Έχοντας χρησιμοποιήσει τη βία και την επιβολή για να αποκτήσει τα έσοδά του, το κράτος ακολούθως ρυθμίζει και υπαγορεύει τις υπόλοιπες ενέργειες των υποκειμένων του ατόμων.
Του Απόδοση στα Ελληνικά: Ευθύμης Μαραμής
Το κράτος θεωρείται σχεδόν καθολικά ως θεσμός κοινωνικών υπηρεσιών. Ορισμένοι θεωρητικοί δοξάζουν το κράτος ως την αποθέωση της κοινωνίας. Άλλοι το θεωρούν ως έναν φιλικό, αν και συχνά ανεπαρκή, οργανισμό για την επίτευξη κοινωνικών στόχων. Αλλά το θεωρούν σχεδόν όλοι ως ένα απαραίτητο μέσο για την επίτευξη των στόχων της ανθρωπότητας, ένα μέσο που τίθεται έναντι του «ιδιωτικού τομέα» και συχνά κερδίζει σε αυτόν τον ανταγωνισμό διαχείρισης πόρων. Με την άνοδο της δημοκρατίας, η ταύτιση του κράτους με την κοινωνία έχει πολλαπλασιαστεί, σε σημείο όπου είναι κοινό να ακούγονται εκφράσεις που παραβιάζουν ουσιαστικά κάθε αρχή υγιούς σκέψης και κοινής λογικής όπως: «εμείς είμαστε το κράτος».
Ο χρήσιμος κολεκτιβιστικός όρος «εμείς», εφάρμοσε ένα ιδεολογικό καμουφλάζ στην πραγματικότητα της πολιτικής ζωής. Αν «είμαστε το κράτος», τότε οτιδήποτε κάνει μια κυβέρνηση σε ένα άτομο δεν είναι μόνο δίκαιο και μη τυραννικό, αλλά και «εθελοντικό» όσον αφορά το μεμονωμένο άτομο. Εάν η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που πρέπει να πληρωθεί φορολογώντας μια ομάδα προς όφελος μιας άλλης, αυτή η πραγματικότητα της επιβάρυνσης αποκρύπτεται λέγοντας ότι «χρωστάμε στον εαυτό μας». Αν το κράτος επιστρατεύσει έναν άνθρωπο ή τον ρίξει στη φυλακή γιατί έχει αντίθετες απόψεις, τότε το άτομο αυτό «το έκανε στον εαυτό του» και, ως εκ τούτου, δεν έχει συμβεί τίποτα ανάρμοστο. Υπό αυτό το σκεπτικό, οι Εβραίοι που δολοφονήθηκαν από το ναζιστικό κράτος δεν δολοφονήθηκαν. Αντίθετα, πρέπει να «αυτοκτόνησαν», δεδομένου ότι «αυτοί ήταν το κράτος» (το οποίο είχε επιλεγεί δημοκρατικά) και, ως εκ τούτου, οτιδήποτε τους έκανε η κυβέρνηση ήταν εθελοντικό εκ μέρους τους. Παρόλα αυτά τα λογικά σφάλματα, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου διακατέχεται από αυτή την πλάνη (πως εμείς είμαστε το κράτος) σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό.
Πρέπει, συνεπώς, να τονίσουμε με έμφαση ότι «εμείς» δεν είμαστε το κράτος. Το κράτος δεν είναι «εμείς». Η κυβέρνηση με καμία ακριβή έννοια δεν «εκπροσωπεί» την πλειοψηφία του λαού.1 Ακόμα κι αν το έκανε όμως, ακόμα και αν το 70% των ανθρώπων αποφάσιζαν να δολοφονήσουν το υπόλοιπο 30%, αυτό θα ήταν και πάλι δολοφονία και δεν θα ήταν εθελοντική αυτοκτονία εκ μέρους της δολοφονημένης μειοψηφίας.2 Κανένα οργανικό μεταφορικό λόγου, καμία άσχετη κοινοτοπία που υποδηλώνει πως «είμαστε όλοι κομμάτι του άλλου», δεν πρέπει να επιτρέπεται να αποκρύψει αυτό το βασικό γεγονός.
Εάν, λοιπόν, το κράτος δεν είναι «εμείς», αν δεν είναι «η ανθρώπινη οικογένεια» η οποία συγκεντρώνεται για να αποφασίσει για αμοιβαία προβλήματα, αν δεν είναι μια λέσχη ή όμιλος συγκέντρωσης, τότε τι είναι; Εν συντομία, το κράτος είναι αυτή η οργάνωση στην κοινωνία, η οποία προσπαθεί να διατηρήσει μονοπώλιο στη χρήση βίας και στην επιβολή σε μια δεδομένη εδαφική περιοχή. Ειδικότερα, είναι ο μόνος οργανισμός στην κοινωνία που δεν αποκτά τα έσοδά του με εθελοντική εισφορά ή πληρωμή για παρεχόμενες υπηρεσίες, αλλά τα αποκτά με εξαναγκασμό. Ενώ άλλα άτομα ή οργανισμοί εισπράττουν το εισόδημά τους από την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και από την ειρηνική και εθελοντική πώληση αυτών των αγαθών και υπηρεσιών σε άλλους, το κράτος αντλεί τα έσοδά του με τη χρήση εξαναγκασμού, δηλαδή με τη χρήση βίας ή την απειλή χρήσης βίας, της φυλάκισης και των όπλων.3
Έχοντας χρησιμοποιήσει τη βία και την επιβολή για να αποκτήσει τα έσοδά του, το κράτος ακολούθως ρυθμίζει και υπαγορεύει τις υπόλοιπες ενέργειες των υποκειμένων του ατόμων. Θα πίστευε κανείς ότι η απλή παρατήρηση όλων των κρατών του πλανήτη στα βάθη της ιστορίας, θα αποτελούσε επαρκή απόδειξη αυτού του ισχυρισμού. Αλλά το μίασμα του μύθου έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ στην κρατική δραστηριότητα, ώστε η επεξήγηση να είναι απαραίτητη.
***
Ο Murray N. Rothbard (1926-1995) ήταν καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Nevada και ακαδημαϊκός αντιπρόεδρος του Ludwig von Mises institute. Ήταν επίσης συντάκτης του «The Journal of Libertarian Studies» και του «The Review of Austrian Economics». Υπήρξε συγγραφέας αμέτρητων βιβλίων, άρθρων και πραγματειών. Δικαίως θεωρείται ως ο κυριότερος Αμερικανός εκπρόσωπος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης.
Το παρόν άρθρο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο Anatomy of the State
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Σημειώσεις:
- Δεν μπορούμε, σε αυτό το κεφάλαιο, να αναπτύξουμε τα πολλά προβλήματα και τις πλάνες της «δημοκρατίας». Αρκεί να πούμε εδώ ότι ο πραγματικός «αντιπρόσωπος» ενός ατόμου υπόκειται πάντοτε στις εντολές του συγκεκριμένου ατόμου, μπορεί να απορριφθεί ανά πάσα στιγμή και δεν μπορεί να ενεργήσει αντίθετα με τα συμφέροντα ή τις επιθυμίες του εντολέα του. Σαφώς, ο «αντιπρόσωπος» σε μια δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να εκπληρώσει τέτοιες αντιπροσωπευτικές λειτουργίες, τις μοναδικές λειτουργίες που είναι συμβατές με μια ελεύθερη κοινωνία.
- Οι σοσιαλδημοκράτες συχνά απαντούν νευρικά ότι η δημοκρατική-πλειοψηφική επιλογή των κυβερνήσεων, υπονοεί λογικά ότι η πλειοψηφία πρέπει να αφήνει ορισμένες ελευθερίες στη μειοψηφία, διότι η μειοψηφία μπορεί κάποτε να γίνει πλειοψηφία. Εκτός από άλλα ελαττώματα, αυτό το επιχείρημα προφανώς δεν περιλαμβάνει την περίπτωση που η μειοψηφία δεν μπορεί να γίνει πλειοψηφία, για παράδειγμα, όταν η μειοψηφία αποτελείται από διαφορετική φυλετική ή εθνοτική ομάδα από αυτήν της πλειοψηφίας.
- Joseph A. Schumpeter, Capitalism, Socialism, and Democracy (New York: Harper and Bros., 1942), σ. 198. Η προστριβή ή ο ανταγωνισμός μεταξύ της ιδιωτικής και της δημόσιας σφαίρας, εντάθηκε από την πρώτη από το γεγονός ότι… το κράτος ζει με έσοδα που παράγονται στην ιδιωτική σφαίρα για ιδιωτικούς σκοπούς και πρέπει να εκτρέπονται από τους σκοπούς αυτούς με πολιτική επιβολή. Η θεωρία, η οποία ερμηνεύει τους φόρους με την αναλογία των εισφορών σε έναν όμιλο, ή με την αγορά της υπηρεσίας, για παράδειγμα, ενός γιατρού, αποδεικνύει μόνο πόσο απομακρυσμένο είναι αυτό το κομμάτι των κοινωνικών επιστημών από τις επιστημονικές συνήθειες του νου. Δείτε επίσης, Murray N. Rothbard, «The Fallacy of the ‘Public Sector,»‘ New Individualist Review (Καλοκαίρι, 1961)
