Αν το κράτος δεν θέλει να του αποδοθούν ευθύνες, αυτό που πρέπει να κάνει είναι να ελευθερώσει την αγορά ασφάλειας και να σταματήσει ο φορολογικός εξαναγκασμός για την χρηματοδότηση της περίφημης «πολιτικής προστασίας». Σε ένα περιβάλλον ελεύθερης συναλλαγής, ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο.
Άρθρο δημοσιευμένο στις 27-7-2018
Του Ευθύμη Μαραμή
Αποκοπή πληρωμής και παραλαβής της σχετικής πληρωμένης υπηρεσίας
Βασισμένοι σε βιβλιογραφία του Murray N. Rothbard και στην εξαιρετική ανάλυση των Bagus et al για την ηθική και οικονομική αιτιολόγηση της φοροδιαφυγής, συγκεντρώνουμε κάποια συμπεράσματα σε σχέση με την τραγωδία στην ανατολική αττική και τον φορολογικό εξαναγκασμό.
Εφόσον ο φορολογικός εξαναγκασμός είναι σε ισχύ, τα χαρακτηριστικά του θα είναι πάντα τα ίδια. Αποκόπτοντας τη σχέση μεταξύ πληρωμής και παραλαβής της υπηρεσίας, ο εξαναγκασμός εξαφανίζει τις ακριβείς προτιμήσεις των δρώντων που εκδιώκονται από τους πόρους τους, κατανέμοντας αυτούς τους πόρους σύμφωνα με τις κλίμακες προτιμήσεων των επιτιθεμένων δραστών που τους αποσπούν. Η φύση της φορολογίας παραμένει αναλλοίωτη και ανεξάρτητη από τους δράστες.
Είτε το σύστημα εκφοβισμού δημιουργήθηκε από ένα συγκεκριμένο άτομο, ομάδα, θεσμικό όργανο, δημοκρατική πολιτική ρύθμιση ή κοινοβούλιο, τα χαρακτηριστικά της φορολογίας θα παραμείνουν αμετάβλητα. Επιπλέον, η φύση της φορολογίας παραμένει ανεπηρέαστη είτε σας αποσπά 100 € ή 1.000.000 €, το 10% ή το 80% των εβδομαδιαίων, μηνιαίων ή ετήσιων εσόδων σας. Το ηθικό σκέλος παραμένει αναλλοίωτο καθώς ο εξαναγκασμός είναι εξαναγκασμός ασχέτως των προθέσεων του δράστη.
Οι ισχυρισμοί του κράτους όσον αφορά την «πολιτική προστασία»
Παρακολουθήσαμε μια συνέντευξη τύπου, όπου οι κρατικές αρχές υποστήριξαν πως δεν φέρουν καμία ευθύνη για την συμφορά στην ανατολική αττική.
Δεδομένου του ιστορικού του κράτους και των προαναφερθέντων, η λογική αντίδραση μας είναι να σταθούμε στο πλευρό των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς στην ανατολική Αττική. Οι κρατικές αρχές, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες κατοίκων, ευθύνονται για τον εγκλωβισμό εκατοντάδων αυτοκινήτων στο Μάτι. Ωστόσο, οι κρατικές αρχές υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο, λέγοντας πως ο άρτιος σχεδιασμός τους διέσωσε εκατοντάδες ανθρώπους.
Αν το κράτος δεν θέλει να του αποδοθούν ευθύνες, αυτό που πρέπει να κάνει είναι να ελευθερώσει την αγορά ασφάλειας και να σταματήσει ο φορολογικός εξαναγκασμός για την χρηματοδότηση της περίφημης «πολιτικής προστασίας». Σε ένα περιβάλλον ελεύθερης συναλλαγής, ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο.
Ίσως οι πολίτες καταφέρουν καλύτερα μέσω ιδιωτικού τομέα και ελεύθερης σύμβασης να οργανώσουν καλύτερα την «πολιτική προστασία». Όμως, ακόμη και να μην τα καταφέρουν, τουλάχιστον θα ξέρουν από που να ζητήσουν ευθύνες, δεδομένου πως αυτοί που πληρώνονται για αυτές τις υπηρεσίες, θα πρέπει να λογοδοτήσουν αντί να κατηγορούν τα θύματα από πάνω.
Μερική ηθική και οικονομική αποκατάσταση μέσω φοροδιαφυγής
Μια αυξανόμενη πλειοψηφία βλέπει τη φορολογία με την αληθινή της μορφή: καταναγκαστική και δυνητικά επιβλαβή για την ευημερία. Τα επιχειρήματα που βασίζονται σε εκτιμήσεις του μεγέθους της φορολογίας – δηλαδή, ότι οι φόροι βλάπτουν ξεκάθαρα, αλλά η ελάχιστη φορολόγηση θα είναι λιγότερο επιβλαβής και θα πρέπει συνεπώς να επιτραπεί – αποδεικνύεται ότι διαπράττουν λογικά σφάλματα. Κατά την αξιολόγηση των δεοντολογικών συνθηκών της φορολογίας, πρέπει να διατηρηθεί μια προσέγγιση «όλα ή τίποτα». Κάτι είναι είτε σωστό είτε λάθος.
Ομοίως, οι υποστηρικτές της φορολογίας που την θεωρούν νόμιμη λόγω του νομικού της καθεστώτος, εμπίπτουν στην πλάνη petitio principii. Δεν πρέπει να βασίζουμε μια ανάλυση περί δικαίου στην προϋπόθεση ότι όλες οι νόμιμες ενέργειες είναι δίκαιες. Η φορολογία δεν μπορεί, εξ ορισμού, να βασίζεται σε εθελοντικές αλληλεπιδράσεις. Η φορολογία είναι μια καταναγκαστική κανονιστική ρύθμιση, η οποία μεταβάλλει τις συνθήκες της ανταλλαγής και καταργεί τη σχέση μεταξύ πληρωμής και παραλαβής αγαθών και υπηρεσιών. Η φοροδιαφυγή, συνεπώς, αποτελεί μέθοδο υποκατάστασης των καταναγκαστικών παρεμβάσεων, από περισσότερο προτιμώμενες εθελοντικές συναλλαγές. Αν δεχθούμε ότι οι προτιμήσεις των καταναλωτών είναι καλύτερο να υποδεικνύονται εθελοντικά, θα πρέπει να υποβάλλουμε την ερώτηση στους επικριτές της φοροδιαφυγής: Πώς θα κατανείμει η κοινωνία αποδοτικά τους σπάνιους πόρους της, υπό τις ψευδείς πληροφορίες προτιμήσεων που επιβάλει η φορολογία;
Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα εξυπηρετεί δύο στόχους. Πρώτον, με την κατάργηση μιας καταναγκαστικής επιβολής στην την αγορά, αντικαθίσταται μια τεχνητή κατάσταση σχέσεων από μια πιο φυσική. Οι ηθικές παραβάσεις που διαπράχθηκαν με την αρχική φορολογία αποκαθίστανται, τουλάχιστον στο ελάχιστο, με την φοροδιαφυγή. Δεύτερον, η οικονομική αποδοτικότητα αυξάνεται με την κατανομή των πόρων να είναι σύμφωνη με τις αποκαλυπτόμενες προτιμήσεις των καταναλωτών.
Καθώς η χρήση των φορολογικών εσόδων μπορεί να διατεθεί μόνο βάσει εικαζόμενων προτιμήσεων (όσο μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο), υποστηρίζουμε ότι η οικονομική αποδοτικότητα θα αυξηθεί με την φοροδιαφυγή, καθώς η παραγωγή μπορεί να ευθυγραμμιστεί περισσότερο με τις προτιμήσεις των καταναλωτών. Απούσης της απομάκρυνσης ή της μείωσης των φορολογικών επιπέδων, η φοροδιαφυγή επιτρέπει τουλάχιστον μια μερική αποκατάσταση των δικαιωμάτων του συνεταιρίζεσθαι, με επακόλουθες βελτιώσεις της ηθικής δικαιοσύνης και της οικονομικής αποδοτικότητας.
Συνοπτικά
Η συμφορά στην ανατολική αττική, αποτελεί ένα θλιβερό παράδειγμα αποκοπής της πληρωμής (φορολογία) και της παραλαβής της υπηρεσίας (πολιτική προστασία). Η οικονομική και υλική καταστροφή, ούτως η άλλως, θα πληρωθεί από τους πολίτες, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και του εξωτερικού. Ο εθελοντισμός δείχνει πως αυτό θα συμβεί πολύ σύντομα. Το Μάτι, καθώς και κάθε περιοχή που επλήγη, θα ανοικοδομηθούν ταχύτατα. Η ανταπόκριση και η συνεισφορά πολλών μεμονωμένων ανθρώπων, συλλόγων και επιχειρήσεων θα είναι καθοριστική.
Τους νεκρούς όμως, δεν μπορεί να τους φέρει πίσω κανείς. Και αποτελεί μέγιστη προσβολή η αλαζονεία των κρατικών «υπευθύνων» σε αυτό το σημείο. Όχι απλά δεν τους χρειάζεται η κοινωνία, κάθε άλλο, πρέπει να τους θέσει στο περιθώριο ως ανεπιθύμητους.
