Αν δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης να αποκομίσει ενοίκιο από ένα κεφαλαιουχικό αγαθό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποταμιεύσει κάποιος για να το αγοράσει και συνεπώς δεν υπάρχει κανένα κέρδος για να προσελκύσει κάποιον επιχειρηματία να ασχοληθεί με την παραγωγή του.
Αρχική δημοσίευση: Απρίλιος 2018
Του Ευθύμη Μαραμή
«Εάν μπορεί να μας διδάξει κάτι η ιστορική εμπειρία, είναι ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ανθρώπινο πολιτισμό.»
Ludwig von Mises
Διαβάζουμε πως οι αποποιήσεις κληρονομιάς το 2013 ανήλθαν σε 29.199, το 2014 σε 41.388, το 2015 σε 45.628, το 2016 σε 54.422 και για το 2017 αναμένεται να ξεπεράσουν τις 100.000. Όλο και περισσότεροι νόμιμοι ιδιοκτήτες, εγκαταλείπουν ως νεκρό απόθεμα γη και ακίνητα, τα οποία θα μείνουν αναξιοποίητα. Πρόκειται για μια ακόμη τραγική εξέλιξη, προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών. Οι ιδιοκτήτες αποποιούνται την κληρονομιά τους, προκειμένου να σωθούν από τον ΕΝΦΙΑ και από την γενικευμένη επίθεση του κράτους (του Ελληνικού και των Βρυξελλών) εις βάρος της ιδιοκτησίας και της οικονομικής ελευθερίας.
Ο ρόλος της ιδιοκτησίας ως συντελεστού παραγωγής
Η Αυστριακή σχολή εξηγεί επαρκώς την σημασία της ιδιοκτησίας, στην διαδικασία παραγωγής πλούτου και συσσώρευσης κεφαλαίων σε μια οικονομία.
Οι κρατιστές/αντικαπιταλιστές βλέπουν ανέκαθεν εχθρικά τους ιδιοκτήτες. Γιατί θα πρέπει να αποκομίζουν αυτοί χρήματα, επειδή απλά κατέχουν περιουσία; Βεβαίως, το γεγονός ότι ο καπιταλιστής και ο ιδιοκτήτης κατέχουν κεφαλαιουχικά αγαθά και γη και επιθυμούν να αποκτήσουν τα υψηλότερα μισθώματα για αυτά, διασφαλίζει ότι τα αγαθά αυτά κατευθύνονται στις πιο παραγωγικές και επείγουσες χρήσεις τους. Ο ιδιοκτήτης κερδίζει μέσω της παροχής αυτών των αγαθών προς χρήση. Αν δεν κερδίζει, θα προτιμήσει να τα εγκαταλείψει, ως νεκρό απόθεμα. Έτσι δεν θα χρησιμοποιούνται για παραγωγικές χρήσεις που είναι πιο επείγουσες για την οικονομία και τους καταναλωτές.
Οι σοσιαλιστές μπορούν και πάλι να ρωτήσουν: «δεν θα μπορούσε να γίνει αυτή η δουλειά από οποιοδήποτε άτομο, ικανό απλά να εντοπίσει τον πλειοδότη; Γιατί θα πρέπει τα οφέλη να πηγαίνουν σε αυτό το άτομο, το οποίο απλώς και μόνο λόγω ίσως ιστορικών συνθηκών, μπορεί να έχει κληρονομήσει τη γη ή το κεφάλαιό και όχι να το έχει κερδίσει μόνο του;»
Ωστόσο, το σύνολο της οικονομίας είναι χτισμένο επί ιστορικών συνθηκών: Δεν θα υπήρχε καν οικονομία, χωρίς την ιστορική πράξη της αποταμίευσης, η οποία έχει πλέον ενσωματωθεί σε κεφαλαιουχικά αγαθά. Δεν θα υπήρχε παραγωγή χωρίς την αρχική πράξη της ιδιοποίησης γης, η οποία προσφέρει πλέον γη και ακίνητα για παραγωγική χρήση. Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο ένα άτομο δεν πρέπει να επωφεληθεί εξαιτίας της ιστορίας. Το κάνουμε όλοι καθημερινά απλά συμμετέχοντας στην οικονομία.
-
Δείτε σχετικά: Λιμπερταριανισμός – Θεωρία ιδιοκτησίας
Δυστυχώς, ο σοσιαλισμός εμφανίζεται ελκυστικός για πολύ κόσμο, ο οποίος στρέφεται προς την ιδέα της κοινής ιδιοκτησίας των πόρων για το «γενικό καλό». Δυστυχώς, μια κοινωνία που απορρίπτει την ατομική ιδιοκτησία – και παραδίδει τους πόρους στους κυβερνητικούς σχεδιαστές – συχνά έρχεται αντιμέτωπη με τα εξαιρετικά δυσάρεστα αποτελέσματα του κεντρικού σχεδιασμού και της τραγωδίας των κοινών (δηλ. Της λεηλασίας των κοινών πόρων σε βαθμό εξαφάνισης). Τα περιουσιακά στοιχεία που αποχωρίζονται από τους ιδιοκτήτες τους, είτε θα λεηλατηθούν, είτε θα μείνουν αναξιοποίητα εκ μέρους του κράτους. Προκύπτει ως εκ τούτου, επιπλέον, αντικίνητρο αποταμιεύσεων, παραγωγικότητας καθώς επίσης δημιουργείται και ηθικός κίνδυνος.
Καταστροφή μιας ιστορικής οικονομικής συνθήκης
Η οικονομική ιστορία, καθιστά ανυπόστατη κάθε προσπάθεια να αποτραπεί ο νόμιμος ιδιοκτήτης του συντελεστή, από το να αποκομίσει τα κέρδη του από την μίσθωση ή την χρήση. Τα κεφαλαιουχικά αγαθά μπορούν να καταναλωθούν χωρίς να αντικατασταθούν, και η γη μπορεί να εγκαταλειφθεί και να παραμείνει μη παραγωγική. Όταν ο ιδιοκτήτης εμποδίζεται να αποκομίσει κέρδος μισθώνοντας τα, η θέτοντας τα ο ίδιος σε παραγωγική χρήση, έχει κίνητρο να κάνει ακριβώς τα προαναφερθέντα. Γιατί θα πρέπει να οικοδομήσει ή να συντηρεί κάτι που δεν προσφέρει όφελος, όταν θα μπορούσε να επικεντρωθεί στην άμεση κατανάλωση του; Γιατί να διατηρήσει ο ιδιοκτήτης την περιουσία του, αν θα μπορούσε να κερδίσει περισσότερα χωρίς αυτή;
Αν δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης να αποκομίσει ενοίκιο από ένα κεφαλαιουχικό αγαθό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποταμιεύσει κάποιος για να το αγοράσει και συνεπώς δεν υπάρχει κανένα κέρδος για να προσελκύσει κάποιον επιχειρηματία να ασχοληθεί με την παραγωγή του. Μπορεί να ζηλεύουμε τους πλούσιους ιδιοκτήτες, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να κατανείμει καλύτερα έναν συντελεστή παραγωγής, παρά ο ιδιοκτήτης του.
-
Δείτε σχετικά: Οι σπάνιοι πόροι απαιτούν ατομική ιδιοκτησία
Η ιδιοκτησία κεφαλαίου ή γης (είτε με αγορά είτε με κληροδότηση) και ο βιοπορισμός μέσω ενοικίασης, δεν πρέπει να θεωρείται κάτι άδικο η κακό. Όταν τιμούμε την ιδιοκτησία ενός ατόμου που έχει κληρονομήσει τον πλούτο του, δεν τιμούμε το δικαίωμά του να κατέχει μια προνομιούχα θέση, αλλά τιμούμε τον αρχικό αποταμιευτή που κληροδότησε αυτή την ιδιοκτησία. Με αυτόν τον τρόπο, επιδεικνύουμε σε άλλους αποταμιευτές ότι η πρακτική τους δεν είναι μάταιη. Ο βιοπορισμός μέσω ιδιοκτησίας κεφαλαίου, αποτελεί οικονομική πράξη. Εάν οι ιδιοκτήτες έκαναν οτιδήποτε για να «αξίζουν» το κεφάλαιό που κατέχουν, είναι άσχετο. Η ιδιοκτησία η δική τους, βοηθάει όλους μας να γίνουμε πιο παραγωγικοί. Πρέπει να εκτιμήσουμε ότι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ιδιοκτησίας και της συντήρησης της. Δεν πρέπει να φθονούμε τους ιδιοκτήτες. Γιατί παραβιάζοντας την ιδιοκτησία τους, τελικά βλάπτουμε τον εαυτό μας.
Σύνοψη
Η χώρα θα πληρώσει ακριβά το έγκλημα που τελέστηκε και τελείται στα χρόνια των μνημονίων. Στερούμενοι της πιο βασικής οικονομικής ανάλυσης, οι τεχνοκράτες της τρόικα, των «θεσμών» και των Ελληνικών κυβερνήσεων, είναι υπόλογοι απέναντι στην ιστορία. Οι οικονομικές συνέπειες των πράξεων τους εις βάρος της ιδιοκτησίας, θα είναι ανυπολόγιστες.
***
