Murray N. Rothbard: Η υπόθεση κατά της πολιτογράφησης

Από
Ευθύμης Μαραμής
-
0
1406
Πολιτογράφηση

αν συνεχίσουμε με την αποσύνθεση και την αποκέντρωση του σύγχρονου συγκεντρωτικού και καταναγκαστικού εθνικού κράτους, την αποδόμηση αυτού του κράτους στις εθνικές συνιστώσες και τις γειτονιές, θα μειώσουμε ταυτόχρονα το πεδίο της κυβερνητικής εξουσίας, το πεδίο και τη σημασία της ψήφου και την έκταση των κοινωνικών συγκρούσεων

του Murray N. Rothbard
Απόδοση: Μιχάλης Γκουντής

Εισαγωγή

Ένα επίκαιρο πρόβλημα επικεντρώνεται στο ποιος γίνεται πολίτης μιας δεδομένης χώρας, δεδομένου ότι η πολιτογράφηση παρέχει δικαιώματα ψήφου.

Το αγγλοαμερικανικό μοντέλο, στο οποίο κάθε μωρό που γεννήθηκε στην περιοχή της γης της χώρας γίνεται αυτόματα πολίτης, προσελκύει σαφώς την επιδοτημένη μετανάστευση από τους γονείς που περιμένουν παιδί. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ένα σημερινό πρόβλημα είναι οι παράνομοι μετανάστες των οποίων τα μωρά, εάν γεννηθούν σε αμερικανικό έδαφος, αυτομάτως γίνονται πολίτες και ως εκ τούτου παρέχουν στους εαυτούς τους και στους γονείς τους τη δυνατότητα να εισπράττουν μόνιμες παροχές κοινωνικής μέριμνας και δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Σαφώς το γαλλικό σύστημα, στο οποίο κάποιος πρέπει να γεννηθεί από έναν πολίτη για να γίνει αυτόματα πολίτης, είναι πολύ πιο κοντά στην ιδέα ενός έθνους με συναίνεση.

Δικαίωμα ψήφου και πολιτογράφηση

Είναι επίσης σημαντικό να επανεξετάσουμε ολόκληρη την έννοια και τη λειτουργία της ψηφοφορίας. Πρέπει κάποιος να έχει δικαίωμα να ψηφίσει; Η Rose Wilder Lane, η Λιμπερταριανή θεωρητικός των ΗΠΑ στα μέσα του εικοστού αιώνα, ρωτήθηκε κάποτε, αν πίστευε στη γυναικεία ψηφοφορία. «Όχι», απάντησε, «και είμαι και εναντίον της αντρικής». Οι Λετονοί και οι Εσθονοί αντιμετώπισαν με προσοχή το πρόβλημα των Ρώσων μεταναστών επιτρέποντάς τους να συνεχίσουν μόνιμα ως κάτοικοι, χωρίς όμως να τους παραχωρούν την ιθαγένεια ή, ως εκ τούτου, το δικαίωμα ψήφου. Οι Ελβετοί καλωσόριζαν προσωρινούς επισκέπτες-εργάτες, αλλά αποθάρρυναν σοβαρά τη μόνιμη μετανάστευση και, κατά μείζονα λόγο, την ιθαγένεια και την ψηφοφορία.

Ας στραφούμε για διαφώτιση, για άλλη μια φορά, στο αναρχικό-καπιταλιστικό μοντέλο. Πώς θα ήταν η ψήφος σε μια εντελώς ιδιωτικοποιημένη κοινωνία; Όχι μόνο θα ήταν διαφορετική η ψηφοφορία, αλλά το πιο σημαντικό, ποιος θα νοιαζόταν πραγματικά; Πιθανώς η πιο βαθιά ικανοποιητική μορφή ψηφοφορίας για έναν οικονομολόγο είναι η εταιρεία ή η ανώνυμη εταιρεία, στην οποία η ψηφοφορία είναι ανάλογη με το μερίδιο ιδιοκτησίας των περιουσιακών στοιχείων της επιχείρησης. Αλλά υπάρχει και θα υπήρχε μια πληθώρα ιδιωτικών συλλόγων κάθε είδους. Θεωρείται συνήθως ότι οι αποφάσεις των συλλόγων γίνονται με βάση μία ψήφο ανά μέλος, αλλά αυτό είναι γενικά αναληθές.

Αναμφισβήτητα, οι καλύτεροι και πιο ευχάριστοι σύλλογοι είναι εκείνοι που διευθύνονται από μια μικρή, αυτοπεριοριζόμενη ολιγαρχία των ικανών και πιο ενδιαφερομένων, ένα σύστημα το οποίο είναι πιο ευχάριστο για το απλό μέλος καθώς και για την ελίτ. Εάν είμαι μέλος της ομάδας, ας πούμε σκακιστικής λέσχης, γιατί να ανησυχώ για την ψηφοφορία, αν είμαι ικανοποιημένος με τον τρόπο με τον οποίο διευθύνεται η λέσχη; Και αν ενδιαφέρομαι να τρέχω τα πράγματα, θα μου ζητηθεί πιθανώς να συμμετάσχω στην κυρίαρχη ελίτ από την ευγνωμονούσα ολιγαρχία, πάντα στην αναζήτηση ενεργών μελών. Και τελικά, αν είμαι δυσαρεστημένος με τον τρόπο λειτουργίας του συλλόγου, μπορώ εύκολα να παραιτηθώ και να γίνω μέλος σε άλλο σύλλογο, ή ακόμα και να φτιάξω ένα δικό μου. Αυτό, φυσικά, είναι μια από τις μεγάλες αρετές μιας ελεύθερης και ιδιωτικοποιημένης κοινωνίας, είτε εξετάζουμε ένα σκακιστικό κλαμπ είτε μια συμβατική κοινότητα γειτονιάς.

Αποκέντρωση και πολιτογράφηση

Είναι σαφές ότι, καθώς αρχίζουμε να πορευόμαστε προς το καθαρό μοντέλο, ολοένα και περισσότερες περιοχές και τμήματα της ζωής θα γίνονται είτε ιδιωτικοποιημένα είτε μικρο-αποκεντρωμένα, άρα θα γίνει λιγότερο σημαντική η ψηφοφορία. Φυσικά, είμαστε πολύ μακριά από αυτόν τον στόχο. Είναι όμως σημαντικό να ξεκινήσουμε, και κυρίως να αλλάξουμε την πολιτική μας κουλτούρα, η οποία αντιμετωπίζει τη «δημοκρατία» ή το «δικαίωμα» να ψηφίζει κανείς ως το ανώτατο πολιτικό αγαθό. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία ψηφοφορίας θα πρέπει να θεωρείται τετριμμένη και ασήμαντη στην καλύτερη περίπτωση και ποτέ «δικαίωμα», εκτός από έναν πιθανό μηχανισμό που απορρέει από μια συναινετική σύμβαση. Στον σύγχρονο κόσμο, η δημοκρατία ή η ψηφοφορία έχει μόνο σημασία είτε στο να ενταχθεί είτε στο να επικυρώσει τη χρήση της κυβέρνησης να ελέγξει τους άλλους, ή να την χρησιμοποιήσει ως τρόπο να αποτρέψει τον εαυτό του ή την ομάδα του από το να πέσουν θύματα ελέγχου από άλλους. Η ψήφος, ωστόσο, είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα αναποτελεσματικό μέσο για την αυτοάμυνα και είναι πολύ καλύτερο να την αντικαταστήσουμε με τη διάσπαση της κεντρικής κυβέρνησης εξ ολοκλήρου.

Κλείνοντας

Εν ολίγοις, αν συνεχίσουμε με την αποσύνθεση και την αποκέντρωση του σύγχρονου συγκεντρωτικού και καταναγκαστικού εθνικού κράτους, την αποδόμηση αυτού του κράτους στις εθνικές συνιστώσες και τις γειτονιές, θα μειώσουμε ταυτόχρονα το πεδίο της κυβερνητικής εξουσίας, το πεδίο και τη σημασία της ψήφου και την έκταση των κοινωνικών συγκρούσεων. Το πεδίο εφαρμογής της ιδιωτικής σύμβασης και της εθελοντικής συναίνεσης θα ενισχυθεί και το βάρβαρο και καταπιεστικό κράτος θα διαλυθεί σταδιακά σε μια αρμονική και όλο και πιο ευημερούσα κοινωνική τάξη.

***

Απόσπασμα από το Nations by consent

Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.





Διαβάστε περισσότερα:

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ