Ο αναρχοκαπιταλισμός, όπως εκφράζεται στο Ινστιτούτο Mises, είναι σκληρή ιδεολογία και αυτό αρχίζει να γίνεται φανερό σιγά-σιγά. Έχει στο στόχαστρο εκείνους που βασίζονται στην οικονομική άγνοια της κοινής γνώμης και υπόσχονται, ως άγγελοι, να βάλουν εκείνοι τα πράγματα στη θέση τους. Έχει ως στόχο να καταπολεμήσει όλους εκείνους που «νομίζουν ότι ξέρουν» ποιο είναι το καλό το δικό μας και των συνανθρώπων μας. Και γι’ αυτό τον φοβούνται.
Του Μιχάλη Γκουντή
Εισαγωγή
Ο αναρχοκαπιταλισμός είναι σχετικά καινούρια ιδεολογία αλλά έχει μακρινές φιλοσοφικές ρίζες. Θα μπορούσε κάποιος να την βασίσει στον Αριστοτέλη και τις πρώτες απόπειρες για την ανακάλυψη του φυσικού νόμου. Γιατί όχι και στον Θωμά Ακινάτη ο οποίος μας έδειξε πως δε χρειάζεται να απευθυνθούμε απαραίτητα σε κάποια ανώτερη δύναμη για να δικαιολογήσουμε τα αναφαίρετα δικαιώματα που έχουμε με τη γέννησή μας. Ο Τζον Λοκ επίσης, συνέβαλε τα μέγιστα στον ορισμό της ιδιοκτησίας και πώς αυτή αποκτάται και μεταβιβάζεται.
Ο αναρχοκαπιταλισμός, είναι στην ουσία μία ριζοσπαστική εκδοχή του κλασικού φιλελευθερισμού. Eκεί όπου οι κλασικοί φιλελεύθεροι αναγνώριζαν την εγκυρότητα του κοινωνικού συμβολαίου, οι αναρχοκαπιταλιστές φιλόσοφοι και οικονομολόγοι πήγαν τη σκέψη αυτή παραπέρα. Εκεί όπου ο κλασικός φιλελευθερισμός άρχισε να διαβάλλεται από κρατιστικές, «κοινωνικά φιλελεύθερες» φωνές και από ανθρώπους που θέλανε να «κάνουν καλό» με τα λεφτά των άλλων, ο αναρχοκαπιταλισμός έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Τόνισε τη σημασία και την ιερότητα της αυτοκτησίας, της ιδιοκτησίας και του εθελοντισμού την οποία και συνοψίζει στο αξίωμα της «αρχής μη επίθεσης».
Ludwig von Mises, ο τελευταίος ιππότης του κλασικού φιλελευθερισμού
Πατέρας, πρόδρομος και ιδεολογικός εμπνευστής του σύγχρονου αναρχοκαπιταλιστικού κινήματος. Οι συνάδελφοι του Ludwig von Mises στην Ευρώπη τον χαρακτήριζαν «τελευταίο ιππότη του φιλελευθερισμού» επειδή ήταν ο υπέρτατος υπερασπιστής ενός ιδεώδους ελευθερίας που πλέον θεωρούταν νεκρό. Έζησε σε μια εποχή κεντρικού σχεδιασμού (εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και Ε.Σ.Σ.Δ) και σοσιαλισμού όλων των ποικιλιών. Oι συνάδελφοί του είχαν δίκιο.
Αλλά δεν αποθαρρύνθηκε με κανέναν τρόπο: ούτε στο επιστημονικό του έργο, ούτε στη συγγραφή ή τη δημοσίευσή του, και ούτε στον αμείλικτο αγώνα του εναντίον κάθε μορφής κρατισμού. Γεννημένος το 1881, δίδαξε στην Ευρώπη και την Αμερική κατά τη διάρκεια του αιώνα του και πέθανε το 1973 πριν από την αυγή μιας νέας εποχής που θα επικυρώσει τη ζωή και τα ιδανικά του στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ο τελευταίος ιππότης του φιλελευθερισμού θριάμβευσε.
«You are all a bunch of socialists!»
Και πώς θριάμβευσε; Νίκησε τους πάντες με το μοναδικό ίσως εργαλείο κατανόησης της ανθρώπινης δράσης που είναι και το αντικείμενο των οικονομικών. Την πραξεολογία. Είναι αυτή, η a priori γνώση των θεμελιωδών αξιωμάτων της ανθρώπινης δράσης που ερμηνεύει όλα τα οικονομικά σκαμπανευάσματα της εποχής μας, από το κραχ του 1929, μέχρι τη φούσκα ακινήτων το 2008 και τον στασιμοπληθωρισμό της δεκαετίας του ’70 στην Αμερική. Ακόμα και η κατάσταση στην χώρα μας, αποτελεί μία μελέτη περίπτωσης, έναν θρίαμβο της ισχύος της πραξεολογίας. Όλα τα είχε προβλέψει με σημαντικές συμβολές από άλλους μεγάλους οικονομολόγους όπως ο Φρίντριχ Χάγιεκ, που συνέβαλε στην ανάπτυξη του «Αυστριακού Κύκλου επιχειρήσεων», την μοναδική θεωρία που μπόρεσε και προέβλεψε την αμερικανική κρίση του 2008 και μάλιστα προειδοποιούσε αρκετά χρόνια πριν.
Κυρίως, όμως, ήταν ασυμβίβαστος και σταθερός στις απόψεις του. Κλασικό πλέον δείγμα αυτής του της αφοσίωσης ήταν και η κλασική ανεκδοτική ρήση του: «Είστε ένα μάτσο σοσιαλιστές!» που εκφωνήθηκε το 1947 στην κλασικά φιλελεύθερη κοινότητα Mont Pelerin. Εκεί ο Mises, αγανακτησμένος από τους συνεχείς συμβιβασμούς των συναδέλφων του, επεσήμανε αυτό που αναφέραμε εξ αρχής. Ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός έχει «μολυνθεί» από σοσιαλιστικές ιδεοληψίες. Δεν έχουμε καμία απόδειξη ότι κάτι τέτοιο ελέχθη στην πραγματικότητα. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο μόνος που το αναφέρει, o Milton Friedman, ήθελε να προσδώσει στον εαυτό του την εντύπωση του ορθολογιστή και στον Mises την εντύπωση του απόλυτου και αλαζόνα οικονομολόγου. Και όμως, ο Mises και όχι ο Friedman ήταν αυτός που προέβλεψε τη φούσκα ακινήτων. Ποιος ήταν άραγε ο καλύτερος οικονομολόγος; Η ιστορία το απέδειξε.
Κανένας όμως δε ζει για πάντα. Ο κλασικός φιλελευθερισμός είχε νερωθεί πολύ και μεταλλαχθεί σε ένα σοσιαλίζον ιδεολόγημα. Αναγκαστικά η σκυτάλη έπρεπε να περάσει σε επόμενους διανοητές για να κρατηθεί η φλόγα ζωντανή.
Murray Rothbard, ο διάδοχος του von Mises
Υπάρχουν φωνές προερχόμενες από τον εγχώριο «φιλελεύθερο» χώρο, οι οποίες βάλλουν κατά του αναρχοκαπιταλισμού και των σημαντικότερων εκπροσώπων του δια της Αυστριακής Σχολής, του Murray Rothbard και του Hans Herman Hoppe. Το κυριότερο είναι ότι θεωρούν ότι έχουν παραστρατήσει από τις διδασκαλίες του Mises και ότι έχουν δώσει ιδεολογικό πάτημα στον εθνικιστικό και ρατσιστικό λαϊκισμό της ακροδεξιάς.
Για το πόσο ο Murray Rothbard είναι ο συνεχιστής της κληρονομιάς του Mises μας απαντάει ο Joseph T. Salerno του Mises Institute:
«Ο Mises επανεξέτασε το magnum opus του Rothbard σχετικά με την οικονομική θεωρία, το «Man, economy and state» (Άνθρωπος, οικονομία και κράτος) και το ενέκρινε με ενθουσιασμό. Ενέκρινε το έργο του Rothbard ως «μια διαχρονική συνεισφορά στη γενική επιστήμη της ανθρώπινης δράσης». Στη συνέχεια δήλωσε: «Από εδώ και πέρα, όλες οι βασικές μελέτες σε αυτούς τους κλάδους της γνώσης θα πρέπει να λάβουν πλήρως υπόψη τις θεωρίες και τις επικρίσεις που εξέθεσε ο Δρ. Rothbard». Όποιος είναι εξοικειωμένος με τα γραπτά του Mises μπορεί να επιβεβαιώσει το γεγονός ότι ο Mises ήταν φειδωλός στον έπαινο του για τα έργα άλλων δημιουργών. Πράγματι, ο Mises παρατήρησε κάποτε: «Δεν συνυπήρξε ποτέ ταυτόχρονα περισσότερο από ένας μικρός αριθμός ανθρώπων των οποίων η εργασία συνέβαλε οτιδήποτε σημαντικό στα οικονομικά.
Ωστόσο, ο Mises εξήρε την πραγματεία του Rothbard παρά το γεγονός ότι τμήματα του βιβλίου είχαν σκοπό να διορθώσουν, να βελτιώσουν, και να γεμίσουν τα κενά στο σύστημα οικονομικής θεωρίας που ο Mises είχε παρουσιάσει στη δική του πραγματεία, «Human Action» (Ανθρώπινη Δράση). Με δεδομένο αυτό το πλαίσιο, η κριτική του Mises για την πραγματεία του Rothbard ακούγεται λες και ένας παλαιότερος μελετητής στο τέλος της καριέρας του παραδίδει τη σκυτάλη σε κάποιον που θεωρεί τον πλησιέστερο διάδοχό του».
Ίσως η σημαντικότερη αναγνώριση του Rothbard ως πραγματικού κληρονόμου του Mises προέρχεται από τον Friedrich Hayek, ο οποίος απολάμβανε μια διανοητικά οικεία αλλά ανταγωνιστική σχέση με τον Mises (από τον πρόλογο του Hayek στην συλλογή δοκιμίων του Rothbard «Individualism and the Philosophy of the Social Sciences» του 1979):
«Μεταξύ των διανοητών που έχουν κάνει εξαιρετικές συνεισφορές στα περίεργα προβλήματα που μελετά η επιστήμη της ανθρώπινης δράσης, ο Ludwig von Mises πιθανότατα ήταν ο πιο οξύς και πιο πρωτόγονος στοχαστής της σύγχρονης εποχής. Ο καθηγητής Murray N. Rothbard έχει επηρεαστεί βαθιά από το έργο του στον τομέα αυτό. Και οι δύο προσπαθούν να την αναπτύξουν περαιτέρω. Αυτό μερικές φορές τον οδήγησε να τροποποιήσει τα συμπεράσματα του Mises, ίσως ακόμη και σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Είμαι βέβαιος ότι αυτό θα περίμενε και θα επιθυμούσε ο Mises […] Ότι η σημερινή κατάσταση αυτής της παράδοσης, που δημιουργήθηκε από τις μεγάλες, συστηματικές πραγματείες που ο Mises ολοκλήρωσε από την τρίτη έως την έβδομη δεκαετία αυτού του αιώνα, πρέπει να είναι προσβάσιμη στους αναγνώστες της ένατης δεκαετίας σε συμπυκνωμένη μορφή από έναν από τους καλύτερους μαθητές του».
Ο χαρακτηρισμός του Rothbard από τον Hayek ως κάποιου που «επηρεάστηκε βαθιά» από τη μεθοδολογική θέση του Mises και ως ενός από τους «καλύτερους μαθητές» του Mises, μαζί με τον θαυμασμό για το έργο του Rothbard που εξέφρασαν ο ίδιος ο Hazlitt και ο Mises, είναι ασφαλώς επαρκής λόγος να απορριφθούν οι κενές κατηγορίες των «φιλελεύθερων» κατά του Rothbard. Ο Murray Rothbard ήταν ένας αληθινός κληρονόμος της παράδοσης του Μises της οποίας η ογκώδης έρευνα και η μελέτη προώθησαν σε μεγάλο βαθμό την Αυστριακή Σχολή και συνεχίζουν να εμπνέουν σήμερα τις νέες γενιές των νέων οικονομολόγων.
Hans Herman Hoppe, στόχος των εγχώριων «φιλελεύθερων»
«Θύμα» επίθεσης (με ομολογουμένως αρκετά γκεμπελίστικες τακτικές) έχει πέσει και ο Hans Herman Hoppe, έτερος αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος και οικονομολόγος της αυστριακής σχολής. Το περιεχόμενο της επίθεσης έχει να κάνει με τη χρήση μίας φράσης του (από το αριστούργημα του «Democracy: The God that failed») με την οποίο φαινομενικά ο Hoppe, ζητά την βίαιη απομάκρυνση ομοφυλόφιλων, ηδονιστών και παρασιτικών ανθρώπων. Πιο συγκεκριμένα:
«Αυτοί, οι υποστηρικτές των εναλλακτικών τρόπων ζωής που δεν έχουν σχέση με την οικογένεια, όπως για παράδειγμα ο ατομικός ηδονισμός, ο παρασιτισμός, η λατρεία του περιβάλλοντος, η ομοφυλοφιλία ή ο κομμουνισμός, θα πρέπει φυσικά να απομακρυνθούν από την κοινωνία ώστε να διατηρηθεί μία αναρχοκαπιταλιστική τάξη».
Μόνο που αυτή η ρήση έχει βγει εντός πλαισίου (δεν είναι παράξενο που συνέβη αυτό, είναι κλασική αριστερή πρακτική). Ο Hoppe μιλάει για τα λεγόμενα covenant communities, δηλαδή κοινότητες οι οποίες έχουν συλλογικά αποφασίσει ότι θα χρησιμοποιήσουν τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα για να οργανώνουν τη ζωή τους και τις μεταξύ τους υποθέσεις. Αν κάποιος εμφανιστεί και αρχίσει να προπαγανδίζει κατά των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, θα έπρεπε να υπάρχει ανοχή προς αυτόν; Όχι προφανώς. Ο Hoppe στοχεύει σε αυτή τη μερίδα ανθρώπων καθώς είναι οι συνήθεις ύποπτοι που ζητούν την κρατική παρέμβαση προς όφελός τους. Είτε με την ψήφιση νόμων κατά των διακρίσεων, είτε με τις ποσοστώσεις γυναικών-ανδρών σε εταιρίες κ.ο.κ. Όλα αυτά είναι επιθέσεις στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των δικαιούχων. Παραβιάζουν την αρχή μη επίθεσης. Αναγκάζουν τα άτομα να συναναστρέφονται με ανθρώπους που μπορεί να μην επιθυμούν. Είναι…σκλαβιά.
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν κάποιος να δηλώνει φιλελεύθερος και ταυτόχρονα να υποστηρίζει μία επίθεση τέτοιας κλίμακας στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των ανθρώπων; Σε καμία περίπτωση ο Hoppe δεν εγκρίνει την επίθεση σε άτομα λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού ή του τρόπου ζωής τους. Αντιθέτως, προωθεί την άμυνα ενάντια σε όσους επιβουλεύονται τα ιδιοκτησιακά δικαιώματά μας. Είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα της διανοητικής ανειλικρίνειας του χαρακτηρίζει τους πολέμιους του αναρχοκαπιταλισμού.
Ευκαιριακά να αναφέρουμε ότι ο Hoppe επίσης δεν έχει κανένα μίσος για μουσουλμάνους. Στην πραγματικότητα ζει στην Τουρκία και η σύζυγός του είναι μουσουλμάνα.
Διαβάστε τα έργα των Rothbard και Hoppe
Η σύζυγος του von Mises, η Margit von Mises (συνιδρυτής και του Mises institute) μας αναφέρει:
«Ο Rothbard ονομάστηκε «μεγάλος εχθρός του κράτους», επειδή έθεσε παραδοσιακά πρότυπα ηθικής στην κυβέρνηση. Εάν είναι λάθος για ένα άτομο να απαιτήσει τα χρήματά σας ή τη ζωή σας, είναι επίσης λάθος για μια ομάδα εγκληματιών που αποκαλούνται κυβέρνηση να το πράξουν. Ο «αναρχισμός» του Rothbard απλώς επεδίωκε να καταστήσει την κυβέρνηση υποκείμενη στο κυρίαρχο δίκαιο.
Αλλά δεν ήταν «εξτρεμιστής». Ενώ υποστήριζε το ριζοσπαστικό ιδεώδες, παράλληλα, ευχαρίστως συνεργαζόταν με όποιον ήθελε να περιορίσει την κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το βαθμό μείωσης. Το τέλειο δεν ήταν ποτέ εχθρός του καλού στο μυαλό του. Το καλό αποτελούσε πάντα μια βελτίωση. Συνδύαζε τον ιδεαλισμό με τον ρεαλισμό, την ακαδημαϊκή γνώση με την προσβασιμότητα και την απεριόριστη περιέργεια με την αφοσίωση στην αλήθεια.
Αυτό που έγραψε για τον Ludwig von Mises ίσχυε και για αυτόν τον ίδιο: «ποτέ δεν θα συμβίβαζε ο Mises τις αρχές του, ποτέ δεν θα υποκλινόταν προδίδοντας την αξιοπρέπεια του για κοινωνικές ή πολιτικές χάρες». Ο Ludwig von Mises ήταν μια απόλαυση, μια έμπνευση και ένα υπόδειγμα για όλους μας».
Όπως και ο Mises, ο Rothbard εγκατέλειψε τα χρήματα και τη φήμη στα ακαδημαϊκά οικονομικά για να προωθήσει αυτό που ήταν αληθινό και σωστό. Και έδωσε σε όλους όσους τον γνώριζαν ένα λαμπρό παράδειγμα για το πώς ένας άνθρωπος πρέπει να ζήσει τη ζωή του».
Όχι μόνο λοιπόν οι επιθέσεις είναι άδικες, είναι επίσης κακόβουλες και δείγμα του ότι μερικοί απειλούνται από τα έργα των διανοητών αυτών. Διότι και οι δύο είναι περίφημα παραδείγματα ανθρώπων που ουδέποτε αναζήτησαν την εξουσία και την πολιτική καριέρα. Πάντα πάλευαν στην «ελεύθερη αγορά ιδεών». Ακόμα καλύτερα, τα έργα τους αποτελούν καταπληκτικές εισαγωγές στην πραξεολογική σκέψη και ανάλυση. Και οι δύο αποτελούν παραδείγματα διανοητών που ποτέ δε συμβιβάστηκαν ώστε να γίνουν «προσιτοί» στους πολλούς. Αξίζει να τους μελετήσετε οι ίδιοι. Τουλάχιστον εσείς θα μπορείτε να πείτε ένα «τους διάβασα και ξέρω» σε αντίθεση με αυτούς που απλά πετούν κατηγορίες χωρίς να έχουν καν αγγίξει τα εξώφυλλα των έργων τους.
Το Mises institute αποτελεί φάρο της Ελευθερίας
Οι επιθέσεις δεν αφήνουν εκτός εμβέλειας το ινστιτούτο Mises. Στη πραγματικότητα, δεν είναι κάτι καινούριο, καθώς και η Washigton Post έχει εξαπολύσει παρόμοια επίθεση (η οποία όλως τυχαίως μοιάζει με αυτήν για την οποία γράφουμε τώρα). Κατηγορεί τον Rothbard και τον αναρχοκαπιταλισμό ως «ρατσιστικό» και «άρειο». Ο Ryan McΜaken του ινστιτούτου ανταπαντά:
«Στο τέλος του άρθρου, ο συγγραφέας συγκρατεί την πένα του του και παραδέχεται ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ο αναρχοκαπιταλισμός γενικά και όχι κάποια συγκεκριμένη αμαρτία του Murray Rothbard ή των συνεργατών του στο Ινστιτούτο Mises. Τα κακά του αναρχοκαπιταλισμού, όπως μας λένε, περιστρέφονται γύρω από την «αφηρημένη ιδέα του ατομικού συμφέροντος» που προσφέρεται για κάθε είδους βία και τάσεις για διάπραξη απάτης.
Δυστυχώς, η WaPo δεν μπορεί να καταλάβει ούτε αυτό σωστά, δεδομένου ότι ο αναρχοκαπιταλισμός δεν βασίζεται καθόλου σε «αυτο-συμφέρον». Ο συγγραφέας μπορεί να συγχέει τον αναρχοκαπιταλισμό με τη φιλοσοφία της Ayn Rand – που αντιπαθούσε ιδιαίτερα τους αναρχοκαπιταλιστές και τους καταδίκαζε. Ο αναρχοκαπιταλισμός βασίζεται περισσότερο στην ιδέα ότι είναι λάθος να ξεκινήσουμε βία εναντίον άλλων ανθρώπων. Τέλος.
Προφανώς, μια ιδεολογία όπως αυτή είναι άμεσα αντίθετη με τους λευκούς «άριους» ή οποιονδήποτε άλλον που απειλεί συνεχώς με βία άλλους ανθρώπους».
Στην πραγματικότητα το ινστιτούτο Mises ακολουθεί με πραγματική συνέπεια την παράδοση του von Mises και του Murray Rothbard. Περιέχει στους κόλπους του την αφρόκρεμα των κορυφαίων Αυστριακών οικονομολόγων του πλανήτη: Walter Block, Thomas J. DiLorenzo, Jesús Huerta de Soto, Robert P. Murphy, Thomas E. Woods, Jr., Mark Thornton, Philipp Bagus, Roger W. Garrison, Gary North, George Reisman, Ryan McMaken, Jörg Guido Hülsmann, Thorsten Polleit…
Εκεί που άλλες σχολές σκέψης δίνουν συνεχώς «πατήματα» στις κυβερνητικές παρεμβάσεις (για παράδειγμα ο μονεταρισμός της Σχολής του Σικάγο), το Mises institute αδέκαστο συνεχίζει την παράδοση του von Mises, Hayek και Rothbard. Είναι το μοναδικό προπύργιο πραγματικής ελευθερίας, το μοναδικό ανάχωμα στον σοσιαλισμό είτε αυτός προέρχεται εξ αριστερών ή εκ «φιλελεύθερων» φωνών.
Οι εγχώριοι «φιλελεύθεροι» είναι ένα μάτσο τυχοδιωκτών σοσιαλιστών
Έχοντας δείξει ότι οι επιθέσεις δεν έχουν καμία υπόσταση, πρέπει να αναζητήσουμε τον λόγο για τον οποίο συμβαίνουν. Διότι, προφανώς οι επιτιθέμενοι γνωρίζουν ότι τα επιχειρήματά τους δεν ευσταθούν.
Ο λόγος δεν είναι κανένας άλλος πέραν του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Τι πιο βολικό από το να επιτεθείς σε έναν ιδεολογικό χώρο ο οποίος είναι εν γένει αντικρατιστικός και λατρεύει την ελευθερία; Τι θα συνέβαινε αν ο αναρχοκαπιταλισμός γίνονταν η κυρίαρχη ιδεολογία; Το κράτος και όλοι όσοι παρασιτούν μέσω αυτού δε θα είχαν αιτία ύπαρξης. Οικονομολόγοι που έχουν σπουδάζει «δημόσια διοίκηση» ή προσφέρουν συνεχώς συμβουλές για κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, θα έμεναν χωρίς δουλειά. Δικηγόροι που βρίσκουν δουλειά μέσω της πολυνομίας και την κακονομίας θα κατέληγαν άνεργοι. Επιχειρηματίες που βασίζονται σε πακέτα επιδοτήσεων, προστατευτισμούς και ελέγχους στην αγορά, θα υπέκυπταν στον ανταγωνισμό.
Ο αναρχοκαπιταλισμός είναι «σκληρή» ιδεολογία και αυτό αρχίζει να γίνεται φανερό σιγά-σιγά. Στόχος του είναι να απομακρύνει και να πολεμήσει εκείνους που επιβουλεύονται τον κόπο και το εισόδημα του επιχειρηματία και του εργαζόμενου. Έχει στο στόχαστρο εκείνους που βασίζονται στην οικονομική άγνοια της κοινής γνώμης και υπόσχονται, ως άγγελοι, να βάλουν εκείνοι τα πράγματα στη θέση τους. Έχει ως στόχο να καταπολεμήσει όλους εκείνους που «νομίζουν ότι ξέρουν» ποιο είναι το καλό το δικό μας και των συνανθρώπων μας. Και γι’ αυτό τον φοβούνται.
Επίλογος
Η ελληνική κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται. Είναι νομίζουμε εμφανές από το πόσο δημοφιλής έχει γίνει η σελίδα μας σε μικρό διάστημα. Σας ευχαριστούμε γι’ αυτό. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι κόντρα στο τοξικό κεντρικό σχεδιασμό και τις επιθέσεις «φιλελεύθερων» και πολιτικών τυχοδιωκτών. Στόχος μας πάντα η Ελευθερία.
