Το ναζιστικό κόμμα είχε πανομοιότυπο πρόγραμμα με το φασιστικό. Ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο φασισμός συσπειρώνονται στο κοινό μέτωπο του αντικαπιταλισμού και του αντι-φιλελευθερισμού.
Του Ευθύμη Μαραμή
Τα ναζιστικά οικονομικά
Ο Hjalmar Schacht ήταν ο υπουργός οικονομικών του Χίτλερ. Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια , ο Schacht: «έγινε υποστηρικτής του Αδόλφου Χίτλερ και του Ναζιστικού Κόμματος και υπηρέτησε στην κυβέρνηση του Χίτλερ ως Πρόεδρος της Reichsbank και Υπουργός Οικονομικών. Ως εκ τούτου, ο Schacht διαδραμάτισε βασικό ρόλο στην εφαρμογή των πολιτικών που αποδίδονται στον Χίτλερ».
Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη στον Χίτλερ. Αλλά τι συνέβη στον Schacht; Στις 9 Ιουνίου 1947 ο Henry Hazlitt γράφει στο Newsweek:
«‘Όταν ο Schacht και οι επιζώντες σύντροφοί του παρακολουθούν τον κόσμο σήμερα, θα πρέπει να αισθάνονται παρηγορημένοι. Οι ιδέες του Schacht κατέκτησαν την Ευρώπη. Το σύστημα ελέγχου των τιμών, ο έλεγχος των μισθών, ο έλεγχος των κερδών, ο έλεγχος των επιτοκίων, ο έλεγχος συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο έλεγχος του εξωτερικού εμπορίου, οι διμερείς συνθήκες, οι ισοτιμίες, οι προτεραιότητες, οι κατανομές, οι ποσοστώσεις, οι ειδικές άδειες που όλο και περισσότερο επιβάλλονται από τα κράτη, ο νομισματικός πληθωρισμός καλά κρυμμένος από όλες αυτές τις διαδικασίες – αυτά αποτελούν το οικονομικό ευαγγέλιο του ναζισμού και του Schacht. Και αυτό είναι το σύστημα το οποίο σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης έχουν αγκαλιάσει σήμερα».
Έτσι οι ναζιστικές οικονομικές ιδέες δεν πέθαναν ούτε περιορίστηκαν. Κάθε μία από αυτές τις ιδέες, όχι μόνο αγκαλιάστηκε από την Ευρώπη, αλλά και από τις ΗΠΑ και πλέον την Ρωσία και την Κίνα σήμερα. Οι φιλοδοξίες του Χίτλερ για την εξωτερική πολιτική μπορεί να ηττήθηκαν στον πόλεμο. Ωστόσο, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τις οικονομικές του πολιτικές. Αυτές οι οικονομικές ιδέες αγκαλιάστηκαν και εφαρμόζονται σήμερα από τους νικητές του πολέμου.
Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σύστημα ιδεών, ο Φασισμός πρέπει να είναι το νούμερο ένα στον κατάλογο προτεραιοτήτων αποδόμησης και ιδεολογικής καταπολέμησης για τους αναρχοκαπιταλιστές. Οι κυβερνώσες ελίτ γνωρίζουν καλά ότι ακόμα και αυτές δεν μπορούν να συντηρηθούν υπό ένα κομμουνιστικό οικονομικό σύστημα. Ωστόσο, πιστεύουν ότι ο φασισμός είναι το ιδανικό σύστημα που τις καθιστά άτρωτες.
Ο φασισμός είναι σοσιαλισμός και ο σοσιαλισμός είναι ολοκληρωτισμός
Τι είναι ο φασισμός; Ο φασισμός είναι στεγνός και ύπουλος σοσιαλισμός. Το φασιστικό μανιφέστο, όπως μας λέει ο Antony Mueller, εκδόθηκε το 1919 από τους Alceste De Ambris και Filippo Tommaso Marienetti και έχει πολλά κοινά σημεία με τις θέσεις των σοσιαλιστών της παράδοσης του Ferdinand Lassalle και τελικά, με τις πολιτικές των «μοντέρνων» δυτικών κρατών. Στη διακήρυξη, οι φασίστες καλούσαν για οκτώ ώρες εργασίας και ελάχιστο βασικό μισθό. Απαιτούσαν την εκπροσώπηση των εργαζομένων στη βιομηχανική διαχείριση και την ισότητα ανάμεσα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, στα στελέχη της βιομηχανίας και στους κρατικούς υπαλλήλους.
-
Δείτε σχετικά: Ο μύθος του ναζιστικού «καπιταλισμού»
Οι συντάκτες του φασιστικού μανιφέστου, απαίτησαν προοδευτική φορολογία, ασφάλιση αναπηρίας και άλλα είδη κοινωνικών παροχών, καθώς και μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Επίσης, απαιτούσαν την ίδρυση ενός κορπορατιστικού συστήματος «Εθνικών Συμβουλίων» συγκροτημένων από «εμπειρογνώμονες» που θα εκλέγονται από τις επαγγελματικές οργανώσεις τους και θα κατέχουν νομοθετική εξουσία στους αντίστοιχους τομείς τους. Το 1922, ο σοσιαλιστής Μπενίτο Μουσολίνι ήρθε στην εξουσία στην Ιταλία υπό την σημαία του φασισμού και έθεσε σε εφαρμογή το μεγαλύτερο μέρος του φασιστικού προγράμματος, όπως είχε ανακηρυχθεί στο Μανιφέστο μερικά χρόνια νωρίτερα. Το ναζιστικό κόμμα είχε πανομοιότυπο πρόγραμμα με το φασιστικό. Ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός και ο φασισμός συσπειρώνονται στο κοινό μέτωπο του αντικαπιταλισμού και του αντι-φιλελευθερισμού.
Τα ναζιστικά οικονομικά και οι οικονομολόγοι
O Lew Rockwell εκ των ιδρυτών του Ινστιτούτου Mises, αναφέρει: Τα φασιστικά οικονομικά προγράμματα παραμένουν ευρέως αγαπητά σήμερα μεταξύ οικονομολόγων, ακόμη και δεδομένων των αποτυχιών τους. Είναι χαρακτηριστικά κάθε «καπιταλιστικής» δημοκρατίας. Ο ίδιος ο Keynes θαύμαζε το ναζιστικό οικονομικό πρόγραμμα, γράφοντας στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης στη «Γενική Θεωρία»1 :
«Η θεωρία της παραγωγής ως συνόλου, που είναι το θέμα που αυτό το βιβλίο προτίθεται να παρουσιάσει, προσαρμόζεται πολύ πιο εύκολα στις συνθήκες που επιβάλει ένα ολοκληρωτικό κράτος και όχι υπό συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού και ενός υψηλού βαθμού laissez Faire.»
Το σχόλιο του Keynes, το οποίο μπορεί να σοκάρει πολλούς, δεν ήταν τυχαίο. Οι οικονομολόγοι του Χίτλερ απέρριπταν το laissez-faire και θαύμαζαν τον Keynes, τον οποίο προδιέγραψαν με πολλούς τρόπους. Ομοίως, οι Κεϋνσιανοί θαύμαζαν τον Χίτλερ2.
Ακόμη και το 1962, σε μια έκθεση που γράφτηκε προς τον πρόεδρο Kennedy, ο σοσιαλιστής/Κεϋνσιανός Paul Samuelson επαινούσε σιωπηρά τον Χίτλερ: «Η ιστορία μας θυμίζει ότι ακόμη και στις χειρότερες ημέρες της μεγάλης ύφεσης δεν υπήρχε ποτέ έλλειψη εμπειρογνωμόνων οι οποίοι συμβούλευαν ενάντια στις θεραπευτικές δημόσιες πολιτικές… Εάν οι συμβουλές αυτές επικρατούσαν εδώ, όπως συνέβη και στην προ-Χίτλερ Γερμανία, θα μπορούσε να διακυβευτεί η ύπαρξη της κυβερνητικής μας μορφής, και καμία σύγχρονη κυβέρνηση δεν θα κάνει αυτό το λάθος ξανά». Ο Samuelson, είναι γνωστός επίσης για τον θαυμασμό του προς την ΕΣΣΔ, την οποία ακόμα και λίγο πριν καταρρεύσει, θεωρούσε ως απόλυτα επιτυχημένο παράδειγμα σοσιαλισμού. Θεωρούσε δε πως η ΕΣΣΔ ήταν παραγωγικά ανώτερη των ΗΠΑ.
Ως ένα σημείο, αυτά δεν προκαλούν έκπληξη. Ο Χίτλερ θέσπισε το δικό του new deal για τη Γερμανία, το οποίο διέφερε από αυτό του Roosevelt και του Mussolini μόνο στις λεπτομέρειες. Και πέτυχε μόνο στα χαρτιά υπό την έννοια ότι τα στοιχεία του ΑΕΠ από την εποχή αντικατοπτρίζουν πορεία ανάπτυξης (Τα ίδια απεικόνιζαν μονίμως και τα στοιχεία της ΕΣΣΔ). Η ανεργία παρέμεινε χαμηλή, επειδή ο Χίτλερ, παρόλο που παρενέβη στις αγορές εργασίας, ποτέ δεν προσπάθησε να αυξήσει τους μισθούς πέρα από το επίπεδο της αγοράς. Αλλά κάτω από όλα αυτά, σημειώθηκαν σοβαρές στρεβλώσεις, όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία. Οι κρατικές δαπάνες μπορούν να ενισχύσουν το ΑΕΠ βραχυπρόθεσμα (δείτε πώς οι κυβερνητικές δαπάνες αύξησαν τον ρυθμό ανάπτυξης του Ελληνικού ΑΕΠ από το 2004 και την τραγική κατάληξη το 2009). Αλλά μακροπρόθεσμα είναι υφεσιακές. Πιο αναλυτικά δείτε στο άρθρο μας: Ο μύθος του Ναζιστικού οικονομικού θαύματος.
Ιδεολογική αντεπίθεση κατά κάθε μορφής σοσιαλισμού
Το να είναι ο οικονομολόγος θεματοφύλακας ως προς τις ηθικές συνέπειες των οικονομικών πολιτικών, αποτελεί και την κύρια αξία στο χρηματιστήριο του επαγγέλματος του οικονομολόγου. Όταν οι οικονομολόγοι ζητούν την ενίσχυση της «συνολικής ζήτησης», δεν εξηγούν τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει εξαναγκασμό και παράβλεψη των εθελοντικών αποφάσεων των καταναλωτών, των αποταμιευτών, των επιχειρηματιών και των επενδυτών, παραβιάζοντας τα δικαιώματά ιδιοκτησίας και την ελευθερία των συμβάσεων και των συναλλαγών. Όλα αυτά, προκειμένου να υλοποιηθούν οι οικονομικές φιλοδοξίες των κυβερνητικών συμμοριών. Ακόμη και αν τα προγράμματα αυτά λειτουργούσαν με κάποια τεχνική οικονομική έννοια, θα πρέπει να απορριφθούν κατηγορηματικά όντας ασυμβίβαστα με την ελευθερία.
Ο Lew Rockwell συνοψίζει:
Ο φασισμός είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης που δημιουργεί καρτέλ στον ιδιωτικό τομέα, σχεδιάζει κεντρικά την οικονομία ώστε να επιδοτεί τους παραγωγούς, αναδεικνύει το αστυνομικό κράτος ως πηγή τάξης, αρνείται θεμελιώδη δικαιώματα ιδιοκτησίας και ελευθερίας στους ιδιώτες και καθιστά το κράτος ως απόλυτο κυρίαρχο της κοινωνίας.
Μήπως όλα αυτά ακούγονται σαν την Ευρώπη και τις ΗΠΑ; Νομίζω δεν χρειάζεται καν να ρωτήσουμε. Ο φασισμός είναι σοσιαλισμός και ο σοσιαλισμός οδηγεί στον ολοκληρωτισμό. Ο περισσότερος κόσμος δεν είναι ενημερωμένος για το φασιστικό και ναζιστικό πρόγραμμα οικονομικών. Ούτε και γνωρίζει πως τα φασιστικά οικονομικά επικράτησαν μεταπολεμικά στη δύση και πλέον στη Ρωσία και την Κίνα. Είμαστε όλοι ενταγμένοι στον αγώνα υπέρ της Ελευθερίας και εναντίον του σοσιαλισμού κάθε μορφής και πρέπει να κερδίσουμε αυτό τον αγώνα στο ιδεολογικό επίπεδο.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Σημειώσεις:
- James J. Martin, Revisionist Viewpoints, σελ 197, J. M. Keynes’s Famous Foreword to the 1936 German Edition of the General Theory
- (βλ. George Garvy, «Keynes and the Economic Activists of Pre-Hitler Germany», Journal of Political Economy , Volume 83, 2η έκδοση, Απρίλιος 1975, σελ. 391-405)
