O κύριος Βενιζέλος, ο οποίος «τα λέει ωραία» (άσχετα αν λίγοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς λέει) απλά δεν έχει απέναντί του οικονομολόγους, αναλυτές και πραγματικούς πολιτικούς αντιπάλους ώστε να τον αποστομώσουν άμεσα με την πραγματικότητα για τις εισφορές.
Μανόλης Καλλέργης και Ευθύμης Μαραμής
Πολλές φορές γίνεται λόγος για τις «κρατήσεις» που υφίστανται στους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων, όσον αφορά την ασφάλιση και την συνταξιοδότηση τους.
Εκτιμούμε πως δεν υπάρχει ασφαλέστερη εξήγηση, από αυτήν που δίνει σε χαρακτηριστική του συνέντευξη ο σοσιαλιστής συνταγματολόγος κ. Βαγγέλης Βενιζέλος, πρώην υπουργός και πρώην αντιπρόεδρος κυβερνήσεως.
Λέει ο κ Βενιζέλος σχετικά με το δήθεν «κούρεμα» και το PSI:
«Τα Ταμεία είναι φορείς του δημόσιου τομέα, ανήκουν στη γενική κυβέρνηση. Το Δημόσιο όταν εκδίδει ομόλογα και τα ομόλογα τ’ αγοράζουν τα Ταμεία, στην πραγματικότητα συμψηφίζει με τον εαυτό του. Δηλαδή η κεντρική κυβέρνηση εκδίδει ένα ομόλογο και το αγοράζει το ταμείο που είναι γενική κυβέρνηση. Εμείς υπολογίζουμε το χρέος της γενικής κυβέρνησης. Άρα σ’ επίπεδο γενικής κυβέρνησης αυτό μηδενίζεται. Στην πραγματικότητα λοιπόν, επρόκειτο για μια εγγραφή λογιστική συμψηφιστική μεταξύ κράτους και Ταμείων.»
Βλέπουμε λοιπόν (πέρα από τον «έντεχνο βερμπαλισμό» που διακρίνει τον κ. Βενιζέλο) πως το χρήμα στην συγκεκριμένη περίπτωση χάνει τον πραγματικό λόγο ύπαρξής του ως αγαθό με χρήση στις ανθρώπινες καθημερινές συναλλαγές.
Υπάρχει απλά ως λογιστική εγγραφή που ο κρατικός άρχων κατά το δοκούν δημιουργεί και εγγράφει, π.χ. με τις (δήθεν) ασφαλιστικές εισφορές κρατικών υπαλλήλων. Οι «εισφορές» αυτές, υφίστανται μόνο στο μυαλό της εκάστοτε κυβερνήσεως και των υπαλλήλων της.
Κατόπιν, η κυβέρνηση τις ανταλλάσσει με χρεόγραφα, που αργότερα κουρεύει με PSI και στέλνει τον λογαριασμό του «κουρέματος», του κατά τον κ. Βενιζέλο «μηδενικού χρέους», στον καπιταλιστή επιχειρηματία, στον ιδιώτη εργαζόμενο και στον μικροϊδιοκτήτη.
Όλα αυτά την ίδια στιγμή που ο πολίτης, ο οποίος αποπληρώνει τις παχυλές δήθεν εισφορές των κρατικών υπαλλήλων, αδυνατεί να αποπληρώσει τις δικές του εισφορές και κινδυνεύει να φυλακιστεί για χρέη προς τους (κρατικοδίαιτους) ασφαλιστικούς φορείς ακόμα και για μικροποσά.
Αυτά τα ποσά, για κακή του τύχη, δεν είναι «λογιστικές εγγραφές» όπως στην περίπτωση του «μηδενικού χρέους» του κ. Βενιζέλου, αλλά κόπος, ιδρώτας, αποταμιεύσεις, γη, κεφάλαιο και μέσα παραγωγής. Όλα αυτά δηλαδή τα οποία αντιπροσωπεύει το (πραγματικό) χρήμα.
Το σοσιαλιστικό όνειρο που κυνηγά η (εκάστοτε) κοινωνία και κυβέρνηση, γίνεται τελικά εφιάλτης για την πλειοψηφία των εργαζόμενων που δεν έχουν εγγυημένα από το κράτος εισοδήματα. O κύριος Βενιζέλος, ο οποίος «τα λέει ωραία» (άσχετα αν λίγοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς λέει) απλά δεν έχει απέναντί του οικονομολόγους, αναλυτές και πραγματικούς πολιτικούς αντιπάλους ώστε να τον αποστομώσουν άμεσα με την πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει, διότι η συντριπτική πλειοψηφία δημοσιογράφων, πολιτικών και οικονομολόγων στην χώρα, είναι δυστυχώς ένα μάτσο σοσιαλιστές όπως και ο κύριος Βενιζέλος. Θεωρούν απόλυτα φυσιολογικούς τους «συμψηφισμούς» και την «διαγραφή χρέους» για κάποιους, το οποίο χρέος θα πληρώσουν κάποιοι άλλοι.
Ο κ. Βενιζέλος μπορεί να ισχυρίζεται «οργισμένος» στο τέλος της συνέντευξης, πως έσωσε τη χώρα. Ισχυρίζεται επίσης πως όσοι λένε πως το «κούρεμα» το χρεώθηκαν οι καπιταλιστές και οι ιδιώτες εργαζόμενοι και ιδιοκτήτες, είναι «απατεώνες». Εμείς εδώ αποδείξαμε με πολύ απλά λόγια, πως (πολιτικός) απατεώνας είναι ο σοσιαλιστής κ. Βενιζέλος.
Μπορεί να αξιολογηθεί το «δημόσιο»;
Η απάντηση είναι όχι. Ο μόνος ασφαλής τρόπος αξιολόγησης εν καιρό ειρήνης, είναι η αγορά και το καπιταλιστικό σύστημα των τιμών.
Το «δημόσιο» λειτουργεί αυθαίρετα και πέραν της κλίμακας προτιμήσεων των καταναλωτών. Ένα σκοτάδι αυθαίρετης διατίμησης καλύπτει τις ενέργειες του, χωρίς οικονομική πληροφορία, με συνέπεια την ανάποδη σοσιαλιστική αποτίμηση. Το κράτος αξιολογεί τον εαυτό του βάσει των δικών του επιθυμιών και όχι των δρώντων στην οικονομία. Και να ήθελαν πάντως, οι ‘Ελληνες σοσιαλιστές δεν μπορούν να κάνουν λογικό οικονομικό υπολογισμό, δεδομένης της απώλειας επιλογής εκ μέρους των καταναλωτών. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος λογικού οικονομικού υπολογισμού (rational economic calculation) και ως εκ τούτου αξιολόγησης του «δημοσίου», πέραν της αμοιβαία επωφελούς εθελοντικής συναλλαγής.
Ο Χανς Χέρμαν Χόπε εξηγεί εδώ συνοπτικά ποιός είναι ο μοναδικός τρόπος αξιολόγησης στις σοσιαλιστικές κοινωνίες.
Το κράτος και οι παράγοντες του δεν υπόκεινται σε πραγματική αξιολόγηση μέσω της διαδικασίας της ελεύθερης επιλογής των καταναλωτών. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτό το γεγονός αποτελεί επίσης ένα ευδιάκριτο παράδειγμα εφαρμογής της σοσιαλιστικής (διατιμημένης) θεωρίας της αξίας. Οι σοσιαλιστές υποστήριξαν και υποστηρίζουν, ότι η τιμή μπορεί να προσδιοριστεί ανεξάρτητα από τις δράσεις των δρώντων κατά την συναλλαγή. Εξετάζουν το κόστος παραγωγής, την υποτιθέμενη εξ αυτών «εγγενή» χρησιμότητα του ανταλλάξιμου αγαθού η υπηρεσίας, τις υποτιθέμενες εξ αυτών ατομικές προτιμήσεις. Μια θεωρία χρεοκοπημένη, όπως χρεοκοπημένα είναι και τα σοσιαλιστικά κράτη που την εφάρμοσαν εντατικά με εξαναγκασμό.
To Ελληνικό σοσιαλιστικό κράτος, αν και χρεοκόπησε, εξακολουθεί να αμείβει τους παράγοντες του με διπλάσια ποσά από αυτά του ιδιωτικού τομέα ακόμα και σήμερα. Είναι ένας από τους λόγους – μεταξύ άλλων σοσιαλιστικών παρεμβάσεων – για τους οποίους η Ελληνική οικονομία δεν μπορεί να ορθοποδήσει. Η συνεχιζόμενη διάσωση των Ελληνικών κυβερνήσεων από τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, είναι ακριβώς η αιτία της συνεχιζόμενης λεηλασίας του πλούτου των Ελλήνων. Και είναι ο φόβος για την κατάρρευση του ουτοπικού οράματος της σοσιαλιστικής αυτής ένωσης, που οδηγεί τις αποφάσεις των Βρυξελλών.
***
Δείτε σχετικά: Η κρατική κοινωνική ασφάλιση χρεοκόπησε την κοινωνία οικονομικά και ηθικά
