Ας διατηρήσουμε τη συζήτηση για το internet επικεντρωμένη στα δικαιώματα ιδιοκτησίας προτείνοντας πέντε πολιτικές βασισμένες σε αυτή την αρχή.
Του Peter G. Klein
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Υπάρχουν δύο βασικές θέσεις σχετικά με την πρόσφατη εκτελεστική εντολή του προέδρου Trump για την αποτροπή της διαδικτυακής λογοκρισίας και του άρθρου 230 του «Νόμου περί Ευπρέπειας των Επικοινωνιών» του 1996 (Communications Decency Act, CDA):
1) η φιλελεύθερη άποψη του Electronic Frontier Foundation (EFF) και του Techdirt ότι το Twitter, το Facebook κ.λπ. είναι ιδιωτικές εταιρείες και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, και 2) η κοινωνικά συντηρητική άποψη των Trump και Hawley ότι οι πλατφόρμες των κοινωνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης πρέπει να απωλέσουν την ασυλία του άρθρου 230 και να ρυθμιστούν ως υπηρεσίες κοινής ωφέλειας με υποχρεωτική ουδετερότητα απόψεων. Η θέση 1 υποστηρίζεται επίσης από τους εμπειρικούς ισχυρισμούς ότι, χωρίς την προστασία της ενότητας 230, το Διαδίκτυο δεν θα είχε εξελιχθεί ποτέ όπως το ξέρουμε (βλ. Οι Είκοσι Έξι Λέξεις που Δημιούργησαν το Διαδίκτυο ).
Η ιδιοκτησιακή, φιλελεύθερη άποψή μου είναι κοντά στη θέση 1, αλλά με επιφυλάξεις. Οι πλατφόρμες κοινωνικών μέσων είναι πράγματι ιδιωτικές εταιρείες και μπορούν να δημοσιεύουν ή να επεξεργάζονται (δεν μπορούν να λογοκρίνουν, αυτός είναι ένας όρος που αφορά αποκλειστικά κρατικούς φορείς) ό,τι θέλουν – και υπόκεινται φυσικά στους όρους υπηρεσιών μεταξύ της πλατφόρμας και των χρηστών, που δημιουργούν το περιεχόμενό της. Ωστόσο, πιστεύω ότι το άρθρο 230 αποτελεί μια κακή πολιτική για διαδικαστικούς και χρησιμοθηρικούς λόγους. Το Κογκρέσο δεν θα πρέπει να παραχωρεί σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις ασυλία έναντι του κοινού αστικού δικαίου μέσω νομοθεσίας. Αντίθετα, αυτά τα ζητήματα θα πρέπει να αντιμετωπίζονται από το δίκαιο των, όπως επιβάλλεται από τα δικαστήρια, και όχι από τη νομοθεσία.
Χωρίς νομοθεσία, οι διαφορές μεταξύ πλατφορμών και χρηστών σχετικά με την εποπτεία του περιεχομένου μπορούν να αντιμετωπιστούν με αναφορές στους όρους υπηρεσίας. Εάν το Twitter λέει ότι θα απομακρύνει τις αναρτήσεις που θεωρεί αντίθετες με τους κανόνες της κοινότητάς του, και αυτές αποδεικνύεται πως είναι σε δυσανάλογο ποσοστό φιλελεύθερων ή συντηρητικών τάσεων, ας είναι. Εάν η Gab.com, ή κάποιος άλλος ιστότοπος, δεσμεύεται να μην ελέγχει το περιεχόμενο, αλλά παρ’ όλα αυτά το πράξει, τότε ο χρήστης θα έχει βάσιμο λόγο να κινηθεί νομικά κατά της πλατφόρμας για παραβίαση των όρων υπηρεσιών. Δεν χρειάζεστε το άρθρο 230 για να προστατευτείτε από κάτι τέτοιο, χρειάζεστε απλώς την εφαρμογή του δικαίου των συμβάσεων.
Τι γίνεται με τον ισχυρισμό ότι, χωρίς την ενότητα 230, το διαδίκτυο δεν θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί και να ακμάσει ποτέ;
Πρώτον, ακόμη και αν αυτό ήταν αλήθεια, δεν θα καθιστούσε δίκαιη την ισχύουσα νομοθεσία. Και επίσης, ο ισχυρισμός μπορεί και να είναι λανθασμένος. […] Θυμάστε την «πλάνη της σπασμένης τζαμαρίας» του Bastiat; Δεν ξέρουμε πώς θα έμοιαζε το υποθετικό -δίχως το άρθρο 230- διαδίκτυο. Ίσως η τεχνολογία να είχε αναπτυχθεί διαφορετικά. Ίσως να μην υπήρχαν οι ενότητες με τα σχόλια των αναγνωστών. Ίσως να μην υπήρχαν οι πλατφόρμες των κοινωνικών μέσων. Ίσως αυτό να ήταν κάτι τρομερό (ή ίσως όχι). Ή ίσως οι επιχειρηματίες να είχαν βρει άλλες λύσεις, π.χ. αποκεντρωμένες κρυπτογραφημένες πλατφόρμες P2P, που είναι αδύνατο να μηνύσει κανείς. Ίσως να υπήρχε μια σωρεία αγωγών για δυσφήμιση και παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων εναντίον οποιωνδήποτε ιστότοπων και πλατφορμών υπήρχαν, αλλά τα δικαστήρια να απέρριπταν αυτές τις απαιτήσεις, απλά λόγω της δυσκολίας στην εκτέλεση τέτοιων αξιώσεων. Ίσως αυτό να πυροδοτούσε τη συζήτηση και τη νομοθετική μεταρρύθμιση προς μια πιο φιλελεύθερη θέση. Ποιος ξέρει? Η άποψή μου για το θέμα είναι απλά ότι πρέπει να αποφασίσουμε στη βάση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων και της δεοντολογίας, κι όχι στη βάση αυτού που προβλέπουμε ότι θα συμβεί, με δεδομένη την δυσκολία να προβλεφθούν τα επιχειρηματικά αποτελέσματα σε μια πραγματικά ελεύθερη αγορά.
Δεύτερον, ο ισχυρισμός ότι το internet δεν θα είχε εξελιχθεί σε αυτό που είναι χωρίς τις διατάξεις του άρθρου 230, ανοίγει την πόρτα σε επικριτές που μπορούν να πουν «εντάξει, αλλά έχουμε μια νέα νομοθεσία εδώ, που θα κάνει το Διαδίκτυο ακόμη καλύτερο!» Δεν θέλω να κάνω μια εμπειρική συζήτηση σχετικά με το ποιοι (θετικιστικοί) νομικοί κανόνες θα μας πρόσφεραν περισσότερη διαδικτυακή κίνηση ή πιο αξιόπιστους ISP (πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου) ή μεγαλύτερες (ή μικρότερες) πλατφόρμες, ή οτιδήποτε άλλο. Ας διατηρήσουμε τη συζήτηση επικεντρωμένη στα δικαιώματα ιδιοκτησίας!
Ποιες είναι λοιπόν οι προτιμώμενες πολιτικές; Δεν έχω επεξεργαστεί όλες τις λεπτομέρειες, αλλά για μένα οι πιο προφανείς είναι:
- Καταργήστε τον Νόμο περί Ευπρέπειας των Επικοινωνιών (CDA), τον νόμο Digital Millennium Copyright Act (DMCA), τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων (GDPR) κ.λ.π.
- Εφαρμόστε αμοιβαίες νομικές συμβάσεις μεταξύ πλατφορμών και χρηστών.
- Αποφύγετε κάθε προσπάθεια ρύθμισης που σκοπεύει στην αμεροληψία των απόψεων.
- Καταργήστε τα εμπόδια εισόδου που δημιουργούνται από το κράτος για τις νεοεισερχόμενες εταιρείες κοινωνικών δικτύων (βλέπε επίσης αριθ. 1).
- Μην αντιμετωπίζετε τις πληροφορίες ως ιδιοκτησία(π.χ. μην ενεργείτε σαν οι χρήστες να «κατέχουν τα δεδομένα τους» και μην αναγκάζετε τις πλατφόρμες να κάνουν τα δεδομένα «φορητά»).
Τέλος, ως ένα πρακτικό ζήτημα, η εκτελεστική εντολή του Trump είναι απίθανο να έχει κάποιον αντίκτυπο, και είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη ένα ανόητο πολιτικό τρικ. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Trump είναι απλά να μεταβεί στο Gab.com ή σε κάποια παρόμοια πλατφόρμα του internet. Πολλοί από τους 85 εκατομμύρια οπαδούς του θα τον ακολουθούσαν, και αυτό θα αποτελούσε μεγαλύτερη «τιμωρία» για το Twitter (και θα ενθάρρυνε νέους ανταγωνιστές) από οποιαδήποτε νομική ενέργεια.
***
Ο Peter G. Klein είναι ερευνητής του Ινστιτούτου Ludwig von Mises, πρόεδρος του WW Caruth και καθηγητής Επιχειρηματικότητας στο Hankamer School of Business του Πανεπιστημίου Baylor. Είναι επίσης Ανώτερος Ερευνητικός Συνεργάτης στο Κέντρο Επιχειρηματικότητας και Ελεύθερων Επιχειρήσεων του Baylor και επίκουρος καθηγητής Στρατηγικής και Διοίκησης στη Νορβηγική Σχολή Οικονομικών. Η έρευνά του επικεντρώνεται στα οικονομικά της επιχειρηματικής οργάνωσης, με εφαρμογές στην καινοτομία και την οικονομική ανάπτυξη. Ο Klein έχει συντάξει ή επεξεργαστεί πέντε βιβλία και έχει δημοσιεύσει πάνω από 75 ακαδημαϊκά άρθρα, κεφάλαια και κριτικές.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
