Για να υπερασπιστεί τις αυθαιρεσίες του, το αμερικανικό κράτος έχει υπάρξει ικανό, με τη βοήθεια των αυλικών διανοούμενών του, να χρησιμοποιήσει μία πανίσχυρη προπαγάνδα ως όπλο για να σωπάσει τους αντιπάλους του αλλά και να παραπλανήσει την κοινή γνώμη ακόμα περισσότερο
The Case for Revisionism (and Against A Priori History)
Του Murray N. Rothbard
Απόδοση: Μιχάλης Γκουντής
Εισαγωγή
Τι σχέση έχει ο αναθεωρητισμός με τον Λιμπερταριανισμό; Πολλοί Λιμπερταριανοί δεν βλέπουν κάποιο σημείο σύνδεσης. Εγκλωβισμένοι μέσα στη θεωρία της Αρχής μη επίθεσης και στο ότι το κράτος έχει υπάρξει ανέκαθεν ο πιο μεγάλος παραβάτης της, αυτοί οι Λιμπερταριανοί δεν βλέπουν την ανάγκη να απασχοληθούν με τις επουσιώδεις λεπτομέρειες των εγκλημάτων και των σχέσεων ανάμεσα στη Γερμανία, τη Ρωσία, τη Μεγάλη Βρετανία τις ΗΠΑ αλλά και άλλων συγκεκριμένων κρατών. Εάν τα Κράτη είναι εγγενώς κάτι το κακό, τότε γιατί να ανησυχούμε για τις λεπτομέρειες;
Η θεωρία δεν αρκεί για να εξετάσουμε την ιστορία
Η πρώτη απάντηση που θα δίναμε, είναι ότι η θεωρία δεν αρκεί για να αντιμετωπίσουμε τον συμπαγή πραγματικό κόσμο. Εάν όλα τα κράτη είναι ανήθικα, κάποια μάλιστα περισσότερο από κάποια άλλα, μερικά συγκεκριμένα κράτη είναι ένοχα μεγαλύτερης επιθετικής βίας, τόσο στο εσωτερικό τους εναντίον των υπηκόων τους, αλλά και ως προς το εξωτερικό δηλαδή εναντίον υπηκόων άλλων κρατών. Το κράτος του Μονακό έχει διαπράξει πολύ λιγότερα εγκλήματα από το κράτος της Μεγάλης Βρετανίας.
Εάν εμείς οι Λιμπερταριανοί πρόκειται να κατανοήσουμε τον πραγματικό κόσμο και να προσπαθήσουμε να επιτύχουμε τον θρίαμβο της ελευθερίας σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να κατανοήσουμε την πραγματική ιστορία των συμπαγών, υπαρχόντων κρατών. Η ιστορία μας παρέχει ουσιώδη στοιχεία με τα οποία μπορούμε να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τον κόσμο μας και με τα οποία μπορούμε να εκτιμήσουμε τη σχετική ενοχή, τον σχετικό βαθμό με τον οποίο τα κράτη έχουν διαπράξει βίαια εγκλήματα. Το Μονακό για παράδειγμα, δεν αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στον κόσμο, αλλά μπορούμε μόνο να διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο από την γνώση της ιστορίας και όχι από a priori αξιώματα. Αλλά φυσικά, για να μάθουμε τα περί της πραγματικότητας χρειάζεται πολύ εργασία, όχι απλά μέσω εκτεταμένης μελέτης, αλλά μέσω μελέτης λαμβάνοντας υπόψη και τα στοιχεία του αναθεωρητισμού. Μία εργασία η οποία ερευνά τις πολυπλοκότητες της ιστορίας και δεν συνοψίζεται εύκολα σε πιασάρικες εκφράσεις και συνθήματα.
Κράτος και διανοούμενοι: μία συμβιωτική σχέση
Ο αναθεωρητισμός είναι ένα ιστορικό πεδίο μελέτης που έγινε απαραίτητο λόγω του γεγονότος ότι όλα τα κράτη διοικούνται από μία μειοψηφία του πληθυσμού, η οποία και αποτελεί ένα παρασιτικό και εκμεταλλευτικό βαρίδι προς όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Μιας και η διακυβέρνηση του είναι εκμεταλλευτικής φύσης, το Κράτος πρέπει να εξαγοράζει τη συμμαχία ομάδων «Αυλικών Διανοούμενων», των οποίων αρμοδιότητα είναι να παραπλανούν την κοινή γνώμη στο να πιστεύει και να εγκωμιάζει την διακυβέρνηση του εκάστοτε Κράτους. Αυτοί οι αυλικοί διανοούμενοι έχουν την ιδανική δουλειά. Σε αντάλλαγμα της συνεχούς προσπάθειας τους να παραπλανούν τον κόσμο και να λειτουργούν ως απολογητές του κράτους, οι διανοούμενοι κερδίζουν το έπαθλο τους, που αποτελεί μία μικρή θέση εξουσίας, κύρους και λαφύρων τα οποία έχουν αφαιρεθεί από το παραπλανημένο κοινό.
Το ευγενές καθήκον του αναθεωρητισμού (ρεβιζιονισμού) είναι να «απο-παραπλανήσει»: να διαπεράσει την ομίχλη του ψεύδους και της εξαπάτησης του κράτους και των αυλικών του και να παρουσιάσει στην κοινή γνώμη την πραγματική εξιστόρηση των κινήτρων, της φύσης και των συνεπειών της δραστηριότητας του Κράτους. Με το να εργάζεται προς την διαφάνεια και ενάντια στην εξαπάτηση του κράτους με στόχο την αλήθεια, ο Ρεβιζιονιστής προσπαθεί να υπονομεύσει, να αποκαθηλώσει το κράτος στα μάτια του προηγουμένως εξαπατημένου λαού. Κάνοντας το αυτό, ο Ρεβιζιονιστής, παρόλο που μπορεί να μην είναι Λιμπερταριανός ο ίδιος, προσφέρει μία πολύτιμη φιλελεύθερη-λιμπερταριανή υπηρεσία.
Ο ρεβιζιονισμός στην υπηρεσία του Λιμπερταριανισμού
Επομένως, ο αναθεωρητής ιστορικός εξασκεί πολύτιμα λιμπερταριανά καθήκοντα ανεξάρτητα από την προσωπική του ιδεολογία. Μιας και το κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει, δεν μπορεί να έχει υποστήριξη της πλειοψηφίας χωρίς κάποιο εκτεταμένο δίκτυο εξαπάτησης, η αναθεωρητική ιστορία μετατρέπεται στον ακρογωνιαίο λίθο του λιμπερταριανού κινήματος. Απαραίτητη διότι ο ρεβιζιονισμός πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω από την καθαρή θεωρία, ώστε να αποκαλύψει και να επισημάνει τα συγκεκριμένα ψεύδη και εγκλήματα του κράτος όσο αυτό υπάρχει στον πραγματικό κόσμο.
Ο αναθεωρητισμός μπορεί να είναι «εγχώριος»: επομένως, οι αναθεωρητές ιστορικοί στα πρόσφατα χρόνια έχουν δείξει ότι η μεγέθυνση του Αμερικάνικου Κράτους στον εικοστό αιώνα έχει συμβεί όχι ως «δημοκρατική» προσπάθεια καταπολέμησης των μονοπωλίων των «μεγάλων επιχειρήσεων», αλλά πορεία μίας συνειδητής προσπάθειας από συγκεκριμένους εκπροσώπους των «μεγάλων επιχειρήσεων» να χρησιμοποιήσουν το κράτος για να εγκαθιδρύσουν ένα οικονομικό και μονοπωλιακό οικονομικό καρτέλ στην Αμερικάνικη κοινωνία.
Οι ρεβιζιονιστές ιστορικοί έχουν επιπλέον δείξει ότι το «κοινωνικό» κράτος πλήττει, παρά ωφελεί, τις κοινωνικές ομάδες που υποτίθεται ότι βοηθά και προστατεύει. Εν συντομία, δείχνουν ότι το κράτος πρόνοιας έχει σχεδιαστεί, ώστε να συνδράμει στην παρεοκρατία κράτους και μεγάλων επιχειρήσεων εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Εάν τέτοια γνώση διαδιδόταν παντού, θα ήταν πραγματικά δύσκολο για το Μεγάλο Κράτος να διατηρηθεί σε λειτουργία.
Ρεβιζιονισμός και κρατική εξωτερική πολιτική
Ενώ ο ιστορικός αναθεωρητισμός έχει παράσχει σημαντικές υπηρεσίες στο εγχώριο μέτωπο, η κύρια πίεση του έχει τοποθετηθεί στον πόλεμο και την εξωτερική πολιτική. Για πάνω από έναν αιώνα, ο πόλεμος έχει υπάρξει η κύρια μέθοδος με την οποία το κράτος έχει καθιερώσει την διακυβέρνησή του πάνω σε μία παραπλανημένη κοινή γνώμη. Έχουν υπάρξει πολλές συζητήσεις κατά καιρούς ανάμεσα σε λιμπερταριανούς και κλασικούς φιλελεύθερους σχετικά με τους λόγους για τους οποίους ο κλασικός φιλελευθερισμός, ενώ ήταν τόσο κυρίαρχος στις αρχές και το μέσο του δεκάτου ενάτου αιώνα στη δυτική Ευρώπη και βόρεια Αμερική απέτυχε θριαμβευτικά στις αρχές του εικοστού αιώνα. Ο κύριος λόγος είναι πλέον σαφής: είναι η ικανότητα του κράτους να χρησιμοποιεί τον πατριωτισμό ως όπλο, ώστε να κινητοποιεί τις μάζες να υποστηρίζουν οποιαδήποτε παρεμβατική και πολεμική πολιτική του.
Ο πόλεμος και η εξωτερική παρεμβατική πολιτική είναι αναπόσπαστες μέθοδοι με τις οποίες το Κράτος επεκτείνει την επιρροή και την εκμετάλλευσή του και επίσης ενέχει στοιχεία επικινδυνότητας για τα άλλα Κράτη. Παρόλα αυτά, το Κράτος, και κάθε κράτος, έχει υπάρξει αρκετά επιτυχημένο ειδικότερα στο να εξαπατά τους πολίτες του ότι διεξάγει πολέμους και παρεμβαίνει σε άλλες χώρες με στόχο την προστασία και το όφελος των ίδιων των πολιτών του. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο πόλεμος παρέχει μία χρυσή ευκαιρία για το κράτος να προωθήσει τα συμφέροντα και την ισχύ του. Μιας και ο πόλεμος και η εξωτερική πολιτική παρέχουν στο Κράτος εύκολα μέσα παραπλάνησης και εξαπάτησης, η ρεβιζιονιστική αποκάλυψη τους στις εξωτερικές πολιτικές αποτελεί και τον πιο σημαντικό τρόπο για την αποκαθήλωση και την υπονόμευση του κρατικού μηχανισμού και της κρατικής βίας.
Οι μύθοι γύρω από τις «ειρηνικές» δημοκρατίες
Κατά τη ρεβιζιονιστική αποκάλυψη της αλήθειας σχετικά με την εξωτερική πολιτική, ένας μύθος συγκεκριμένα, που διατηρείται στα μυαλά πολλών Αμερικανών και πολλών Λιμπερταριανών, έχει μεγάλη σημασία: πιο συγκεκριμένα, ο μύθος που διαιωνίστηκε από τον Woodrow Wilson, ότι οι «εγχώριες δικτατορίες είναι πάντα ταγμένες στον πόλεμο και την επιθετικότητα, ενώ οι δημοκρατίες σε διαφορετικούς βαθμούς διατείνουν ειρηνικές και μη επιθετικές εξωτερικές πολιτικές». Αν και αυτή η συσχέτιση ανάμεσα σε εγχώριες δικτατορίες και εξωτερική επιθετική πολιτική έχει κάποια επιφανειακή αληθοφάνεια, εντούτοις δεν ισχύει βάσει πραγματικών ιστορικών καταγεγραμμένων στοιχείων.
Έχουν υπάρξει πολλές εγχώριες δικτατορίες οι οποίες έχουν διατηρήσει στάση εσωστρέφειας άρα και υπήρξαν ειρηνικές σε σχέση με τις ξένες σχέσεις (για παράδειγμα η Ιαπωνία, πριν το καταναγκαστικό της «άνοιγμα» στα μέσα του 19ου αιώνα από τον Αμερικανό ναύαρχο Perry). Και πάρα πολλές δημοκρατίες έχουν διεξάγει πόλεμο και επιθετική εξωτερική πολιτική (όπως η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ). Η ύπαρξη δημοκρατικής ψηφοφορίας, απέχοντας πολύ από το να αποτελεί φραγμό ενάντια στην επιθετική εξωτερική πολιτική, απλά σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να εξασκεί την προπαγάνδα του πιο εκτεταμένα και έξυπνα, ώστε να παραπλανήσει τους ψηφοφόρους. Δυστυχώς, το κράτος και οι αυλικοί διανοούμενοι έχουν υπάρξει υπερβολικά επαρκείς ως προς αυτήν την αρμοδιότητά τους.
Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να ερευνηθεί a priori
Στην ιστορία εξωτερικής πολιτικής, επομένως, η α-πριοριστική ιστορία απλά δεν δουλεύει. Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να κάνουμε από το να εμπλεκόμαστε σε λεπτομερή και ενδελεχή εξέταση των πολέμων και των επιθετικών ενεργειών συγκεκριμένων κρατών, έχοντας συνεχώς υπόψη ότι η καταγραφή των εξωτερικών πολιτικών των «δημοκρατιών» χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια διαλεύκανσης από ότι των δικτατοριών. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να εξασφαλίσουμε τους σχετικούς βαθμούς ενοχής για πόλεμο και ιμπεριαλισμό μέσω των λιμπερταριανών αξιωμάτων ή από τον βαθμό εσωτερικής δικτατορίας σε κάποια χώρα. Ο βαθμός ενοχής για πόλεμο και ιμπεριαλισμό είναι καθαρά ένα εμπειρικό ζήτημα και δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε το καθήκον του να εξετάσουμε ενδελεχώς τις αποδείξεις.
Το αποτέλεσμα μίας ψύχραιμης εμπειρικής εξέτασης των αποδείξεων, όσον αφορά την ιστορία συγκεκριμένων κρατών στον σύγχρονο κόσμο, είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσει και σοκ για τους Αμερικανούς που μεγάλωσαν μέσα στην κατήχηση σχετικά με τον μύθο της εξωτερικής πολιτικής που διαιωνιζόταν από τους αυλικούς διανοούμενους και το εκπαιδευτικό σύστημα. Δηλαδή, ότι ο κύριος επιτιθέμενος και ιμπεριαλιστής πολεμοκάπηλος, κατά τον 19ο αιώνα και τον μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα ήταν η Μεγάλη Βρετανία. Και επιπλέον, ότι οι ΗΠΑ συμμετείχαν και αυτές, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σαν μικρότερος συνεργάτης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, μόνο και μόνο για να την αντικαταστήσουν ως η κύρια ιμπεριαλιστική και πολεμοκάπηλη δύναμη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
HΠΑ και Μεγάλη Βρετανία: οι κύριες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του 20ου αιώνα
Η ιδεολογία του προέδρου Wilson είναι απλά ένας ολέθριος μύθος, ειδικά όταν εφαρμόζεται στη Βρετανία και στις ΗΠΑ του εικοστού αιώνα, και οι Λιμπερταριανοί πρέπει απλά να στέψουν τους εαυτούς τους προς την κατάρριψη αυτού του μύθου και να συντονίσουν τους εαυτούς τους με την ιστορική αλήθεια. Αφού οι Λιμπερταριανοί έχουν καταφέρει να αποβάλουν πολλούς από τους εγχώριους μύθους που διαιωνίζει το Κράτος, θα μπορούσαμε να ελπίσουμε ότι θα βρουν το θάρρος να αποβάλλουν και τον μύθο της εξωτερικής πολιτικής το ίδιο. Μόνο τότε ο κλασικός φιλελευθερισμός, πόσο μάλλον ο Λιμπερταριανισμός, θα είναι ικανός να επιτύχει πλήρη Αναγέννηση στον Δυτικό Κόσμο και ειδικά μέσα στις ΗΠΑ.
Η μεγαλύτερη απάτη του αμερικανικού και του βρετανικού Κράτους, επομένως, είναι η υποτιθέμενη αμυντική ή πασιφιστική εξωτερική πολιτική. Όταν οι ρεβιζιονιστές ισχυρίζονται, κατά συνέπεια, ότι την κύρια ευθύνη για τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό στον εικοστό αιώνα φέρουν οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, δεν ισχυρίζονται απαραίτητα ότι οι διάφοροι εχθροί των ΗΠΑ έχουν υπάρξει λιγότερο καταπιεστικοί εσωτερικά και επιθετικοί εξωτερικά από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Βεβαίως, οι Λιμπερταριανοί αναθεωρητιστές δεν ισχυρίζονται κάτι τέτοιο. Κανένας Λιμπερταριανός δε θα ισχυριζόταν ότι η εσωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, της Κομμουνιστικής Κίνας, της Ναζιστικής Γερμανίας ή ακόμα και η Γερμανία του Κάιζερ Βίλεμ ήταν λιγότερο δεσποτικές από τις ΗΠΑ ή την Μεγάλη Βρετανία. Τουναντίον μάλιστα. Αλλά αυτό που οι Λιμπερταριανοί αλλά και άλλοι ρεβιζιονιστές όντως ισχυρίζονται είναι ότι οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία ήταν, εμπειρικώς αποδεδειγμένα, οι κύριοι επιτιθέμενοι και πολεμοκάπηλοι σε κάθε συγκεκριμένη συμπλοκή και πόλεμο. Τέτοιες αλήθειες μπορεί να είναι «αχώνευτες» για κάποιον α-πριοριστή «ιστορικό», αλλά αποτελούν γεγονότα της πραγματικότητας όπως και να έχει.
Πόλεμος: Η υγεία του κράτους
Επιπλέον, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι ακριβώς η χρήση του πολέμου και της πολεμικής μυθολογίας που οδήγησαν στην επιτάχυνση του εγχώριου κρατισμού στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία σε αυτόν τον αιώνα (σ.σ. 20ό). Πράγματι, κάθε σημαντική αύξηση του Αμερικανικού κρατισμού έχει προέλθει κατά την πορεία ενός από τους πολλούς υποτιθέμενους «αμυντικούς» πολέμους που έχει διεξάγει. Ο εμφύλιος πόλεμος διέλυσε τα δικαιώματα των πολιτειών και έφερε τη δημιουργία ενός πληθωριστικού και κρατιστικού τραπεζικού συστήματος, ένα καθεστώς υψηλών δασμών και επιδοτήσεων στους σιδηρόδρομους καθώς και φορολογία εισοδήματος και ομοσπονδιακή έμμεση φορολογία. Ο Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έφερε τον σύγχρονο κυβερνητικό σχεδιασμό και το κοινωνικό κράτος του New Deal στην Αμερική. Ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και ο Ψυχρός, ολοκλήρωσαν αυτόν τον στόχο οδηγώντας στην σημερινή Μεγάλη Κυβέρνηση Λεβιάθαν που υπομένουμε σήμερα.
Είναι πολύ σχετικό και ζωτικό για την κατανόηση του ακμάζοντος Αμερικανικού Κράτους ότι κάθε μία από αυτές τις συνέπειες δεν αποτελούσαν και ατυχείς συγκυρίες που προκλήθηκαν από εξωτερικούς εχθρούς, αλλά το αποτέλεσμα μίας συνειδητής και ηθελημένης επιθετικής και πολεμοχαρούς πολιτικής στην οποία ενέδωσε το Αμερικανικό Κράτος.
Αναγνωρίζοντας τον πραγματικό εχθρό
Ο αναθεωρητισμός επομένως μας αποκαλύπτει με κάθε ειλικρίνεια ότι ο εχθρός για το κράτος των ΗΠΑ δεν βρίσκεται εκτός των συνόρων, αλλά εντός. Τα ξένα κράτη απλά έπαιξαν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου για την επίδειξη της ισχύος των ΗΠΑ τόσο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό, στους υπηκόους άλλων κρατών αλλά των δικών τους. Ο εχθρός δεν είναι ένας ξένος «μπαμπούλας» αλλά βρίσκεται ανάμεσα μας. Μόνο με την πλήρη κατανόηση αυτής της αλήθειας από τους Λιμπερταριανούς αλλά και άλλους Αμερικανούς, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και προχωρήσουμε σε μία νίκη για την Ελευθερία. Πριν κατατροπώσουμε τους εχθρούς μας, πρέπει να γνωρίζουμε και την ταυτότητά τους.
Για να υπερασπιστεί τις αυθαιρεσίες του, το αμερικανικό κράτος έχει υπάρξει ικανό, με τη βοήθεια των αυλικών διανοούμενων του, να χρησιμοποιήσει μία πανίσχυρη προπαγάνδα ως όπλο για να σωπάσει τους αντιπάλους του αλλά και να παραπλανήσει την κοινή γνώμη ακόμα περισσότερο. Με άλλα λόγια, να κατονομάσει τους επικριτές των ιμπεριαλιστικών και πολεμικών πολιτικών του ως εσκεμμένους ή ακούσιους πράκτορες ή απολογητές των εγχώριων πολιτικών των κρατών που αυτό βλέπει ως εχθρούς του.
Και έτσι, κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα, οι ρεβιζιονιστές, ακόμα και οι Λιμπερταριανοί Ρεβιζιονιστές, έχουν επανειλημμένα κατηγορηθεί ως απολογητές του Κάιζερ, των Ναζί ή ακόμα και των Κομμουνιστών, μερικές φορές και όλα αυτά ταυτόχρονα ή διαδοχικά. Σε αυτή την εποχή μετά τον Wilson, ακόμα και οι α-πριοριστές Λιμπερταριανοί έχουν εξαπατηθεί στο να υποτιμούν τους Ρεβιζιονιστές Λιμπερταριανούς με το ίδιο ύφος.
Κλείνοντας
Ακόμα και η ανοησία του να σκεφτεί κάποιος ότι ένας Λιμπερταριανός μπορεί πραγματικά να είναι ένας Ναζί ή Κομμουνιστής δεν έχει αποτρέψει τους πλανεμένους Λιμπερταριανούς από το να υποτιμούν και να συκοφαντούν τους πιο διορατικούς τους συναδέλφους. Αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο είναι να απορρίψουμε όλη την Γουϊλσονιακή μυθολογία και την α-πριοριστική ιστορία της Αμερικάνικης προπαγάνδας του 20ού αιώνα και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο (Αμερικανός) Αυτοκράτορας στην πραγματικότητα δεν φοράει ρούχα. Οι διαπεραστικές αλήθειες του αναθεωρητισμού είναι απαραίτητες στο να απο-παραπλανηθούν οι Λιμπερταριανοί μαζί με άλλους Αμερικανούς.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Διαβάστε περισσότερα:
- Murray Rothbard: Μερκαντιλισμός – Η οικονομική πλευρά του ολοκληρωτισμού
- Murray Rothbard: Κάθε κρατικό χρέος είναι επαχθές και πρέπει να αποκηρυχτεί
- Παραγωγή πλούτου: Συνοψίζοντας το magnum opus του Murray N. Rothbard
- Murray N. Rothbard: Εθνική απελευθέρωση και εθνικισμός
- Murray N. Rothbard: Αποδομώντας τον Milton Friedman
- Murray N. Rothbard: Οι αυτοκτονικές εμμονές των αναρχοκομμουνιστών
- Murray N. Rothbard: Οι απαρχές της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην Ευρώπη
- Murray N. Rothbard: Φιλελευθερισμός, Θρησκεία και σοσιαλισμός
- Murray N. Rothbard: Ανατομία τραπεζικού πανικού (bank run)
- Βγάζοντας Οικονομικό Νόημα: Ο Rothbard εξηγεί την χρεοκοπία της Ελλάδας
- Μurray N. Rothbard – Η φορολογία ως βόμβα στα θεμέλια της οικονομικής ευημερίας
