Το επόμενο όπλο των Ελλήνων και Ευρωπαίων γραφειοκρατών στον οικονομικό πόλεμο: Η ποινικοποίηση των μετρητών ώστε να καταπνίξουν κάθε απόπειρα – αδήλωτης στο κράτος – επιβίωσης, εργασίας και επαγγελματικής απασχόλησης.
Του Ευθύμη Μαραμή
Για τους Έλληνες, ο πόνος κρατάει εδώ και καιρό, δεδομένου ότι το κράτος βασίζεται σε δάνεια «έκτακτης ανάγκης» εδώ και 8 περίπου χρόνια. Οι καμπύλες γραμμές στα οικονομικά διαγράμματα, δεν λένε τίποτα για την σφαγή που υφίσταται ο παραγωγικός κόσμος, ή για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ακούμε, για παράδειγμα, πως ενώ αναμενόταν «ανάπτυξη» το 2016, τελικά προέκυψε ύφεση στα ακαδημαϊκά εργαστηριακά μοντέλα. Και λοιπόν; Αν δηλαδή απεικονιζόταν «ανάπτυξη» στα κλειστά/στατικά μοντέλα των ηλεκτρονικών υπολογιστών, θα ήταν κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα ως αληθές γεγονός στην πραγματική ζωή;
Ο χρηματοπιστωτικός κόσμος γνωρίζει ποια θα είναι η κατάληξη της κρίσης χρέους.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα και ο κόσμος είναι πολλαπλά. Για τους Έλληνες, οι έλεγχοι κεφαλαίων, τα χαράτσια στο δικαίωμα επιχειρηματικής δράσης, η κλοπή απρόσοδων περιουσιακών στοιχείων (ΕΝΦΙΑ) και οι αστρονομικές ασφαλιστικές εισφορές, έχουν οδηγήσει σε μία ανάπτυξη μαύρης αγοράς που αγγίζει το (επίσημο) επίπεδο του 24% με το πραγματικό να ξεπερνά το 30%. Το επόμενο όπλο των Ελλήνων και Ευρωπαίων γραφειοκρατών στον οικονομικό πόλεμο: Η ποινικοποίηση των μετρητών ώστε να καταπνίξουν κάθε απόπειρα – αδήλωτης στο κράτος – επιβίωσης, εργασίας και επαγγελματικής απασχόλησης. Μπορεί να είναι εύκολο να ταξινομηθούν αυτές οι συνέπειες ως αποτέλεσμα των διαχρονικών σοσιαλιστικών πολιτικών, αλλά αυτό δεν θα αποτελούσε από μόνο του έναν ακριβή προσδιορισμό του τι συμβαίνει.
Όχι, όταν το Ελληνικό κράτος κατέφυγε σε χρηματοδότηση «έκτακτης ανάγκης», η Τρόικα ενέκρινε «βοήθεια» ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, με αντάλλαγμα ασαφείς και μη ποσοτικοποιημένες υποσχέσεις «λιτότητας». Τα πρόσφατα δάνεια, ήταν στην πραγματικότητα εκτροπή πληρωμής τόκων για το ελληνικό χρέος, οι οποίοι έπρεπε να πληρωθούν σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και δανείστηκαν ξανά πίσω στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία στον χρηματοπιστωτικό κόσμο για το ποια θα είναι η «λύση» στην Ελληνική κρίση χρέους: Θα είναι ακόμα περισσότερο χρέος.
Φυσικά, είναι εύκολο να αποδώσουμε αυτά τα τεκμήρια στην παραπλανημένη αφέλεια των κεντρικών σχεδιαστών του Κεϋνσιανισμού, αλλά με τον τρόπο αυτό αγνοούμε την πιο διάχυτη απειλή ενός κρατικού χρέους. Όπως οι Έλληνες μαθαίνουμε, το ΔΝΤ (όπως σχεδόν όλες οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου) δεν πρόκειται να δεχτούν χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους. Ποτέ δεν δέχτηκε, και ποτέ δεν θα δεχτεί κάτι ανάλογο. Το μήνυμα είναι σαφές: θα πληρώσετε.
Το δημόσιο χρέος δεν είναι σαν το ιδιωτικό χρέος
Το δημόσιο χρέος δεν είναι σαν μια πιστωτική κάρτα, σαν τον οικογενειακό προϋπολογισμό ή σαν μια υποθήκη, ανεξάρτητα από το πόσες λαϊκές αναλογίες ξεστομίζουν οι πολιτικοί. Όχι, το δημόσιο χρέος είναι κάτι πιο καταχθόνιο. Όταν ένα κράτος δανείζεται χρήματα, η αποπληρωμή πέφτει στα κεφάλια των πολιτών του, χωρίς ημερομηνία λήξης. Σε κάποιο σημείο του ελληνικού δράματος, έπεσαν στο τραπέζι οι Γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτό καταδεικνύει επακριβώς το σημείο που θέλουμε να επισημάνουμε: Το κρατικό χρέος είναι αιώνιο και ισχύει για όλους αυτό. Είναι σαφές πως πολλοί Έλληνες νιώθουν πως τους οφείλονται αποζημιώσεις για τις Γερμανικές θηριωδίες του 1941-44. Το χρέος αυτό, καταδιώκει την τρίτη γενιά Γερμανών.
Δείτε σχετικά: Οι πιστωτές του Ελληνικού κράτους πρέπει να «καούν»
Αυτό το χαρακτηριστικό, μόνο του, είναι άσφαιρο χωρίς το απαραίτητο συμπλήρωμα πυρομαχικών: την επιβολή. Δεδομένου ότι τα κρατικά έσοδα παράγονται μέσω φόρων και τα κρατικά χρέη είναι μελλοντικά έσοδα προκαταβολικά δαπανημένα, τότε τα χρέη είναι απλά μελλοντικοί φόροι. Ενώ αυτό είναι επαρκώς καλυμμένο από αρχαίων χρόνων, οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να ξεχνούν ότι οι φόροι είναι ένα από τα μόνα χρέη για τα οποία η μη πληρωμή έχει ως αποτέλεσμα την φυλάκιση.
Προκειμένου να καταδείξουμε την ολικώς καταχθόνια φύση του κρατικού χρέους, θα πρέπει να επισημάνουμε πως οι πολίτες δεν έχουν τη συνηθισμένη συμβατική προστασία. Για παράδειγμα, να αναθεωρήσουν τους όρους, να επιλέξουν πόσο να δανειστούν, να αποφασίσουν που να ξοδέψουν τα χρήματα ή ακόμα και να συμφωνήσουν σε χρονοδιαγράμματα και διακανονισμούς αποπληρωμής. Προφανώς, όλες αυτές οι επιλογές γίνονται, δήθεν, στην «εκλογική κάλπη». Θα στοιχηματίζαμε όμως, ότι εάν ρωτούσαμε 100 άτομα πως να δαπανηθούν μόνο 100 ευρώ, θα λαμβάναμε τουλάχιστον ενενήντα εννέα διαφορετικές απαντήσεις. Το πρόβλημα επιδεινώνεται, δεν βελτιώνεται, όταν έχουμε 300 εκατομμύρια ανθρώπους και 1 δισεκατομμύριο ευρώ χρεών στο τραπέζι.
Στο τέλος, υπάρχει ισχυρό κίνητρο να προσπεράσουμε και να το αφήσουμε στην επόμενη γενιά.
Ίσως αυτή μπορέσει να λύσει το πρόβλημα, παίρνουμε τη δική μας γενιά και φεύγουμε. Αλλά ποιος τελικά θα αναγκαστεί να πληρώσει το λογαριασμό; Αυτή η γενιά που θα κληθεί να πληρώσει, είναι πραγματικά δυστυχής, διότι θα εξαναγκαστεί να πληρώσει υπερβολικούς φόρους χωρίς καμία ανταπόδοση, απλά για να πληρωθούν οι τόκοι των δανείων. Είναι μια εξόφθαλμη ληστεία εις βάρος νέων γενεών, όπως ακριβώς την βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα.
Ο δρόμος προς τη δουλεία
Για αυτούς, η «επίλυση του προβλήματος», σημαίνει μια ζωή που ξοδεύεται για την εξυπηρέτηση των χρεών κάποιου άλλου, υποστηριζόμενη – η «επίλυση» – από την τρελή αδιαφορία του νόμου. Υπάρχει μια λέξη γι αυτό, δεν υπάρχει; Ναι υπάρχει: Δουλεία.
Οι κεϋνσιανοι/καθεστωτικοί οικονομολόγοι, «σπαράζουν» σήμερα για την ανάγκη διαγραφής του κρατικού χρέους. Ποιοι; Αυτοί που εξυμνούν το κρατικό χρέος ως «κινητήρια δύναμη ανάπτυξης». Δηλαδή ζητούν: «Διαγράψτε μας το κρατικό χρέος που οδήγησε τους Έλληνες στην δουλεία, για να εκδώσουμε νέο κρατικό χρέος».
Ομολογουμένως, κι εμείς εδώ στη σελίδα υποστηρίζουμε την διαγραφή του χρέους, καθώς απλά αυτό δεν δύναται να αποπληρωθεί. Την υποστηρίζουμε διότι το κρατικό χρέος είναι ανήθικο και επαχθές όπως εξηγεί ο Murray Rothbard. Tην υποστηρίζουμε καθώς άλλως οδηγεί στη δουλεία όπως κατέδειξε ο Friedrich von Hayek. Την υποστηρίζουμε διότι οδηγεί στον ολοκληρωτισμό όπως ερμήνευσε ο Ludwig von Mises.
Υποστηρίζουμε τη διαγραφή του κρατικού χρέους, αλλά, με την προϋπόθεση – εύλογη φανταζόμαστε για κάθε πραγματικό και συνεπή καπιταλιστή λιμπερταριανό – να αποκλειστεί το κράτος από κάθε είδους δανεισμό, δαπάνες και επενδύσεις. Να αποκλειστεί το κράτος, με απλά λόγια, από τις ενέργειες εκείνες που οδήγησαν σήμερα στη δουλεία την νέα γενιά Ελλήνων.
Και στην παρούσα ιστοσελίδα, θα αναπτύσσουμε καθημερινά και επίμονα όλα τα απαραίτητα οικονομικά και κοινωνικά στοιχεία, ώστε να αντιμετωπίσουμε επαρκώς τον σοσιαλισμό, τον Κεϋνσιανισμό και εν γένει τον κρατισμό. Θα τους αντιμετωπίσουμε και θα αποδείξουμε πως είναι ένοχοι για την δουλεία των παραγωγικών Ελλήνων. Δεν αποτελούν λύση, τουναντίον, είναι η ενσάρκωση του προβλήματος που οδήγησε τη χώρα εδώ.
***
