Ο ανταγωνισμός των απατεώνων

Από
Συντακτική Ομάδα
-
0
3490
Το κράτος  είναι αποτέλεσμα επιθετικής βίας και υποταγής. Έχει εξελιχθεί χωρίς συμβατικό υπόβαθρο, ακριβώς όπως μια συμμορία μπράβων που πουλάνε προστασία. Οι δημοκρατικές εκλογές είναι ο ανταγωνισμός των απατεώνων του κράτους.
Το κράτος  είναι αποτέλεσμα επιθετικής βίας και υποταγής. Έχει εξελιχθεί χωρίς συμβατικό υπόβαθρο, ακριβώς όπως μια συμμορία μπράβων που πουλάνε προστασία. Οι δημοκρατικές εκλογές είναι ο ανταγωνισμός των απατεώνων του κράτους.

Σε μια δημοκρατία, ο ανταγωνισμός των απατεώνων προκύπτει καθώς ο κάθε πολιτικός αμοραλιστής μπορεί να απαιτήσει την ιδιοκτησία οποιουδήποτε άλλου και να ενεργήσει σύμφωνα με την επιθυμία του – η μόνη προϋπόθεση είναι να καταφέρει να αποκτήσει πρόσβαση στους διαδρόμους της εξουσίας.

 

Η ακόλουθη συνέντευξη με τον Hans-Hermann Hoppe δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη γερμανική εβδομαδιαία Junge Freiheit στις 2 Νοεμβρίου 2012 και την πραγματοποίησε ο Moritz Schwarz.

Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής και Μιχάλης Γκουντής

 

Schwarz: Καθηγητά Hoppe, στην συλλογή δοκιμίων σας «Der Wettbewerb der Gauner» (Ο ανταγωνισμός των απατεώνων ), αναφέρετε ότι «αν το 99% των πολιτών, ρωτηθεί για το αν το κράτος είναι απαραίτητο, θα απαντήσει ναι.» Κι εγώ το ίδιο! Γιατί κάνω λάθος;

Hoppe : Όλοι μας, από την παιδική ηλικία, έχουμε διαμορφωθεί από κρατικά ή κρατικά πιστοποιημένα ιδρύματα –  σχολεία, γυμνάσια, πανεπιστήμια. Έτσι το αποτέλεσμα που αναφέρατε δεν προκαλεί έκπληξη. Ωστόσο, εάν σας ρωτούσα αν θα λέγατε ναι σε έναν θεσμό που έχει τον τελευταίο λόγο σε κάθε σύγκρουση, ακόμη και σε εκείνες τις συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκεται ο ίδιος, σίγουρα θα λέγατε όχι – εκτός αν ελπίζατε να είστε ο ίδιος επικεφαλής αυτού του θεσμού.

Schwarz: Ναι, συμφωνώ.

Hoppe : Φυσικά, επειδή γνωρίζετε ότι ένας τέτοιος θεσμός, όχι απλά μπορεί να μεσολαβεί στην διευθέτηση συγκρούσεων, αλλά μπορεί και να τις προκαλεί, αντιλαμβάνεστε ότι μπορεί να τις επιλύει προς όφελός του. Στην όψη αυτού του γεγονότος, εγώ προσωπικά, θα ζούσα υπό τον φόβο σε σχέση με τη ζωή μου και την ιδιοκτησία μου. Ωστόσο, είναι ακριβώς αυτή, η απόλυτη εξουσία της τελικής δικαστικής λήψης αποφάσεων, που αποτελεί το ειδικό χαρακτηριστικό του θεσμού που είναι γνωστός ως κράτος.

Schwarz: Σωστά, αλλά από την άλλη πλευρά, το κράτος βασίζεται σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο που παρέχει στο άτομο προστασία και χώρο για προσωπική ολοκλήρωση, την οποία δεν θα είχε χωρίς το κράτος – σε μια μάχη: όλοι εναντίον όλων.

Hoppe: Όχι, το κράτος δεν είναι σε καμία περίπτωση αποτέλεσμα ενός συμβολαίου. Κανείς που έχει έστω μια ουγγιά κοινής λογικής, δεν θα συμφωνούσε σε μια τέτοια σύμβαση. Έχω πολλά αρχειοθετημένα συμβόλαια, αλλά κανένα παρόμοιο. Το κράτος  είναι αποτέλεσμα επιθετικής βίας και υποταγής. Έχει εξελιχθεί χωρίς συμβατικό υπόβαθρο, ακριβώς όπως μια συμμορία μπράβων που πουλάνε προστασία. Όσο για τη «μάχη όλοι εναντίον όλων» : αυτός είναι ένας μύθος. Φυσικά οι μπράβοι προστατεύουν τα θύματα τους στην «περιοχή» τους από άλλους μπράβους, αλλά μόνο έτσι ώστε να μπορούν να διευθύνουν τη δική τους περιοχή προστασίας με μεγαλύτερη επιτυχία. Επιπλέον, τα κράτη είναι υπεύθυνα για τον θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων και για την ανυπολόγιστη καταστροφή κατά τον 20ο αιώνα. Σε σύγκριση με τις κρατικές φρικαλεότητες, τα θύματα του ιδιωτικού εγκλήματος είναι σχεδόν αμελητέα. Και νομίζετε σοβαρά ότι οι συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων της τριπλής μεθοριακής περιοχής [της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ελβετίας] κοντά στη Βασιλεία, όπου οι κάτοικοι ζουν μαζί σε κατάσταση αναρχίας, είναι περισσότερες από τις συγκρούσεις μεταξύ των κατοίκων του Ντόρτμουντ και του Ντίσελντορφ, που είναι πολίτες ενός και μόνου κράτους [Γερμανία]; Όχι από όσο γνωρίζω.

Schwarz: Γιατί, κατά την άποψή σας, η δημοκρατία είναι απλά ένας «ανταγωνισμός μεταξύ απατεώνων»;

Hoppe : Όλες οι άκρως ανεπτυγμένες μορφές θρησκείας, δεν επιτρέπουν στους πιστούς τους να εποφθαλμιούν την ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Αυτή η απαγόρευση αποτελεί το θεμέλιο της ειρηνικής συνεργασίας. Σε μια δημοκρατία, από την άλλη πλευρά, ο καθένας μπορεί να απαιτήσει την ιδιοκτησία οποιουδήποτε άλλου και να ενεργήσει σύμφωνα με την επιθυμία του – η μόνη προϋπόθεση είναι να καταφέρει να αποκτήσει πρόσβαση στους διαδρόμους της εξουσίας. Έτσι, υπό δημοκρατικές συνθήκες, όλοι αποτελούν πιθανή απειλή. Και κατά τη διάρκεια των μαζικών εκλογών, τα μέλη της κοινωνίας που προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στους διαδρόμους της εξουσίας και να ανέβουν στις υψηλότερες θέσεις, είναι εκείνοι που δεν έχουν ηθικές αναστολές για την αρπαγή της ιδιοκτησίας άλλων ανθρώπων: συστηματικοί αμοραλιστές, που είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι στη διαμόρφωση πλειοψηφιών μέσω μιας πληθώρας αχαλίνωτων και αμοιβαίων απαιτήσεων έναντι ξένης ιδιοκτησίας.

Schwarz: Αποκαλείτε τους πολιτικούς τεμπέληδες και χαραμοφάηδες. Δεν φοβάστε ότι μπορεί να κατηγορηθείτε για διαμαρτυρία επιπέδου της εφημερίδας «Bild»;

Hoppe: Και λοιπόν; Μέχρι τον 20ό αιώνα δεν υπήρχε σχεδόν κανένας σημαντικός πολιτικός στοχαστής, ο οποίος δεν μιλούσε απαξιωτικά για τη δημοκρατία. Η λέξη-κλειδί ήταν: «οχλοκρατία.» Η λαϊκιστική κριτική της δημοκρατίας, όπως αυτή που ασκεί η Bild, είναι πολύ καλή. Αλλά δεν είναι αρκετά θεμελιώδης, ούτε φτάνει αρκετά μακριά – μέχρι σήμερα η Bild δεν μου έχει ζητήσει κάποια συνέντευξη. Φυσικά οι πολιτικοί είναι χαραμοφάηδες. Ζουν από χρήματα τα οποία αποσπούν εκβιαστικά από άλλους ανθρώπους με την απειλή βίας – η οποία ονομάζεται «φορολογία». Δυστυχώς, όμως, οι πολιτικοί δεν είναι τεμπέληδες. Θα ήταν ωραίο αν όλες τους οι ενέργειες περιοριζόταν απλώς στο να σπαταλούν τα λάφυρα από το πλιάτσικο που διαπράττουν. Αντ’ αυτού, είναι ιδεοληπτικοί, πάσχοντες από μεγαλομανία, οι οποίοι κάνουν επιπλέον τη ζωή δύσκολη στα θύματά τους με χιλιάδες νόμους και κανονιστικές ρυθμίσεις.

Schwarz: Η δημοκρατία είναι μόνο μία πιθανή ποικιλία κρατικής κυριαρχίας. Θα ήταν πιο αποδεκτή από εσάς μια διαφορετική κατάσταση;

Hoppe: Σε ένα μοναρχικό κράτος ο καθένας ξέρει ποιος είναι ο κυβερνήτης και ποιοι αυτοί που κυβερνώνται και κατά συνέπεια υπάρχει αντίσταση ενάντια σε κάθε προσπάθεια αύξησης της κρατικής εξουσίας. Σε ένα δημοκρατικό κράτος η διάκριση αυτή γίνεται θολή και γίνεται όλο και ευκολότερο να επεκταθεί η κρατική εξουσία.

Schwarz: Μια στιγμή: γι’ αυτό υπάρχουν τα δικαστήρια, οι νόμοι και το σύνταγμα, για να περιορίζουν και να ελέγχουν την κυβέρνηση του κράτους καθώς και το κοινοβούλιο.

Hoppe : Η μαφία διαθέτει επίσης «εκτελεστικά», «νομοθετικά» και «δικαστικά» διοικητικά τμήματα. Απλά πηγαίνετε να παρακολουθήσετε ξανά την ταινία «The Godfather»!

Schwarz: Μια άλλη αντίρρηση: Τι γίνεται με τους νέους ιντερνετικούς δυσφημιστές του κράτους όπως το «Occupy» ή οι «Πειρατές», που απαιτούν διαφάνεια και συμμετοχή, χωρίς να καταδικάζουν αμέσως το κράτος και τη δημοκρατία στο σύνολό τους;

Hoppe: Το κίνημα «Occupy» αποτελείται από οικονομικά άσχετους που δεν καταλαβαίνουν ότι τα βρώμικα κόλπα των τραπεζών, τα οποία δικαίως καταγγέλλουν, είναι δυνατά μόνο επειδή υπάρχει μια κεντρική τράπεζα με άδεια λειτουργίας του κράτους που ενεργεί ως «δανειστής ύστατης ανάγκης» και ότι η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση δεν αποτελεί επομένως κρίση του καπιταλισμού, αλλά μια κρίση κρατισμού. Οι «Πειρατές», με το αίτημα τους για ένα άνευ όρων βασικό εισόδημα, βρίσκονται σε καλό δρόμο για να γίνουν ένα άλλο κόμμα «δωρεάν μπύρας για όλους». Έχουν ένα μόνο ζήτημα: την κριτική για τα «δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας» (ΔΠΙ), τα οποία θα μπορούσαν να τους κάνουν πολύ δημοφιλείς -αλλά και να κερδίσουν την εχθρότητα ιδίως των μουσικών, κινηματογραφικών και φαρμακευτικών βιομηχανιών. Αλλά ακόμη και εκεί είναι ανίδεοι λαπάδες. Απλά πρέπει να γκουγκλάρετε τον Stephan Kinsella. Τότε θα δουν ότι τα ΔΠΙ δεν έχουν καμία σχέση με την ιδιοκτησία, αλλά με κρατικά προνόμια. Τα ΔΠΙ επιτρέπουν στον εφευρέτη (Ε) ή στον «πρώτο δημιουργό» ενός προϊόντος – ένα κείμενο, εικόνα, τραγούδι ή οτιδήποτε άλλο – να απαγορεύσει σε όλους τους άλλους να αναπαράγουν αυτό το προϊόν ή να χρεώνουν τέλη αδείας, παρόλο που ο αντιγραφέας (Α) του χρησιμοποιεί μόνο την ιδιοκτησία του (και δεν αφαιρεί κανένα από τα περιουσιακά στοιχεία του Ε). Με αυτόν τον τρόπο, ο Ε αναδύεται με την ιδιότητα του συνιδιοκτήτη της περιουσίας του Α. Αυτό δείχνει ότι τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι ιδιοκτησία, αλλά, αντιθέτως, αποτελούν επίθεση στην ιδιοκτησία και επομένως είναι εντελώς παράνομα.

Schwarz: Στο «Competition of Crooks» περιγράφετε ως εναλλακτική λύση το μοντέλο μιας «κοινωνίας ιδιωτικού δικαίου». Πώς λειτουργεί;

Hoppe: Η βασική ιδέα είναι απλή. Η ιδέα ενός μονοπωλιακού προστάτη ιδιοκτησίας και φύλακα του νόμου είναι αντιφατική. Αυτός ο μονοπωλητής, είτε βασιλιάς είτε πρόεδρος, θα είναι πάντα ένας απαλλοτριωτής προστάτης περιουσίας και ένας παραβάτης του νόμου που θα χαρακτηρίσει τις ενέργειές του ως «δημόσιο συμφέρον». Προκειμένου να διασφαλιστεί η προστασία της ιδιοκτησίας και να διασφαλιστεί ο νόμος, πρέπει να υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός και στον τομέα του δικαίου. Άλλα ιδρύματα εκτός από το κράτος πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να παρέχουν υπηρεσίες προστασίας της ιδιοκτησίας και του νόμου. Το κράτος τότε γίνεται υποκείμενο στο ιδιωτικό δίκαιο, σε ισότιμη βάση με όλους τους άλλους. Δεν μπορεί πλέον να αυξήσει τους φόρους ή να θεσπίσει μονομερώς νόμους. Οι υπάλληλοί του θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν τον εαυτό τους ακριβώς όπως κάνουν όλοι οι άλλοι: παράγοντας και προσφέροντας κάτι που οι πελάτες εθελοντικά θεωρούν ότι αξίζει τα χρήματα που θα δώσουν.

Schwarz: Δεν θα οδηγούσε γρήγορα σε πόλεμο μεταξύ αυτών των «παρόχων»;

Hoppe: Ο πόλεμος και η επιθετικότητα είναι δαπανηρά. Τα κράτη διεξάγουν πόλεμο επειδή μπορούν, μέσω των φόρων, να μεταβιβάσουν το κόστος σε τρίτους που δεν εμπλέκονται άμεσα. Αντίθετα, για τις εταιρείες που χρηματοδοτούνται οικειοθελώς, ο πόλεμος είναι οικονομική αυτοκτονία. Ως υποκείμενο του ιδιωτικού δικαίου, όπως και όλοι οι άλλοι πάροχοι ασφάλειας, το κράτος θα πρέπει να προσφέρει στους πελάτες του συμβάσεις που μπορούν να τροποποιηθούν μόνο με αμοιβαία συμφωνία και οι οποίες ρυθμίζουν ιδιαίτερα τι πρέπει να γίνει σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ του ίδιου και των πελατών του ή μεταξύ του ιδίου και των πελατών άλλων ανταγωνιζόμενων παρόχων ασφάλειας. Και γι ‘αυτό υπάρχει μόνο μία λύση αποδεκτή από όλους: ότι σε τέτοιες συγκρούσεις όχι το κράτος, αλλά ένα ανεξάρτητο τρίτο μέρος αποφασίζει – διαιτητές και δικαστές που με τη σειρά τους ανταγωνίζονται μεταξύ τους, των οποίων το σημαντικότερο πλεονέκτημα είναι η φήμη τους ως τηρητών του νόμου, και των οποίων οι πράξεις και οι κρίσεις μπορούν να αμφισβητηθούν και, αν χρειαστεί, να επανακαθοριστούν, όπως μπορεί να γίνει με τις αποφάσεις του καθενός.

Schwarz: Ποιος πρέπει να είναι ένα τέτοιο «τρίτο μέρος»; Και με ποια μέσα εξουσίας θα πρέπει να επιβάλλει τα συμφέροντα ενός μεμονωμένου πολίτη έναντι του συμβασιούχου εταίρου – το ιδιωτικό κράτος, το οποίο φυσικά είναι πολύ πιο ισχυρό;

Hoppe: Σε τοπικές συγκρούσεις, σε ένα χωριό ή σε μια μικρή πόλη, αυτά συχνά θα γίνονται παγκοσμίως σεβαστά για τους «φυσικούς αριστοκράτες». Ή αλλιώς, οι διαιτητικές οργανώσεις και τα εφετεία, τα οποία οι ασφαλιστές και οι ασφαλισμένοι έχουν συμφωνήσει συμβατικά από την αρχή. Όποιος στη συνέχεια δεν συμμορφώνεται με τις αποφάσεις δεν θα είναι μόνο απατεώνας, θα γίνει παρίας στον κόσμο των επιχειρήσεων. Κανείς δεν θα θέλει να έχει σχέση με αυτόν, και θα χάσει αμέσως όλους τους πελάτες του. Αυτή δεν είναι ουτοπική ιδέα. Αυτή είναι ήδη η συνήθης πρακτική στις διεθνείς-αναρχικές συναλλαγές σήμερα. Και μια άλλη ερώτηση για σας: Πώς θα πρέπει ο κάθε πολίτης να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του έναντι ενός μονοπωλιακού φορολογικού κράτους; Είναι πολύ πιο ισχυρό και πάντα έχει την τελευταία λέξη!

Schwarz: Κατανοείτε τον συνεχιζόμενο σκεπτικισμό σε σχέση με την πρότασή σας;

Hoppe : Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ποτέ ακούσει για αυτή την ιδέα, πόσο μάλλον να τη σκεφτούν σοβαρά. Είμαι μόνο αδιάλλακτος απέναντι σε εκείνους που φωνασκούν όταν ακούν αυτή την ιδέα και απαιτούν την καταδίκη των εκπροσώπων της, χωρίς να έχουν την ελάχιστη γνώση της οικονομίας και της πολιτικής φιλοσοφίας που βρίσκεται πίσω της.

Schwarz: Είναι ελάχιστα πιθανό ότι η πλειονότητα των πολιτών θα υποστηρίξει ποτέ ένα τέτοιο άγνωστο μοντέλο. Ποια όμως τμήματα θα μπορούσαν τουλάχιστον να υιοθετηθούν, προκειμένου να επιτευχθούν τουλάχιστον μερικές βελτιώσεις του σημερινού μας συστήματος, χωρίς την πλήρη εγκατάλειψη του κράτους και της δημοκρατίας;

Hoppe : Υπάρχει μια προσωρινή λύση. Ονομάζεται απόσχιση και πολιτική αποκέντρωση. Τα μικρά κράτη πρέπει να είναι φιλελεύθερα, αλλιώς οι παραγωγικοί άνθρωποι θα τα εγκαταλείψουν. Ως εκ τούτου, είναι επιθυμητός ένας κόσμος που αποτελείται από χιλιάδες κράτη όπως το Λιχτενστάιν, η Σιγκαπούρη και το Χονγκ Κονγκ. Αντίθετα, η ευρωπαϊκή κεντρική κυβέρνηση – και μάλιστα μια παγκόσμια κυβέρνηση – με μια «εναρμονισμένη» φορολογική και κανονιστική πολιτική, είναι η σοβαρότερη απειλή για την ελευθερία.

Schwarz: Και γι ‘αυτό δεν θα βρείτε πιθανώς πλειοψηφία. Ως εκ τούτου, πώς θα αναπτυχθεί το κράτος και η δημοκρατία στο μέλλον; Πού τελικά θα καταλήξουμε;

Hoppe : Το δυτικό «πρότυπο κράτους πρόνοιας» είναι μια μορφή «ελαφρού σοσιαλισμού» και θα καταρρεύσει ακριβώς όπως ο «κλασικός» σοσιαλισμός – φυσικά, δεν μπορώ να πω αν αυτό γίνει σε πέντε, δέκα ή 15 χρόνια. Οι λέξεις-κλειδιά είναι: κρατική χρεοκοπία, υπερπληθωρισμός, νομισματική μεταρρύθμιση και οι βίαιες μάχες διανομής. Στη συνέχεια, είτε θα υπάρξει επίκληση για έναν «ισχυρό ηγέτη» ή – ελπίζουμε – ένα μαζικό κίνημα αποσχίσεων.

***

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises με τίτλο: Obsessed by Megalomania

Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.





 

Ο Hans-Hermann Hoppe, είναι οικονομολόγος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και Λιμπερταριανός/αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος με κοινωνικά συντηρητικές αρχές. Eίναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών στο UNLV, διακεκριμένος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, ιδρυτής και πρόεδρος της «κοινωνίας ιδιοκτησίας και ελευθερίας» και πρώην συντάκτης της εφημερίδας Journal of Libertarian studies. Είναι συγγραφέας του βιβλίου: Democracy: The god that failed.

Διαβάστε περισσότερα από τον Hans-Hemann Hoppe:

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ