδευτισμού και σχεδόν υποχρεωτική ύλη για «σοβαρές» εφημερίδες και trendy free press.
Ακόμη όμως και αν με κάποιον μαγικό τρόπο οι αντιρατσιστικοί νόμοι στόχευαν μόνο σε πραγματικά ρατσιστικές ιδέες, είναι άραγε σωστό να φιμωθούν αυτές; Και επιπλέον, είναι εφικτό; Η ελευθερία του λόγου δεν είναι για να μπορούμε να διαβάζουμε τον τηλεφωνικό κατάλογο ή να βλέπουμε το δελτίο καιρού. Η ελευθερία του λόγου είναι για ιδέες εμπρηστικές, ενοχλητικές, ακραίες, προσβλητικές. Ένας νεοναζί, ένας ρατσιστής, όπως και ένας θαυμαστής των γκούλαγκ ή του Μάο Τσε Τουνγκ έχει και αυτός το δικαίωμα να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του ή, αν θέλετε, τις προκαταλήψεις του. Η γύμνια αυτών των απόψεων θα φανεί με την ανελέητη κριτική που θα τους ασκηθεί και όχι με την απαγόρευσή τους. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς πως αν το κράτος απαγορεύσει τον ρατσιστικό λόγο, αυτός θα εξαφανιστεί. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να δημιουργήσει μια «μαύρη αγορά» ρατσιστικών ιδεών, η οποία θα κινείται υπόγεια και έτσι δεν θα μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιχειρήματα. Επιπλέον, με τις διώξεις, οι εκφραστές τους θα αποκτήσουν το φωτοστέφανο του μάρτυρα, ενώ η γοητεία του απαγορευμένου θα τραβάει όλο και περισσότερο κόσμο στις τάξεις τους.
Δεν υπάρχει καμία ιστορική επιβεβαίωση τέτοιων πρακτικών φίμωσης
Και η ίδια η ιστορική εμπειρία, όμως, μας δείχνει ότι τέτοιοι νόμοι δεν εμποδίζουν την άνοδο αυτών των ιδεών. Στη Γερμανία της Βαϊμάρης υπήρχαν αυστηροί νόμοι εναντίον της ρητορικής μίσους. Δεκαπέντε χρόνια πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία είχαν ασκηθεί πάνω από 200 διώξεις για αντισημιτική ρητορική. Κορυφαίοι ναζί, όπως ο Γιόζεφ Γκέμπελς, είχαν διωχθεί γι’ αυτόν τον λόγο, ενώ από το 1923 έως το 1933 το ναζιστικό περιοδικό προπαγάνδας Der Sturmer κατασχέθηκε 36 φορές. Όπως γνωρίζουμε, όλα αυτά καθόλου δεν εμπόδισαν την άνοδο του ναζισμού, καθώς η άνθηση τέτοιων ιδεολογιών οφείλεται σε άλλους παράγοντες.
Μα τουλάχιστον, ο αντιρατσιστικός νόμος δεν είναι χρήσιμος επειδή τιμωρεί ρατσιστική ρητορική που προτρέπει σε βία; Φράσεις όπως «να πεθάνουν οι Εβραίοι» ή «θάνατος στους μετανάστες» δεν πρέπει να τιμωρούνται; Τα πράγματα και πάλι δεν είναι τόσο απλά. Στην Ελλάδα, υπάρχουν ήδη νόμοι που καλύπτουν την «προτροπή» ως βασική εγκληματική συμπεριφορά. Πρόκειται για τα «εγκλήματα κατά της δημοσίας τάξεως» του Ποινικού Κώδικα, όπως η διέγερση σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος του άρ. 184 ΠΚ, η πρόκληση σε τέλεση εγκλήματος του άρ. 186 ΠΚ, η διέγερση των πολιτών σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους του άρ. 192 ΠΚ κ.ο.κ. Οπότε ποια χρησιμότητα έχει ένας ακόμη νόμος; Αξίζει, μάλιστα, να σημειώσουμε ότι πολλά από τα ανωτέρω άρθρα του Ποινικού Κώδικα είχαν ψηφιστεί τη μετεμφυλιακή περίοδο και χρησιμοποιήθηκαν για διώξεις κατά της Αριστεράς.
Ασάφειες και αυθαιρεσία
Πολλοί έγκριτοι αριστεροί πανεπιστημιακοί έχουν επισημάνει την ασάφεια και την ευρύτητα των άρθρων αυτών και έχουν ζητήσει ακόμη και την κατάργησή τους. Η ποινικοποίηση της προτροπής ακόμη και όταν αυτή τελικά δεν οδηγεί σε βίαιες πράξεις μπορεί να περιορίσει σημαντικά την ελευθερία του λόγου. Και όμως, αντί να καταργηθούν ή έστω να τροποποιηθούν αυτά τα άρθρα, έρχεται ένας ακόμη πιο γενικόλογος και ασαφής νόμος, ο αντιρατσιστικός, ο οποίος μάλιστα ποινικοποιεί όχι μόνο τις προτροπές που οδηγούν σε εγκληματικές πράξεις, αλλά και τις προτροπές που ΜΠΟΡΟΥΝ να οδηγήσουν σε εγκληματικές πράξεις, διευρύνοντας ανεπίτρεπτα το αξιόποινο και θέτοντας σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο την ελευθερία του λόγου. Η ειρωνεία είναι ότι οι προοδευτικοί που τότε ασκούσαν κριτική σε αυτούς τους νόμους σήμερα υποστηρίζουν το ακόμη χειρότερο αντιρατσιστικό ξαδελφάκι τους, μόνο και μόνο επειδή ψηφίστηκε για προοδευτικό σκοπό, δηλαδή την προστασία των μειονοτήτων. Προφανώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!
Ό,τι ήταν οι «νόμοι περί βλασφημίας» για τη Δεξιά του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» είναι ο «αντιρατσιστικός νόμος» για την Αριστερά της «πολιτικής ορθότητας». Μια στυγνή λογοκρισία με προοδευτικό μανδύα, ένας «Μεγάλος Αδελφός» με χαμογελαστό προσωπείο, που με πρόσχημα την προστασία των μειονοτήτων απειλεί όποιες κατακτήσεις έχουμε πετύχει μετά τη Μεταπολίτευση στο μέτωπο της ελευθερίας του λόγου. Θα οδηγήσει σε μια κοινωνία που δεν επιτρέπει τον διάλογο και την αντίθετη γνώμη, μια κοινωνία καταπιεστική και αποστειρωμένη, όπου όλοι θα φοβούνται μήπως με τον λόγο τους προσβάλλουν μια θρησκευτική ή εθνική ομάδα. Ας μην επιχαίρουν όμως οι «προοδευτικοί», επειδή έτσι θα επιβάλουν την ατζέντα τους. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να δώσουν στο κράτος τα νομικά όπλα ώστε, όταν αλλάξει το ιδεολογικό κλίμα, αυτά να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους. Η περίπτωση του αριστερού καθηγητή Ρίχτερ θα έπρεπε ήδη να ηχεί σαν προειδοποιητικό καμπανάκι για τους «προοδευτικούς» υποστηρικτές αυτού του νόμου.
Συμπέρασμα
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ο Παναγιώτης Δημητράς με τον ζήλο του ιεροεξεταστή που τον διακρίνει. Στην πραγματικότητα, ο αντιρατσιστικός νόμος, με την επικίνδυνη ασάφεια και ευρύτητά του, είναι αυτός που γεννάει Δημητράδες. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε στην κακή διατύπωση του ελληνικού αντιρατσιστικού νόμου. Τα ίδια συμβαίνουν σε όλη την Ευρώπη, όπου οι αντιρατσιστικοί νόμοι διώκουν ανθρώπους με διαφορετικές ιδέες. Όπως δείχνει και η διεθνής εμπειρία, ένας άλλος αντιρατσιστικός δεν είναι εφικτός. Δεν θέλει διόρθωση, θέλει κατάργηση. Μόνο έτσι θα διαφυλάξουμε την ελευθερία του λόγου στη χώρα μας και δεν θα ζήσουμε σε ένα εφιαλτικό μέλλον όπου μια στρατιά από μικρούς Στάλιν θα σέρνει πολίτες στα δικαστήρια κάθε φορά που δεν θα πληρούνται τα δικά της, αυθαίρετα κριτήρια «προοδευτισμού».
Τηλέμαχος Χορμοβίτης
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Διαβάστε περισσότερα:
- Λιμπερταριανισμός: Ελευθερία λόγου και ιδιοκτησιακά δικαιώματα
- Δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα: Συκοφαντία και δυσφήμιση
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
