Ο κύριος Γιούνκερ, αντί να οραματίζεται περισσότερο και αυταρχικότερο κοινωνικό κράτος στην Ε.Ε. δοξάζοντας ανερυθρίαστα τον Μάρξ, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως είναι ακριβώς οι σοσιαλιστικές παρεμβάσεις και ο κεντρικός σχεδιασμός που δημιουργούν φτώχεια και την αναπαράγουν.
Πρώτη δημοσίευση 5/5/2018
Του Ευθύμη Μαραμή
Όπως μας ενημερώνει ο Βρετανικός Independent:
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υπερασπίστηκε την ιστορία του Καρλ Μαρξ ως φιλοσόφου, ισχυριζόμενος ότι «δεν είναι υπεύθυνος για τα λάθη και τις φρικαλεότητες που διαπράττονται στο όνομά του μετά το θάνατό του.»
Σε ομιλία στην πατρίδα του Γερμανού πατέρα του κομμουνισμού στο Τρίερ για το 200ο έτος από την γέννηση του, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δήλωσε ότι ο Μαρξ δεν είναι υπεύθυνος για τις φρικαλεότητες και την εξαθλίωση που προκάλεσαν οι θεωρίες του και πως «θα πρέπει να απαντήσουν οι υποτιθέμενοι διάδοχοι του για τα εγκλήματα που αποδίδονται στον Μαρξ».
«Ο Μαρξ ήταν φιλόσοφος, ο οποίος σκεφτόταν μπροστά από την εποχή του, είχε δημιουργικές φιλοδοξίες και σήμερα κατηγορείται για πράγματα για τα οποία δεν είναι υπεύθυνος και τα οποία δεν προκάλεσε, επειδή πολλά από αυτά που έγραψε αναδιατυπώθηκαν αντίστροφα», Δήλωσε ο Juncker σε εκκλησία του Trier όπου τελέστηκε η εκδήλωση.
«Κάποιος θα πρέπει να κατανοήσει τον Μαρξ μέσα από το πλαίσιο της εποχής του και αν δεν έχει προκαταλήψεις βασισμένες στην επανεξέταση, οι κακές κρίσεις θα πάψουν να υφίστανται».
Βασιζόμενος στην κληρονομιά του Μαρξ, ο Γιούνκερ δήλωσε ότι η αστάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί εστιάζοντας περισσότερο στο κοινωνικό κράτος, το οποίο ισχυρίστηκε πως είναι παραμελημένο κομμάτι ενάντια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέχρι στιγμής.
«Θα είναι ένα καθήκον της εποχής μας, να δημιουργήσουμε μια ζωντανή πραγματικότητα από τα κοινωνικά δικαιώματα που θεσπίσαμε για την Ευρώπη, για εκείνους που ζουν σήμερα και συχνά είναι λυπημένοι ή εκβιάζονται από τη ζωή και δεν θα έχουν επαρκή κοινωνικά δικαιώματα και για εκείνους οι οποίοι θα γεννηθούν αύριο», είπε ο Γιούνκερ.
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μια τελματωμένη, αλλά μια ασταθής κατασκευή. Ασταθής επίσης επειδή η κοινωνική της διάσταση μέχρι σήμερα παραμένει μια φτωχή σχέση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό.»
Διανοητική ανεπάρκεια
Βεβαίως, αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο κύριος Γιούνκερ ως ευθύνη του Μαρξ, το αντιλαμβάνεται, ή τουλάχιστον το υποψιάζεται, κάθε άνθρωπος με σχετικά κριτική σκέψη, απροκατάληπτος και χωρίς φανατικές ιδεοληψίες. Πως είναι δυνατόν όλοι όσοι επιχείρησαν να εφαρμόσουν την Μαρξιστική θεωρία, να «αντέστρεψαν» τις εντολές του προφήτη; Από την ΕΣΣΔ, την Κίνα και το Βιετνάμ, ως την Καμπότζη, την Κούβα το Λάος και κάθε άλλο μέρος της γης, ο μαρξιστικός σοσιαλισμός έσπειρε τον όλεθρο, δολοφόνησε, βασάνισε, οδήγησε σε λιμοκτονίες, εξαθλίωση και δυστυχία. Κατέστειλε ελευθερίες, απαγόρευσε την έξοδο από τα εδάφη δικαιοδοσίας του, μετέτρεψε κοινωνίες ολόκληρες σε ομοιόμορφα άβουλα σύνολα.
Ο κύριος Γιούνκερ, είναι ανεπαρκής στην κατανόηση της μαρξιστικής θεωρίας, καθώς, όπως ομολόγησε και στο Τριερ, οραματίζεται μια Ευρώπη με τα «καλά» των Μαρξιστικών διδαχών, αυτών των υποθετικών στοιχείων που, δήθεν, όλοι οι άλλοι «αντέστρεψαν» η/και απέτυχαν να εφαρμόσουν «σωστά». Ευτυχώς για τον υπόλοιπο κόσμο, υπάρχουν οι διδαχές της Αυστριακής σχολής, μεταξύ άλλων, όπου εξηγείται επαρκώς το γιατί ο σοσιαλισμός οδηγεί αναπόφευκτα στον ολοκληρωτισμό και στην κοινωνική εξαθλίωση.
Να εξοντωθούν ανελέητα όλοι οι «μπουρζουάδες»
O Ludwig von Mises εξηγεί στις πραγματείες planned chaos πως στις Μαρξιστικές προφητείες υπήρξε μια σταθερή αντίφαση. Αφενός, ο ίδιος ο Μαρξ υποστήριζε πως η έλευση του σοσιαλισμού είναι αναπόφευκτη, πέραν των ανθρώπινων δυνάμεων και θα επέλθει ως «ιστορικός νόμος» με την αυτοκαταστροφή του καπιταλισμού.1
Αφετέρου, αυτό το δόγμα είναι φυσικά ασυμβίβαστο με τις πολιτικές δραστηριότητες του Μαρξ και με τις διδαχές που προώθησε για την αιτιολόγηση αυτών των δραστηριοτήτων. Ο Μαρξ προσπάθησε να οργανώσει ένα πολιτικό κόμμα το οποίο μέσω της επανάστασης και του εμφυλίου πολέμου πρέπει να ολοκληρώσει τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των κομμάτων ήταν, στα μάτια του Μαρξ και όλων των Μαρξιστών δογματικών, επαναστατικά κόμματα ταγμένα πάντα στην ιδέα της βίαιης δράσης. Στόχος τους ήταν να αυξηθεί η εξέγερση, να εδραιωθεί η δικτατορία των προλεταρίων και να εξοντωθούν ανελέητα όλοι οι «μπουρζουάδες». Τα γεγονότα με την κομμούνα των Παρισίων το 1871, θεωρήθηκαν το τέλειο μοντέλο ενός τέτοιου εμφυλίου πολέμου. Η εξέγερση του Παρισιού, βέβαια, είχε αποτύχει. Αλλά ακόλουθες εξεγέρσεις αναμενόταν να πετύχουν.2
Η de facto ή η de jure κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, στηρίζονται στις θεμελιώδεις κολεκτιβιστικές αρχές που χαρακτηρίζουν τον σοσιαλισμό, καθώς το «γενικό καλό» προηγείται του ιδιωτικού καλού και το άτομο υπάρχει ως μέσο εκπλήρωσης στόχων του κράτους. Εάν το άτομο είναι μέσο για τους στόχους του κράτους, το ίδιο ισχύει φυσικά και με την ιδιοκτησία του. Ακριβώς όπως αυτός ανήκει στο κράτος, έτσι και η περιουσία του ανήκει επίσης στο κράτος.3
Ο σοσιαλισμός, ορίζοντας τους μισθούς, ελέγχοντας τις τιμές και καθορίζοντας την παραγωγή βάσει γραφειοκρατικών σχεδίων, καταστρέφει στο τέλος το καπιταλιστικό σύστημα των τιμών οδηγώντας την παραγωγή στο σκοτάδι. Ο σοσιαλισμός, μονοπωλώντας το χρήμα, στρεβλώνει τα επιτόκια και παραμορφώνει τις πληροφορίες επάρκειας και ανεπάρκειας πόρων, αποθεμάτων και παραγωγικών δυνατοτήτων στην οικονομία. Αυτά τα βασικά, θα έπρεπε να τα γνωρίζει ο κύριος Γιούνκερ, καθώς λιγότερο η περισσότερο, τα σοσιαλιστικά οικονομικά προγράμματα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των δυτικών οικονομιών σήμερα. Δεν πέρασαν ούτε 6 χρόνια εξάλλου από τις τραγικές συνέπειες αυτών των πολιτικών στην Ε.Ε.4
-
Δείτε σχετικά: Ζούμε την δεύτερη κατάρρευση του σοσιαλισμού
Όπως επισημαίνει ο George Reisman, το πραγματικό οικονομικό σύστημα των οικονομιών τύπου Ε.Ε. είναι ένα σύστημα παρακώλυσης της οικονομίας της αγοράς, όπως το ονόμασε ο von Mises. Η χαρακτηριστική κινητήρια δύναμη της παραγωγής και της οικονομικής δραστηριότητας δεν είναι ολοκληρωτικά κυβερνητική, αλλά παραμένει εν μέρει η πρωτοβουλία των ιδιωτών που κινούνται από την προοπτική ιδιωτικού κέρδους.
Ο Reisman υποστηρίζει πως ο λόγος για τον οποίο οι Σοσιαλδημοκράτες δεν εγκαθιστούν καθολικό σοσιαλισμό, είναι πως είναι απρόθυμοι να κάνουν ό, τι θα ήταν απαραίτητο. Η καθιέρωση καθολικού σοσιαλισμού ως οικονομικού συστήματος, απαιτεί μια τερατώδη πράξη κλοπής καθώς τα μέσα παραγωγής πρέπει να αρπαχτούν από τους ιδιοκτήτες τους και να αποδοθούν στο κράτος. Μια τέτοια κατάσχεση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ουσιαστική αντίσταση εκ μέρους των ιδιοκτητών, αντίσταση που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με τη χρήση μαζικής βίας.
Οι Κομμουνιστές ήταν και είναι πρόθυμοι να εφαρμόσουν τέτοια μαζική βία, όπως απεδείχθη στη Σοβιετική Ρωσία, στην Κίνα, στην Κούβα, στην Καμπότζη και αλλού. Ο χαρακτήρας τους είναι ανάλογος με αυτόν των ληστοσυμμοριτών που είναι έτοιμοι να διαπράξουν ανθρωποκτονία, αν αυτό είναι απαραίτητο για τη διενέργεια της ληστείας. Ο χαρακτήρας των Σοσιαλδημοκρατών, σε αντίθεση, μοιάζει περισσότερο με αυτόν των πορτοφολάδων. Στην πραγματικότητα, μάλλον δεν επιθυμούν να δολοφονήσουν τους ανθρώπους που θα έπρεπε να δολοφονήσουν.
Η σημερινή κατάσταση στην Ε.Ε.
Ο κύριος Γιούνκερ, αντί να οραματίζεται περισσότερο και αυταρχικότερο κοινωνικό κράτος στην Ε.Ε. δοξάζοντας ανερυθρίαστα τον Μάρξ, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως είναι ακριβώς οι σοσιαλιστικές παρεμβάσεις και ο κεντρικός σχεδιασμός που δημιουργούν φτώχεια και την αναπαράγουν.
Δεν έχουμε ακόμη καθολικό σοσιαλισμό, αν και κινούμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Μεταξύ των ουσιωδών στοιχείων που εξακολουθούν να λείπουν είναι ο κανόνας της κυριαρχίας ενός μοναδικού κυβερνητικού σχηματισμού και η λογοκρισία. Εξακολουθεί να υφίσταται ελευθερία λόγου και εκλογές, παρόλο που και τα δύο έχουν υπονομευθεί και δεν είναι εγγυημένη η συνέχιση της ύπαρξής τους. Οι γραφειοκράτες της Ε.Ε. επιδιώκουν με κάθε τρόπο να παρακάμψουν τα εθνικά κοινοβούλια και να συγκεντρώσουν κάθε εξουσία στις Βρυξέλλες. Κινούνται επίσης συνεχώς απειλητικά εις βάρος της ελευθερίας του λόγου με σειρά μέτρων και διώξεων εις βάρος της αντίθετης με το δικό τους αφήγημα άποψης.
Αυτό που υπάρχει στην Ε.Ε. είναι μια παρακωλυμένη οικονομία της αγοράς, η οποία ολοένα και δυσχεραίνεται από την όλο και μεγαλύτερη κυβερνητική παρέμβαση, ενώ χαρακτηρίζεται από την αυξανόμενη απώλεια ατομικής ελευθερίας. Η ανάπτυξη της οικονομικής γραφειοκρατικής παρέμβασης, είναι συνώνυμη με την απώλεια της ατομικής ελευθερίας. Σημαίνει όλο και περισσότερη χρήση βίας για να επιβληθεί στους ανθρώπους να κάνουν ό, τι δεν επιλέγουν οικειοθελώς, ή να τους αποτρέψει από το να κάνουν αυτό που κάνουν εθελοντικά.
Καταπάτηση της οικονομικής και ατομικής ελευθερίας
Το άτομο είναι ο καλύτερος κριτής των δικών του συμφερόντων και τουλάχιστον κατά κανόνα επιδιώκει να κάνει ό, τι είναι καλύτερο προς το συμφέρον του και να αποφύγει να κάνει αυτό που βλάπτει τον εαυτό του. Έτσι, προκύπτει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η έκταση της κυβερνητικής παρέμβασης, τόσο τα άτομα εμποδίζονται να κάνουν ό, τι τους ωφελεί και αντίθετα υποχρεώνονται να κάνουν αυτά που τους προκαλούν βλάβη.
Σήμερα, στην Ε.Ε. οι κυβερνητικές δαπάνες, κοινοτικές, κρατικές και τοπικές, αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ήμισυ των εισοδημάτων του τμήματος των πολιτών που δεν απασχολούνται στις κυβερνήσεις. Ένα τεράστιο μέγεθος ρυθμιστικών οργανισμών, μαζί στις περισσότερες περιπτώσεις με ανάλογους τους σε κρατικό και τοπικό επίπεδο, εισβάλουν σε σχεδόν κάθε περιοχή της ζωής του κάθε πολίτη. Με αμέτρητους τρόπους φορολογείται, εξαναγκάζεται και του απαγορεύεται να δρα σύμφωνα με τα δικά του σχέδια. Οι πολιτικές των επιδοτήσεων, ο καθορισμός της παραγωγής σε πολλές περιπτώσεις καθώς και οι νομισματικές αρχές της Ε.Κ.Τ. με τις αλόγιστες πιστωτικές επεκτάσεις που επέτρεψαν, οδήγησαν στην μεγάλη οικονομική κρίση της ευρωζώνης και ενδεχομένως να οδηγήσουν σε νέα ισχυρότερη.
Οι επιπτώσεις μιας τέτοιας τεράστιας κυβερνητικής παρέμβασης είναι η ανεργία, η αύξηση των τιμών, η πτώση των πραγματικών μισθών, ο μηδενισμός των αποταμιεύσεων, η ανάγκη των ανθρώπων να δουλεύουν περισσότερο και πιο σκληρά και η αυξανόμενη οικονομική ανασφάλεια. Απώτερες συνέπειες είναι η αύξηση του θυμού και της δυσαρέσκειας, που πολλαπλασιάστηκαν με την μαζική, κεντρικά σχεδιασμένη μεταναστευτική ροή που οργάνωσαν τα κυρίαρχα κράτη/νταήδες της Ε.Ε.
Αν και η κυβερνητική πολιτική του παρεμβατισμού πρέπει να είναι ο στόχος της οργής των ανθρώπων, ο θυμός και η δυσαρέσκεια στρέφονται συνήθως στους επιχειρηματίες και στις αγορές. Αυτό είναι λάθος που τροφοδοτείται κατά το πλείστον από ένα άσχετο και ζηλόφθονο κατεστημένο της πνευματικής ελίτ και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σε συνδυασμό με τις διασώσεις που εξυπηρετούν συγκεκριμένα επιχειρηματικά καρτέλ που απολαμβάνουν την εύνοια των Βρυξελλών.
Συμπέρασμα
Ο κύριος Γιούνκερ, αντί να εξυμνεί τον Μαρξ, καλά θα κάνει να αφήσει ήσυχους τους ανθρώπους να διεξαγάγουν την παραγωγή και το εμπόριο ανενόχλητοι. Αυτός και οι υπόλοιποι γραφειοκράτες της Ε.Ε. θα πρέπει να επιτρέψουν την λήψη αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο και να εγκαταλείψουν τα σχέδια για μεταφορά ολοκληρωτικής εξουσίας στις Βρυξέλλες. Να σταματήσουν τις ποσοστώσεις, τις επιδοτήσεις και τους δασμούς σε προϊόντα εκτός Ε.Ε. Να καταργήσουν την Ε.Κ.Τ. και να σταματήσουν να διασώζουν τράπεζες και επιχειρήσεις στις πλάτες των φορολογουμένων. Η φτώχεια και η αδικία, είναι προϊόντα κυβερνητικής παρέμβασης και κολεκτιβοποίησης, ανάλογης με αυτήν που θαυμάζει στις μαρξιστικές προφητείες της συμφοράς ο κ. Γιούνκερ.
***
Βρίσκετε ενδιαφέροντα τα άρθρα στην «Ελεύθερη Αγορά»; Εκτιμάτε την προσπάθεια μας; Κάντε τώρα μια δωρεά 5 ευρώ και ενισχύστε μας.
Σημειώσεις:
- Marx, Zur Kritik der politischen Ökonomie, ed. Kautsky (Stuttgart, 1897), p. xi. Publisher’s Note: In English edition by Kerr, p. 12 by Eastman, p. 11.
- Marx, Der Bürgerkrieg in Frankreich, ed. Pfemfert (Berlin, 1919), passim. Publisher’s Note: In English, «The Civil War in France.» Reprinted in Eastman anthology, pp. 367–429.
- O Hans Hermann Hoppe μας κατατοπίζει πως ο σοσιαλισμός, τουλάχιστον η μαρξιστική του έκδοση, λέει ότι ο στόχος του είναι η πλήρης ισότητα. Οι μαρξιστές επισημαίνουν ότι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, επιτρέπει να προκύπτουν διαφορές. Εάν είμαι ιδιοκτήτης του πόρου Α, τότε εσύ δεν έχεις δικαίωμα σε αυτόν τον πόρο και η σχέση μας ως προς τον πόρο Α γίνεται διαφορετική και άνιση. Με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, υποστηρίζουν οι μαρξιστές, ο καθένας γίνεται συνιδιοκτήτης όλων. Αυτό αντικατοπτρίζει την ισότιμη θέση του καθενός ως ανθρώπινου όντος. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Δηλώνοντας πως ο καθένας είναι συνιδιοκτήτης όλων των μέσων, μόνο ονομαστικά επιλύεις τις ιδιοκτησιακές διαφορές. Δεν επιλύεται το πραγματικό υποκείμενο πρόβλημα: εξακολουθούν να υπάρχουν διαφορές στην εξουσία ελέγχου, για το τι θα γίνει με αυτούς τους πόρους. Στον καπιταλισμό, το άτομο που κατέχει έναν πόρο μπορεί επίσης να ελέγξει το τι θα γίνει με αυτόν τον πόρο. Σε μια κοινωνικοποιημένη οικονομία, αυτό δεν συμβαίνει, διότι δεν υπάρχει πλέον ιδιοκτήτης. Παρ’ όλα αυτά το πρόβλημα του ελέγχου παραμένει. Ποιος θα αποφασίσει το τι πρέπει να γίνει με τι; Υπό τον σοσιαλισμό, υπάρχει μόνο ένας τρόπος: οι άνθρωποι διευθετούν τις διαφωνίες τους σχετικά με τον έλεγχο της ιδιοκτησίας υπερθετικά, τοποθετώντας μια θέληση πάνω από την άλλη. Όσο υπάρχουν διαφορές, οι άνθρωποι θα τις διευθετήσουν με πολιτικά μέσα.
- Από τη σωστή μαρξιστική άποψη, όπως εκφράζεται στα μεταγενέστερα γραπτά του Μαρξ και του Ένγκελς (αλλά όχι ακόμη στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ), όλα τα μέτρα που αποσκοπούσαν στη συγκράτηση, στη ρύθμιση και στην βελτίωση του καπιταλισμού ήταν απλώς «μικροαστικές» ανοησίες που προέρχονταν από μια άγνοια των immanent νόμων της καπιταλιστικής εξέλιξης. Οι αληθινοί σοσιαλιστές δεν πρέπει να θέτουν εμπόδια στην καπιταλιστική εξέλιξη. Διότι μόνο η πλήρης ωριμότητα του καπιταλισμού θα μπορούσε να επιφέρει σοσιαλισμό. Δεν είναι μόνο μάταιο, αλλά επιζήμιο για τα συμφέροντα των προλετάριων να καταφύγουν σε τέτοια μέτρα. Ακόμη και ο εργατικός συνδικαλισμός δεν αποτελεί επαρκές μέσο για τη βελτίωση των συνθηκών των εργαζομένων. Ο Μαρξ δεν πίστευε ότι ο παρεμβατισμός θα μπορούσε να ωφελήσει τις μάζες. Απορρίπτει βίαια την ιδέα ότι μέτρα όπως οι κατώτατοι μισθοί, οι διατιμήσεις, ο περιορισμός των επιτοκίων, η κοινωνική ασφάλιση κ.λπ. είναι προκαταρκτικά βήματα για την επίτευξη του σοσιαλισμού. Σκοπεύει στην ριζική κατάργηση του μισθολογικού συστήματος που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον κομμουνισμό στην ανώτερη φάση του. Γελοιοποιούσε σαρκαστικά την ιδέα της κατάργησης του «εμπορικού χαρακτήρα» της εργασίας στο πλαίσιο μιας καπιταλιστικής κοινωνίας με τη θέσπιση ενός νόμου. Αλλά τα σοσιαλιστικά κόμματα, όπως λειτουργούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ουσιαστικά δεν ήταν λιγότερο δεσμευμένα στον παρεμβατισμό από την Sozialpolitik της Γερμανίας του Kaiser και του Αμερικανικού Νέου Deal.
