Πριν από τον Covid-19, πολλοί από τους «ειδικούς» ήταν άγνωστοι, αλλά σήμερα είναι εξέχουσες προσωπικότητες.
Του Lipton Mathews
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Η διερεύνηση της πολιτικής οικονομίας της αποδοχής των εγκλεισμών είναι ένα ενδιαφέρον προς διερεύνηση θέμα για τους οικονομολόγους. Ο Philip Baggus δημοσίευσε πρόσφατα ένα δοκίμιο για την πολιτική οικονομία της υστερίας του Covid-19 και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον για κάποιον να διαβάσει τα ευρήματά του εάν θελήσει να μελετήσει το θέμα που προτείνω. Τα στοιχεία δείχνουν τη ματαιότητα των εγκλεισμών, αλλά αυτοί εξακολουθούν να είναι ευρέως αποδεκτοί. Το ότι η υποστήριξη των εγκλεισμών παραμένει διαδεδομένη υποδηλώνει ότι βρίσκεται σε λειτουργία κάτι περισσότερο από μια επιθυμία συμμόρφωσης.
Δείτε σχετικά: Πως το κράτος προκαλεί μαζική υστερία
Οι άνθρωποι είναι λογικά υποκείμενα που ενδιαφέρονται να ελαχιστοποιήσουν τα όποια κόστη τους (σε χρόνο, χρήμα, κλπ), και η πεποίθηση ότι οι καραντίνες λειτουργούν αποτελεί μια καθησυχαστική και οικονομική εναλλακτική λύση έναντι της ευθύνης που έχει το κάθε άτομο για την υγεία του. O εγκλεισμός της κοινωνίας μετατοπίζει το βάρος της ευθύνης στους πολιτικούς, απαλλάσσοντας τους πολίτες από το καθήκον τους να ενεργούν για λογαριασμό τους. Ως εκ τούτου, η αποδοχή της αναποτελεσματικότητας των lock down μπορεί να τους αναγκάσει να προσαρμόσουν τον τρόπο ζωής τους στην πραγματικότητα του Covid-19. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν την πειθαρχία να αλλάξουν τη διατροφή τους ώστε να προσαρμοστεί με την πραγματικότητα του Covid-19, ούτε και είναι πρόθυμοι να καθοδηγηθούν από την επιστημονική έρευνα. Για παράδειγμα, ορισμένες μελέτες υποστηρίζουν ότι η κατανάλωση βιταμίνης D μπορεί να μειώσει τον αντίκτυπο του Covid-19. Ωστόσο, ο μέσος άνθρωπος δεν θα εμπλακεί σε κάποια σοβαρή προσωπική έρευνα, ώστε να προστατευθεί από τον Covid-19, αυτό είναι απλά κάτι χρονοβόρο.
Έτσι, η επιβεβαίωση της αποτελεσματικότητας των εγκλεισμών καθιστά ευκολότερο για τους ανθρώπους να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο τους αποτελεσματικά, χωρίς να ασχολούνται με τον Covid-19. Ως εκ τούτου, μπορεί κανείς να αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο του, αναθέτοντας την ευθύνη σε κυβερνητικούς γραφειοκράτες, οι οποίοι προωθούν τα lockdown. Ο μέσος άνθρωπος σπανίως αγαπά την προσωπική έρευνα, και το να αφιερώσει χρόνο σ’ αυτή με σκοπό τη διατήρηση της υγείας του δεν αποτελεί σημαντικό κίνητρο. Για θέματα υγείας, οι άνθρωποι βασίζονται στην γνώμη των γιατρών, ελάχιστοι μόνο επιλέγουν να διεξάγουν ανεξάρτητη, δική τους έρευνα. Επομένως, οι εγκλεισμοί είναι δημοφιλείς, λόγω του προσωπικού οφέλους. Η απόρριψη της επιλογής των lockdown θα υποχρέωνε τους ανθρώπους να είναι υπεύθυνοι για την ευημερία τους, και αυτό μπορεί να αποδειχθεί επαχθές για όσους από εμάς δεν ενδιαφερόμαστε να διαθέσουμε χρόνο για να κατανοήσουμε τις πολυπλοκότητες μιας νέας ασθένειας.
Επιπλέον, σε αντίθεση με τους απλούς ανθρώπους, οι ειδικοί υποστηρίζουν τα lockdown, δεδομένου ότι τους παρέχουν ψυχικά οφέλη με τη μορφή ενός βελτιωμένου κοινωνικού κύρους. Πριν από τον Covid-19, πολλοί από αυτούς τους ειδικούς ήταν άγνωστοι, αλλά σήμερα είναι εξέχουσες προσωπικότητες. Λόγω του Covid-19, είναι πλέον σε θέση να γράφουν άρθρα που να λένε στους πολιτικούς πώς μπορούν να καταστήσουν τα lockdown πιο αποτελεσματικά. Ωστόσο, οι ιατροί δεν είναι οι μόνοι που επωφελούνται από την υστερία του Covid-19. Υπάρχει μεγάλη ζήτηση και για ψυχολόγους, για να εξηγήσουν το γιατί οι άνθρωποι ενδέχεται να αντιταχθούν στα μέτρα κατά του Covid -19. Ο Covid-19 δημιουργεί αρκετές ευκαιρίες για τους ειδικούς ώστε να ενισχύσουν την αναγνωρισιμότητα τους, επομένως ενθαρρύνονται να μεγαλοποιήσουν τους κινδύνους της νόσου.
Ένας άλλος παράγοντας που είναι υπεύθυνος για την «ιερότητα» των lockdown είναι ο φόβος ότι ο σκεπτικισμός θα προκαλέσει ηθικό κίνδυνο (moral hazard). Ο Covid-19 παρουσιάζεται ως πανδημία και οι ειδικοί πιστεύουν ότι η ανοχή στον σκεπτικισμό θα μπορούσε να οδηγήσει στην δικαιολόγηση ανόητων θεωριών, οι οποίες αντιτίθενται στην πρόληψη της εξάπλωσης της νόσου. Ως εκ τούτου, οι ειδικοί στοχεύουν να διαχειριστούν το χάος δαιμονοποιώντας τις φωνές της δυσπιστίας. Εν ολίγοις, η συνεργασία είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία της κοινωνίας, και γίνεται εξαιρετικά σημαντική κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας. Η υιοθέτηση σκεπτικιστικών απόψεων μπορεί να αποτρέψει τη συνεργασία, οπότε η αντιμετώπιση των διαφωνούντων θα μπορούσε να είναι μια ορθολογική επιλογή για τους ειδικούς σε μια (εκλαμβανόμενη ως) πανδημία. Εάν οι άνθρωποι είναι επικριτικοί για τα lockdown, μπορεί επίσης να γίνουν δύσπιστοι για τα μέτρα που θεωρούνται ικανά για να μειώσουν τον επιπολασμό.
Παρουσίασα μια θεωρία, και τώρα περιμένω από έναν γενναίο οικονομολόγο να δοκιμάσει αυτή την υπόθεση. Και νομίζω ότι ο Philip Bagus είναι σε θέση να το κάνει. Ελπίζω να αποδεχτεί την πρόκληση.
***
Ο Lipton Matthews είναι ερευνητής, επιχειρηματικός αναλυτής και συνεργάτης του Merion West, του The Federalist, του American Thinker, του Intellectual Takeout, του mises.org και του Imaginative Conservative. Μπορεί να επικοινωνήσετε μαζί του στο [email protected] ή στο Twitter (@matthewslipton).
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Mises
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
