Σε μια χούφτα γραπτών του Μαρξ βρίσκει λοιπόν κάποιος το πρότυπο τυραννίας που ακολουθήθηκε, αναπτύχθηκε και εντατικοποιήθηκε από κάθε επανάσταση του 20ού αιώνα εμπνευσμένη από το μαρξισμό
του Απόδοση: Μιχάλης Γκουντής και Ευθύμης Μαραμής
Εισαγωγή
Ένα φάντασμα συνεχίζει να στοιχειώνει τον κόσμο, το φάντασμα του Καρλ Μαρξ. Πριν από 201 χρόνια, στις 5 Μαΐου 1818, ο πατέρας του ολοκληρωτικού κομμουνισμού του εικοστού αιώνα, ο συγγραφέας της επαναστατικής μαζικά δολοφονικής δικτατορίας και ο εμπνευστής του καταστροφικού σοσιαλιστικού κεντρικού σχεδιασμού, γεννήθηκε στο Trier της Γερμανίας.
Κοιτάζοντας το πολιτικό και οικονομικό τοπίο των αντιλήψεων του Καρλ Μαρξ, και ειδικά τα τελευταία εκατό χρόνια, θα πίστευε κανείς ότι το όνομά του και η κληρονομιά του θα αντιμετωπίζονταν με το ίδιο μίσος, περιφρόνηση και αηδία όπως του Αδόλφου Χίτλερ, του εμπνευστή του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού). Όμως, αντ’ αυτού, σήμερα σε μια εποχή που σηματοδοτεί την διακοσιοστή επέτειο από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ, βλέπουμε τις ιδέες του να συνεχίζουν να ασκούν τη διεστραμμένη τους επιρροή, συμπεριλαμβανομένης της εξελιγμένης τραϊμπαλιστικής μορφής τους, τις «πολιτικές ταυτότητας» («identity politics»).
Σύγχρονοι απολογητές του Μαρξ
Μία άποψη εμφανίστηκε στη συντακτική σελίδα του The New York Times (1 Μαΐου 2018) που παραδέχθηκε ότι η εφαρμογή του κομμουνισμού στην πράξη μπορεί να ήταν κάπως «τραχεία». Αλλά αυτό που εξακολουθεί να διακρίνεται σήμερα ως η διαρκής συνάφεια του Μαρξ με την εποχή μας είναι η ορθότητα της «βασικής διατριβής του Μαρξ – ότι ο καπιταλισμός οδηγείται από μια βαθιά διχαστική ταξική πάλη στην οποία η μειοψηφία της κυρίαρχης τάξης οικειοποιείται το κέρδος της πλεονάζουσας εργασίας της εργατικής τάξης, η οποία είναι πλειοψηφία». Και ότι «ο Μαρξ παρείχε τα κρίσιμα όπλα για την υπονόμευση του ιδεολογικού ισχυρισμού του καπιταλισμού ότι είναι το μόνο εναλλακτικό σύστημα». Δηλαδή, ότι μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την κοινωνική και οικονομική τάξη για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που δεν υπόκειται σε τέτοια καπιταλιστική εκμετάλλευση.
-
Δείτε σχετικά: Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: Ο μαρξισμός δεν εφαρμόστηκε σωστά
Ταυτόχρονα, οι ευρωπαϊκές εφημερίδες τόνισαν ότι ο Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Jean-Claude Juncker, παρευρέθηκε στον εορτασμό των γενεθλίων του Μαρξ στη Γερμανία, στον οποίο αποκαλύφθηκε ένα χάλκινο άγαλμα του Μαρξ μήκους πεντέμισι μέτρων, το οποίο δωρίστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας. Το γραφείο του Juncker δημοσίευσε μια δήλωση που δικαιολογεί τη συμμετοχή του κάτω από το σκεπτικό ότι ενώ ο Μαρξ ήταν λίγο αμφισβητούμενος, ήταν ωστόσο μια «φιγούρα που διαμόρφωσε την ιστορία». Το ίδιο, φυσικά, θα μπορούσε να ειπωθεί για πολλούς προηγούμενους τυράννους και δικτάτορες, αλλά λίγοι θα αποδέχονταν ή θα εκλογίκευαν τον εορτασμό των γενεθλίων τους ή την κατασκευή τεράστιων αγαλμάτων τους.
Στην Κίνα, ο πρόεδρος της χώρας, Xi Jinping, δήλωσε σε δημόσια ομιλία ότι:
«Σήμερα, τιμάμε τον Μαρξ για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον μεγαλύτερο στοχαστή στην ιστορία της ανθρωπότητας και επίσης για να δηλώσουμε την σταθερή πίστη μας στην επιστημονική αλήθεια του μαρξισμού».
Οι Financial Times ανέφεραν ότι η τηλεόραση και άλλα μέσα ενημέρωσης στην Κίνα βομβαρδίζονται με τραγούδια, ιστορίες και ντοκιμαντέρ για το βάθος και τη σημασία των ιδεών και της επιρροής του Καρλ Μαρξ και την ιδιαίτερη κεντρικότητά του στην ιδεολογία εκείνου του κομμουνιστικού έθνους.
Η επίθεση στο ήθος (ad homimen) δεν είναι ποτέ υποκατάστατο κριτικής των ιδεών ενός ατόμου αλλά κριτική απευθείας του ατόμου. Όμως, ως ιστορικός, ο Paul Johnson, επεσήμανε στο βιβλίο του, Διανοούμενοι (1988), ότι είναι μερικές φορές χρήσιμο να γνωρίζουμε κάτι για τον άνθρωπο που έχει υιοθετήσει μια σειρά από ιδέες, το περιεχόμενο των οποίων, φυσικά, πρέπει ακόμη να κριθεί με βάση τις δικές του αξίες.
Μαρξ, ο άνθρωπος
Στην περίπτωση αυτή, μπορεί κανείς μόνο να πει ότι ο Καρλ Μαρξ ήταν ένας απαράδεκτος απατεώνας ως άνθρωπος. Γεννημένος σε οικογένεια μεσαίας τάξης στη γερμανική Ρηνανία, ο πατέρας του Μαρξ ήταν δημόσιος υπάλληλος της Πρωσίας, ο οποίος είχε αποχωρίσει από τον Ιουδαϊσμό στον Χριστιανισμό για να ξεπεράσει τους νομικούς περιορισμούς που εφαρμόζονταν τότε κατά της κυβερνητικής απασχόλησης των Εβραίων. Ο Μαρξ παρακολούθησε το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και εντρύφησε στη διαλεκτική ντετερμινιστική φιλοσοφία του Georg Hegel, ο οποίος είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν ο Μαρξ ξεκινήσει την πανεπιστημιακή του εκπαίδευση. Μην έχοντας αποκτήσει το πτυχίο του στο Βερολίνο, απέκτησε τελικά το διδακτορικό του δίπλωμα μέσω μιας σειράς μαθημάτων δι’ αλληλογραφίας που προσέφερε το Πανεπιστήμιο της Jena.
Πέρασε ένα μεγάλο μέρος της νεότερης ζωής του, εργαζόμενος ως συγγραφέας και συντάκτης εφήμερων εφημερίδων και περιοδικών. Μετακομίζοντας στο Παρίσι το 1843, άρχισε σύντομα τη διαχρονική του φιλία και συνεργασία με τον Frederick Engels, πλούσιο Γερμανό ιδιοκτήτη κλωστοϋφαντουργίας και ριζοσπαστικό σοσιαλιστή, που είχε ως αποτέλεσμα το πιο διάσημο κοινό έργο τους, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848).
Ο Μαρξ στο Λονδίνο
Ο Μαρξ και η οικογένειά του εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο το 1849 και συνέχισε να ζει εκεί μέχρι το θάνατό του στις 14 Μαρτίου 1883, σε ηλικία 64 ετών. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ο Μαρξ έκανε έρευνα και δημοσίευσε τον πρώτο τόμο της διατριβής του το Κεφάλαιο, (1867). Οι άλλοι δύο τόμοι οι οποίοι έτυχαν επεξεργασίας, δημοσιεύθηκαν μεταθανάτια από τον Engels. Από το σπίτι του στην Αγγλία, ο Μαρξ αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας του στη ριζοσπαστική σοσιαλιστική πολιτική στην ευρωπαϊκή ήπειρο που περιελάμβανε τις ίντριγκες και τις συγκρούσεις με πολλούς άλλους εξέχοντες σοσιαλιστές εκείνης της εποχής.
Ένας μικρόψυχος, εκδικητικός και μνησίκακος άνθρωπος, ο Καρλ Μαρξ απατούσε τη σύζυγό του με την οικογενειακή του οικονόμο, έκανε παιδί εκτός γάμου μαζί της και αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον γιο. Οι προσωπικές συνήθειες και η υγιεινή του ήταν λυπηρές. Μερικά από τα άρθρα του ως ανταποκριτής της New York Herald Tribune ήταν προϊόντα λογοκλοπής, γραμμένα από τον Ένγκελς, αλλά με το όνομά του Μαρξ πάνω τους. Ο ίδιος θα πρόδιδε τα υπόλοιπα μέλη του σοσιαλιστικού κινήματος και θα προσπαθούσε να υπονομεύσει οποιαδήποτε επιρροή από αυτούς που αμφισβητούσαν τη δική του προσπάθεια να καθοδηγήσει και να κατευθύνει τις ιδέες και τις πολιτικές διαφόρων ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών ομάδων. Ήταν ρατσιστής στις απόψεις του για τους Σλάβους, τους Ασιάτες και τους Αφρικανούς, και είχε επιδοθεί σε αντισημιτική ρητορική μίσους. Με άλλα λόγια, ο Καρλ Μαρξ ήταν εντελώς αηδιαστικός, απάνθρωπος και εξουσιομανής άνθρωπος.
Η μοίρα του ανθρώπου καθοδηγείται από την τάξη του και τον ιστορικό νόμο
Ο Μαρξ ήταν πεπεισμένος ότι είχε ανακαλύψει τους αναπόφευκτους «νόμους της ιστορίας» που καθορίζουν την αναπόφευκτη κατάρρευση του καπιταλισμού και τον θρίαμβο του σοσιαλισμού. Έβλεπε κάθε εξέγερση, ξεσηκωμό ή επανάσταση στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της ζωής του ως τις εναρκτήριες βολές για την έλευση του κολεκτιβιστικού παραδείσου. Και κάθε αποτυχία κατά την άφιξή του ήταν απόδειξη γι’ αυτόν ότι ο παράδεισος θα έρθει λίαν συντόμως.
Στην αντίληψη του Μαρξ για τον κοινωνικό κόσμο, το άτομο υποβαθμίστηκε και βυθίστηκε μέσα στις «κοινωνικές τάξεις» των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων που βρίσκονταν σε θανάσιμη μάχη για τον έλεγχο των φυσικών μέσων παραγωγής. Τα ανθρώπινα όντα δεν είχαν την πραγματική ικανότητα να διαμορφώνουν και να καθοδηγούν τις προσωπικές τους τύχες. Οι προσωπικές σας πεποιθήσεις, τα όνειρα, οι στάσεις και οι αξίες σας ήταν τόσο άσχετες όσο και ασήμαντες. Οι προοπτικές σας και τα συμβάντα της ζωής σας ήταν προϊόντα της «τάξης σας».
Ήσασταν αιχμάλωτος και ως συνέπεια του αν ήσασταν κάτοχος αυτών των μέσων παραγωγής ή θύμα χωρίς αυτό το ιδιοκτησιακό καθεστώς, που έπρεπε να ικετεύσει και να παρακαλέσει τους «καπιταλιστές» ώστε να έχει πρόσβαση στους πόρους και τα μηχανήματα που ανήκουν σε αυτούς τους εκμεταλλευτές, και που απαιτούσαν ένα μέρος της εργασίας σας για να είστε σε θέση να ζείτε και να διατηρείτε την ευημερία του εαυτού σας και της οικογένειάς σας.
Το κέρδος του καπιταλιστή ήταν το μέρος των παραγωγικών προσπαθειών των εργαζομένων που αρπαζόταν από αυτούς μόνο λόγω της αυθαίρετης και τεχνητής ικανότητας λίγων στην κοινωνία να χειραγωγούν τους άλλους στο να δουλέψουν γι’ αυτούς για λιγότερο από την πλήρη αξία αυτού που είχε παράξει αυτή η εργασία.
Το καπιταλιστικό σύστημα διατηρούταν, σύμφωνα με τον Μαρξ, από τη δύναμη του κράτους να προστατεύει τα κακώς αποκτηθέντα υλικά κέρδη μίας χούφτας ιδιοκτητών – του «ένός τοις εκατό» – ενάντια στην επανάσταση.Η βιωσιμότητα του συστήματος βασιζόταν επίσης σε εκείνους τους καπιταλιστές που διαιωνίζουν μια «ψεύτικη συνείδηση» στη μάζα των εργαζομένων μέσω του ελέγχου των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της εκπαίδευσης που τους καθήλωνε στο να δεχτούν την εκμετάλλευσή τους τόσο ως «δίκαιη» όσο και ως «φυσική».
Η σοσιαλιστική επανάσταση και δικτατορία
Το κακό θα τελειώσει, ο Μαρξ διαβεβαίωνε εκείνους που τον άκουγαν, όταν η αναπόφευκτη «σταδιακή» ανάπτυξη των υλικών δυνάμεων της παραγωγής ωρίμαζε σε ένα σημείο, όπου η περαιτέρω βελτίωσή τους απαιτούσε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος ιδιωτικής ιδιοκτησίας και την αντικατάστασή του με την «κοινωνικοποίηση» αυτών των μέσων παραγωγής μέσω της κοινοτικής κυριότητας και ελέγχου από τους «εργαζόμενους».
Πριν από αυτό το στάδιο της επερχόμενης σοσιαλιστικής επανάστασης θα προηγηθεί η αυξανόμενη φτωχοποίηση των εργαζομένων, καθώς οι καπιταλιστές αντικαθιστούν όλο και περισσότερους εργαζόμενους με μηχανήματα για εξοικονόμηση κόστους. Αυτό θέτει αυτούς τους εργαζόμενους σε ανεργία με όλο και χαμηλότερους μισθούς, καθώς ανταγωνίζονται για τον μειούμενο αριθμό θέσεων εργασίας που έχουν απομείνει. Ο εντεινόμενος ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών θα οδηγήσει τους λιγότερο αποτελεσματικούς από αυτούς σε πτώχευση και στον αυξανόμενο «εφεδρικό στρατό ανέργων». Αυτό μειώνει τον αριθμό των καπιταλιστών εκμεταλλευτών μέχρις ότου αντιπροσωπεύουν μια όλο και μικρότερη «άρχουσα τάξη» σε μία αναπτυσσόμενη άνευ ιδιοκτησίας «προλετάρια», τάξη.
Τέλος, η εκμετάλλευση γίνεται ανυπόφορη και η πραγματικότητα υποδούλωσης και της κακομεταχείρισης από τους καπιταλιστές εξαλείφει την ψευδαίσθηση της «ψευδούς συνείδησης» κάτω από την οποία οι εργάτες έχουν αποδεχθεί τη θέση τους στη ζωή. Η επανάσταση είναι κοντά, οι «μάζες» εξεγείρονται, οι καπιταλιστές ανατρέπονται και «οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται».
Ο κεντρικός σχεδιασμός ως διαμορφωτής της ταξικής συνείδησης
Ωστόσο, οι εργαζόμενοι, που τώρα απελευθερώνονται από τους καπιταλιστές αφέντες τους, δεν είναι έτοιμοι για ελευθερία και έλεγχο των μέσων παραγωγής. Όχι, ο Καρλ Μαρξ επέμεινε ότι πριν από την αναρχική ευδαιμονία ενός κομμουνιστικού παραδείσου αφθονίας χωρίς εκμετάλλευση και το τέλος των υλικών επιθυμιών, πρέπει να υπάρξει μια σοσιαλιστική μεταβατική περίοδος της «δικτατορίας του προλεταριάτου».
Οι εργαζόμενοι μπορεί να απελευθερώθηκαν από τον άμεσο έλεγχο των καπιταλιστών, αλλά τα μυαλά τους, οι πεποιθήσεις και οι στάσεις τους βρίσκονται ακόμα κάτω από το ζυγό της καπιταλιστικής νοοτροπίας. Εξακολουθούν να πιστεύουν στην εγωιστική συμπεριφορά και το προσωπικό κέρδος. Η συνείδησή τους δεν έχει «εξυψωθεί» για να ξεπεράσει σε μια ανώτερη πεδιάδα αλτρουιστικού κολεκτιβισμού, σύμφωνα με τον οποίο τα συμφέροντα του συνόλου υπερισχύουν των απλών εγωιστικών επιθυμιών του ατόμου.
Προστασία των προλετάριων και εξάλειψη των διαφωνούντων
Η «επαναστατική πρωτοπορία» – έλεγε ότι: ο Καρλ Μαρξ, ο Φρίντριχ Ένγκελς και άλλα ιδεολογικά ορθώς σκεπτόμενα άτομα – έχουν το καθήκον και την ευθύνη να ενεργούν εκ μέρους των εργαζόμενων που δεν καταλαβαίνουν πλήρως ποια είναι τα πραγματικά τους συμφέροντα τα οποία πρέπει να απαιτήσουν. Η επαναστατική ελίτ έχει το ιστορικά απαραίτητο καθήκον της «επανεκπαίδευσης» του λαού προς αυτήν την υψηλότερη κολεκτιβιστική συνείδηση. Πρέπει να αδράξουν τα ηνία της εξουσίας και του ελέγχου στο νέο σοσιαλιστικό κράτος και να σχεδιάσουν και να κατευθύνουν το νέο σύστημα του σοσιαλιστικού κεντρικού σχεδιασμού. Οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι πειθαρχημένοι στο να εργάζονται για την κοινωνία στο σύνολό της.
-
Δείτε σχετικά: Μαρξισμός: O μύθος της «μισθωτής δουλείας»
Ταυτόχρονα, η επαναστατική εμπροσθοφυλακή πρέπει να προστατεύει με επαγρύπνηση τη σοσιαλιστική κοινωνία από οποιαδήποτε προσπάθεια των ξένων καπιταλιστών και των υπολειμμάτων της πρώην εγχώριας καπιταλιστικής τάξης να επιβάλουν για άλλη μια φορά το άδικο σύστημα της «μισθωτής δουλείας». Αν οι πρώην καπιταλιστές και οι κληρονόμοι τους αρνούνται τη διαδικασία της επανεκπαίδευσης, τότε θα πρέπει να «εξαλειφθούν» με βίαια μέσα. Προκειμένου να προστατευθούν οι εργαζόμενοι από τις αποπλανήσεις των καπιταλιστικών ιδεών, θα ήταν αναγκαία η λογοκρισία μαζί με την υπέρ-σοσιαλιστική προπαγάνδα και η απαγόρευση κάθε αντι-σοσιαλιστικού κινήματος ή πολιτικών κομμάτων.
Η τυραννία και η διαπλοκή του σοσιαλισμού
Σε μια χούφτα γραπτών του Μαρξ βρίσκει λοιπόν κάποιος το πρότυπο τυραννίας που ακολουθήθηκε, αναπτύχθηκε και εντατικοποιήθηκε από κάθε επανάσταση του 20ού αιώνα εμπνευσμένη από το μαρξισμό. Ξεκινώντας με τον Βλαντιμίρ Λένιν και το μπολσεβίκικο κόμμα του στη Ρωσία το 1917 στην κατάκτηση του προέδρου Μάο της Κίνας το 1949, το καθεστώς του Χο Τσι Μινχ στο Βιετνάμ το 1954, τη νίκη του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα το 1959, τον έλεγχο των Σαντινίστας στη Νικαράγουα που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980 και τον Ούγκο Τσάβες και Νίκολας Μαδούρο στη Βενεζουέλα ξεκινώντας τη δεκαετία του 1990.
Εκτιμάται ότι τουλάχιστον 150 εκατομμύρια άνθρωποι μπορεί να έχουν πεθάνει στα χέρια των μαρξιστικών καθεστώτων σε όλο τον κόσμο. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των θυμάτων ήταν άοπλοι και αθώοι άντρες, γυναίκες και παιδιά. Εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, λιμοκτόνησαν ή πέθαναν στα κάτεργα. Κάθε κομμουνιστικό καθεστώς στον εικοστό αιώνα επιχείρησε ή κατόρθωσε να επιβάλει έναν βάναυσο και ολοκληρωτικό δικτατορικό έλεγχο στις κοινωνίες υπό την εξουσία του. Ο έλεγχος του νου μέσω της προπαγάνδας, της λογοκρισίας και της κατήχησης, τέθηκε ενδελεχώς σε εφαρμογή για να ενσαρκώσει τις «σοσιαλιστικές αξίες» και να εξαλείψει την αστική, καπιταλιστική σκέψη.
-
Δείτε σχετικά: Θεωρία της ταξικής πάλης και πολιτισμικός Μαρξισμός
Ο σοσιαλιστικός κεντρικός σχεδιασμός έθεσε κάθε άνθρωπο στον «εργατικό παράδεισο» υπό την απόλυτη εξάρτηση από το κράτος: για την εκπαίδευση, μια απασχόληση, ένα μέρος για να ζήσει, κάθε ευκαιρία για οικονομική και κοινωνική πρόοδο και επιλεγμένα προνόμια και παροχές προσφερόμενα στους πιστούς και υπάκουους προς το κράτος. Η σοσιαλιστική «αταξική κοινωνία», στην πραγματικότητα, ήταν ένας περίπλοκος ιεραρχικός καθεστωτικός λαβύρινθος που, ανάλογα με τον βαθμό εξουσίας και την θέση του ατόμου μέσα στο απέραντο γραφειοκρατικό δίκτυο κυβερνητικού σχεδιασμού που κατευθύνει την παραγωγή, απασχολεί κάθε μέλος της κοινωνίας και καθορίζει τη διανομή αυτών που παρήγαγε η γιγαντιαία μηχανή του κεντρικού σχεδιασμού.
Όχι ότι τα συστήματα κεντρικού σχεδιασμού των κομμουνιστικών κοινωνιών παρήγαγαν κάποιο βαθμό ευημερίας ίσο με οικονομίες πιο βασισμένες στην αγορά από την άλλη πλευρά του σιδηρούν παραπετάσματος (ή του παραπετάσματος από Μπαμπού) που χώριζαν τα ελεγχόμενα από τον μαρξισμό τμήματα του κόσμου από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Στη δεκαετία του 1920 και του 1930, οι Αυστριακοί οικονομολόγοι, Ludwig von Mises και Friedrich A. Hayek, είχαν ήδη καταδείξει με ακρίβεια γιατί οι σοσιαλιστικές κοινωνίες που εφαρμόζουν ολοκληρωμένο κεντρικό σχεδιασμό, δημιουργούσαν ουσιαστικά συστήματα «προγραμματισμένου χάους». Η κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η εξάλειψη του ανταγωνισμού στην αγορά και ο τερματισμός ενός συστήματος τιμών μέσω του οποίου τα κέρδη και οι απώλειες θα μπορούσαν να υπολογιστούν για μια ορθολογική κατεύθυνση των οικονομικών δραστηριοτήτων οποιασδήποτε κοινωνίας, σήμαινε ότι τα σοσιαλιστικά συστήματα θα ήταν φτωχά, σπάταλα και ανορθολογικά στη χρήση των σπάνιων πόρων υπό την κατεύθυνση της κεντρικής κυβέρνησης.
Έτσι, κάθε μέλος μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας έπρεπε να έχει διασυνδέσεις, σχέσεις και «θέση» στο σύστημα ώστε να έχει κάποια ευκαιρία να αποκτήσει πρόσβαση σε αναγκαία αγαθά, σε ευκολίες και σε πενιχρές ανέσεις στη χώρα του. Αυτό συνέβαινε εφόσον (πέραν των διάχυτων και ακριβών μαύρων αγορών) ελάχιστη υλική αξία μπορούσε να αποκτηθεί μέσω των τυπικών και επίσημων διαύλων της κρατικής διανομής όλων των αγαθών και υπηρεσιών, αν δεν είχε κάποιος προνόμια, «θέση» και εξουσία.
Οι ιδέες του Μαρξ οδήγησαν σε παρανοϊκές δικτατορίες
Ακριβώς λόγω της μαρξιστικής ιδεολογίας, τα σοσιαλιστικά καθεστώτα αποτελούσαν τυραννίες παράνοιας. Εάν τα μεμονωμένα άτομα δεν έχουν σημασία και μόνο η κοινωνική τους τάξη έχει. Αν ο κόσμος περιοριστεί σε έναν αγώνα ζωής και θανάτου μεταξύ δύο ασυμβίβαστων κοινωνικών τάξεων. Εάν οι ιδέες και οι πολιτικές φιλοσοφίες είναι ρητορικά εργαλεία χειραγώγησης και προπαγάνδας για εξουσία και έλεγχο από μια κοινωνική τάξη πάνω σε μια άλλη. Αν κάποιος, ή όλοι, δεν είναι μέλη του «προλεταριάτου» – της καταπιεσμένης εργατικής τάξης – ή ένας μετασχηματιστής προς τον σοσιαλιστικό επαναστατικό σκοπό, θεωρείται εξ ορισμού «ταξικός εχθρός» που προσπαθεί να αποτρέψει ή να επιβραδύνει την αναπόφευκτη πορεία της ιστορίας προς τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Τότε κάθε λέξη, κάθε ιδέα, κάθε ενέργεια, κάθε εκδήλωση που δεν θεωρείται βήμα προς την κατεύθυνση του μαρξιστικού κολεκτιβισμού, αποτελεί απειλή για την επιτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης και τη διαφύλαξη της «πεφωτισμένης» και «προοδευτικής» δικτατορίας οπουδήποτε αυτή έχει ανέλθει στην εξουσία.
Η «επαγρύπνηση» εναντίον των απανταχού παρόντων «αντεπαναστατικών» οντοτήτων, συνωμοσιών και προσπαθειών υπονόμευσης των επιτευγμάτων και της περαιτέρω εξέλιξης του σοσιαλιστικού κράτους, αποτελεί ατελείωτη καθημερινότητα – μέχρι την τελική νίκη όταν ο κόσμος θα ενταχθεί σε μια λαϊκή σοσιαλιστική δημοκρατία. Πώς μπορεί να προστατευθεί και να διατηρηθεί η επανάσταση αν η εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είναι πλήρης και ολοκληρωτική – διότι το Κόμμα είναι αυτή η επαναστατική εμπροσθοφυλακή που ο Καρλ Μαρξ κάλεσε στο όνομα του «λαού». Τα σύνορα του σοσιαλιστικού κράτους πρέπει να σφραγιστούν ενάντια σε αντι-σοσιαλιστικές διεισδύσεις είτε ανθρώπινες είτε φιλο-καπιταλιστικής προπαγάνδας. Η μυστική αστυνομία πρέπει να είναι πάντα παρούσα και προσεκτική για να καταπνίξει την εσωτερική αντιπολίτευση στο κόμμα και στο σύστημα και οι εξουσίες της πρέπει να είναι απεριόριστες για την επιτήρηση των πάντων. Άλλωστε, οι εχθροί του σοσιαλισμού είναι πονηροί και συνωστισμένοι σε ίντριγκες ενάντια στον δίκαιο σκοπό του «λαού».
-
Δείτε σχετικά: Σοσιαλισμός: η πηγή της ανόδου κάθε ολοκληρωτισμού
Το σοσιαλιστικό κράτος περιβάλλεται από καπιταλιστικές χώρες που αναζητούν κάθε ευκαιρία να αποδυναμώσουν και να ανατρέψουν το κομμουνιστικό σύστημα. Η απλή ύπαρξη και η αυξανόμενη ισχύς ενός τέτοιου σοσιαλιστικού κράτους, που βασίζεται στους «νόμους της ιστορίας» που ο Μαρξ διακρίνει με τρόπους που κανείς δεν διέκρινε, είναι η έντονη προειδοποίηση ότι ο χρόνος της καπιταλιστικής κυριαρχίας έρχεται στο τέλος της.
Τα δεδομένα και η λογική των ιδεών του Μαρξ οδήγησαν, όχι ως λάθος ή ως ειδικές περιστάσεις, στο κομμουνιστικό ολοκληρωτικό κράτος του εικοστού αιώνα, ακριβώς με τον τρόπο που ο μαρξισμός επέμενε να βλέπει τον κόσμο και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η λογική της απόλυτης εξουσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος συνάδει με την ιδέα ότι όποιος δεν είναι με το Κόμμα είναι ενάντια στον «λαό» και το αναπόφευκτο επερχόμενο μέλλον, όταν ο σοσιαλισμός θριαμβεύσει. Με εχθρούς να παραμονεύουν παντού και πάντα, η μαρξιστική ιδεολογική παράνοια δικαιολόγησε κάθε έλεγχο, κάθε σύλληψη, κάθε ανάκριση και βασανισμό, κάθε εκτέλεση για την εξάλειψη του ταξικού εχθρού ή κάθε εισιτήριο χωρίς επιστροφή για ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας που ανάγκασε τους αντι-σοσιαλιστές να πεθάνουν από τα κάτεργα απασχολούμενοι σφυρηλατώντας το σύστημα στο οποίο αντιτίθενται. Στις κομμουνιστικές χώρες, η τελευταία αυτή φρικαλεότητα συχνά χαρακτηριζόταν ως «αναμόρφωση μέσω της εργασίας».
Οι απολογητές και εξορθολογιστές που εξακολουθούν να παίρνουν τον Μαρξ και τις ιδέες του στα «σοβαρά», επιλέγουν να αγνοήσουν ή να υποβαθμίσουν τον κόσμο που οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις δημιούργησαν και με φρίκη επέβαλαν σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο με τόσο καταστροφικές συνέπειες. Θεωρούν ότι αυτό που εξακολουθεί να έχει βάση, είναι οι επικρίσεις του Μαρξ για τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Ωστόσο, όλες οι προβλέψεις του Μαρξ για το πού, πότε και πώς θα επέλθει ο σοσιαλισμός έχουν αποδειχθεί λανθασμένες.
Κάθε στοιχείο της κριτικής του για τις καπιταλιστικές, ή ανταγωνιστικές, κοινωνίες βασιζόμενες στην αγορά, είναι εσφαλμένη. Ο πλούτος, όχι η δυστυχία, επιτυγχάνεται με σχετικά ελεύθερα καπιταλιστικά συστήματα αγοράς, ένας πλούτος που έχει διασώσει μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας από τη φτώχεια οδηγώντας τον σε εκπληκτικά επίπεδα ευημερίας – και συνεχίζει να το κάνει σε πολλές άλλες γωνιές του κόσμου. Η προσωπική ελευθερία και οι πολιτικές ελευθερίες έχουν συμβαδίσει με τον σεβασμό και τη διατήρηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κράτους δικαίου. Και η ανθρώπινη πραγματικότητα στην κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με την ψευδεπίγραφη αντίληψη ενός κόσμου που κατακλύζεται από τον θάνατο σε «ταξικές συγκρούσεις», του τύπου που κατασκεύασε ο Μαρξ.
Κλείνοντας
Ναι, ας επισημάνουμε έντονα ότι έχουν περάσει διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ. Ας εκμεταλλευτούμε όμως αυτή την επέτειο ώστε να εξετάσουμε τον άνθρωπο, τις ιδέες του και τις συνέπειές τους με ανοιχτά και καθαρά μάτια. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για να θυμηθούμε και να σκεφτούμε την τραγική ζημιά που προκλήθηκε στην ανθρωπότητα μέσω της καταστροφικής επιρροής του Καρλ Μαρξ.
***
- Karl Marx and Marxism at Two Hundred (δημοσιευμένο αρχικά στη σελίδα Future of Freedom Foundation)
- Richard M. Ebeling is the BB&T Distinguished Professor of Ethics and Free Enterprise Leadership at The Citadel.
