Ο σοσιαλισμός με το κοινωνικό του κράτος προχωρά σταδιακά αλλά με επιβλαβή τρόπο, πάντα προσπαθώντας να φανεί λογικός και να προσφέρει μέτρα που βοηθούν τα ανθρώπινα όντα, τα οποία είναι καλοπροαίρετα και ηθικά.
Του Ευθύμη Μαραμή
Εισαγωγή
Κοινωνικό κράτος: ένα σύστημα κατά το οποίο η κυβέρνηση αναλαμβάνει να προστατεύσει την υγεία και την ευημερία των πολιτών της, ιδίως εκείνων που έχουν οικονομική ή κοινωνική ανάγκη, μέσω επιδομάτων, συντάξεων και άλλων παροχών. Τα θεμέλια για το σύγχρονο κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα τέθηκαν από τα προγράμματα του Ιωάννη Μεταξά, τα οποία προσομοίαζαν με τα φασιστικά και ναζιστικά προγράμματα των Μουσολίνι και Χίτλερ. Σε αυτά τα προγράμματα, βασίστηκαν και τα προγράμματα του New Deal στις ΗΠΑ.
-
Δείτε σχετικά: Ο θρίαμβος των ναζιστικών οικονομικών
Φυσικά, κάθε κυβερνητική επιχείρηση χρηματοδοτείται από την κατάσχεση πόρων από τους πολίτες που διαφεντεύει. Και όλες αυτές οι ενέργειες προστασίας, υπονομεύουν τις ιδιωτικές και εθελοντικές μεθόδους ασφάλισης, δημιουργώντας ταυτόχρονα αρνητικά κίνητρα στους ανθρώπους όσον αφορά την αυτοπροστασία τους.
Το κοινωνικό κράτος είναι μια μορφή σοσιαλισμού, καθώς, για να πληρώσει για τη διανομή πλούτου, η κυβέρνηση ιδιοποιείται τα εισοδήματα που προκύπτουν από τα μέσα παραγωγής. Αποσπά πόρους από τους παραγωγούς και τους καταναλωτές χωρίς την συγκατάθεση τους. Οι φόροι που αφαιρούν μέρος των εισοδημάτων και των αμοιβών ή συλλέγονται με άλλο τρόπο, δεν είναι σε καμία περίπτωση προαιρετικοί. Το κοινωνικό κράτος είναι ένα τόσο σημαντικό συστατικό στοιχείο του σοσιαλισμού που το αναγνωρίζουμε ξεχωριστά, αλλά όταν καταδικάζουμε τον σοσιαλισμό για όλες τις αδικίες και τα δεινά του, καταδικάζουμε ταυτόχρονα το κοινωνικό κράτος και αντίστροφα. Η ηθική σήψη και η άδικη εκδήλωση βίας, βρίσκονται στο επίκεντρο του κοινωνικού κράτους.
Μορφές παρέμβασης στο κοινωνικό κράτος
Οι ύπουλες επεκτάσεις του κοινωνικού κράτους έχουν καταλάβει μαζικά τη χώρα μας. Το μονοπώλιο στην παιδεία εκ μέρους του κράτους, το διεφθαρμένο Ε.Σ.Υ. και το ασφαλιστικό συνταξιοδοτικό σύστημα – τρεις τομείς με το σημαντικότερο μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία της Ελλάδας – είναι τα πιο προφανή. Τα λιγότερο προφανή είναι οι απαιτήσεις για κυβερνητικά μέτρα όσον αφορά την ανακούφιση των «ψυχικών τραυμάτων» όπως είναι για παράδειγμα ο «αντιρατσιστικός νόμος».
Η ανακούφιση, που αποτελεί ένα κλάδο του κοινωνικού κράτους, παραδοσιακά αναφέρεται σε φυσικές συνθήκες στέρησης τροφής, ρουχισμού και καταφυγίου, που θεωρούνται προσωρινής φύσης. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση επέκτεινε την ανακούφιση στην ανεργία, το γήρας, τις αναπηρίες, την παιδεία και την υγεία. Η κρατική ανακούφιση, που διαφημίζεται ως προσωρινή, κατέστη μόνιμη και τελικά χρεοκόπησε τη χώρα. Αυτή τη στιγμή, βιώνουμε τον φαύλο κύκλο των κυβερνητικών στρεβλώσεων, όπου ζητείται από το κοινωνικό κράτος – το οποίο εξ αρχής προκάλεσε τη δυστυχία – να ανακουφίσει τη δυστυχία. Πρόκειται για λογική τύπου: Το κοινωνικό κράτος απέτυχε και χρεοκόπησε την κοινωνία, άρα, χρειαζόμαστε περισσότερο κοινωνικό κράτος. Ο διεστραμμένος σοσιαλισμός αυτής της μορφής, είναι πλέον ενσωματωμένος στις ζωές μας.
-
Δείτε σχετικά: Καιρός να αποκρατικοποιηθεί η κοινωνική πρόνοια
Η ψυχική δυσφορία είναι μια επέκταση της έννοιας της ανακούφισης, εισάγοντας ψυχολογικές συνθήκες εκτός από τις παραδοσιακές φυσικές συνθήκες στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους. Η απαίτηση για «ασφαλείς χώρους» στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, για παράδειγμα, προσομοιάζει με την επικρατούσα κατάσταση στα Ελληνικά κρατικά πανεπιστήμια και στην απαίτηση για ανακούφιση από έναν υποτιθέμενο κίνδυνο με ιστορική βάση στα γεγονότα του πολυτεχνείου. Πρόκειται για ολοκληρωτική ιδεολογική επικράτηση της αριστεράς στον τομέα της μόρφωσης, καθώς το πανεπιστημιακό άσυλο συνοδεύεται από το αυταρχικό κρατικό μονοπώλιο της παιδείας.
Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης, είναι η αθλιότητα που επικρατεί στα Ελληνικά πανεπιστήμια. Η παιδεία, χαρακτηρισμένη αυθαίρετα ως δημόσιος και κοινός πόρος, έχει τεράστιες ευθύνες για την εσφαλμένη κατανομή της απασχόλησης στην Ελλάδα. Η αποσύνδεση της ευθύνης των αποφάσεων, ελλείψει οικονομικού κόστους και κανονικής αξιολόγησης μέσω εθελοντικής πληρωμής (economic calculation problem) οδηγούν σε επαγγελματικές κατευθύνσεις οι οποίες δεν έχουν καμία ζήτηση στην Ελληνική αγορά.
Η αδυναμία αξιολόγησης μέσω του καπιταλιστικού συστήματος των τιμών – απουσία οικονομικού υπολογισμού κέρδους/ζημίας – επιβάλει τους εκπαιδευτικούς και την ποιότητα της εκπαίδευσης ασχέτως προτιμήσεων των καταναλωτών. Το σύστημα αυτό αμείβεται μέσω της φορολογικής διασποράς, ασχέτως επιδόσεων και χωρίς καμία δυνατότητα αξιολόγησης εκ μέρους των χρηματοδοτών του. (εξαναγκασμός).
Αποτέλεσμα, στην «καλύτερη» περίπτωση, είναι η μαζική μετανάστευση νεαρών Ελλήνων, οι οποίοι αφού εκπαιδεύτηκαν με τα λεφτά των άλλων, αποχώρησαν από την Ελληνική αγορά, ελλείψει ζήτησης των κλάδων που επέλεξαν για να απασχοληθούν. Πιο «ήπια», καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικούς επαγγελματικούς κλάδους από αυτούς για τους οποίους εκπαιδεύτηκαν (σπατάλη πόρων). Στη χειρότερη περίπτωση, επιλέγεται κάποιος κλάδος που προσφέρει απασχόληση στον αναξιολόγητο κρατικό μηχανισμό εξαναγκασμού, επιβαρύνοντας τελικά την κοινωνία ακόμα περισσότερο.
-
Δείτε σχετικά: Το πρόβλημα οικονομικού υπολογισμού στην Ελληνική σοσιαλιστική Κοινοπολιτεία
Επιπλέον, η βίαιη επιβολή σοσιαλιστικών ιδεών, καθώς και οι επιθέσεις εις βάρος κάθε αντίθετης με τον σοσιαλισμό άποψης, αποτελούν την σημερινή τραγική πραγματικότητα στον τομέα της αγοράς ιδεών.
Έλεγχος συνειδήσεων και φίμωση της αντίθετης άποψης
Η απαίτηση να μην ακούγονται αντιτιθέμενες απόψεις ή να καταστέλλεται και να λογοκρίνεται η ομιλία όσων δεν συμφωνούν με το αριστερίστικο ιδεολογικό κατεστημένο, αποτελεί απαίτηση να αποφευχθεί η συναισθηματική και ιδεολογική δυσκολία, δηλαδή μια ψυχολογική κατάσταση του νου. Οι προσπάθειες επιβολής σοσιαλιστικών ιδεολογιών και «πολιτικά ορθών» απόψεων, λέξεων και φράσεων εις βάρος ορθολογικών ιδεών και παραδοσιακών λέξεων που έχουν γνωστές έννοιες, είναι μια προσπάθεια να ανακουφιστούν οι ιδεολογικές ανεπάρκειες και τα ψυχολογικά προβλήματα του χρεοκοπημένου σοσιαλιστικού αφηγήματος.
-
Δείτε σχετικά: Το σκεπτικό πίσω από την ιδιωτικοποίηση των πάντων
Οι νόμοι εις βάρος της αποκαλούμενης ρητορικής μίσους, επιχειρούν στην πραγματικότητα να τιμωρήσουν τους ανθρώπους που υποτίθεται, προκαλούν ψυχολογική δυσφορία στους ακροατές. Ο δυτικός πολιτισμός και ο «καπιταλισμός» κατηγορούνται ότι προκαλούν δυσφορία σε όσους εκτίθενται στις ιδέες τους. Κατηγορούνται ότι προκαλούν αλλοτρίωση και άλλες δυσμενείς πνευματικές και υπαρξιακές επιπλοκές. Οι αριστερίζοντες αναγάγουν την ψυχική δυσφορία σε θέμα του κοινωνικού κράτους, καλώντας σε κυβερνητική παρέμβαση η οποία οδηγεί σε νέα σοσιαλιστικά μονοπάτια και εκτός των πανεπιστημίων.
Αντιμετωπίζουμε ήδη διαδεδομένο κοινωνικό έλεγχο της προσωπικής συμπεριφοράς σε κάθε βαθμίδα της κρατικής παιδείας. Έρχεται με τη μορφή ελέγχου σκέψης ή την εισαγωγή και την ενίσχυση ιδεών που δοξάζουν την κρατική και σοσιαλιστική σκέψη. Η επέκταση και η επιμήκυνση αυτής της εκπαίδευσης σε χαμηλότερες και υψηλότερες ηλικίες έχει συντελεστεί ήδη στην Ελλάδα, καθώς απαγορεύονται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ο κοινωνικός έλεγχος επεκτείνεται παγκόσμια και στα Social Media, μέσω της επιλεκτικής απομάκρυνσης των πηγών επικοινωνίας οι οποίες δεν συνάδουν με τα αφηγήματα που περιγράψαμε πιο πάνω.
Η λύση είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων
Ο σοσιαλισμός, σε γενικές γραμμές, σημαίνει ότι η κυβέρνηση ελέγχει το κεφάλαιο ή τους πόρους ή τα μέσα παραγωγής ή την ιδιωτική περιουσία, δηλαδή την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Δεν ζούμε στο 1984 του Orwell , όχι ακόμα. Η απαίτηση για ασφάλεια και προστασία σε συνδυασμό με την ψευδαίσθηση της ελπίδας για μόνιμη ανακούφιση που πληρώνεται από κάποιον άλλο, είναι όλα όσα χρειάζεται μια κυβέρνηση για να επεκτείνει τον έλεγχό της στους πολίτες της. Αυτή η απαίτηση για ασφάλεια τροφοδοτείται αργά, επεκτείνοντας την ιδέα της ανακούφισης από τις φυσικές συνθήκες στην ανακούφιση ψυχολογικών προβλημάτων.
Ο σοσιαλισμός προχωρά σταδιακά αλλά με επιβλαβή τρόπο, πάντα προσπαθώντας να φανεί λογικός και να προσφέρει μέτρα που βοηθούν τα ανθρώπινα όντα, τα οποία είναι καλοπροαίρετα και ηθικά, ακόμα και χριστιανικά. Ωστόσο, βασίζεται στη δουλεία και στην κοινωνικοποίηση των πάντων. Η απάντηση απέναντι στην σοσιαλιστική επέλαση, είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων και ο σεβασμός της ιδιωτικής περιουσίας.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Διαβάστε περισσότερα:
- Δολοφονία με κρατική βούλα: Οι πλημμύρες στη Μάνδρα και τα Μέγαρα
- Είστε σίγουρος πώς είστε φιλελεύθερος, κύριε Αριστείδη Χατζή;
- Η Φινλανδία εγκαταλείπει το πείραμα του «δωρεάν γεύματος»
- Βασικά Οικονομικά: Οι συνέπειες του Βασικού Μισθού σε μία οικονομία
- Γνώση, προσδοκίες και συντονισμός των αγορών
