Ο ηλικιακός ρατσισμός μπορεί να προκύψει ως εσφαλμένη αντίδραση απέναντι στις εσφαλμένες αντιδράσεις των κυβερνήσεων ανά τον κόσμο.
Του Ryan McMaken
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Σε ένα άρθρο της για τους LA Times νωρίτερα αυτό το μήνα, η Laura Newberry υποστηρίζει ότι ο πανικός για τον COVID-19 έχει αυξήσει τον ηλικιακό «ρατσισμό» στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό είναι πιθανότατα αλήθεια, ωστόσο το άρθρο αποτυγχάνει εντελώς να εντοπίσει την πραγματική αιτία.
Σίγουρα, οι ηλικιακές προκαταλήψεις είναι πρόβλημα για πολλούς ανθρώπους. Κατακριτέα εγκλήματα όπως η κακοποίηση ηλικιωμένων, αξίζουν σίγουρα την προσοχή μας. Λόγω της μεγάλης κινητικότητας στην σύγχρονη κοινωνία, λιγότεροι άνθρωποι περνούν πλέον χρόνο με τους ηλικιωμένους γονείς ή τους παππούδες τους. Αυτό σε πολλές περιπτώσεις έχει μειώσει τον βαθμό στον οποίο οι ηλικιωμένοι θεωρούνται σημαντικά μέλη της κοινωνίας.
Δεν είναι όμως σαφές το γιατί η παρουσία του COVID-19 πρέπει να ενισχύσει οποιοδήποτε από αυτά τα αρνητικά φαινόμενα. Οι ηλικιωμένοι ήταν πάντα πιο ευάλωτοι σε ασθένειες και αναπηρίες. Σε κακές χρονιές εποχικής γρίπης, ισχυριστήκαμε ποτέ ότι οι επιπρόσθετοι θάνατοι «ενισχύουν τον ηλικιακό ρατσισμό»; Δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αν θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε πώς ο πανικός για τον COVID-19 θα ενισχύσει τον ηλικιακό ρατσισμό – εάν υποθέσουμε ότι θα το κάνει – δεν χρειάζεται παρά κοιτάξουμε την πολιτική των οικονομικών αποκλεισμών, που επιβάλλει η κυβέρνηση.
Γιατί αυξάνουν τις ηλικιακές προκαταλήψεις; Επειδή τα ακραία και καταστροφικά χαρακτηριστικά των πολιτικών αντιδράσεων, θα μπορούσαν να οδηγήσουν πολλούς να εκλάβουν την τρέχουσα οικονομική κρίση με τα ρεκόρ ανεργίας, ως το αποτέλεσμα μιας σειράς πολιτικών που έχουν σχεδιαστεί για την αποτελεσματική προστασία των ηλικιωμένων εις βάρος των νεότερων εργαζομένων, γονέων, μαθητών και οικογενειών.
Εξάλλου, οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι οι ηλικιωμένοι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από τον COVID-19. Σε πολλές Πολιτείες, για παράδειγμα, το 50% των θανάτων έχουν σημειωθεί σε γηροκομεία. Ογδόντα τοις εκατό των θανάτων σημειώνονται σε άτομα άνω των εξήντα πέντε ετών.
Ωστόσο, αντί να απομονώσουν αυτούς τους πληθυσμούς, και να επικεντρωθούν στην στοχευμένη αξιοποίηση πόρων για να βοηθήσουν τους πιο ευάλωτους, οι πολιτικοί αποφάσισαν να εκδιώξουν εκατομμύρια ανθρώπους από τις θέσεις εργασίας τους, να καταστρέψουν επιχειρήσεις, και να βάλουν λουκέτο σε ένα πλήθος κοινωνικών θεσμών, όπως τα σχολεία και οι εκκλησίες. Απλά για να είναι σίγουροι ότι ενεργούν «εκ του ασφαλούς». Αλλά το «εκ του ασφαλούς» ισχύει μόνο για ορισμένα άτομα. Εξαιτίας των απαγορευτικών, η κακοποίηση παιδιών έχει αυξηθεί, η χρήση ναρκωτικών έχει αυξηθεί, και η ανεργία θα οδηγήσει πιθανότατα σε περισσότερες υπερβολικές δόσεις ναρκωτικών και περισσότερες αυτοκτονίες.
Υπό αυτές τις συνθήκες, πολλοί μπορεί να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι μιλάμε για κυβερνήσεις που επιλέγουν νικητές και ηττημένους: οι ηλικιωμένοι γνωρίζουν ότι η νόσος COVID-19 είναι πιο επικίνδυνη για αυτούς . Οι πολιτικοί με τη σειρά τους φροντίζουν τους ηλικιωμένους, οι οποίοι αποτελούν μια ισχυρή δημογραφική ομάδα, που ψηφίζει σε υψηλότερα ποσοστά από οποιαδήποτε άλλη. Οι νικητές εδώ, επομένως, είναι οι ηλικιωμένοι, που φαίνεται να απολαμβάνουν την προσοχή της κυβέρνησης. Οι χαμένοι, εν τω μεταξύ, είναι: οικογενειάρχες βιοπαλαιστές που χάνουν τη δουλειά τους, νέοι που πλέον δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια, παιδιά που δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο, φοιτητές που πληρώνουν χιλιάδες δολάρια για διαδικτυακά μαθήματα τρίτης κατηγορίας στην πλατφόρμα Zoom, τοξικομανείς που διακόπτεται η θεραπευτική υποστήριξη που χρειάζονται, και όλοι όσοι χρειάζονται τις τώρα απαγορευμένες «προαιρετικές» (αλλά στην πραγματικότητα πολύ σημαντικές) ιατρικές υπηρεσίες που δεν σχετίζονται με τον COVID-19.
Είναι εύλογο ότι η πολιτική διαμάχη σχετικά με το κλείδωμα της οικονομίας, μπορεί να οδηγήσει σε μια σχετική αύξηση της δυσαρέσκειας προς τους ηλικιωμένους, σε ορισμένες περιπτώσεις. Και όσο μεγαλύτερη είναι η οικονομική εξαθλίωση, τόσο χειρότερη θα γίνεται η ηλικιακή προκατάληψη. Τα ποσοστά ανεργίας του Απριλίου ήταν θλιβερά. Τον Μάιο μπορεί να είναι ακόμη χειρότερα. Το κύμα των εξώσεων και των κατασχέσεων δεν είχε ακόμη την ευκαιρία να εκδηλωθεί. Αλλά θα συμβεί. Ορισμένοι από τους πρόσφατα άστεγους και άνεργους, μπορεί να συμπεράνουν ότι αυτοί και οι οικογένειές τους ζουν τώρα στο αυτοκίνητό τους, επειδή η οικονομία καταστράφηκε στο όνομα της προστασίας ανθρώπων που δεν έχουν πια καμία ευθύνη για την ανατροφή παιδιών.
Αυτό κάθε άλλο, παρά θα βελτιώσει την κοινωνική συνοχή.
Δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά στον ίδιο βαθμό, ωστόσο, εάν το θέμα δεν είχε πολιτικοποιηθεί. Εάν η κοινωνική πίεση και η εκπαίδευση είχαν χρησιμοποιηθεί – αντί ως μέθοδοι καταναγκαστικής κατάστασης – για τη βελτίωση των μέτρων υγείας για τους ηλικιωμένους, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να το δούμε ως σενάριο του τύπου «εμείς εναντίον εκείνων». Αλλά αυτά κάνει η πολιτική. Χρησιμοποιεί τη βία του κράτους για να στείλει στη φυλακή, να επιβάλλει πρόστιμα, και να φτωχοποιήσει τους πολλούς, στο όνομα της φαινομενικής ωφέλειας κάποιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων.
Το αποτέλεσμα σε αυτήν την περίπτωση θα είναι πράγματι μια ενίσχυση του ηλικιακού ρατσισμού. Αλλά αυτά τα συναισθήματα δεν είναι εντελώς αβάσιμα. Η πολιτική είναι γενικά ένα παιχνίδι όπου μια ομάδα ανθρώπων χρησιμοποιεί την ισχύ εξαναγκασμού του κράτους για να εξαγάγει οφέλη εις βάρος των άλλων. Εάν οι ηλικιωμένοι επωφελούνται από τις καραντίνες (κάτι που ενδέχεται να μην ισχύει), αυτά τα οφέλη προκύπτουν εις βάρος άλλων. Φυσικά, δεν θέλουν όλοι οι ηλικιωμένοι απαγορευτικά, ούτε τα ζήτησαν ποτέ όλοι. Πολλοί εναντιώνονται ενεργά. Όμως η πολιτική δεν αφορά τις αποχρώσεις, ή την αξιολόγηση μεμονωμένων περιπτώσεων. Πρόκειται για την εκμετάλλευση ορισμένων συνόλων ανθρώπων στο όνομα της βοήθειας προς κάποιους άλλους. Στο τέλος, εκείνοι που επωφελούνται περισσότερο είναι οι πολιτικοί.
***
Ο Ryan McMaken είναι αρχισυντάκτης στο Mises Institute. Κατέχει πτυχία οικονομικών και πολιτικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και εργάστηκε ως οικονομολόγος για το Τμήμα Στέγασης της πολιτείας του Κολοράντο από το 2009 έως το 2014. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Commie Cowboys: The Bourgeoisie and the Nation-State in the Western Genre.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Mises
