στην ΕΕ, ο απόλυτος στόχος είναι η πολιτική ενοποίηση κατά την οποία οι αξιωματούχοι της κεντρικής κυβέρνησης, θα οδηγήσουν όλους τους Ευρωπαίους υπό την κυριαρχία του συγκεντρωτισμού των ελίτ των Βρυξελλών.
Του Ευθύμη Μαραμή
Εισαγωγή
Οι τελευταίες κινήσεις της ΕΕ υποστηρίζονται από τον επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό πως συνάδουν με τα ανοικτά σύνορα, το ελεύθερο εμπόριο και άλλες αρχές συμβατές με μια πραγματικά φιλελεύθερη διακυβέρνηση. Ωστόσο, ποτέ δεν ήταν απαραίτητη η ύπαρξη ενός κεντρικού ευρωπαϊκού κράτους για την επίτευξη αυτού του στόχου και τα κράτη που ελέγχουν την ΕΕ – η Γερμανία και η Γαλλία- ήταν πάντοτε ελεύθερα να θεσπίσουν μονομερώς πολιτικές ανοιχτών συνόρων, ακριβώς όπως είναι ελεύθερα να θεσπίσουν μονομερώς ελεύθερο εμπόριο και συναλλαγές.
Συγκεντρωτισμός στη γραφειοκρατική μηχανή της ΕΕ
Το αυταρχικό κοινωνικό κράτος, ο συγκεντρωτισμός και ο γραφειοκρατικός έλεγχος, αποτελούν συστατικά βαθιά ριζωμένα στο DNA των σύγχρονων ευρωπαϊκών ελίτ. Αυτό ενδυναμώθηκε μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και ειδικά μετά τον Β’ΠΠ. Είδαμε στο άρθρο «ο θρίαμβος των ναζιστικών οικονομικών» πως οι Ευρωπαϊκές ελίτ (και όχι μόνο) αγκάλιασαν και θέσπισαν τα φασιστικά και ναζιστικά οικονομικά συστήματα. Ο κορπορατικός σοσιαλισμός των Χίτλερ και Μουσολίνι, αποτελεί σήμερα το κύριο οικονομικό σύστημα των σύγχρονων δυτικών δημοκρατιών.
Έτσι έφτασαν οι ελίτ των Βρυξελλών να επιβάλλουν ένα κεντρικό γραφειοκρατικό κράτος που θα ρυθμίζει τις υποθέσεις των κρατών μελών στο όνομα της «ελευθερίας», της «ενότητας» ή των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Αλλά, εάν κάποιος τάσσεται πραγματικά υπέρ της ελευθερίας όσον αφορά τους ανθρώπους και το εμπόριο, οι προσπάθειες σύναψης διεθνών συμφωνιών για τη ρύθμιση της ροής ανθρώπων, κεφαλαίου ή αγαθών είναι αντιπαραγωγικές ως προς τους αναφερόμενους επιθυμητούς στόχους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι πρώιμοι φιλελεύθεροι, όπως ο Vilfredo Pareto, ο J.B. Say και ο Richard Cobden ήταν αντίθετοι στις διεθνείς συμφωνίες.
Η Ευρώπη, κατά γενική ομολογία, κατέστη ισχυρή και ανταγωνιστική ακριβώς λόγω του έντονου ανταγωνισμού ανάμεσα στις κυβερνήσεις των διαφορετικών περιοχών. Ο Max Weber έχει πει:
«Ο ανταγωνισμός (μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών) δημιούργησε τις μεγαλύτερες ευκαιρίες για τον σύγχρονο δυτικό καπιταλισμό. Ξεχωριστά κράτη, έπρεπε να ανταγωνίζονται για το μετακινούμενο κεφάλαιο, το οποίο διαμόρφωνε τους όρους υπό τους οποίους θα ασκούσαν συνετή εξουσία».
Στο άρθρο μας: Ευρώπη – από την αποκέντρωση και την ελευθερία στον αυταρχικό συγκεντρωτισμό, μπορείτε να βρείτε μια πληθώρα επιχειρημάτων, όπως τα παραθέτουν φιλελεύθεροι στοχαστές, σχετικά με την εξέλιξη της Ευρώπης όσον αφορά την ελευθερία, το εμπόριο και την μετακίνηση εργαζομένων και κεφαλαίων.
Εξαγορά, αυθαιρεσία και χειραγώγηση
Οι αρχιτέκτονες της ΕΕ, όμως, δεν υπήρξαν ποτέ υποστηρικτές του αυθεντικού lessaiz faire. Τουναντίον, δημιούργησαν ένα μέσο επιβολής της βούλησης των κυρίαρχων κρατών της ΕΕ στα υπόλοιπα μέλη, αλλά και στους ίδιους τους λαούς αυτών των κυρίαρχων κρατών.
Επί δεκαετίες, κατόρθωσαν να εξαγοράσουν την υποστήριξη των λιγότερο ισχυρών καθεστώτων με χρήμα που αντλήθηκε από τους ατυχείς φορολογούμενους των ισχυρότερων κρατών της ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν μια μεγάλη κυβερνητικά εξαναγκασμένη μεταφορά πλούτου από φορολογούμενους στη Γερμανία, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο σε φτωχότερα κράτη όπως η Πολωνία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία.
-
Δείτε σχετικά: Τι θα έλεγε ο Hayek για την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Τα φτωχότερα καθεστώτα εκμεταλλεύτηκαν το «δωρεάν» χρήμα, αλλά ορισμένα από αυτά τα κράτη παρέμειναν κυρίαρχα του τοπικού ελέγχου στις χώρες τους. Όμως, όπως συνέβη και στις ΗΠΑ, όταν τα λιγότερο ισχυρά κράτη μέλη καταστούν εξαρτημένα από το χρήμα της κεντρικής κυβέρνησης, είναι πολύ πιο εύκολο να παραδώσουν τον τοπικό έλεγχο στο κεντρικό, συγκεντρωτικό κράτος.
Η περίπτωση της Ελλάδας είναι ενδεικτική της εξέλιξης αυτών των πρακτικών. Το «δωρεάν» χρήμα πληρώνεται σήμερα με αίμα του παραγωγικού κόσμου. Το ζούμε βιώνοντας ένα όργιο καταπάτησης κάθε μορφής οικονομικής ελευθερίας, καταστροφής της ιδιοκτησίας και απαλλοτρίωσης εισοδημάτων. Το Ελληνικό κράτος οι συνδικαλιστικές συμμορίες του και οι ολιγάρχες εργολάβοι του, παρέμειναν αλώβητοι και συνεχίζουν να χρηματοδοτούνται από τις ελίτ των Βρυξελλών. Πρακτικά, το Ελληνικό κράτος εξαργυρώνει την πίστη του στο διευθυντήριο των Βρυξελλών, λεηλατώντας τους παραγωγούς της χώρας.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, ακόμη και αυτή η μέθοδος ελέγχου άρχισε να ξεφτίζει.
Πολωνία και Ουγγαρία – η χειραφέτηση της κεντρικής Ευρώπης
Η αντίδραση στην αποτυχία της συνθήκης Σένγκεν, αποτελεί ένα παράδειγμα της συγκεντρωτικής τάσης στην ΕΕ. Αλλά, υπάρχει και άλλη απεικόνιση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι ελίτ των Βρυξελλών και θα πρέπει να δούμε την αντίδραση τους στις τελευταίες εκλογές στην Πολωνία. Αντιδρώντας στην εκλογική νίκη ενός φερόμενου ως «ακροδεξιού» κόμματος, Γερμανοί πολιτικοί, μεταξύ άλλων, ζήτησαν κυρώσεις κατά της κυβέρνησης της Πολωνίας για υποτιθέμενες παραβιάσεις των συνθηκών της ΕΕ για την ελευθερία του λόγου.
-
Δείτε επίσης: Δύο οράματα για την Ευρώπη – η τραγωδία του ευρώ
Λίγο αργότερα, οι Βρυξέλλες ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου έρευνα σχετικά με το εάν η Πολωνία παραβίαζε τις δημοκρατικές αρχές της ΕΕ. Έτσι, καταλήγουμε σε αυτό που πραγματικά είναι η σημερινή ΕΕ. Δεν πρόκειται για οργανισμό ελεύθερου εμπορίου ή ελεύθερης κυκλοφορίας ανθρώπων. Πρόκειται για συγκεντρωτικό έλεγχο των κρατών μελών όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα κράτη μέλη θα διεξάγουν τις εκλογές τους ή θα διεξάγουν τις εσωτερικές τους υποθέσεις.
Αυτή η αντιπαράθεση συνεχίστηκε με την αντίσταση της Ουγγαρίας σχετικά με τους συνοριακούς ελέγχους. Δεν αποτέλεσε έκπληξη όταν η Ουγγρική κυβέρνηση υπερασπίστηκε την Πολωνία ενάντια στα «αβάσιμα μέτρα επιβεβλημένα από πομπώδεις παλαιότερες δημοκρατίες» όπως ακριβώς δήλωσε τότε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν. Σήμερα σύμφωνα με το Reuters, μετά την συντριπτική νίκη του Βίκτορ Ορμπάν, ήταν σειρά του Πολωνού υπουργού εξωτερικών να δηλώσει πως:
«Η κεντρική Ευρώπη χειραφετείται. Δεν χειραφετείται ώστε να πολεμήσει κάποιον, αλλά ώστε να καταστήσει ορατή την κεντρική Ευρώπη, ως δημιουργικό συνεργάτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Οικουμενικά δικαιώματα και εφαρμογή
Η όλη κατάσταση καταδεικνύει ότι στην ΕΕ, ο απόλυτος στόχος είναι η πολιτική ενοποίηση στην οποία οι αξιωματούχοι της κεντρικής κυβέρνησης θα οδηγήσουν όλους τους Ευρωπαίους υπό την κυριαρχία των ελίτ των Βρυξελλών. Η ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων, το ελεύθερο εμπόριο και η ελευθερία του λόγου είναι όλα καλά, αλλά η «ελευθερία» που επιβάλλεται από πολιτικούς κάπου μακριά – οι οποίοι δεν είναι τελικά υπόλογοι απέναντι στους ανθρώπους που κυβερνούν – δεν είναι ο τρόπος για να διασφαλιστεί η πραγματική ελευθερία στην πράξη.
Εάν οι Πολωνοί κάνουν το λάθος να περιορίσουν την ελευθερία του Τύπου (για παράδειγμα), η επιβολή ενός «διορθωτικού μέτρου» από το διευθυντήριο της ΕΕ, θα ήταν μια θεραπεία χειρότερη από την ασθένεια και θα προσκαλέσει πολύ μεγαλύτερες παραβιάσεις των πολιτικών ελευθεριών από μια πολύ πιο ενδυναμωμένη ΕΕ στο μέλλον. Αυτή είναι η αέναη ειρωνεία που κρύβεται πίσω από την επιβολή του σεβασμού των οικουμενικών δικαιωμάτων από την κορυφή προς τα κάτω. Ήταν ο λόγος που η θέση του Murray Rothbard μας ενημερώνει πως: «Τα δικαιώματα μπορεί να είναι οικουμενικά, αλλά η εφαρμογή τους πρέπει να είναι τοπική».
Ορισμένοι ίσως αμφισβητήσουν αυτή τη θέση και μπορεί να ισχυριστούν ότι μια κοινή κυβέρνηση θα αποτρέψει τη βία και θα επιτρέψει την διευθέτηση των συγκρούσεων σε ένα κοινοβουλευτικό φόρουμ και όχι στο πεδίο της μάχης.
Εάν αυτό ήταν αλήθεια, οι εμφύλιοι πόλεμοι, οι εξεγέρσεις, τα αστυνομικά κράτη, οι σφαγές και το πλήθος των βίαιων συγκρούσεων που συμβαίνουν εντός των συνόρων ενός εθνικού κράτους, δεν θα υφίσταντο. Η αντικατάσταση των διακρατικών πολέμων με τους ενδοκρατικούς πολέμους δεν είναι «πρόοδος» και η απάντηση δεν έγκειται στον συγκεντρωτισμό, αλλά στην περαιτέρω αποκέντρωση και σε συμπεριφορές καθεστώτων. Αυτά τα καθεστώτα/νταήδες, δεν θα πρέπει να εμπλέκονται στις εσωτερικές υποθέσεις των γειτόνων τους. Ειδικά σε περιπτώσεις τόσο ασήμαντες και άσχετες, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Πολωνίας.
Στην πραγματικότητα, εάν μία κοινή κυβέρνηση είναι απαραίτητη για να επικρατήσει η ειρήνη, τότε, γιατί ο Καναδάς και οι ΗΠΑ βρίσκονται σε ειρήνη μεταξύ τους από το 1815; Γιατί το Μεξικό και οι ΗΠΑ βρίσκονται σε ειρήνη από το 1916; Γιατί δεν υπήρξαν διακρατικοί πόλεμοι πέρα από μικρές συνοριακές διαμάχες μεταξύ των κρατών της Νότιας Αμερικής για περισσότερο από έναν αιώνα; (Υπήρχαν φυσικά πολλοί εμφύλιοι πόλεμοι στη Νότια Αμερική σε αυτό το διάστημα). Όπως τόνισε ο Ludwig von Mises πολλές φορές, ο λόγος για την επικράτηση της ειρήνης σε αυτές τις περιπτώσεις δεν οφείλεται σε κάποια κυβέρνηση απομακρυσμένων ελίτ. Οφείλεται σε μία ευρέως διαδεδομένη επιθυμία για ειρηνικό εμπόριο, η οποία έχει υπερνικήσει την επιθυμία για στρατιωτική κατάκτηση. Μόνο μια ιδεολογική αλλαγή μπορεί να ξεπεράσει τα προβλήματα των στρατιωτικών συγκρούσεων.
Συμπέρασμα
Οι κυρίαρχοι της ΕΕ, θέλουν να ακολουθήσουν ένα σύντομο δρόμο στον οποίο η «ειρήνη» επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες. Αλλά εάν τα καθεστώτα της Δυτικής Ευρώπης ανησυχούν τόσο για την ελευθερία του λόγου, ή για τα ανοιχτά σύνορα ή για το ελεύθερο εμπόριο, ας θέσουν το παράδειγμα αγκαλιάζοντας αυτές τις μεθόδους.
Μην βάζετε και στοίχημα όμως. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να περιοριστούν τα αυταρχικά κράτη πρόνοιας (τα ανοιχτά σύνορα είναι πρακτική ασυμβίβαστη με τα κράτη πρόνοιας, όπως έχει καταδείξει ο Hans Hermann Hoppe και πολλοί άλλοι υποστηρικτές της ελευθερίας), να υιοθετήσουν την ελευθερία του λόγου (που απορρίπτουν στην πράξη η Γαλλία και η Γερμανία) και να επιτρέψουν το αληθινό ελεύθερο εμπόριο, χωρίς επιδοτήσεις και εξαναγκαστική χρηματοδότηση «επενδύσεων». Όλα αυτά δεν χαρακτηρίζουν σε καμία περίπτωση τις σημερινές ευρωπαϊκές ελίτ.
Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει την ΕΕ να κουνάει το δάχτυλο στα λιγότερο ισχυρά κράτη μέλη σχετικά με το τι σημαίνει ελευθερία. Είναι αμφίβολο όμως ότι αντιλαμβάνονται την ειρωνεία. Υπό αυτό το πρίσμα, η νίκη του Βίκτορ Ορμπάν και η χειραφέτηση της κεντρικής Ευρώπης, αποτελούν μικρά βήματα προς τον σκοπό της ελευθερίας αλλά ακόμα και της δημοκρατίας.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Διαβάστε περισσότερα:
- Mises Institute: Η Ελλάδα απεικονίζει 150 χρόνια σοσιαλιστικής αποτυχίας στην Ευρώπη
- Ευρώπη: από την αποκέντρωση και την ελευθερία στον αυταρχικό συγκεντρωτισμό
- Δύο οράματα για την Ευρώπη. Η τραγωδία του ευρώ.
- Ο θρίαμβος του Χίτλερ και των ναζιστικών οικονομικών
- FΕΕ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση βαδίζει ολοένα και περισσότερο προς τον συγκεντρωτισμό
- Ταμπού ενάντια στην αλήθεια: Τα τερατώδη κρατικά εγκλήματα του 20ού αιώνα
- Γιατί τα κράτη διατηρούνται και μεγεθύνονται; – Μία κοινωνιολογική προσέγγιση
- Η Ελλάδα χρειάζεται οικονομική ελευθερία και όχι οικονομική βοήθεια.
