Η αδυναμία επιβολής της εφαρμογής ενός συμβολαίου, για το οποίο κάποια δεδομένη ποσότητα χρημάτων έχει αλλάξει χέρια για την παροχή κάποιων υπηρεσιών, ακόμη και αν αυτό συνέβη δια της βίας (φορολογίας), το συμβόλαιο αυτό είναι εξωπραγματικό. Είναι ψεύτικο. Είναι απάτη.
Του Ευθύμη Μαραμή
Ο μύθος του «κοινωνικού συμβολαίου»
Οι αναρχοκαπιταλιστές λένε συνήθως ότι «η φορολογία είναι κλοπή» και αυτό είναι σωστό επειδή οι φόροι αποσπώνται χωρίς τη ρητή συγκατάθεση των πολιτών. Αυτό αφήνει ανοιχτό τον τελευταίο ισχυρισμό των υποστηρικτών της φορολογίας, πως υφίσταται ένα αποκαλούμενο «κοινωνικό συμβόλαιο», το οποίο ουσιαστικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση παρέχει υπηρεσίες έναντι των φόρων. Ο ισχυρισμός αυτός αποτυγχάνει επίσης, καθώς δεν υπάρχει κανένας τρόπος για τους φορολογούμενους να επιβάλουν την τήρηση της υποτιθέμενης «σύμβασης». Δεν μπορούν να καταγγείλουν τη «σύμβαση» για κακή εφαρμογή της ή για αδυναμία εκπλήρωσης και παροχής των υποσχόμενων υπηρεσιών.
H κυβέρνηση δεν έχει καμία νομική υποχρέωση, καμία νομική ευθύνη, καμία συμβατική ευθύνη, εάν σπαταλήσει ή απολέσει τα χρήματα που αποσπά με βίαιο τρόπο από τους πολίτες. Δεν λογοδοτεί πουθενά. Αυτό το γεγονός από μόνο του αποτελεί κίνητρο ανευθυνότητας για την γραφειοκρατική διοίκηση.
Τα παραδείγματα της εκπαίδευσης και της ασφάλειας
Για παράδειγμα, το κράτος υποστηρίζει πως παρέχει δωρεάν εκπαίδευση για όλους, ωστόσο, αν αποτύχει να το κάνει αυτό δεν θα λογοδοτήσει σε κανέναν. Αν ένας μαθητής υστερήσει λόγω κακών εκπαιδευτικών υπηρεσιών, αν μια ενδεχόμενη ανεπάρκεια του κρατικού εκπαιδευτικού συστήματος δεν καταστήσει τον μαθητή ικανό να αντιμετωπίσει μέρος της ενηλικίωσης του, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα καταγγελίας της υποτιθέμενης «σύμβασης». Είναι γεγονός πως μεγάλος αριθμός γονέων αναγκάζεται να καταφύγει σε ιδιωτικά φροντιστήρια ώστε να αντισταθμιστεί η ελλιπής ή ανεπαρκής παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών που – με εξαναγκασμό και απειλή βίας – παρέχει το κράτος.
-
Δείτε σχετικά: Η εκπαίδευση επιβάλλεται να αποκρατικοποιηθεί
Το κράτος υποστηρίζει επίσης πως παρέχει αστυνομικές υπηρεσίες ασφαλείας και προστασίας της ιδιοκτησίας. Ωστόσο, όταν αποτύχει να είναι συνεπές στην τήρηση της «σύμβασης-φάντασμα», δεν θα λογοδοτήσει πουθενά. Οι αμέτρητες περιπτώσεις κλοπών, ληστειών και καταστροφών ιδιωτικής ιδιοκτησίας, στις οποίες γίνονται μάρτυρες ή και θύματα καθημερινά οι πολίτες, θα παραμείνουν απλά καταγεγραμμένα συμβάντα, για τα οποία δεν υπάρχει δυνατότητα καταγγελίας του κοινωνικού «συμβολαίου-φαντάσματος». Για μια ακόμη φορά, οι πολίτες καταφεύγουν και σε αυτήν την περίπτωση σε ιδιωτικές επιχειρήσεις ασφαλείας για την προστασία της ιδιοκτησίας τους. Την ίδια στιγμή βεβαίως, όπως και με την περίπτωση της εκπαίδευσης, θα πληρώσουν και για τις – δια της βίας και του εξαναγκασμού παρεχόμενες – κρατικές υπηρεσίες ασφαλείας.
Το κράτος είναι μια συμμορία ληστών και απατεώνων
Εάν δεν μπορείς να επιβάλεις την εφαρμογή ενός συμβολαίου, για το οποίο κάποια δεδομένη ποσότητα χρημάτων έχει αλλάξει χέρια για την παροχή κάποιων υπηρεσιών, ακόμη και αν αυτό συνέβη δια της βίας (φορολογίας), το συμβόλαιο αυτό είναι εξωπραγματικό. Είναι ψεύτικο. Είναι απάτη.
Στο βιβλίο του 1988 με τίτλο «αυτός είναι ο φιλελευθερισμός», ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος απαντά στον σοσιαλιστικό μύθο που λέει πως: «Οι κρατικές επιχειρήσεις και φορείς ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο κι εξυπηρετούν ορθολογικότερα και δικαιότερα το κοινό καθώς και τα γενικότερα λαϊκά συμφέροντα»:
Τα μόνα συμφέροντα που εξυπηρετούν κατά κύριο λόγο οι κρατικές επιχειρήσεις και φορείς, είναι αυτών που δουλεύουν σε αυτές κι εξαρτούν την μελλοντική τους εξέλιξη κι ευημερία από την τύχη αυτών των δημοσίων οργανισμών. Ο ισχυρισμός ότι «ανήκουν» στο κοινωνικό σύνολο είναι απόλυτα εξωπραγματικός. Διαφορετικά, τα μέλη αυτού του κοινωνικού συνόλου, δηλαδή οι πολίτες, θα έπρεπε να είχαν κάποια δικαιώματα πάνω στους φορείς αυτούς. Ενώ, όπως δείχνουν τα πράγματα, έχουν μόνο υποχρεώσεις. Δηλαδή να υποχρεώνονται να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες αυτές, λόγω της μονοπωλιακής τους φύσης, ακόμα κι αν είναι έντονα δυσαρεστημένοι από αυτές, αλλά και να τις συντηρούν με τους φόρους τους ακόμα και αν ελάχιστα ή και καθόλου τις χρησιμοποιούν. Είναι δεδομένο πως ένας κρατικός φορέας, από τη στιγμή που δημιουργείται, διαιωνίζεται και συντηρείται από την επιβάρυνση του φορολογούμενου, ακόμα κι αν δεν εξυπηρετεί πια κανέναν.1
Το κράτος έχει χτίσει έναν περιμετρικό τοίχο γύρω από τον εαυτό του, ο οποίος απομονώνει τις δικές του νομιμότητες και προφυλάσσει τη μονοπωλιακή παροχή υπηρεσιών από τον έλεγχο των πολιτών. Οι αγωγές στα δικαστήρια δεν έχουν καμία τύχη, σύμφωνα με τους κρατικούς κανόνες. Αυτά που απομένουν ως εναλλακτικές λύσεις, είναι οι βρώμικες πολιτικές διαδικασίες και πιέσεις που περιλαμβάνουν μαζικά κολεκτιβιστικά κινήματα, κατάληψη της κρατικής εξουσίας από ομάδες ειδικών συμφερόντων, διαφθορά, κομπίνες, εξαπάτηση, εξαγορά και βία.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Σημειώσεις:
